Ο δρόμος της Ουκρανίας προς τη νίκη

Για πάρα πολύ καιρό ο παγκόσμιος συνασπισμός που υποστηρίζει το Κίεβο έχει εστιάσει στο τι δεν θα πρέπει να κάνει στην εισβολή στην Ουκρανία. Οι κύριοι σκοποί του περιλαμβάνουν το να μην αφήσουν την Ουκρανία να ηττηθεί και να μην αφήσουν τον Πούτιν να νικήσει -αλλά επίσης και να μην επιτρέψουν να κλιμακωθεί ο πόλεμος στο σημείο όπου η Ρωσία θα επιτεθεί σε ένα μέλος του ΝΑΤΟ ή θα διεξάγει ένα πυρηνικό χτύπημα. Αυτοί, ωστόσο, δεν αποτελούν τόσο στόχους όσο ασαφείς προθέσεις, και αντικατοπτρίζουν την βαθιά σύγχυση της Δύσης για το πώς πρέπει να τερματιστεί η σύγκρουση. Μετά από περισσότερους από επτά μήνες από την έναρξη του πολέμου, από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη λείπει ακόμη ένα θετικό όραμα για το μέλλον της Ουκρανίας.

Ουκρανοί στρατεύσιμοι διασχίζουν την περιοχή Ντονέτσκ, στην Ουκρανία, τον Μάιο του 2022. Carlos Barria / Reuters
-----------------------------------------------------

Η Δύση [1] σαφώς πιστεύει ότι η μάχη του Κιέβου είναι δίκαιη και θέλει να επιτύχει η Ουκρανία. Αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρη για το εάν η Ουκρανία είναι αρκετά ισχυρή για να ανακαταλάβει όλα τα εδάφη της. Πολλοί Δυτικοί ηγέτες πιστεύουν ακόμη ότι ο στρατός της Ρωσίας είναι υπερβολικά μεγάλος για να ηττηθεί. Αυτό το σκεπτικό έχει οδηγήσει τα μέλη του φιλο-ουκρανικού συνασπισμού να καθορίσουν μόνο τους προσωρινούς στρατιωτικούς στρατηγικούς στόχους τους. Δεν έχουν σχεδιάσει τις πολιτικές επιπτώσεις που θα προέκυπταν από μια πλήρη ρωσική στρατιωτική κατάρρευση.

Είναι καιρός να αρχίσουν να το κάνουν: η Ουκρανία μπορεί να επιτύχει μεγάλη νίκη. Η χώρα έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι είναι ικανή να συντρίψει την Ρωσία [2]. Αρχικά το έκανε εμποδίζοντας την Ρωσία να καταλάβει το Κίεβο, το Χάρκοβο, το Τσερνίχιβ, το Σούμι, και την ακτογραμμή της Μαύρης Θάλασσας. Τα κατάφερε ξανά, σταματώντας την συγκεντρωμένη επίθεση στη Ντονμπάς, την περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας που αποτελείται από τις επαρχίες Ντονέτσκ και Λουχάνσκ, τμήμα της οποίας η Ρωσία έχει καταλάβει από το 2014. Πιο πρόσφατα, η Ουκρανία επανακατέλαβε την επαρχία του Χάρκοβο σε λιγότερο από μια εβδομάδα, διέσπασε τις αμυντικές γραμμές της Ρωσίας στα νότια, και άρχισε να απελευθερώνει τμήματα των ανατολικών [περιοχών].

Η Δύση πρέπει να ενωθεί με το Κίεβο στην στόχευση μιας αδιαμφισβήτητης ουκρανικής νίκης. Θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι ο στρατός της Ουκρανίας δεν είναι απλώς περισσότερο ενθουσιώδης από αυτόν της Ρωσίας, αλλά και καλύτερα διοικούμενος και καλύτερα εκπαιδευμένος. Για να νικήσει, η Ουκρανία δεν χρειάζεται ένα θαύμα˙ χρειάζεται απλώς να αυξήσει η Δύση τις προμήθειες προηγμένου οπλισμού. Οι Ουκρανικές δυνάμεις θα μπορέσουν τότε να κινηθούν βαθύτερα και ταχύτερα μέσα στις γραμμές του εχθρού και να υπερκεράσουν περισσότερα από τα αποδιοργανωμένα στρατεύματα του Πούτιν. Ο Πούτιν ίσως απαντήσει επιστρατεύοντας επιπλέον στρατιώτες [3], αλλά δυνάμεις με χαμηλό κίνητρο μπορούν μόνο να καθυστερήσουν τον τελικό θρίαμβο μιας καλά εξοπλισμένης Ουκρανίας. Στην συνέχεια θα τελειώσουν από τον Πούτιν τα συμβατικά εργαλεία για να αποτρέψει την ήττα.

Εξωτερικοί αναλυτές ανησυχούν ότι πριν αντιμετωπίσει την ήττα ο Πούτιν θα προσπαθούσε να προκαλέσει μαζικές απώλειες αμάχων στην Ουκρανία, επιδιώκοντας να καταναγκάσει την ουκρανική κυβέρνηση να κάνει παραχωρήσεις ή ακόμη και να παραδοθεί. Ίσως το κάνει, φοβούνται οι Δυτικοί αναλυτές, στοχεύοντας συνεχώς πυκνοκατοικημένες περιοχές σε μεγάλες ουκρανικές πόλεις με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς –όπως έκανε αυτή την εβδομάδα- είτε με επιδρομές ισοπεδωτικών βομβαρδισμών. Αλλά από τον Πούτιν λείπουν οι πόροι για να ισοπεδώσει πραγματικά τις ουκρανικές πόλεις. Το εναπομείναν απόθεμα συμβατικών πυραύλων και βομβών της Ρωσίας είναι αρκετά μεγάλο για να προκαλέσει σημαντική ζημιά, αλλά δεν είναι αρκετά μεγάλο για να καταστρέψει τμήματα της Ουκρανίας. Και η Ουκρανία έχει ήδη αποδείξει ότι θα συνεχίσει να πολεμά ακόμη και όταν η Ρωσία κάνει τις πόλεις συντρίμμια. Ο Πούτιν κατέστρεψε την Μαριούπολη, ρήμαξε μεγάλα τμήματα του Χάρκοβο και εξαπέλυσε χιλιάδες χτυπήματα σε άλλες πόλεις και περιοχές. Η ζημιά απλώς έκανε τους Ουκρανούς πιο αφοσιωμένους στη νίκη και απέκλεισε τις πιθανότητες για διευθετήσεις κατόπιν διαπραγματεύσεων.

Πολλοί Δυτικοί φοβούνται επίσης ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τις απειλές του [4] να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Αλλά η Δύση μπορεί να εκφοβίσει τον Πούτιν με τρόπους που θα τον αποτρέψουν από το να σκεφτεί στα σοβαρά μια τέτοια επίθεση, και ένα πυρηνικό χτύπημα θα μπορούσε να στρέψει όλες τις παγκόσμιες δυνάμεις, όχι μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, εναντίον του. Είναι τελικά απίθανο ο Πούτιν να χρησιμοποιήσει πυρηνικά. Αλλά εάν το κάνει, η Δύση πρέπει να βεβαιωθεί ότι το σχέδιό του θα γυρίσει ως μπούμερανγκ.

Καθώς η αντεπίθεση της Ουκρανίας προχωρά εναντίον ενός όλο και πιο εγκλωβισμένου Πούτιν, θα πρέπει να εστιάσει κυρίως στην απελευθέρωση εδαφών που έχει καταλάβει η Ρωσία από τις 24 Φεβρουαρίου και μετά. Αλλά μια πλήρης ουκρανική νίκη συνεπάγεται επίσης την απελευθέρωση των τμημάτων της χώρας που έχει καταλάβει η Ρωσία από το 2014 και μετά, τα οποία περιλαμβάνουν την Κριμαία. Σημαίνει ότι η Ουκρανία πρέπει να ανακτήσει τα χωρικά της ύδατα και τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες στην Μαύρη Θάλασσα και την Αζοφική Θάλασσα, χωρίς συμβιβασμούς ή όρους.