Ενώνοντας τις Τεχνο-Δημοκρατίες

Στην αρχή της ψηφιακής εποχής, οι δημοκρατίες φαίνονταν να ανεβαίνουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ομοϊδεάτες χώρες βρίσκονταν στην αιχμή της τεχνολογικής ανάπτυξης. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής επισήμαναν την εγγενώς απελευθερωτική επίδραση του Διαδικτύου, η οποία φαινόταν απειλή για τους δικτάτορες παντού. Το τεχνολογικό πλεονέκτημα των Ηνωμένων Πολιτειών έκανε τον στρατό τους πιο ισχυρό, την οικονομία τους πιο ευημερούσα, και την δημοκρατία τους, τουλάχιστον θεωρητικά, πιο ζωηρή.

Λογισμικό αναγνώρισης προσώπου, εν λειτουργία, στο Πεκίνο, τον Οκτώβριο του 2018. Thomas Peter / Reuters
------------------------------------------------------------------

Έκτοτε, τα αυταρχικά κράτη έχουν προφτάσει. Η Κίνα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, όχι πια μια απλή ανερχόμενη τεχνολογική δύναμη και πλέον μια ισάξια της Αμερικής. Σε πολλούς τομείς -συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης προσώπου και φωνής, της τεχνολογίας 5G, των ψηφιακών πληρωμών, των κβαντικών επικοινωνιών και της εμπορικής αγοράς των drone- έχει ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ηγέτες στην Κούβα, το Ιράν, την Βόρεια Κορέα, την Ρωσία, την Βενεζουέλα και αλλού χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο την τεχνολογία για αντιφιλελεύθερους σκοπούς, ακολουθώντας το παράδειγμα της Κίνας. Και παρά το εναπομένον πλεονέκτημα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ορισμένες τεχνολογίες, όπως η τεχνητή νοημοσύνη (AI) και η παραγωγή ημιαγωγών, έχουν μείνει πίσω από την Κίνα στην διαμόρφωση μιας συνολικής στρατηγικής για την χρήση τους.

Σχεδόν παράλληλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν απομακρυνθεί από την παραδοσιακή συνεργασία τους. Αντί να συνεργάζονται σε ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος, έχουν απομακρυνθεί λόγω αποκλινόντων εθνικών συμφερόντων και αντέδρασαν ασύνδετα στη αξιοποίηση των τεχνολογιών από τα αυταρχικά κράτη. Παρόλο που οι αξιωματούχοι στις περισσότερες δημοκρατικές πρωτεύουσες αναγνωρίζουν τώρα τους εμβριθείς τρόπους με τους οποίους οι νέες τεχνολογίες διαμορφώνουν τον κόσμο, παραμένουν παράξενα αποσυνδεδεμένοι μεταξύ τους όταν πρόκειται για την διαχείρισή τους. Ο συντονισμός, όταν συμβαίνει, είναι σποραδικός, αντιδραστικός, και ad hoc.

Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες έχουν ξεμείνει από χρόνο για να συνενώσουν την δράση τους: όποιος διαμορφώσει την χρήση των αναδυόμενων τεχνολογιών όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η κβαντική πληροφορική, η βιοτεχνολογία, και οι τηλεπικοινωνίες επόμενης γενιάς, θα έχει οικονομικό, στρατιωτικό, και πολιτικό πλεονέκτημα για τις επόμενες δεκαετίες. Αλλά οι προηγμένες δημοκρατίες του κόσμου έχουν κάτι που δεν έχουν οι απολυταρχίες: μια μακρά ιστορία πολυμερούς συνεργασίας προς όφελος όλων.

Επειδή τα ζητήματα είναι τόσο διαφορετικά, αυτό που χρειάζεται τώρα δεν είναι περισσότερες αποσπασματικές λύσεις, αλλά ένα γενικό φόρουμ στο οποίο οι χώρες που έχουν την ίδια λογική να μπορούν να ενωθούν για να σφυρηλατήσουν κοινές απαντήσεις. Αυτή η νέα ομάδα κορυφαίων «τεχνο-δημοκρατιών» -την ονομάζουμε Τ-12, δεδομένης της λογικής λίστας των μελών της- θα βοηθούσε τις δημοκρατίες να ανακτήσουν την πρωτοβουλία στον παγκόσμιο τεχνολογικό ανταγωνισμό. Θα τους επέτρεπε να προωθήσουν τους προτιμώμενους κανόνες και τις αξίες τους γύρω από την χρήση των αναδυόμενων τεχνολογιών και να διατηρήσουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα σε βασικούς τομείς. Πάνω απ' όλα, θα βοηθούσε στον συντονισμό μιας ενοποιημένης απάντησης σε μια κύρια απειλή για την παγκόσμια τάξη.

ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ

Η Ουάσιγκτον έχει αγωνιστεί για να αναπτύξει ένα συνεκτικό όραμα ώστε να καθοδηγήσει τον παγκόσμιο τεχνολογικό της ρόλο, αλλά πολλές απολυταρχίες δεν το έχουν κάνει. Η Κίνα, ειδικότερα, αναγνώρισε ότι οι υφιστάμενοι κανόνες της διεθνούς τάξης γράφτηκαν σε μεγάλο βαθμό σε μια προ-ψηφιακή εποχή και ότι έχει την ευκαιρία να γράψει νέους. Ήδη, το Πεκίνο επιδιώκει αυτόν τον στόχο, δημιουργώντας γρήγορα κορυφαίες δυνατότητες και αναπτύσσοντάς τις σε ολόκληρη την παγκόσμια αγορά, ειδικά σε περιοχές όπου η παρουσία των ΗΠΑ είναι αδύναμη ή σχεδόν ανύπαρκτη. Στην Ζιμπάμπουε, για παράδειγμα, η κινεζική εταιρεία τεχνητής νοημοσύνης CloudWalk βοηθά στην ανάπτυξη ενός εθνικού συστήματος αναγνώρισης προσώπου [1], δίνοντας στην τοπική κυβέρνηση ένα ισχυρό νέο εργαλείο για πολιτικό έλεγχο.

Όμως, μελλοντικές προσπάθειες όπως αυτές δεν είναι αποκλειστικά μονομερείς. Η Κίνα, η Ρωσία και άλλες απολυταρχίες συντονίζονται ήδη γύρω από ένα αυτοτελές παγκόσμιο όραμα. Διαμορφώνουν πρότυπα για την χρήση νέων τεχνολογιών σε αποκλειστικές ομάδες όπως ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (Shanghai Cooperation Organization), του οποίου τα μέλη συμφώνησαν να συνεργαστούν μεταξύ άλλων σε θέματα ασφάλειας πληροφοριών, ρομποτικής, και ηλεκτρονικού εμπορίου. Λειτουργούν επίσης μέσω παγκόσμιων φόρουμ όπως η Διεθνής Ένωση Τηλεπικοινωνιών (International Telecommunication Union), όπου ορισμένες από τις ίδιες χώρες έχουν υποστηρίξει διεθνή πρότυπα που διευκολύνουν την ανεξέλεγκτη παρακολούθηση. Σε αντίθεση με πολλές φιλελεύθερες δημοκρατίες, αρκετές απολυταρχίες έχουν συνειδητοποιήσει ότι η τεχνολογία, συμπεριλαμβανομένης της δύναμης για καινοτομία, θέτει κανόνες για την χρήση της, και διαμορφώνει τους οργανισμούς που αποφασίζουν πώς θα χρησιμοποιηθεί, δεν είναι απλώς ένα εξειδικευμένο λειτουργικό ζήτημα που θάβεται σε μια βαρυφορτωμένη ατζέντα εξωτερικής πολιτικής˙ είναι ένα κεντρικό στοιχείο του σύγχρονου γεωπολιτικού ανταγωνισμού.