Η Αμερική πρέπει να ενστερνιστεί τον στόχο της νίκης της Ουκρανίας

Επί χρόνια, προτού η Ρωσία εισβάλει τον Φεβρουάριο στην Ουκρανία, οι Ουκρανοί ήταν όλο και πιο απογοητευμένοι με την ηγεσία των ΗΠΑ. Ένας πρώην υψηλόβαθμος Ουκρανός αξιωματούχος περιέγραψε την πολιτική των ΗΠΑ στην χώρα με αυτόν τον τρόπο: «Δεν θα μας αφήσετε να πνιγούμε, αλλά δεν θα μας αφήσετε και να κολυμπήσουμε». Η Ουάσιγκτον κέρδισε αυτή την ανάμικτη φήμη τις δεκαετίες [που πέρασαν] από τότε που η Ουκρανία απελευθερώθηκε από την Σοβιετική Ένωση, το 1991. Μολονότι η Ουκρανία θεωρούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως απαραίτητο εταίρο και εκτιμούσε πολύ την αρωγή ασφαλείας και την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ, πολλοί Ουκρανοί ήταν προσβεβλημένοι για το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν απρόθυμες να τους υποστηρίξουν πληρέστερα και ευθύτερα απέναντι στις προκλήσεις και την επιθετικότητα της Ρωσίας —ακόμα και μετά την στροφή της Ουκρανίας προς την Δύση [2] μετά την αναταραχή του 2014, όταν οι διαδηλώσεις ανέτρεψαν μια φιλορωσική κυβέρνηση του Κιέβου και η Ρωσία απάντησε προσαρτώντας την Κριμαία και εισβάλλοντας στην περιοχή της Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι εκκλήσεις της Ουκρανίας για αυξημένη στρατιωτική βοήθεια, μεγαλύτερες οικονομικές επενδύσεις, και έναν συγκεκριμένο οδικό χάρτη για την ενσωμάτωση με την Ευρώπη έπεσαν εις ώτα μη ακουόντων στην Ουάσιγκτον. Οι Ουκρανοί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν γιατί το κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ συνέχισε να ευνοεί τις σταθερές σχέσεις με την Ρωσία -ένα αλυτρωτικό και ρεβανσιστικό αυταρχικό κράτος- έναντι της υποστήριξης της Ουκρανίας, ενός δημοκρατικού κράτους που είχε κάνει σημαντικά βήματα για την εκρίζωση της διαφθοράς και την εφαρμογή δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.

Ένας Ουκρανός στρατιώτης στην επαρχία Χάρκοβο της Ουκρανίας, τον Μάιο του 2022. Serhii Nuzhnenko / Reuters
--------------------------------------------------

Στους δύο μήνες από τότε που η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία [3], οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μέχρι στιγμής επιβεβαιώσει αυτή την αμφίθυμη φήμη. Έχουν παράσχει βοήθεια προς την Ουκρανία σποραδικά και έχουν επιδιώξει να αποφύγουν μια κλιμάκωση με την Ρωσία, σε βάρος μιας πιο ασυμβίβαστης υποστήριξης της άμυνας της Ουκρανίας. Αλλά η Ουάσιγκτον μπορεί και πρέπει να κάνει περισσότερα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να στηρίξουν την περιφερειακή σταθερότητα, την παγκόσμια ασφάλεια, και την φιλελεύθερη διεθνή τάξη, εργαζόμενες για να διασφαλίσουν μια ουκρανική νίκη. Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο, η Ουάσιγκτον πρέπει επιτέλους να εγκαταλείψει μια αποτυχημένη πολιτική που έχει προτεραιοποιήσει την προσπάθεια οικοδόμησης μιας σταθερής σχέσης με την Ρωσία. Πρέπει να απορρίψει την επιθυμία -η οποία φαίνεται ότι διαμορφώνει απόψεις στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (National Security Council)- να δει την Ουκρανία να συμβιβάζεται τελικά με την Ρωσία για χάρη μιας ειρήνης κατόπιν διαπραγματεύσεων. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να παράσχουν στην Ουκρανία την υποστήριξη που χρειάζεται [4] για να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος το συντομότερο δυνατό.

ΜΙΑ ΜΑΧΗΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Μέχρι στιγμής, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας έχει αρνηθεί πεισματικά να τερματίσει την πολιτική του για σταδιακά αυξανόμενη αρωγή και να υιοθετήσει μια στρατηγική για την παροχή διαρκούς βοήθειας στην Ουκρανία. Μια τέτοια αυξημένη υποστήριξη θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας στο πεδίο της μάχης. Όπως έχουν τα πράγματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χάσει τη μια ευκαιρία μετά την άλλη για να συμβάλουν στην επιτάχυνση μιας αποφασιστικής ουκρανικής νίκης και να σταματήσουν την Ρωσία από το να αποκτά κέρδη [5] στη Ντονμπάς. Αντί να αποκλείει την πιθανότητα μιας ρωσικής επιτυχίας, η στρατηγική της Ουάσιγκτον να μετρά την σταδιακή αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία -που βασίζεται σε μια εσφαλμένη εκτίμηση του κινδύνου κλιμάκωσης και των δυνητικών συνεπειών μιας ρωσικής ήττας- έχει παράσχει στη Μόσχα τον χρόνο και τον χώρο για να συνεχίσει τον πόλεμό της, παρόλο που τώρα μετατοπίζεται για να υπερασπιστεί τα εδάφη που έχει καταλάβει από τις 24 Φεβρουαρίου και μετά.

Η Ουκρανία έχει ήδη αποδείξει [6] ότι μπορεί να χτυπήσει επιτυχώς επιχειρησιακούς στρατιωτικούς στόχους στην Ρωσία, όπως σιδηροδρομικές γραμμές, διαδρόμους προσγείωσης και απογείωσης, αμαξοστάσια και αποθέματα υλικού, με συγκρατημένο και υπεύθυνο τρόπο. Με νέες ικανότητες πυρών μεγάλου βεληνεκούς που θα παραδίδονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουκρανία θα ήταν σε θέση να χτυπήσει μακρύτερα εντός της Ρωσίας και να καταστρέψει στρατιωτικά συναφείς στόχους, μειώνοντας έτσι τις ικανότητες της Μόσχας και περιορίζοντας τις δυνατότητές της για περαιτέρω επιθέσεις. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν δώσει στην Ουάσιγκτον καλούς λόγους να εμπιστεύεται την αυτοσυγκράτησή τους και έχουν αποφύγει να διεξαγάγουν χτυπήματα σε στρατηγικούς στόχους ή σε πολιτικούς στόχους, κάτι που θα μπορούσε να πυροδοτήσει την κλιμάκωση των εντάσεων με την Ρωσία. Δεδομένων τέτοιων αποδείξεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν λόγο να ανησυχούν για την αποστολή πρόσθετων και ισχυρότερων όπλων στην Ουκρανία που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας.