Η εκπαιδευτική κρίση της Αμερικής αποτελεί απειλή εθνικής ασφαλείας

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είδε μια αναδιάταξη των πέντε μεγάλων, καθώς η Ινδία και η Κίνα εκτοξεύθηκαν μπροστά από την Ιαπωνία και την Ρωσία όσον αφορά το μέγεθος του εργατικού δυναμικού με υψηλή μόρφωση, που τροφοδοτείται εν μέρει από τους πολύ μεγαλύτερους πληθυσμούς τους. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες κράτησαν γερά ως το μεγαλύτερο αποθετήριο εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, παρά τον πολύ μικρότερο πληθυσμό τους.

Σήμερα, ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο μεταίχμιο του να χάσουν την εξέχουσα θέση τους σε εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Η Κίνα σύντομα θα τις ξεπεράσει (αν δεν το έχει ήδη κάνει) όπως πιθανώς θα κάνει η Ινδία κάποια στιγμή πριν από το 2040. Η Ινδία άρχισε να κλείνει ταχέως το χάσμα της εργασίας υψηλής μόρφωσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Τότε, η δεξαμενή αποφοίτων πανεπιστημίου του εργατικού δυναμικού της Ινδίας ήταν το ένα τρίτο του μεγέθους εκείνης των Ηνωμένων Πολιτειών. Πλέον, είναι σχεδόν τα δύο τρίτα του μεγέθους της.

Η μεταμόρφωση της Κίνας [4] από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά δεν ήταν λιγότερο εντυπωσιακή. Το 1990, η δεξαμενή του εργατικού δυναμικού της χώρας με πανεπιστημιακή εκπαίδευση ίσως ήταν η μικρότερη από τις πέντε μεγάλες. Έκτοτε, ωστόσο, αυτό το τμήμα του εργατικού δυναμικού της έχει απογειωθεί —ως συνέπεια, όπως και στην Ινδία, των δημογραφικών και αναπτυξιακών τάσεων που ήδη διαμορφώνονται. Σήμερα, ο πληθυσμός των αποφοίτων πανεπιστημίου στην Κίνα ηλικίας 25 έως 64 ετών είναι μεταξύ 80% και 90% του [αντίστοιχου] πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Barro και ο Lee έχουν προβλέψει ότι η Κίνα θα μπορούσε να έχει περισσότερους αποφοίτους πανεπιστημίου σε ηλικία εργασίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 2025 και ότι η εργατική δεξαμενή της με υψηλή μόρφωση θα μπορούσε να είναι υπερδιπλάσια από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών έως το 2040. Εκείνο το έτος, οι Barro και Lee έχουν προβλέψει ότι η Ινδία θα μπορούσε να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά τον συνολικό αριθμό των 25χρονων έως 64χρονων με πανεπιστημιακή εκπαίδευση (βλ. διάγραμμα 1).

Ένας άλλος τρόπος για να δούμε τις μεταβαλλόμενες μοίρες των πέντε μεγάλων είναι να εντοπίσουμε το παρελθόν τους και τα προβλεπόμενα ποσοστά των εργαζομένων με υψηλή μόρφωση στον κόσμο μεταξύ του 1950 και του 2040. Μια τέτοια σύγκριση υπογραμμίζει καθαρά την σχετική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών (βλ. διάγραμμα 2). Το 1950, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευαν πάνω από το 40% των εργαζομένων με πανεπιστημιακή εκπαίδευση στον κόσμο· έως το 1990, το ποσοστό τους είχε μειωθεί σε περίπου 27%. Σήμερα, το ποσοστό των ΗΠΑ βρίσκεται σε περίπου 16% -και προβλέπεται να πέσει έως και στο 10% έως το 2040, έναντι 11% για την Ινδία και 13% για την Κίνα, σύμφωνα με το Κέντρο Wittgenstein. Σχεδόν παρόμοιες τάσεις είναι εμφανείς για τους εργαζόμενους με μόνο κάποια τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Είναι ενδιαφέρον ότι, μολονότι τα σύνολα των ΗΠΑ για τους εργαζομένους με υψηλή εκπαίδευση υπολείπονται κατά πολύ των κινεζικών συνόλων σε αυτές τις προβλέψεις, τα συνδυασμένα σύνολα των εργαζομένων με υψηλή εκπαίδευση του Καναδά, του Μεξικό, και των Ηνωμένων Πολιτειών δεν υπολείπονται. Όντως, είναι πιθανό ότι αυτή η ζώνη της Βορείου Αμερικής που καλύπτεται από την Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (North American Free Trade Agreement) και την διάδοχή της, την Συμφωνία ΗΠΑ-Μεξικού-Καναδά (US-Mexico-Canada Agreement), θα διατηρήσει ένα εργατικό δυναμικό με υψηλή μόρφωση περίπου στο ίδιο μέγεθος με εκείνο της Κίνας τουλάχιστον έως το 2040. Τα εύσημα εδώ πηγαίνουν σε μεγάλο βαθμό στα εκπαιδευτικά κέρδη στο Μεξικό.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ

Η μακροπρόθεσμη εκπαιδευτική άνοδος και η τελική επικράτηση της Κίνας και της Ινδίας στον σύνολο των ατόμων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ούτε πρέπει [να αποτελεί έκπληξη] η μακροπρόθεσμη σχετική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών. Όντως, ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να είχαν διατηρήσει το πρώιμο μεταπολεμικό εκπαιδευτικό τους πλεονέκτημα στον εικοστό πρώτο αιώνα θα ήταν ως μια συνέπεια καταστροφής: μιας παγκόσμιας αποτυχίας για ανάπτυξη, οπισθοδρομήσεων στην παγκόσμια θνησιμότητα, ή αμφοτέρων.

Αυτό που θα πρέπει να εκπλήσσει -και να απογοητεύει- τους Αμερικανούς παρατηρητές είναι η αξιοσημείωτα κακή εκπαιδευτική επίδοση που επίσπευσε την σχετική επιδείνωση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ανάπτυξη στον μέσο όρο των ετών της εκπαίδευσης των Αμερικανών που βρίσκονται λίγο πριν τα 30 είναι μόλις το ένα τρίτο εκείνης που ήταν στην πρώιμη μεταπολεμική εποχή και η ανάπτυξη της ομάδας των αποφοίτων πανεπιστημίου που βρίσκονται σε ηλικία εργασίας έχει επιβραδυνθεί απότομα σε σύγκριση με την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο. Παραδόξως, τα ποσοστά αποφοίτησης από το πανεπιστήμιο των Αμερικανών ανδρών που βρίσκονται λίγο πριν τα 30 έμειναν στάσιμα από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έως τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα -μια ανησυχητική επίδοση σε καιρό ειρήνης που κατά κάποιο τρόπο παραβλέπεται εξίσου τόσο από τους ακαδημαϊκούς όσο και από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής (βλ. διάγραμμα 3).