Τι μπορεί να διδαχθεί η Κίνα από την γερμανική ιστορία

Ενθαρρυμένη, συνεπώς, η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον της Σερβίας. Όπως γνωρίζει κάθε μελετητής της σύγχρονης ιστορίας, η κατάσταση γρήγορα ξέφυγε από τον έλεγχο. Άλλες χώρες κινητοποιήθηκαν γρήγορα, για να αποφύγουν να πιαστούν απροετοίμαστες σε περίπτωση που στην συνέχεια ο πόλεμος θα ερχόταν προς αυτές. Καθώς οι εντάσεις αυξάνονταν σε όλη την Ευρώπη, το Βερολίνο εξαπέλυσε μια εισβολή στις Κάτω Χώρες με το βλέμμα στην κατάκτηση της Γαλλίας [4]. Ο γερμανικός στόχος ήταν να νικήσει γρήγορα τους Γάλλους, πριν η Γερμανία βρεθεί παγιδευμένη σε έναν πόλεμο δύο μετώπων με τους Ρώσους, επίσης. Μια προς μια, χώρες όλου του κόσμου βρέθηκαν να σύρονται στην σύγκρουση που προέκυψε [5].

Η επακόλουθη παγκόσμια πυρκαγιά —ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος— έληξε με την καταστροφή της Αυτοκρατορίας της Αυστρο-ουγγαρίας και την ήττα της Γερμανίας του Γουλιέλμου. Με απλά λόγια: υποστηρίζοντας την φιλοπόλεμη, ασταθή γείτονά της στην στρατιωτική ανοησία της, το Βερολίνο θυσίασε τελικά το μέλλον του ως κυρίαρχη δύναμη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ;

Με τον ίδιο τρόπο που οι Αυστρο-ούγγροι επιδίωξαν την έγκριση του Βερολίνου πριν εξαπολύσουν τη μοιραία επίθεση στην Σερβία, το Κρεμλίνο στράφηκε στην Κίνα την περίοδο πριν την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τον Φεβρουάριο του 2022, την παραμονή των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, ο Πούτιν και ο Σι υπέγραψαν μια κοινή δήλωση που σηματοδοτούσε την βαθιά φιλία τους, ισχυριζόμενοι ότι μιλούσαν εκ μέρους της «διεθνούς κοινότητας» και καταγγέλλοντας την τάση μιας ορισμένης «μειοψηφίας» (εννοώντας την Δύση ) «να καταφεύγει στην χρήση βίας».

Αλλά μετά από πιο προσεκτική εξέταση, το σύμφωνο Πούτιν-Σι [6] δεν έκρυβε κάτι από πίσω. Η δημόσια κοινή δήλωση που πήρε ο Πούτιν, μολονότι επέκρινε γενικά την διεύρυνση του ΝΑΤΟ, δεν έλεγε τίποτα συγκεκριμένο για την Ουκρανία. Και φαίνεται απίθανο ο Πούτιν να αποκάλυψε την πλήρη έκταση των σχεδίων εισβολής του στον Σι, δεδομένου ότι άφησε ακόμη και ορισμένες ανώτερες προσωπικότητες της ρωσικής κυβέρνησης να πιστεύουν ότι η πορεία προς την εισβολή ήταν απλώς μια μπλόφα.

Τα αυξανόμενα προβλήματα της Ρωσίας από τότε που έγινε γνωστή η πραγματική φύση των σχεδίων του Πούτιν, πρέπει σίγουρα να επιβεβαίωσαν στο Πεκίνο ότι ο Πούτιν διέπραξε μια γκάφα ιστορικών διαστάσεων, μια [γκάφα] που εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον χώρο που έχει ο ίδιος ο Σι για να ελιχθεί όσον αφορά την Ταϊβάν. Δεν είναι σαφές εάν ο Σι βιαζόταν πολύ να εισβάλει στην Ταϊβάν πριν από τον πόλεμο του Πούτιν. Εάν βιαζόταν, πιθανώς έχει ξανασκεφτεί το ζήτημα, δεδομένης της πανωλεθρίας της Ρωσίας.

Η ζημιά που έχει υποστεί η Ρωσία από τις Δυτικές κυρώσεις -το να γίνει διεθνής παρίας και να αντιμετωπίζει σημαντική πτώση της οικονομικής της ευημερίας- είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για την κινεζική ηγεσία, η οποία, σε αντίθεση με τον Πούτιν, αντλεί την εγχώρια νομιμοποίησή της κυρίως από την οικονομική της απόδοση. Και η γενναία αντίσταση των Ουκρανών στην ρωσική επίθεση έχει επισημάνει στο Πεκίνο ότι τα τύπου Πούτιν στοιχήματα των βιαστικών στρατιωτικών κατακτήσεων είναι ένας σίγουρος τρόπος για να προκληθεί στρατιωτική καταστροφή. Ακόμη και αν η Ρωσία ανακτήσει την πρωτοβουλία, οι κίνδυνοι για το Πεκίνο παραμένουν, όπως οι περαιτέρω οικονομικές αβεβαιότητες και η, όχι πλέον αδιανόητη, προοπτική ότι η Ρωσία θα διευρύνει την σύγκρουση. Η Κίνα δύσκολα θα μπορούσε να παραμείνει στο περιθώριο στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Είναι λόγω της επίγνωσής τους για τέτοιους κινδύνους, που οι Κινέζοι βαδίζουν στο τεντωμένο σκοινί της καλοπροαίρετης ουδετερότητας: προσπαθώντας να βοηθήσουν την Ρωσία και ταυτόχρονα παραμένοντας αμέτοχοι σε όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία. Ωστόσο, καθώς ο κόσμος μαθαίνει περισσότερα για τις ανείπωτες θηριωδίες που διαπράχθηκαν από τις ρωσικές δυνάμεις κατά την διάρκεια της εισβολής τους, η θέση αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί. Το Πεκίνο βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής, ένα [σημείο] όπου ο Σι θα πρέπει να κάνει μια επιλογή: είτε να αποστασιοποιήσει την χώρα του από τον φρικτό πόλεμο του Πούτιν και να προσπαθήσει να τον φέρει σε ένα τέλος είτε να συνεχίσει να διακινδυνεύει το μέλλον της Κίνας, παραμένοντας στην κακή παρέα ενός εξαιρετικά απρόβλεπτου και επικίνδυνου δρώντος.

Είναι η ώρα της επιλογής —και οι συνέπειες για την Κίνα από την λανθασμένη επιλογή είναι σαφείς. Η συνέχιση της υποστήριξης της Ρωσίας σημαίνει de facto περαιτέρω αποσταθεροποίηση του διεθνούς συστήματος που έχει τροφοδοτήσει την εκπληκτική άνοδο της Κίνας. Σημαίνει επίσης ότι η Κίνα θα αντιμετωπίσει πραγματικό οικονομικό κόστος, καθώς οι εταιρείες της θα αντιμετωπίσουν την προοπτική των δευτερογενών κυρώσεων. Και η λανθασμένη επιλογή θα έχει σοβαρές συνέπειες για την φήμη της, καθώς τα μη πειστικά ξόρκια του Πεκίνου περί μη παρέμβασης θα εκτίθενται ως υποκριτική κάλυψη ενός ρεβιζιονιστή γείτονα, που έχει εξαπολύσει ένα όργιο βίας εναντίον μιας κυρίαρχης χώρας. Τίποτα από αυτά δεν είναι προς το συμφέρον της Κίνας.

Αντί να παρασυρθεί από την Ρωσία, η Κίνα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τη μόχλευση που έχει με τον Πούτιν για να τον πείσει να σταματήσει. Όπως υποδηλώνει η εμπειρία της Αυτοκρατορικής Γερμανίας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία για μια παγκόσμια δύναμη από το να ικανοποιεί τις ιδιοτροπίες ενός πολεμοχαρούς γείτονα. Είναι ο Πούτιν, όχι ο Μπάιντεν, που έχει δέσει ένα κουδούνι στον λαιμό της τίγρης. Εάν ο Σι ξέρει τι είναι καλύτερο για την Κίνα, θα τον βοηθήσει να το λύσει.