Κι αν νικήσει η Ουκρανία;

Για να επιτύχει μια μικρή νίκη και να αποκαταστήσει το προ της εισβολής status quo, η Ουκρανία θα έπρεπε να μεταφράσει τις νίκες της στο βορρά σε νίκες στα ανατολικά και στα νότια. Στο Κίεβο και στο Χάρκοβο, οι ουκρανικές δυνάμεις απώθησαν τις ρωσικές σε μια τακτική υποχώρηση. Αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν πιο δύσκολο να επαναληφθεί σε μέρη όπως η Χερσώνα και η Μαριούπολη, οι οποίες βρίσκονται σε έδαφος που ελέγχει η Ρωσία και όπου είναι πιθανώς εδραιωμένη. Αλλά η Ουκρανία έχει το πλεονέκτημα των μεγάλων εφεδρειών ανθρώπινου δυναμικού, ο στρατός της είναι καλά οργανωμένος και καλά καθοδηγούμενος, και δεν υπάρχει αμφιβολία για την προθυμία της Ουκρανίας να πολεμήσει. Η φύση της εισβολής της Ρωσίας έχει δημιουργήσει όλη την βούληση για μάχη που θα χρειαστεί ποτέ η Ουκρανία. Η ικανή ηγεσία του Ουκρανού προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έχει σταθεροποιήσει περαιτέρω την πολεμική προσπάθεια.

Η Ουκρανία έχει επίσης την αρωγή πολλών από τους κορυφαίους στρατούς του κόσμου - ειδικότερα, των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Κίεβο έχει πρόσβαση σε πρώτης τάξεως πληροφορίες [5] για τον σχεδιασμό και την στάση των δυνάμεων του ρωσικού στρατού. Ο ουκρανικός στρατός έχει επιβάλει εντυπωσιακά υψηλό κόστος στην Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων των βαρέων [ανθρώπινων] απωλειών και της απώλειας και καταστροφής υλικού. Εάν η Ουκρανία μπορέσει να συνδυάσει την δύναμη πυρός της και το ανθρώπινο δυναμικό της αυτό το καλοκαίρι, θα μπορούσε να διεξάγει μια αντεπίθεση στη Ντονμπάς και να διεισδύσει στην χερσαία γέφυρα της Ρωσίας προς την Κριμαία.

Η Ρωσία, αντίθετα, έχει ήδη δαπανήσει πολλά από τα διαθέσιμα στρατιωτικά της στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου μεγάλου μέρους του υλικού και των πυρομαχικών της (μολονότι έχει ακόμη πόρους σε εφεδρεία που θα μπορούσε να βάλει στο θέατρο). Η εξάντληση του ρωσικού στρατού [6] γίνεται ευκολότατα αντιληπτή μεταξύ των στρατιωτών του. Πολλές μονάδες έχουν υποστεί απώλειες που τις καθιστούν αναποτελεσματικές. Το ηθικό ίσως είναι υψηλότερο από όσο πιστεύουν πολλοί μη Ρώσοι παρατηρητές˙ είναι δύσκολο να γίνει εκτίμηση. Αλλά για προφανείς λόγους, το ρωσικό ηθικό είναι χαμηλότερο από το ουκρανικό ηθικό. Η Ρωσία διεξάγει έναν πόλεμο από επιλογή της. Η διαφθορά και η «από πάνω προς τα κάτω» φύση του ρωσικού στρατού έχουν παρεμποδίσει τα στρατεύματά του. Αυτός δεν ήταν ένας εύκολος πόλεμος για την Ρωσία.

Ωστόσο, η Ρωσία έχει αρχίσει να κινητοποιείται βήμα προς βήμα, αντλώντας εφέδρους και εξειδικευμένα [στελέχη], αποφεύγοντας παράλληλα τη μαζική επιστράτευση. Αυτές οι ενέργειες θα έχουν επίπτωση στον πόλεμο. Ο Πούτιν διατηρεί την επιλογή της μαζικής επιστράτευσης, κηρύσσοντας επίσημα έναν πλήρη πόλεμο και χρησιμοποιώντας την πλήρη στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας. Όμως, η κινητοποίηση, η εκπαίδευση, και η μετακίνηση υλικού χρειάζονται χρόνο. Το κλειδί της στρατηγικής της Ουκρανίας θα πρέπει να είναι το να επιβάλει δεδομένα επί του πεδίου και να καταστήσει το κόστος της αλλαγής αυτών των δεδομένων υπερβολικά υψηλό για την Ρωσία. Αυτό θα προϋπέθετε μια μεγάλη ουκρανική επίθεση τους επόμενους δύο έως τρεις μήνες.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Ο συνδυασμός των στρατιωτικών κωλυμάτων και των τιμωρητικών κυρώσεων ίσως τελικά προκαλέσει τη Μόσχα να μετριάσει τους στόχους της, και μια ουσιαστική κατάπαυση του πυρός ίσως καθίστατο εφικτή. Αλλά μια πιο εκτεταμένη διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων μάλλον αποκλείεται από τον Πούτιν [7]. Η Ρωσία αντιμετωπίζει ήδη τις τοποθεσίες που έχει καταλάβει όχι ως διαπραγματευτικά χαρτιά για μια ενδεχόμενη διευθέτηση αλλά ως ρωσικό έδαφος. Και σύμφωνα με τους Ρώσους εμπειρογνώμονες στις υπηρεσίες πληροφοριών, Andrei Soldatov και Irina Borogan, οι σκληροπυρηνικοί του Κρεμλίνου θέλουν περισσότερο πόλεμο -όχι λιγότερο.

Η Ουκρανία και η Δύση θα πρέπει επομένως να υποθέσουν ότι η Ρωσία δεν θα αποδεχθεί οποιαδήποτε ήττα. Μια μικρή ουκρανική νίκη, ας πούμε, το φθινόπωρο αυτού του έτους, θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθηθεί από μια άλλη ρωσική εισβολή το 2023. Η Ρωσία θα χρειαστεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις της, το οποίο θα ήταν δύσκολο υπό [το καθεστώς] των κυρώσεων. Ακόμη πιο σημαντική για τον Πούτιν από την αυτοκρατορική κατάκτηση, ωστόσο, είναι η διατήρηση [8] της δικής του εξουσίας, καθώς οι αυταρχικοί που χάνουν πολέμους συχνά καταλήγουν σε δεινή θέση. Ο Πούτιν ίσως υποχρεωθεί να δεχτεί προσωρινά να απωθηθεί στο σημείο εκκίνησης πριν από την εισβολή, αλλά δεν θα μπορούσε να ανεχτεί τη μόνιμη απώλεια της Ουκρανίας. Ίσως συνεχίσει τις μικρής κλίμακας μάχες, τα πυραυλικά χτυπήματα, και τους εναέριους βομβαρδισμούς έως ότου έφθαναν οι ενισχύσεις –που θα συγκεντρώνονταν μέσω της μερικής ή της πλήρους επιστράτευσης. Εναλλακτικά, ο Πούτιν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κυνικά μια κατάπαυση του πυρός ώστε να κερδίσει χρόνο για κακόπιστες διαπραγματεύσεις, όπως έκανε πριν από την εισβολή του Φεβρουαρίου.

Εν τω μεταξύ, για να αποτρέψει μελλοντικές ρωσικές επιθέσεις, η Ουκρανία πιθανώς θα ήταν υποχρεωμένη να ζητήσει περισσότερα όπλα από ποτέ. Η συγκατάθεση σε αυτό θα ήταν δύσκολη για τις Δυτικές δυνάμεις, καθώς η Ρωσία θα επιδίωκε την ελάφρυνση των κυρώσεων και θα ακολουθούσε την συνήθη προσέγγισή της του «διαίρει και βασίλευε» με την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Για τις Δυτικές δυνάμεις, μια θεωρητική λύση θα ήταν να προσφέρουν στην Ουκρανία εγγυήσεις ασφαλείας με αντάλλαγμα την ουκρανική ουδετερότητα. Αλλά η Ρωσία θα μπορούσε να δοκιμάσει αυτές τις υποσχέσεις με μια νέα επίθεση -και η ελάφρυνση των κυρώσεων, εάν συνέβαινε ποτέ, θα έπρεπε να είναι αργή. Με την Ρωσία του Πούτιν, η προσέγγιση πρέπει να είναι «μην εμπιστεύεστε και επαληθεύστε».