Οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες της Ρωσίας

Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο, το Κρεμλίνο έθεσε άθελά του τις στρατιωτικές δυνάμεις του σε μια μη διατηρήσιμη θέση, διατάζοντάς τις να αναλάβουν περισσότερες επιχειρήσεις από όσες μπορούσαν να αντέξουν. Σχεδίασε να εφορμήσουν σχεδόν όλοι οι στρατιώτες του ταυτόχρονα και ταχέως στην Ουκρανία, για να πολεμήσουν σε πολλαπλά μέτωπα. Το έκανε χωρίς να λάβει τα απαραίτητα προστατευτικά μέτρα, όπως τον καθαρισμό των διαδρομών από εκρηκτικά. Σχεδίασε να προελαύσουν οι δυνάμεις του με έναν μη διατηρήσιμο ρυθμό. Ως αποτέλεσμα, τα ρωσικά στρατεύματα ήταν ευάλωτα στις ενέδρες, στις αντεπιθέσεις, και στα σοβαρά προβλήματα επιμελητείας που κόστισαν στον στρατό τεράστιο αριθμό στρατιωτών και εξοπλισμού.

Ρώσοι στρατιώτες στην περιοχή της Ζαπορίζια, στην Ουκρανία, τον Ιούλιο του 2022. Alexander Ermochenko
----------------------------------------------

Αυτό το αρχικό σφάλμα προκλήθηκε από τις προπολεμικές αυταπάτες του Κρεμλίνου. Η Μόσχα είχε υπέρμετρη αυτοπεποίθηση [1] για τις πληροφορίες της, για την ικανότητα των πρακτόρων της να επηρεάσουν τα γεγονότα και την πολιτική στο εσωτερικό της Ουκρανίας, και για τις ίδιες τις ένοπλες δυνάμεις της. Υποτίμησε τις ικανότητες και την βούληση της Ουκρανίας να πολεμήσει. Και απέτυχε να λάβει υπόψη την τεράστια διεύρυνση της Δυτικής υποστήριξης στο Κίεβο.

Μολονότι όμως η Ρωσία είχε έξι μήνες για να διδαχθεί από αυτά τα λάθη [2], φαίνεται έτοιμη να δεσμεύσει για άλλη μια φορά τις εξαντλημένες δυνάμεις της σε μια μη βιώσιμη αποστολή: την προσάρτηση και την κατοχή των ουκρανικών επαρχιών, ή αλλιώς ομπλάστ, της Χερσώνας, της Λουχάνσκ, και της Ζαπορίζια. Η κατοχή αυτού του εδάφους θα απαιτήσει σημαντικό όγκο ανθρώπινου δυναμικού και πολεμικού εξοπλισμού —δεδομένου ιδίως ότι οι περιοχές έχουν επίμαχες πρώτες γραμμές και ότι οι ρωσικές δυνάμεις σε έκαστη [εξ’ αυτών] υφίστανται αντάρτικες επιθέσεις. Και η Μόσχα έχει χάσει τον πιο προηγμένο εξοπλισμό της, για τον οποίο δεν έχει ισοδύναμη αντικατάσταση. Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν υποστεί επίσης δεκάδες χιλιάδες απώλειες, συμπεριλαμβανομένου του καλά εκπαιδευμένου προσωπικού τους, και η τρέχουσα στρατηγική αναπλήρωσής του -η στρατολόγηση νέων στρατιωτών από ένα ετερόκλητο μείγμα κοινοτήτων και ένοπλων ομάδων- δεν θα δημιουργήσει μια δύναμη που θα είναι αποτελεσματική στη μάχη. Παραμένει, εν ολίγοις, μια ανισότητα μεταξύ των στόχων του Κρεμλίνου για την Ουκρανία και των δυνάμεων που πρέπει να τους επιτύχουν.

Το Κρεμλίνο ίσως συνεχίσει με τα σχέδιά του ούτως ή άλλως, συμπεραίνοντας ότι με την προσάρτηση αυτών των τεσσάρων περιοχών, μπορεί να επιβάλλει ένα γρήγορο τέλος σε αυτή την φάση του πολέμου, να ανακόψει την Δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία και να κερδίσει χρόνο για να επιδιορθώσει και να αναγεννήσει τον στρατό του. Ωστόσο, εάν η Μόσχα δεν μπορέσει να επιστρατεύσει αρκετούς πόρους για να υποστηρίξει αυτόν τον στόχο, ο εξαντλημένος ρωσικός στρατός θα δυσκολευτεί να κρατήσει μια επίμαχη πρώτη γραμμή περίπου 620 μιλίων. Ακόμα κι αν το Κρεμλίνο τραβήξει όλους τους διαθέσιμους μοχλούς, κηρύσσοντας γενική επιστράτευση για να στρατολογήσει επαρκή πολεμικό εξοπλισμό και εκπαιδευμένο προσωπικό, αυτή η διαδικασία θα έπαιρνε χρόνο. Οι ρωσικές δυνάμεις, λοιπόν, είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν πολύ σημαντικούς περιορισμούς πόρων τα επόμενα ένα ή δύο χρόνια. Αυτό μπορεί να δώσει στις ουκρανικές δυνάμεις την ευκαιρία να αποτρέψουν τις προσπάθειες της Ρωσίας να κρατήσει και τα τέσσερα ομπλάστ.

ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΗ

Η εισβολή [3] της Ρωσίας στην Ουκρανία ξεκίνησε με απώλειες υψηλού προφίλ. Καθώς τα ρωσικά στρατεύματα προέλαυναν προς το Κίεβο και το Χάρκοβο, ήταν ευάλωτα σε έντονα πυρά και σε τακτικές ενεδρών από έναν αφοσιωμένο και όλο και πιο καλά εφοδιασμένο ουκρανικό στρατό. Αφότου η ρωσική επίθεση καθυστέρησε και υπέστη βαριές απώλειες, η Μόσχα εγκατέλειψε το σχέδιό της να καταλάβει αυτές τις πόλεις. Αντίθετα, επικέντρωσε τις επιθέσεις της στην [περιοχή] Ντονμπάς -που αποτελείται από τα ομπλάστ της Ντονέτσκ και της Λουχάνσκ στην ανατολική Ουκρανία- και στη νότια Ουκρανία, αμφότερα μέρη όπου ο ρωσικός στρατός είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Σήμερα, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κατακτήσει το σύνολο της Λουχάνσκ, την συντριπτική πλειονότητα της Χερσώνας, και πάνω από το ήμισυ της Ντόνετσκ και της Ζαπορίζια.

Η κατάληψη του Κιέβου ήταν κρίσιμης σημασίας για έναν από τους βασικούς στόχους της Μόσχας στην αρχή του πολέμου: την γρήγορη αλλαγή καθεστώτος. Όταν αυτός απέτυχε [4], η Ρωσία περιόρισε τα σχέδιά της, και τώρα ο αναθεωρημένος ενδιάμεσος στόχος του Κρεμλίνου έχει γίνει πιο έντονα εμφανής. Μέσω μιας σειράς ανακοινώσεων πολιτικής, δηλώσεων της ηγεσίας, και στοχευμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων τους τελευταίους τρεις μήνες, φαίνεται ότι η Ρωσία επιδιώκει να προσαρτήσει παράνομα τις επαρχίες που έχει εξ’ ολοκλήρου ή ως επί το πλείστον καταλάβει, ενδεχομένως ήδη από αυτό το φθινόπωρο.