Πώς να αποφευχθεί ένας πόλεμος για την Ταϊβάν | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Πώς να αποφευχθεί ένας πόλεμος για την Ταϊβάν

Απειλές, διαβεβαιώσεις, και αποτελεσματική αποτροπή

Η ισορροπία της αξιόπιστης απειλής και της αξιόπιστης διαβεβαίωσης από το Πεκίνο έχει επίσης γίνει ασταθής. Η ηπειρωτική Κίνα είναι εδώ και καιρό σε θέση να απειλεί να επιβάλει σοβαρές στρατιωτικές και οικονομικές συνέπειες στην Ταϊβάν, εάν αυτή επρόκειτο να κηρύξει την ανεξαρτησία της. Και τώρα που το Πεκίνο έχει αναπτύξει τις στρατιωτικές ικανότητες του, μπορεί επίσης να απειλήσει αξιόπιστα να επιβάλει τέτοιο κόστος στις Ηνωμένες Πολιτείες εάν επρόκειτο να παρέμβουν σε μια σύγκρουση στο Στενό της Ταϊβάν. Αλλά το Πεκίνο δεν έχει διαβεβαιώσει την Ταϊβάν ότι η αποχή από το να προχωρήσει προς τον μόνιμο χωρισμό ή την ανεξαρτησία θα ανταμειβόταν με αυτοσυγκράτηση, αντί να απαντηθεί με αυξημένες προσπάθειες επιβολής της ενοποίησης με τους όρους της ηπειρωτικής Κίνας. Αντίθετα, το Πεκίνο έχει αυξήσει πολύ την στρατιωτική πίεση στην Ταϊβάν και έχει προειδοποιήσει ότι θα επιτεθεί εάν δεν καταφέρει να επιτύχει την ενοποίηση ειρηνικά. Το Πεκίνο δεν έχει διατυπώσει μια σταθερή προθεσμία εντός της οποίας πρέπει να επιτευχθεί η ενοποίηση, αλλά ο Κινέζος πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, έχει δηλώσει ότι η πρόοδος στο [ζήτημα] της ενοποίησης με την Ταϊβάν αποτελεί προϋπόθεση για την εκπλήρωση του ονείρου του για την «μεγάλη αναζωογόνηση του κινεζικού έθνους», για την οποία όρισε το 2049 ως ημερομηνία - στόχο.

Από την πλευρά των ΗΠΑ, αμφότερες οι πτυχές της αποτροπής έχουν επίσης αποδυναμωθεί. Στο παρελθόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σε θέση να απειλήσουν αξιόπιστα με μια αποτελεσματική στρατιωτική απάντηση σε περίπτωση επίθεσης της ηπειρωτικής χώρας στην Ταϊβάν. Ακόμα κι αν οι ηγέτες του Πεκίνου πίστευαν ότι τελικά θα επικρατούσαν, το κόστος για κάτι τέτοιο φαινόταν πολύ υψηλό. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον κρατούσε την απειλή των οικονομικών κυρώσεων. Εν τω μεταξύ, μέσω της συνεπούς προσήλωσής τους σε πολλαπλές προεδρίες στην πολιτική της «μίας Κίνας» —η οποία, σύμφωνα με το Ανακοινωθέν της Σαγκάης (Shanghai Communiqué) του 1972, σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «δεν αμφισβητούν» την θέση ότι η Ταϊβάν αποτελεί μέρος της ηπειρωτικής Κίνας— η Ουάσιγκτον μπόρεσε να διαβεβαιώσει αξιόπιστα το Πεκίνο ότι εάν δεν χρησιμοποιούσε βία εναντίον της Ταϊβάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα υποστήριζαν την ανεξαρτησία του νησιού και δεν θα αποκαθιστούσαν κάτι παρόμοιο με την Συνθήκη αμοιβαίας άμυνας του 1954 μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δημοκρατίας της Κίνας, η οποία τερματίστηκε ως μέρος της συμφωνίας μεταξύ του Πεκίνου και της Ουάσιγκτον για την εξομάλυνση των σχέσεων τους, το 1979.

Η αξιοπιστία τόσο της απειλής των ΗΠΑ όσο και της διαβεβαιώσεων των ΗΠΑ στο Στενό της Ταϊβάν έχει αποδυναμωθεί. Ο στρατιωτικός εκσυγχρονισμός της ηπειρωτικής Κίνας, ειδικά από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, θέτει σε κίνδυνο με νέους τρόπους όχι μόνο την Ταϊβάν αλλά και τις προωθημένες ανεπτυγμένες δυνάμεις των ΗΠΑ που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην άμυνα της Ταϊβάν. Για παράδειγμα, οι πύραυλοι, τα υποβρύχια και οι κυβερνο-ικανότητες της ηπειρωτικής Κίνας απειλούν πλέον τα πλοία του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των αεροπλανοφόρων, καθώς και τα αεροσκάφη των ΗΠΑ, τα διαστημικά στοιχεία των ΗΠΑ και τις μεγάλες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στον Δυτικό Ειρηνικό, όπως αυτές στην Ιαπωνία και στο Γκουάμ. Αυτές οι νέες ευαλωτότητες [5] θέτουν υπό αμφισβήτηση το εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να ξεκινήσουν μια αποτελεσματική επέμβαση προς υπεράσπιση του νησιού. Από την πλευρά των διαβεβαιώσεων, η αυξανόμενη ρητορική στην Ουάσιγκτον να υποστηρίξει τον μόνιμο χωρισμό της Ταϊβάν από την ηπειρωτική Κίνα ή να αποκαταστήσει κάτι αντίστοιχο μιας συμμαχικής σχέσης των με το νησί αυξάνει τους φόβους στο Πεκίνο ότι η αναμονή για μια ειρηνική επίλυση των διαφορών μεταξύ των δύο πλευρών του Στενού θα οδηγήσει μόνο στην μόνιμη απώλεια της Ταϊβάν.

Η ΟΥΣΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ

Για να διατηρήσουν την ειρήνη και την σταθερότητα στο Στενό της Ταϊβάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποκαταστήσουν τόσο την αξιοπιστία της απειλής τους να επιβάλουν κόστος στο Πεκίνο εάν επιτεθεί στην Ταϊβάν όσο και την αξιοπιστία των διαβεβαιώσεων τους να μην βλάψουν τα συμφέροντα του Πεκίνου εκεί εάν η ηπειρωτική χώρα απόσχει από μια τέτοια επίθεση. Για να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη απειλή, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αναδιαμορφώσουν την στρατιωτική στάση τους στην Ανατολική Ασία. Αντί να βασίζεται σε ευάλωτα αεροπλανοφόρα και λίγές μεγάλες, συγκεντρωμένες αεροπορικές και ναυτικές βάσεις, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να υιοθετήσει μια πιο κινητική, διάσπαρτη και ανθεκτική στάση που θα είναι πολύ δυσκολότερο για το Πεκίνο να επιτεθεί και να καταστρέψει. Συχνά περιγραφόμενη ως «ενεργητική άρνηση», μια τέτοια στρατηγική θα στερούσε από την ηπειρωτική Κίνα την προοπτική μιας γρήγορης και φθηνής στρατιωτικής νίκης επί της Ταϊβάν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνται ήδη προς αυτή την κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένης της υιοθέτησης νέων δογμάτων στον στρατό, στο πολεμικό ναυτικό, στο Σώμα Πεζοναυτών και στην πολεμική αεροπορία, και με την προμήθεια μεγάλου αριθμού [πυραύλων] αντι-επιφανείας και αντιπλοϊκών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας, πολλοί από τους οποίους μπορούν να υπερισχύσουν των συστημάτων της ηπειρωτικής Κίνας. Αλλά ο στρατός των ΗΠΑ πρέπει επίσης να αποκτήσει πρόσβαση σε πρόσθετες τοποθεσίες στην περιοχή, από τις οποίες θα επιχειρήσει να σκληρύνει τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις του για να μειώσει την ευαλωτότητα τους σε προληπτικά χτυπήματα, να τοποθετήσει εκ των προτέρων πολεμοφόδια και άλλες προμήθειες στην περιοχή και να καταστήσει τις στρατιωτικές γραμμές ανεφοδιασμού του από τις Ηνωμένες Πολιτείες λιγότερο ευάλωτες.