Πώς μπορεί να λειτουργήσει η στρατηγική του Μπάιντεν για τον ελεύθερο κόσμο

Επιπλέον, η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακαλύπτει εκ νέου την εξάρτησή της από τις μη δημοκρατίες. Ίσως μια μέρα η πράσινη ενεργειακή επανάσταση θα κάνει τα πετροκράτη να μην έχουν σημασία, αλλά προς το παρόν η Ουάσιγκτον χρειάζεται την Σαουδική Αραβία και άλλες μοναρχίες του [Περσικού] Κόλπου για να αντισταθμίσει το ενεργειακό σοκ που έχει προκαλέσει ο πόλεμος. Η ανάσχεση της Ρωσίας και της Κίνας θα απαιτήσει την συνεργασία χωρών —συμπεριλαμβανομένης της Σιγκαπούρης, της Τουρκίας και του Βιετνάμ— που κυβερνώνται με ανελεύθερους τρόπους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντιτίθενται σε όλες τις απολυταρχίες, και δεν είναι όλες οι δημοκρατίες πλήρως με το μέρος τους.

Τέλος, ο πόλεμος στην Ουκρανία [10] έχει δείξει τους κινδύνους της αλληλεξάρτησης με εχθρικά καθεστώτα —αλλά αυτή η αλληλεξάρτηση δεν θα εξαφανιστεί. Οι προηγμένες δημοκρατίες μπορούν να κακοποιήσουν οικονομικά την Ρωσία, αλλά δεν μπορούν -με ανεκτό κόστος- να την αποκόψουν εντελώς από τον κόσμο. Δεν μπορούν, και δεν πρέπει, να πλησιάσουν οπουδήποτε κοντά στην πλήρη αποσύνδεση από την Κίνα. Η ρητορική της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας φέρνει στο μυαλό ένα παγκόσμιο τοπίο, [το οποίο είναι] πλήρως χωρισμένο στα δύο. Αλλά ζούμε σε έναν κόσμο όπου δύο ολοένα και πιο εχθρικά στρατόπεδα δεν μπορούν να ξεφύγουν πλήρως από τον μεταξύ τους οικονομικό και τεχνολογικό εναγκαλισμό.

Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ

Εάν ο Μπάιντεν σκοπεύει να επιδιώξει μια στρατηγική για τον ελεύθερο κόσμο, το πρώτο του καθήκον είναι να διευκρινίσει σε τι ακριβώς αντιτίθενται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η απάντηση δεν είναι η απολυταρχία αυτή καθαυτή, δεδομένου ότι η Ουάσιγκτον πρέπει να συνεργαστεί με κάποια ανελεύθερα καθεστώτα για να ελέγξει άλλα. Αυτό στο οποίο αντιτίθενται οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι το πάντρεμα της τυραννίας, της ισχύος και της εχθρότητας: εκείνα τα αυταρχικά καθεστώτα που έχουν την πρόθεση και την ικανότητα να αμφισβητήσουν θεμελιωδώς το υπάρχον διεθνές σύστημα [11], εξάγοντας στον κόσμο την βία και τον ανελευθερία που ασκούν στο εσωτερικό.

Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να λάβει τη μορφή ξεκάθαρης εδαφικής επιθετικότητας, είτε κραυγαλέας, είτε ανεπαίσθητης· μπορεί να περιλαμβάνει τον οικονομικό και πολιτικό καταναγκασμό που έχει σκοπό να διαστρεβλώσει τις εξωτερικές πολιτικές και την εσωτερική πολιτική άλλων εθνών. Μπορεί να περιλαμβάνει την ανάμειξη και την υπονόμευση που βλάπτει την λειτουργία των δημοκρατικών κοινωνιών, την διεθνική καταστολή που μπορεί να παγώσει τις βασικές ελευθερίες παγκοσμίως, ή τις προσπάθειες να οπλοποιηθούν οι νέες τεχνολογίες με τρόπους που θα μπορούσαν να μετατοπίσουν δραστικά την ισορροπία δυνάμεων ή την ισορροπία μεταξύ της ελευθερίας και της καταπίεσης. Σε διαφορετικές συμπεριφορές θα αξίζουν, φυσικά, διαφορετικές απαντήσεις. Αλλά είναι αυτός ο συνδυασμός απολυταρχίας, ικανότητας, και επιθετικής συμπεριφοράς που ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να οργανωθεί για να αντιμετωπίσει.

Το οποίο σημαίνει ότι ο Μπάιντεν πρέπει επίσης να διατυπώσει καλύτερα τον συνασπισμό που σκοπεύει να επιστρατεύσει. Ο ελεύθερος κόσμος είναι μια έννοια της εποχής του Ψυχρού Πολέμου που επιστρέφει. Η αρχική φράση, ωστόσο, ήταν πιο εύπλαστη από όσο θυμόμαστε συχνά. Περιελάμβανε φιλελεύθερες δημοκρατίες, φιλικούς αυταρχικούς, και κράτη με διάφορες αποχρώσεις ενδιάμεσα. Σήμερα, είναι καλύτερο να θεωρηθεί ο ελεύθερος κόσμος ως ένας συνασπισμός τριών βαθμίδων.

Η πρώτη βαθμίδα περιλαμβάνει τους δημοκρατικούς συμμάχους μέσω Συνθηκών των Ηνωμένων Πολιτειών -τις (κυρίως) φιλελεύθερες δημοκρατίες που συνθέτουν την Αγγλόσφαιρα (Anglosphere), την διατλαντική κοινότητα και τους ισχυρότερους κρίκους στην αλυσίδα των συμμαχιών των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό. Αυτή η ομάδα διαθέτει βαθιά, θεσμοθετημένη συνεργασία που βασίζεται σε κοινές αξίες, καθώς και σε κοινά συμφέροντα· αποτελεί τον πυρήνα οποιουδήποτε συνασπισμού που θα αντισταθεί στην επιθετικότητα, θα διατηρήσει την δημοκρατική τεχνολογική κυριαρχία και θα ανακόψει την αυταρχική πρόκληση. Και μολονότι οι συμμαχίες των ΗΠΑ είναι οργανωμένες περιφερειακά ή διμερώς, δημιουργούν μια κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη: συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτή η ομάδα διοικεί την πλειοψηφία του παγκόσμιου ΑΕΠ και των στρατιωτικών δαπανών. Το κλειδί, λοιπόν, δεν θα είναι απλώς η ενίσχυση των ικανοτήτων και της συνεργασίας εντός του πλαισίου των υφιστάμενων συμμαχιών, αλλά και η σφυρηλάτηση μεγαλύτερων συνδέσεων μεταξύ τους, όπως έχει κάνει η AUKUS [12].

Η δεύτερη βαθμίδα περιλαμβάνει τους δημοκρατικούς εταίρους. Αυτές οι χώρες είναι συχνά ατελώς ή ασυνεπώς ευθυγραμμισμένες με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αισθάνονται κάθε άλλο παρά εντελώς άνετα με την αμερικανική ισχύ. Ωστόσο, σίγουρα θα αισθάνονταν πολύ λιγότερο άνετα σε έναν κόσμο όπου οι επεκτατικές απολυταρχίες θα είχαν το πλεονέκτημα, επομένως θα παρείχαν κρίσιμη βοήθεια σε επιλεγμένα θέματα.

Η Ινδία ίσως διστάζει να έρθει σε ρήξη με την Ρωσία, αλλά αποτελεί ήδη ένα ζωτικό μέρος της προσπάθειας για την γεωπολιτική και τεχνολογική εξισορρόπηση έναντι της Κίνας. Η Ινδονησία θα συνεργάζεται ολοένα και περισσότερο με την Ουάσιγκτον σε θέματα ασφαλείας, παρόλο που διατηρεί στενούς εμπορικούς δεσμούς με το Πεκίνο. Η Ουκρανία και η Ταϊβάν είναι μη σύμμαχοι που αποτελούν γεωπολιτικά προπύργια σε κρίσιμες περιοχές. Ο στόχος του Μπάιντεν πρέπει να είναι να αναπτύξει περαιτέρω τους θεσμούς και τις ρυθμίσεις, όπως η Quad [13] ή διάφορες τεχνολογικές συμμαχίες, που θα ενισχύσουν την συνολική ισχύ του ελεύθερου κόσμου, πυκνώνοντας τον συνδετικό ιστό μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης βαθμίδας.