Η επιστροφή της Pax Americana;

Πρώτον, σκεφτείτε μεγαλόπνοα. Ο Τρούμαν δεν περιόρισε την απάντησή του στην επιθετικότητα της Βορείου Κορέας στην Κορεατική Χερσόνησο ή ακόμα και στην Ασία. Αντί γι’ αυτό, επιδίωξε να ενισχύσει τον ευρύτερο ελεύθερο κόσμο. Σήμερα, η ρωσική επιθετικότητα έχει δημιουργήσει παρόμοιες προοπτικές, οξύνοντας τις διαφορές μεταξύ των δημοκρατιών που υποστηρίζουν την φιλελεύθερη τάξη και των ισχυρών αυταρχικών που προσπαθούν να την καταστρέψουν. Σχεδόν οκτώ στους δέκα κατοίκους των ΗΠΑ θεωρούν την κρίση στην Ουκρανία ως μέρος ενός ευρύτερου αγώνα για την παγκόσμια δημοκρατία. Βραχυπρόθεσμα, η κρίση στην Ευρώπη μπορεί να τραβήξει την προσοχή των ΗΠΑ μακριά από τον Ινδο-Ειρηνικό [7]. Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μπορούν να χρησιμοποιήσουν την κατακραυγή που έχει εκκολαφθεί από τη Μόσχα για να γίνουν πιο σκληροί με το Πεκίνο. Πράγματι, ο πρωταρχικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να είναι να οικοδομήσουν έναν διαπεριφερειακό συνασπισμό δημοκρατιών που να μπορεί να αντιμετωπίσει την Ρωσία και την Κίνα με μια βασική πρόταση: η τοπική επιθετικότητα θα προκαλέσει μια γρήγορη και καταστρεπτική παγκόσμια απάντηση.

Δεύτερον, κινηθείτε γρήγορα. Ο Τρούμαν γνώριζε ότι οι στιγμές της συμμαχικής αλληλεγγύης και της εσωτερικής ενότητας μπορεί να είναι φευγαλέες, έτσι η κυβέρνησή του έσπευσε να θέσει σε πλήρη λειτουργία μέσα σε λίγους μήνες μια ολοκληρωμένη στρατηγική ανάσχεσης. «Μέχρι το 1951», παρατήρησε ο πολιτικός επιστήμονας Robert Jervis, «όλα τα στοιχεία που έχουμε καταλήξει να συσχετίζουμε με τον ψυχρό πόλεμο ήταν παρόντα ή εν εξελίξει». Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να οικοδομήσουν επί του συνασπισμού που έχει σχηματιστεί για να χειριστεί την κρίση της Ουκρανίας και να είναι έτοιμες να τον αναπτύξουν εκ νέου εναντίον της Κίνας.

Για παράδειγμα, οι συνεργασίες που απέκοψαν την πρόσβαση της Ρωσίας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στις βασικές τεχνολογίες θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για παρόμοιες κυρώσεις κατά της Κίνας εάν εισβάλει στην Ταϊβάν. Οι συνεχιζόμενες προσπάθειες να περικοπεί η ευρωπαϊκή εξάρτηση από την ρωσική ενέργεια θα πρέπει να επεκταθούν σε μια ευρύτερη ώθηση για την αποσύνδεση των οικονομιών του ελεύθερου κόσμου από την Ρωσία και την Κίνα σε κρίσιμους τομείς, όπως οι προηγμένες τεχνολογίες, οι σπάνιες γαίες, και οι ιατρικές προμήθειες έκτακτης ανάγκης. Η δημιουργία αλληλεπικαλυπτόμενων τεχνολογικών συνασπισμών, στους οποίους οι δημοκρατίες θα συγκεντρώνουν χρήματα και πόρους για να προπορευθούν σε βασικούς τομείς, όπως οι ημιαγωγοί ή η τεχνητή νοημοσύνη, ενώ θα αρνούνται κρίσιμες συνεισφορές και κεφάλαια στις απολυταρχίες, θα είναι κρίσιμη. Κεντρικό σημείο αυτής της προσέγγισης θα ήταν μια κίνηση των ΗΠΑ να επανενταχθούν στην TPP (τώρα ονομάζεται Συνολική και Προοδευτική Συμφωνία για την Συνεργασία Εκατέρωθεν του Ειρηνικού [Comprehensive and Progressive Agreement for Trans-Pacific Partnership, CPTPP]) —ίσως το καλύτερο παράδειγμα μιας πρωτοβουλίας της οποίας η στρατηγική αξία είναι αδιαμφισβήτητη και το πολιτικό κόστος της θα πρέπει να μειωθεί καθώς το τίμημα του εφησυχασμού αυξάνεται. Εάν οι δημοκρατίες δεν σπαταλήσουν την ευκαιρία, τότε ένα διαρκές αποτέλεσμα της κρίσης στην Ουκρανία θα μπορούσε να είναι ένα πιο σφικτό οικονομικό μπλοκ του ελεύθερου κόσμου, που θα δυσκολεύει περισσότερο τα αυταρχικά καθεστώτα να καταναγκάζουν ή να σαγηνεύουν.

Ωστόσο, η οικονομική ισχύς φτάνει μέχρι ενός σημείου, επομένως ο δημοκρατικός κόσμος χρειάζεται επίσης ένα ταχύ πολυμερές πρόγραμμα επανεξοπλισμού για να στηρίξει μια στρατιωτική ισορροπία που διαβρώνεται στην Ευρώπη και στον Ινδο-Ειρηνικό. Αυτό θα περιλαμβάνει ενισχυμένες προωθημένες αναπτύξεις καλά οπλισμένων δυνάμεων -ειδικά τεθωρακισμένων και αεροπορικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη και μια συστάδα σκοπευτικών και αισθητήρων στον Δυτικό Ειρηνικό- που μπορούν να μετατρέψουν τις απόπειρες αρπαγής εδάφους σε παρατεταμένα, αιματηρά τέλματα. Είναι επίσης απαραίτητη η ταχεία εντατικοποίηση του λεπτομερούς επιχειρησιακού σχεδιασμού για το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι βασικοί σύμμαχοί τους, όπως η Αυστραλία και η Ιαπωνία, θα απαντούσαν στην κινεζική επιθετικότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι μεγάλοι σύμμαχοί τους θα πρέπει επίσης να επιτρέψουν τις μεταφορές όπλων σε δυνητικά κράτη πρώτης γραμμής, όπως η Πολωνία και η Ταϊβάν, υπό τον όρο ότι αυτές οι χώρες θα δεσμευτούν για σημαντικές αυξήσεις στις αμυντικές δαπάνες τους και θα υιοθετήσουν στρατιωτικές στρατηγικές κατάλληλες στο να κερδίσουν χρόνο για μια ευρύτερη πολυμερή απάντηση.

Όλα αυτά θα απαιτήσουν το είδος των χρημάτων που οι δημοκρατίες δυσκολεύονται να βρουν σε περιόδους ειρήνης, αλλά δεν διστάζουν να δαπανήσουν υπό την απειλή του πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να σχεδιάσουν να δαπανήσουν περίπου το 5% του ΑΕΠ τους για την άμυνα την επόμενη δεκαετία (σε σύγκριση με περίπου 3,2% σήμερα), για να της αφήσουν περιθώριο να ανταποκριθεί στην επιθετικότητα σε ένα θέατρο, χωρίς να αφήνεται γυμνή σε άλλα. Οι βασικοί σύμμαχοι σε αμφότερες τις πλευρές της Ευρασίας θα πρέπει να δεσμευτούν για παρόμοιες αναλογικές αυξήσεις.

Αλλά εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους πρέπει να κινηθούν γρήγορα, ένα τελευταίο δίδαγμα είναι ότι πρέπει να αποφύγουν να ξεπεράσουν τα όρια. Η κλιμάκωση της κορεατικής σύγκρουσης και ο εναγκαλισμός μιας εκδοχής ανάσχεσης που δεν γνώριζε γεωγραφικά όρια, οδήγησαν στην υπερέκταση και στην τραγωδία. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της αίσθησης του επείγοντος και της απερισκεψίας.