Το μακρό παιχνίδι του Πούτιν στην Ουκρανία | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το μακρό παιχνίδι του Πούτιν στην Ουκρανία

Πώς η Δύση μπορεί ακόμη να προστατεύσει το Κίεβο

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, φαίνεται έτοιμος να εξαπολύσει μια μεγάλης κλίμακας εισβολή στην Ουκρανία. Έχει συγκεντρώσει στρατεύματα κοντά στα σύνορα, έχει απορρίψει τις προσπάθειες της Δύσης για διπλωματική λύση και πιο πρόσφατα αναγνώρισε την ανεξαρτησία των αποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ, με ρωσικά στρατεύματα και όπλα να εισέρχονται στην περιοχή λίγο μετά. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, έχει αποκαλέσει την κίνηση της Ρωσίας στην [περιοχή] Ντονμπάς «αναμφισβήτητη εισβολή» και ανακοίνωσε μια σειρά κυρώσεων σε ρωσικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στο δημόσιο χρέος και σε ιδιώτες. Αυτά ήταν ενδιάμεσα βήματα. Ο Μπάιντεν προειδοποίησε ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες κυρώσεις εάν η Ρωσία συνεχίσει να κλιμακώνει την κρίση. Το Βερολίνο ανέστειλε επίσης την πιστοποίηση του αμφιλεγόμενου αγωγού Nord Stream 2 που συνδέει το ρωσικό φυσικό αέριο με την Γερμανία, σηματοδοτώντας μια σημαντική μετατόπιση στην πολιτική του απέναντι στην Ρωσία και προειδοποιώντας τον Πούτιν ότι η επιθετικότητά του αποξενώνει την χώρα, μαζί με άλλες στην Ευρώπη.

24022022-1.jpg

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, σε μια συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας στη Μόσχα, τον Φεβρουάριο του 2022. Sputnik Photo Agency / Reuters
----------------------------------

Το Κρεμλίνο αναμφίβολα παρακολουθεί στενά τις απαντήσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης, και ο Πούτιν πιθανώς σκέφτεται ένα φάσμα δυνητικών σεναρίων. Η Ρωσία μπορεί ακόμη να εξαπολύσει μια εισβολή μεγάλης κλίμακας στην Ουκρανία, όπως αναμένει η κυβέρνηση Μπάιντεν. Ή, δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη έχουν πλέον ανακοινώσει νέες κυρώσεις και απειλούν με περισσότερες, ο Πούτιν μπορεί να επιλέξει μια διαφορετική στρατηγική: τη μακρόχρονη εξουθένωση. Σε αυτό το σενάριο, θα επιδίωκε να εδραιώσει τον έλεγχό [του] στην Ουκρανία χωρίς να προκαλέσει αυστηρότερες τιμωρίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Θα εργαζόταν για να αποδυναμώσει την κυριαρχία της Ουκρανίας, στύβοντας την οικονομία της, εξαπολύοντας παραλυτικές κυβερνο-επιθέσεις, και υποκινώντας απόπειρες πραξικοπήματος για να υπονομεύσει το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Ο Πούτιν μπορεί να βρει ελκυστική αυτή την προσέγγιση επειδή πιστεύει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος του. Μπορεί να προσδοκά ότι η Ουάσιγκτον θα κουραστεί τελικά από την αντιπαράθεση, θα αποδεχτεί το status quo και θα μετατοπίσει την εστίασή της στον περιορισμό της Κίνας. Μπορεί επίσης να υποθέσει ότι η υποστήριξη για την Ουκρανία στην Ευρώπη θα φθίνει καθώς οι τιμές του φυσικού αερίου θα αυξάνονται και οι Ουκρανοί πρόσφυγες [1] θα πλημμυρίζουν τα ευρωπαϊκά σύνορα. Στην σκέψη του, ο οικονομικός πόνος σε συνδυασμό με τον φόβο του πολέμου -που είναι βαθιά ριζωμένος κυρίως στο γερμανικό κοινό- θα οδηγήσει τελικά το Βερολίνο να κάνει παραχωρήσεις. Στην Ουκρανία, ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρίσκεται υπό τεράστια πίεση και αντιμετωπίζει μια αναμέτρηση για επανεκλογή το 2024. Εάν η ουκρανική οικονομία παραπαίει και το κοινό κουραστεί από την διαρκή απειλή του πολέμου, [ο Πούτιν] θα μπορούσε να προετοιμάσει το έδαφος για έναν ενδοτικό ηγέτη που είναι φιλικότερος προς τα ρωσικά συμφέροντα.

Μέχρι στιγμής, η έξυπνη διπλωματία της Ουάσιγκτον έχει οδηγήσει σε ένα εντυπωσιακό ενιαίο μέτωπο μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, και η συλλογική στρατηγική συντονισμένων και κλιμακούμενων κυρώσεων μπορεί ακόμη να αποτρέψει μια ολοκληρωτική στρατιωτική κατάληψη της Ουκρανίας από την Ρωσία. Εάν αυτή η προσέγγιση πετύχει, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα ανταμειφθούν με έναν ατέρμονο αγώνα (twilight struggle) τόσο για την ελευθερία της Ουκρανίας όσο και κατά της επιθετικότητας του Πούτιν ευρύτερα. Μέχρι τώρα, θα πρέπει να είναι σαφές ότι όσο ο Πούτιν είναι επικεφαλής, δεν θα υπάρξει επιστροφή σε μια σταθερή και προβλέψιμη Ρωσία ή [σε μια] διεθνή τάξη. Εάν οι διατλαντικοί σύμμαχοι δεν θέλουν να βρεθούν σε θέση άμυνας, όπως βρέθηκαν το 2014, πρέπει προς το παρόν να προετοιμαστούν για μια μακρά περίοδο τριβών.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει πρώτα να στοχεύσουν στην χάραξη μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής προς την Ρωσία, που θα είναι διορατική ως προς τις φιλοδοξίες του Πούτιν [2]. Για να το κάνουν αυτό, πρέπει να εξετάσουν προσεκτικά τα διδάγματα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και μετά. Σε αντίθεση με το αφήγημα του Κρεμλίνου περί αδικίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επέβαλαν μια τιμωρητική ή εκδικητική δικαιοσύνη των νικητών στη μετασοβιετική Ρωσία. Η Δύση δεν απαίτησε επανορθώσεις από το ρωσικό κράτος, όπως έκανε με την Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντίθετα, η Δύση παρείχε στην Ρωσία επείγουσα αρωγή και πρότεινε μια πιο μακροπρόθεσμη υποστήριξη για γενική μεταρρύθμιση. Προσέφερε στην Ρωσία μια θέση στην ευρωατλαντική κοινότητα και μια «συμμαχία με την συμμαχία του ΝΑΤΟ», όπως το έθεσε η κυβέρνηση Κλίντον.

Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους [ο νεότερος] συνέχισε αυτή την προσέγγιση και επιδίωξε να ενδυναμώσει την στρατηγική συνεργασία της Ουάσιγκτον με την Ρωσία, ειδικά μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου [2001]. Αλλά ούτε ο Κλίντον ούτε ο Μπους επιχείρησαν να αγοράσουν αυτή την συνεργασία με το να επιτρέψουν στον Πούτιν τον στρατηγικό έλεγχο της παλιάς σοβιετικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, ειδικά αφότου τα ίδια τα θύματα αυτής της αυτοκρατορίας ανέτρεψαν τον κομμουνισμό και γκρέμισαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα. [Ο Κλίντον και ο Μπους] αρνήθηκαν, ορθώς, να διαιωνίσουν την γραμμή που χάραξε ο Στάλιν στην Ευρώπη το 1945. Καθώς οι νέες δημοκρατίες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έτρεξαν προς την ευρωατλαντική ενσωμάτωση, η διεύρυνση τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ προσέφερε την υπόσχεση ότι μια διχασμένη Ευρώπη ανήκε στο παρελθόν.

Η κυβέρνηση Μπους διατήρησε αυτή την πολιτική, ακόμη και όταν ο Πούτιν κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει από μια εκκολαπτόμενη ρωσική δημοκρατία, αλλάζοντας πορεία μόνο αφότου η Ρωσία εισέβαλε στην Γεωργία το 2008, σηματοδοτώντας αυτό που πολλοί θεωρούσαν τότε ως το τέλος μιας εποχής μετασοβιετικής ρωσικής συνεργασίας με την Δύση. Ακόμη και στον απόηχο εκείνης της σύγκρουσης–ορόσημο, η κυβέρνηση Ομπάμα προσπάθησε [για] μια επανεκκίνηση με την Ρωσία, μόνο για να διαπιστώσει ότι η καταστολή του Πούτιν στο εσωτερικό και η επιθετικότητα στο εξωτερικό την έκαναν μη βιώσιμη. Η επανεκκίνηση του Ομπάμα έληξε με τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014.

Μολονότι ο ίδιος ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ φαινόταν να προτιμά τον Πούτιν [3] και την απολυταρχία του από τους δημοκρατικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη, η κυβέρνησή του δεν [τον προτιμούσε] και επένδυσε στην διασφάλιση της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, στέλνοντας στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και θεσπίζοντας νέες κυρώσεις. Η συνεπαγόμενη ασυναρτησία της πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ ίσως να οδήγησε τον Πούτιν να συμπεράνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχωρούσαν από τις συμμαχίες τους, δίνοντάς του μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Αφότου ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ανέλαβε τα καθήκοντα του, η κυβέρνηση είδε την Κίνα ως τη μεγαλύτερη πρόκληση των Ηνωμένων Πολιτειών και ήλπιζε να «παρκάρει την Ρωσία» σε μια «σταθερή και προβλέψιμη» σχέση. Αλλά, όπως το έθεσε ιδιαιτέρως ένας ανώτερος αξιωματούχος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, δείτε πού έχει οδηγήσει αυτό τον κόσμο σήμερα.

Εν ολίγοις, διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ έχουν προσεγγίσει την Ρωσία με την ελπίδα να στηρίξουν τις σχέσεις, αλλά έχουν γνωρίσει σταθερά την απογοήτευση επειδή ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται να έχει μια παραγωγική σχέση με την Δύση -παρά μόνο με τους δικούς του όρους, με ελευθερία κινήσεων για καταστολή στο εσωτερικό και επιθετικότητα εναντίον χωρών που θεωρεί ρωσικό έδαφος. Η Δύση πρέπει να αντιμετωπίσει τον Πούτιν όπως είναι: ένας τύραννος που δολοφονεί αντιπάλους στο εσωτερικό, διεξάγει κατακτητικούς πολέμους, και δεν έχει πραγματικό ενδιαφέρον για την Δυτικού τύπου διπλωματία. Όσο ο Πούτιν κυβερνά την Ρωσία, θα είναι αντίπαλος.

ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η Δύση δεν πρέπει να δώσει στον Πούτιν την σφαίρα κυριαρχίας που απαιτεί στην Ευρώπη. Ετούτο ξεκινά με την υποστήριξη της κυριαρχίας της Ουκρανίας μακροπρόθεσμα και όχι μόνο όσο ο Πούτιν απειλεί με ολικό πόλεμο. Μια ρωσική σφαίρα επιρροής στην Ουκρανία, ακόμη και χωρίς στρατιωτική κατοχή πλήρους κλίμακας, θα αποσταθεροποιούσε την χώρα και την περιοχή: όπως είναι κατανοητό από τον Πούτιν [4], θα απαιτούσε από τον ουκρανικό λαό να αποδεχτεί αέναη απολυταρχία, έλλειψη αυτοδιάθεσης, και την εκτεταμένη διαφθορά στην πατρίδα.

Εάν η επόμενη φάση της πίεσης του Πούτιν στην Ουκρανία περιλαμβάνει οικονομικό εξαναγκασμό, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να βοηθήσουν το πρώην σοβιετικό κράτος να ενδυναμώσει την οικονομική του ανθεκτικότητα. Η σύγχρονη ουκρανική κοινωνία θυμίζει εκείνη της Πολωνίας ή των κρατών της Βαλτικής μόλις πριν από μια γενιά: πολίτες πρόθυμοι για την καλύτερη ζωή που μπορεί να φέρει το κράτος δικαίου και ο εξευρωπαϊσμός. Για τον σκοπό αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να δώσουν κίνητρα στους ηγέτες της Ουκρανίας για να προωθήσουν μέτρα που ενισχύουν την ελεύθερη αγορά και επιβάλλουν το κράτος δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών για την καταπολέμηση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, την θεσμοθέτηση δικαστικών μεταρρυθμίσεων, και την επιβολή της διαφάνειας στις διαδικασίες των δημοσίων συμβάσεων.

Η Ευρώπη πρέπει να προηγηθεί όσον αφορά τις επενδύσεις στην οικονομία της Ουκρανίας. Η Γερμανία έχει ήδη αναστείλει την πρόοδο στον αγωγό Nord Stream 2 και προσφέρθηκε να βοηθήσει την Ουκρανία να επιτύχει μεγαλύτερη ενεργειακή ανεξαρτησία και εναρμόνιση με την Ευρώπη. Ως η οικονομική υπερδύναμη της Ευρώπης και ο μεγαλύτερος πάροχος βοήθειας στην Ουκρανία, η Γερμανία πρέπει να συσπειρώσει τους Ευρωπαίους συμμάχους για να επενδύσουν στην βιώσιμη ανάπτυξη των βασικών οικονομικών τομέων της Ουκρανίας, όπως η γεωργία. Η Ουκρανία έχει επίσης έναν αναπτυσσόμενο τεχνολογικό τομέα με καινοτόμες εταιρείες στο ηλεκτρονικό εμπόριο, στην διανομή αγαθών, και στα χρηματοπιστωτικά. Η Ευρώπη, η οποία δυσκολεύεται να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα στην τεχνολογική καινοτομία, πρέπει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες στην Ουκρανία, ιδρύοντας ένα ταμείο επενδύσεων τεχνολογίας για την υποστήριξη συνεργασιών μεταξύ ευρωπαϊκών και ουκρανικών εταιρειών με κρατικές επιχορηγήσεις.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η ένταξη στο ΝΑΤΟ θεωρείτο συχνά μεταξύ των νέων δημοκρατιών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ως μια πορεία προς την εναρμόνιση με την ΕΕ. Αλλά δεδομένου ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να είναι στον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα για το Κίεβο, το μοντέλο πρέπει να αντιστραφεί: η ΕΕ πρέπει να διερευνήσει το άνοιγμα της πόρτας για την ένταξη της Ουκρανίας. Οι Ευρωπαίοι που είναι δύσπιστοι σε αυτή την προοπτική θα έπρεπε να θυμούνται ότι οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Πλατεία Ανεξαρτησίας (Maidan Nezalezhnosti) του Κιέβου το 2013 ξεκίνησαν με τις σημαίες της ΕΕ. Έκτοτε, χιλιάδες Ουκρανοί έχουν πληρώσει με την ζωή τους την επιθυμία τους να είναι μέρος της ευρωπαϊκής κοινότητας. Σε μια εποχή στην οποία οι διαιρέσεις της Ευρώπης απειλούν να υπονομεύσουν την ασφάλειά της, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αγκαλιάσουν την αφοσίωση των Ουκρανών στις ευρωπαϊκές αξίες και αρχές και το όραμά τους για μια πιο ενωμένη ήπειρο.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ

Η επένδυση στην οικονομική και κοινωνική ανθεκτικότητα της Ουκρανίας θα μετριάσει την οικονομική πίεση του Πούτιν, αλλά δεν θα αποτρέψει τις στρατιωτικές απειλές του. Όπως έχει σημειώσει η δημοσιογράφος και ιστορικός Anne Applebaum, ο Πούτιν καταλαβαίνει μόνο την γλώσσα της σκληρής ισχύος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, συναινώντας στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014, έχασαν την ευκαιρία να διασφαλίσουν την ικανότητα της Ουκρανίας να αμυνθεί. Μολονότι η Ουάσιγκτον έχει παράσχει περισσότερα από 2,7 δισεκατομμύρια δολάρια σε αρωγή ασφαλείας στην Ουκρανία και έχει αυξήσει την υποστήριξη τον τελευταίο χρόνο, αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει την Ρωσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ πρέπει να αυξήσουν την στρατιωτική τους υποστήριξη την Ουκρανία συνεχίζοντας να παρέχουν όπλα και εκπαίδευση όσο υπάρχει ακόμη ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος. Αυτό περιλαμβάνει τη Μαύρη Θάλασσα, όπου η Ρωσία έχει στρατιωτικοποιήσει την Κριμαία, και τώρα διεκδικεί περαιτέρω έλεγχο. Άλλοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, κυρίως η Ρουμανία και η Τουρκία, πρέπει να βγουν μπροστά, έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να μην είναι υποχρεωμένες να σηκώσουν ολόκληρο το βάρος της διασφάλισης της σταθερότητας στην περιοχή.

Αντίσταση σημαίνει επίσης αμφισβήτηση όλων των μορφών επιθετικότητας του Πούτιν, είτε στην Ευρώπη είτε αλλού. Αυτό σημαίνει όχι μόνο να αντιστέκεται κάποιος στις προκλήσεις του Πούτιν κατά της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, αλλά και μείωση της μόχλευσης της Μόσχας στην Δύση. Αυτό θα απαιτήσει από τις Δυτικές χώρες να μειώσουν την εξάρτησή τους από το ρωσικό φυσικό αέριο και τις πρώτες ύλες, όπως το τιτάνιο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα χρειαστεί επίσης να εμποδίσουν τον Πούτιν και τον κύκλο του να «παρκάρουν» τα παράνομα κεφάλαιά τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης. Η κυβέρνηση Μπάιντεν παρουσίασε ένα λεπτομερές πακέτο κατά της διαφθοράς ως μέρος της Συνόδου Κορυφής για την Δημοκρατία: θα πρέπει να εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές σε όλο το φάσμα, αλλά ειδικά όταν πρόκειται για την Ρωσία.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν προετοιμάσει ισχυρές οικονομικές κυρώσεις και ελέγχους εξαγωγών στην περίπτωση που ο Πούτιν εξαπολύσει μια στρατιωτική επίθεση στην Ουκρανία. Εάν ο Πούτιν κάνει πίσω από μια στρατιωτική εισβολή πλήρους κλίμακας, αλλά συνεχίσει την επιθετικότητά του με άλλους τρόπους, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσουν ποιες από αυτές τις ενέργειες θα κρατήσουν ως εφεδρεία και ποιες θα αναπτύξουν ως απάντηση στην ρωσική εχθρότητα κάτω από το όριο του συνολικού πολέμου.

ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Όπως διδάχτηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μπορούν να διαπραγματευτούν μια σχέση αντιπαλότητας με μια άλλη χώρα. Ακόμη και αν αντιστέκεται στην επιθετικότητα του Πούτιν, η Ουάσιγκτον πρέπει να προσφέρει στρατηγικό και συμβατικό έλεγχο εξοπλισμών, στρατιωτική διαφάνεια, μείωση του κινδύνου, και άλλα μέτρα προκειμένου να σταθεροποιήσει την σχέση. Ο έλεγχος των εξοπλισμών μπορεί να βοηθήσει στη μετατόπιση ενός στρατηγικού ανταγωνισμού από εκείνες τις περιοχές που [παρουσιάζουν] μεγαλύτερο κίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, όπως οι πυρηνικές ή οι συμβατικές στρατιωτικές αντιπαραθέσεις, σε τομείς με μεγαλύτερες ευκαιρίες όπως η μακροπρόθεσμη εμπλοκή με την ρωσική κοινωνία.

Οι ενέργειες του Πούτιν δεν αντικατοπτρίζουν απαραιτήτως το αναπόφευκτο αποκορύφωμα της ρωσικής ιστορίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να ενισχύσουν μια πολιτική που αντιμετωπίζει τον σημερινό αντίπαλό τους στο Κρεμλίνο [5], επενδύοντας σε μια καλύτερη σχέση με την Ρωσία στο μέλλον. Αυτό σημαίνει [την] παροχή στους Ρώσους πληροφοριών που παρακάμπτουν τη μηχανή προπαγάνδας του Κρεμλίνου˙ την υποστήριξη Ρώσων δημοσιογράφων-ερευνητών που επιδιώκουν να αποκαλύψουν τα ψέματα και την διαφθορά στο δικό τους σύστημα˙ και την ενίσχυση των γενναίων, καταπονημένων μελών της ρωσικής κοινωνίας -συμπεριλαμβανομένων εκείνων οι οποίοι ζουν εξόριστοι στο εξωτερικό- που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό τους και την χώρα τους από αυτό που προσφέρει ο Πούτιν. Τέτοια δραστηριότητα υπάρχει ήδη. Αλλά πρέπει να ενδυναμωθεί, ειδικά καθώς εντείνεται η καταστολή του Πούτιν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν καθυστερήσει πολύ να επανεξετάσουν την στρατηγική τους για την Ρωσία. Διαδοχικές προσπάθειες επαναπλαισίωσης των σχέσεων έχουν δοκιμαστεί και έχουν βρεθεί ανεπαρκείς. Η επιθετικότητα του Πούτιν το έχει προκαλέσει. Το καθήκον της Ουάσιγκτον είναι να φροντίσει να αποτύχει ο Πούτιν και να επικρατήσει η δημοκρατική εναλλακτική της Δύσης -που βασίζεται σε μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/2021-12-02/how-migrants-got-weap...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/russian-federation/2020-06-09/pi...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-01-27/putin-doctrine
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2021-06-14/how-biden-...
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-09-27/kremlin...

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-02-23/putins-long-g...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition