Γιατί χάνει το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Αναλογιστείτε τους Αμερικανούς υπέρμαχους της κατάργησης της δουλείας. Αυτή η πτέρυγα του κινήματος κατά της δουλείας κατέρρεε στα τέλη της δεκαετίας του 1830, ως αποτέλεσμα των εσωτερικών διαιρέσεων και της εχθρότητας της βόρειας λευκής εργατικής τάξης, η οποία ήταν επιφυλακτική όσον αφορά τον ανταγωνισμό από την εργασία των μαύρων στις πολιτείες της. Αλλά παρέμενε αρκετά ισχυρή στον υπερ-θρησκευόμενο βορρά της πολιτείας της Νέας Υόρκης ώστε να διατηρήσει την αποφασιστική ισορροπία δυνάμεων στις προεδρικές εκλογές του 1844, οι οποίες έφεραν αντιμέτωπο τον γερουσιαστή του Κεντάκι, του [κόμματος] Whig (στμ: ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα των μέσων του 19ου αιώνα), Henry Clay, ο οποίος ήταν αμφίσημος όσον αφορά την δουλεία, εναντίον του υπέρμαχου της δουλείας, Δημοκρατικού James K. Polk. Οι Νεοϋορκέζοι υπέρμαχοι της κατάργησης της δουλείας εγκατέλειψαν τους Whigs και ψήφισαν έναν ασυμβίβαστο υποψήφιο τρίτου κόμματος, [ο οποίος τασσόταν] κατά της δουλείας, εκλέγοντας ακούσια τον Polk, ο οποίος προετοίμασε το έδαφος για τον Μεξικανικό Πόλεμο (Mexican War) και την επέκταση της δουλείας προς δυσμάς. Ο πραγματιστής πολιτικός των Whig, Αβραάμ Λίνκολν, διδάχθηκε από το λάθος των υπέρμαχων της κατάργησης της δουλείας. Στην δική του προεκλογική εκστρατεία, δημιούργησε έναν επιτυχημένο Ρεπουμπλικανικό συνασπισμό κατά της δουλείας, υποσχόμενος στους ρατσιστές βόρειους λευκούς εργάτες ότι θα απαγόρευε την εργασία μαύρων σκλάβων στις δυτικές περιοχές, όπου οι λευκοί ήλπιζαν να εγκατασταθούν. Ήταν ένας δυσάρεστος συμβιβασμός, απαραίτητος ωστόσο για να εμψυχώσει τους αντιπάλους της δουλείας. Ο Λίνκολν νίκησε και μέχρι το 1865, η δουλεία είχε απαγορευτεί παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μολονότι οι σημερινοί ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν διδαχθεί κάποιες ρεαλιστικές τεχνικές από την δουλειά δεκαετιών στην βάση, εξακολουθούν να προτιμούν τις ιδεαλιστικές καταγγελίες από την αποτελεσματική σύναψη συμφωνιών, και αποφεύγουν την οικοδόμηση πιθανώς απείθαρχων μαζικών κινημάτων. Σε έναν σχολιασμό του 2013, ο Neier ανησύχησε ότι η ισχύς της «μαζικής κινητοποίησης» ίσως «χρησιμοποιείτο καταχρηστικά», κάτι που είπε ότι δεν θα συνέβαινε σε έναν επίλεκτο, με επαγγελματικά χαρακτηριστικά οργανισμό. Όμως, όπως παραδέχτηκε ο Kenneth Roth [8], ο απερχόμενος εκτελεστικός διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σε ένα δοκίμιο του 2004, ο οργανισμός και οι σύμμαχοι του πάσχουν από «σχετική αδυναμία στην κινητοποίηση μεγάλου αριθμού ανθρώπων σε αυτό το στάδιο της εξέλιξής μας».

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Η δημοκρατική αυτό-διακυβέρνηση που στηρίζεται στα φιλελεύθερα πολιτικά δικαιώματα είναι μακράν η πιο δημοφιλής, επιτυχημένη και ρεαλιστική μορφή σύγχρονης κοινωνικής οργάνωσης. Παραμερίζοντας τα μικρά πετρο-κράτη και την Σιγκαπούρη, καμία χώρα δεν έχει προοδεύσει πέρα από την παγίδα του μεσαίου εισοδήματος -ή το 25% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ των ΗΠΑ- χωρίς να υιοθετήσει το πλήρες οπλοστάσιο των φιλελεύθερων δημοκρατικών πολιτικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Κίνα παραμένει κολλημένη στο 16% του επιπέδου των ΗΠΑ, με βάση τα δεδομένα της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2020 (χρησιμοποιώντας τη μέθοδο μέτρησής της για τις ανεπτυγμένες χώρες). Και η άνοδος της Κίνας [9] ήταν δυνατή μόνο διότι οι φιλελεύθερες δυνάμεις επέτρεψαν στην χώρα να συνδεθεί στην ανοιχτή παγκόσμια οικονομία της αγοράς που αυτές είχαν οργανώσει. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες βρίσκονται επίσης στην πλευρά του νικητή σε κάθε αναμέτρηση για την παγκόσμια ηγεμονία τους τελευταίους δύο αιώνες, διότι είναι οι καλύτερες ρεαλίστριες —καλύτερες στο να συνάπτουν και να διατηρούν συμμαχίες, λιγότερο απειλητικές για τους αναποφάσιστους και πιο συνετές στην αποφυγή του είδους της αυτοκαταστροφικής επιθετικότητας που συνεχίζει να μαστίζει τις αυταρχικές μεγάλες δυνάμεις.

Η εμπειρική έρευνα σχετικά με τις συνθήκες που στηρίζουν τα επιτυχημένα συστήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων δείχνει ότι αυτά τα δικαιώματα συσχετίζονται πιο έντονα με την ειρήνη, καθώς ο πόλεμος αναπόφευκτα φέρνει έναν χείμαρρο καταπατήσεων των δικαιωμάτων. Η δημοκρατία και ένα πλήθος παραγόντων που συμβάλλουν στην προώθηση της σταθερής δημοκρατίας έρχονται δεύτεροι. Αυτοί οι παράγοντες περιλαμβάνουν ένα αρκετά υψηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ· τους βασισμένους σε κανόνες, μη διεφθαρμένους διοικητικούς και νομικούς θεσμούς· την διαφοροποιημένη οικονομία (ειδικά μια [οικονομία] που δεν βασίζεται μόνο στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο)· την συναίνεση με την οποία οι άνθρωποι θα μπορούν να ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση· και την υποστηρικτική διεθνή γειτονιά φιλελεύθερων δημοκρατικών κρατών.

Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, ότι, ιστορικά, η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο ακτιβισμός για τα φιλελεύθερα δικαιώματα είναι αδιαίρετοι, με τον καθένα να εξαρτάται από την επιτυχία του άλλου. Αλλά σήμερα, το αντιπαραγωγικό αποτέλεσμα της κραυγαλέας υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιδεινώνει το πρόβλημα της δημοκρατικής διολίσθησης και περιπλέκει την γεωπολιτική αναμέτρηση της δημοκρατίας εναντίων των όλο και πιο διεκδικητικών δικτατοριών. Η εισαγωγή του Roth στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το 2022 έχει δίκιο που τονίζει ότι η επίλυση της σύγχρονης κρίσης της δημοκρατίας είναι το κλειδί για την βελτίωση των παγκόσμιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.