Ο πόλεμος της Ουκρανίας θα τελειώσει με διαπραγματεύσεις | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο πόλεμος της Ουκρανίας θα τελειώσει με διαπραγματεύσεις

Δεν είναι τώρα η ώρα για συνομιλίες, αλλά η Αμερική πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος

Κατά τα τέλη Αυγούστου 2022, η εστίαση της Δύσης στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία μειώνονταν. Οι δύο πλευρές είχαν εμπλακεί σε ένα εκτεταμένο αδιέξοδο, απελευθερώνοντας τους Δυτικούς ηγέτες από το να κάνουν δύσκολες επιλογές ή να σκέφτονται πολύ σκληρά για το μέλλον της σύγκρουσης. Τα γεγονότα από τις αρχές Σεπτεμβρίου -δραματικά κέρδη της Ουκρανίας, ακολουθούμενα από ρωσική επιστράτευση, προσαρτήσεις, πυραυλικές επιθέσεις σε περιοχές αμάχων, και πυρηνικές απειλές- έχουν γκρεμίσει αυτή την ψευδαίσθηση, ωθώντας τον πόλεμο σε μια νέα και πιο επικίνδυνη φάση.

01112022-2.jpg

Ένας Ουκρανός στρατιώτης στην Ζαπορίζια, στην Ουκρανία, τον Σεπτέμβριο του 2022. Dmytro Smolienko / Reuters
-------------------------------------------------------

Από την έναρξη του πολέμου [2], η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ουσιαστικά διατηρήσει μια προσέγγιση ισορροπημένης realpolitik: εξοπλίζει και χρηματοδοτεί την Ουκρανία, ωστόσο συνεχίζει να καθιστά σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εμπλακούν άμεσα στην σύγκρουση. Αλλά η διοίκηση απέφυγε να μιλήσει για έναν κρίσιμο τομέα πολεμικής στρατηγικής συνολικά: πώς μπορεί να τελειώσει [ο πόλεμος]. Οι εμπειρογνώμονες και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής οι οποίοι έχουν προτείνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να υποστηρίξουν τις διπλωματικές προσπάθειες που στοχεύουν σε μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, αντιμετωπίζονται ως αφελείς ή οριακά προδοτικοί. Αυτά που καθοδηγούν τους φόβους της διοίκησης σχετικά με το τελικό αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι ζητήματα ηθικής: πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι ανήθικο να σπρώχνεις την Ουκρανία προς μια διευθέτηση.

Αλλά σχεδόν όλοι οι πόλεμοι καταλήγουν σε διαπραγματεύσεις. Η κλιμάκωση της Μόσχας [3] αυτό το φθινόπωρο εγείρει τα δίδυμα φαντάσματα ενός ευρύτερου πολέμου με το ΝΑΤΟ και της χρήσης πυρηνικών όπλων. Το παγκόσμιο οικονομικό κόστος της σύγκρουσης είναι ήδη τεράστιο και σχεδόν σίγουρα θα αυξηθεί με την έναρξη του χειμώνα [4]. Ακόμα κι αν ο τερματισμός του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων φαίνεται αδύνατος σήμερα, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα πρέπει να αρχίσει να εγείρει -τόσο δημόσια όσο και στους εταίρους της- τα δύσκολα ερωτήματα που θα συνεπαγόταν μια τέτοια προσέγγιση. Πρέπει να σκεφτεί τον κατάλληλο χρόνο για να πιέσει για διαπραγματεύσεις και σε ποιο σημείο το κόστος της συνέχισης του πολέμου θα υπερβεί τα οφέλη. Επιδιώκοντας μια βιώσιμη διευθέτηση, η κυβέρνηση πρέπει επίσης να σκεφτεί πώς να κεφαλαιοποιήσει τις επιτυχίες της Ουκρανίας χωρίς να στρώσει το έδαφος για περαιτέρω σύγκρουση. Για να προετοιμαστούν για την καλύτερη συμφωνία, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να διατηρήσουν ένα κοινό μέτωπο μεταξύ Δύσης και Ουκρανίας, να λάβουν υπόψη την ουκρανική και την ρωσική εσωτερική πολιτική και να υιοθετήσουν ευελιξία, ιδίως στο να βρουν ποιες κυρώσεις κατά της Ρωσίας μπορούν να αρθούν χωρίς να ενισχυθεί το καθεστώς του Πούτιν. Εάν η [αμερικανική] διοίκηση δεν προετοιμαστεί σύντομα, ίσως να βρει την προσεκτικά βαθμονομημένη απάντησή της στον πόλεμο να έχει κατακλυστεί από μια επικίνδυνη φαντασίωση απόλυτης νίκης.

ΟΧΙ ΕΑΝ ΑΛΛΑ ΠΩΣ

Στους οκτώ μήνες από την ρωσική εισβολή, η υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν επέτρεψε στην Ουκρανία να ανακαταλάβει εδάφη και να προκαλέσει μεγάλες ζημιές στις ρωσικές δυνάμεις, διατηρώντας τον κίνδυνο ευρείας κλιμάκωσης σχετικά χαμηλό. Η διοίκηση απέφυγε επίσης προσεκτικά να μιλήσει για το τι θα ακολουθήσει, υποστηρίζοντας ότι εναπόκειται στους Ουκρανούς να αποφασίσουν το τι είναι προς το συμφέρον τους. Αλλά η διατήρηση αυτής της θέσης γίνεται πιο δύσκολη τώρα που ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν [5], έχει διπλασιάσει [τις προσπάθειές του για] [6] τον πόλεμο και έχει κάνει κατάφωρες πυρηνικές απειλές κατά της Δύσης. Ο Πούτιν επέλεξε να αναλάβει σημαντικά νέα ρίσκα αντί να υποχωρήσει, υποδηλώνοντας ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει με απλή ρωσική συνθηκολόγηση. Αν και αυτοί οι κίνδυνοι φαίνονται διαχειρίσιμοι προς το παρόν, μπορεί να έρθει η στιγμή που θα απαιτούνται διαπραγματεύσεις για να αποφευχθεί η καταστροφή.

Ταυτόχρονα, οι οικονομικές επιπτώσεις του πολέμου αυξάνονται ραγδαία. Στην Ουκρανία, τα δημόσια οικονομικά έχουν καταστραφεί˙ η χώρα ξεμένει από μετρητά. Όπως είπε ο οικονομικός ιστορικός Adam Tooze τον Σεπτέμβριο, «Εκτός και αν οι σύμμαχοι της Ουκρανίας εντείνουν την οικονομική τους βοήθεια, υπάρχει κάθε λόγος να φοβόμαστε τόσο μια κοινωνική όσο και μια πολιτική κρίση στο εσωτερικό μέτωπο». Η Ευρώπη, εν τω μεταξύ, έχει παγιδευτεί στην δική της θηλιά που σφίγγει, καθώς οι αυξανόμενες τιμές της ενέργειας [7] επιδεινώνουν τον πληθωρισμό και αυξάνουν την προοπτική μιας βαθιάς ύφεσης. Όλα αυτά καθιστούν την θέση της διοίκησης -ότι το Κίεβο μόνο του θα αποφασίσει πότε θα τελειώσει ο πόλεμος- ολοένα και περισσότερο αστήρικτη.

Στην πραγματικότητα, το ερώτημα δεν είναι αν χρειάζονται διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου, αλλά πότε και πώς θα πρέπει να εκτυλιχθούν. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα αναπόφευκτο δίλημμα: όσο καλύτερες επιδόσεις έχουν οι ουκρανικές δυνάμεις στο πεδίο της μάχης, τόσο πιο δύσκολο είναι να συζητηθεί μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, παρόλο που είναι προς όφελος της Ουκρανίας να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος. Όσο ο κίνδυνος μιας ρωσικής κλιμάκωσης [8] μεγαλώνει, τόσο αυξάνεται η προοπτική ότι οποιοσδήποτε Δυτικός ηγέτης που μιλά για τον τερματισμό του πολέμου θα εμφανιστεί ως μη ρεαλιστικός, ανήθικος, ή υποχωρητικός στον «πυρηνικό εκβιασμό». Αλλά οι εσωτερικές συζητήσεις για αποδεκτούς όρους διευθέτησης τώρα θα τοποθετούσαν καλύτερα όλα τα μέρη όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία για μια τέτοια συμφωνία.

ΑΝΘΕΚΤΙΚΗ, ΟΧΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΙΚΗ

Για να τεθούν οι βάσεις για μια διευθέτηση, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να ενεργήσουν για να διασφαλίσουν ότι τα αμερικανικά, ευρωπαϊκά, και ουκρανικά συμφέροντα δεν αποκλίνουν. Τα ουκρανικά συμφέροντα δεν είναι απαραίτητα ίδια με εκείνα των Δυτικών εταίρων της Ουκρανίας. Για το Κίεβο, το διακύβευμα είναι υψηλότερο και -με την ουκρανική οικονομία ήδη σε ερείπια- μπορεί να καθορίσει ότι δεν έχει πολλά να χάσει διακινδυνεύοντας κλιμάκωση ή συνέχιση του πολέμου. Αλλά οι προσπάθειες της Ουκρανίας γίνονται δυνατές λόγω των όπλων, της χρηματοδότησης, και των πληροφοριών της Δύσης. Τα ευρωπαϊκά κράτη επωμίζονται σημαντικό οικονομικό κόστος από τον πόλεμο. Και κάθε κίνδυνος κλιμάκωσης ή πυρηνικής ανταλλαγής [9] αποτελεί άμεση απειλή για την ίδια την Δύση. Οι Δυτικοί υποστηρικτές της Ουκρανίας έχουν ισχυρό μερίδιο στον πόλεμο˙ θα πρέπει να έχουν έναν λόγο για το πώς τελειώνει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Δύση πρέπει να πιέσει την Ουκρανία [10] να κάνει παραχωρήσεις, όπως υποστήριξαν ορισμένοι. Ωστόσο, προτείνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους θα πρέπει να παρέχουν μελλοντική βοήθεια με στόχο να βάλουν την Ουκρανία στην καλύτερη διαπραγματευτική θέση, όχι απλώς να συνεχίσουν τον πόλεμο. Για παράδειγμα, η Ουκρανία και οι σύμμαχοί της πρέπει να επικεντρωθούν σε βασικά συμφέροντα, όπως η διατήρηση της κυριαρχίας της Ουκρανίας, και η προστασία του πληθυσμού της. Αυτοί οι στόχοι θα πρέπει να είναι περιορισμένοι εκ του σχεδιασμού: αντί να προσπαθεί να ανακαταλάβει όλο το έδαφος πριν από το 2014 ή να τιμωρήσει τους Ρώσους ηγέτες, η Ουκρανία θα πρέπει να επιδιώξει στόχους που είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσουν δραματική κλιμάκωση και πιο πιθανό να οδηγήσουν σε μια διαρκή ειρήνη. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ενθαρρύνει την επιδίωξη αυτών των στόχων και θα πρέπει επίσης να καταστήσει σαφές στο Κίεβο, τουλάχιστον κατ' ιδίαν, το πού βρίσκονται τα όρια της αμερικανικής υποστήριξης και τι αντιλαμβάνεται ο Λευκός Οίκος ως απαράδεκτους κινδύνους κλιμάκωσης. Ο καθορισμός σαφών προσδοκιών τώρα μειώνει τον κίνδυνο εσφαλμένης αντίληψης στο Κίεβο.

Οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει επίσης να εξετάσουν την εσωτερική πολιτική της Ουκρανίας και της Ρωσίας, καθώς η εσωτερική υποστήριξη και στις δύο χώρες θα είναι ζωτικής σημασίας για να διαρκέσει οποιαδήποτε διευθέτηση. Η ιστορία δείχνει ότι μια μετάβαση εξουσίας στη Μόσχα είναι δυνατή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πιθανή ή αναπόφευκτη. Έτσι, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να επικεντρωθούν στον Πούτιν [11] και στη μικρή ομάδα των ελίτ γύρω του και να εξετάσουν ποια λύση θα μπορούσαν να είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν. Δεδομένης της κινητοποίησης πολλών εκατοντάδων χιλιάδων επιπλέον στρατευμάτων πρώτης γραμμής από τον Πούτιν [12], φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι θα επιδιώξει να αποφύγει με κάθε κόστος μια πλήρη, καταστροφική απώλεια. Αλλά όπως πολλοί άλλοι αυταρχικοί πριν από αυτόν, μπορεί να πουλήσει ένα κακό αποτέλεσμα ως νίκη. Αυτό σημαίνει ότι ίσως να είναι δυνατό να βρεθεί κάποια συμφωνία που θα σώσει τα προσχήματα, στην οποία θα μπορούσαν να αναγνωριστούν de facto πραγματικότητες όπως ο ρωσικός νόμιμος έλεγχος της Κριμαίας, και που το Κρεμλίνο θα μπορούσε να παρουσιάσει στο ρωσικό κοινό ως γνήσιες παραχωρήσεις από την Δύση.

Στο Κίεβο, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Volodymyr Zelensky, αντιμετωπίζει ένα πιο ανοιχτό, αμφιλεγόμενο πολιτικό περιβάλλον, καθώς οι διαχωρισμοί της ουκρανικής πολιτικής αρχίζουν να επανεμφανίζονται. Παρά ταύτα, αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο δίλημμα. Ο πληθυσμός της Ουκρανίας έχει γίνει πιο ενοποιημένος από τον Φεβρουάριο, συσπειρούμενος γύρω έναν εθνικό αγώνα ενάντια στην εισβολή. Αφού ζήτησε τόσα πολλά από τους Ουκρανούς, η ουκρανική κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να συμβιβαστεί με οποιονδήποτε τρόπο που φαίνεται να ανταμείβει τον εχθρό. Εάν ο Ζελένσκι αποδεχτεί μια αντιδημοφιλή διευθέτηση, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην ήττα του στην κάλπη. Υπό αυτές τις συνθήκες, μια συμφωνία στην οποία οι Ουκρανοί θα αισθάνονται ότι έχουν σε μεγάλο βαθμό θριαμβεύσει είναι πιο πιθανό να πετύχει. Τούτο καθιστά ακόμη πιο σημαντική την διαχείριση των προσδοκιών τώρα. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ενθαρρύνει το Κίεβο να υιοθετήσει μια πιο μετριοπαθή στάση σε ζητήματα όπως η Κριμαία, που είναι πιθανό να προκύψουν σε μια μελλοντική διευθέτηση˙ να μετριάσει την θριαμβευτική ρητορική˙ και να τονίσει τα οικονομικά οφέλη που πρόκειται να λάβει η Ουκρανία μέσω της διεθνούς βοήθειας για την ανασυγκρότηση και της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης υπό μια διευθέτηση.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να θέσουν σαφείς βασικές παραμέτρους για έναν διακανονισμό, αλλά να έχουν σημαντική ευελιξία σε πολλές λεπτομέρειες. Μερικά σημεία είναι αδιαπραγμάτευτα. Μεταξύ αυτών πρωταρχικής σημασίας είναι η κυριαρχία της Ουκρανίας και η προστασία των Ουκρανών πολιτών, ιδιαίτερα εκείνων που επιθυμούν να εγκαταλείψουν τα ρωσικά κατεχόμενα εδάφη. Υπάρχουν, όμως, και άλλα ζητήματα στα οποία είναι δυνατή η ευελιξία. Τα τελικά εδαφικά σύνορα, για παράδειγμα, μπορεί να καθοριστούν εν μέρει από στρατιωτικά κέρδη επί του πεδίου. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να αφοσιωθούν αμετάκλητα στο status quo πριν από τις 24 Φεβρουαρίου ή ακόμη και πριν από το 2014. Μια πιο συμπαγής εδαφικά Ουκρανία, αποκομμένη από την Κριμαία και μέρος της Ντονμπάς –αμφότερες των οποίων διατηρούν κάποιους φιλορωσικούς πληθυσμούς- μπορεί να είναι πιο σταθερή και υπερασπίσιμη.

Και γενικά, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να επιδιώξουν να δώσουν προτεραιότητα στα πρακτικά αποτελέσματα έναντι των αφηρημένων αρχών. Για παράδειγμα, μια ανεξάρτητη κυρίαρχη Ουκρανία που μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να ενσωματωθεί οικονομικά στην Ευρώπη, θα ήταν πολύ προτιμότερη από μια Ουκρανία με μόνιμες εδαφικές διαφορές εντός των συνόρων της. Η κατάσταση στην Ουκρανία παραμένει δυναμική. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να αποφεύγουν να δένουν τα χέρια τους τώρα με διακηρύξεις που μπορεί να είναι δύσκολο να επιτευχθούν στην πράξη.

Εν τω μεταξύ, η ελάφρυνση των κυρώσεων είναι πιθανό να είναι ένα από τα πιο σημαντικά αλλά πολιτικά έμφορτα μέρη οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης για τους Δυτικούς πολιτικούς. Οι κυρώσεις [13] τείνουν να μετατραπούν σε μόνιμα χαρακτηριστικά της διεθνούς πολιτικής, παρόλο που ο οικονομικός και πολιτικός αντίκτυπός τους εξασθενεί με την πάροδο του χρόνου. Ως εκ τούτου, είναι συχνά πιο χρήσιμες ως στοιχεία διαπραγμάτευσης παρά ως μόνιμη τιμωρία. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να σκεφτούν προσεκτικά τώρα το πώς να χρησιμοποιήσουν την ελάφρυνση των κυρώσεων για να επιτύχουν ρωσικές παραχωρήσεις. Καθ' όλη την διάρκεια του πολέμου, οι κυρώσεις της Δύσης έχουν εξυπηρετήσει δύο στόχους: βραχυπρόθεσμη τιμωρία για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και μακροπρόθεσμη αποδυνάμωση της στρατιωτικής μηχανής της Ρωσίας.

Κάποια ελάφρυνση των κυρώσεων για την Ρωσία [14] πιθανότατα θα είναι προϋπόθεση για μια επιτυχημένη ειρηνευτική συμφωνία, αλλά οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να σκεφτούν προσεκτικά ποιες κυρώσεις αξίζει να αρθούν. Το να επιτραπεί στην Ρωσία να επαναπατρίσει ορισμένα από τα συναλλαγματικά της αποθέματα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι χρήσιμο ως μέρος μιας συμφωνίας, επειδή είναι ελκυστικό για το Κρεμλίνο για βραχυπρόθεσμη οικονομική σταθεροποίηση και επειδή το να κρατηθούν αυτά τα αποθέματα παγωμένα δεν κάνει πολλά για να αποδυναμώσει την οικονομία της Ρωσίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, οι έλεγχοι των εξαγωγών που επιβάλλονται στην Ρωσία θα πρέπει να χρησιμεύουν στον περιορισμό της αμυντικής βιομηχανικής βάσης της χώρας μακροπρόθεσμα˙ θα πρέπει να διατηρηθούν, εάν είναι δυνατόν. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει επίσης να ενστερνιστούν ενδελεχή σχέδια για φάσεις, στις οποίες η Ρωσία αποδεδειγμένα θα παραχωρεί ή θα αποσύρεται με αντάλλαγμα την σταδιακή ελάφρυνση των κυρώσεων -κάτι που αξιοπρόσεκτα απουσίαζε από τις αποτυχημένες συμφωνίες του Μινσκ.

ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ

Υπάρχουν τρεις συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να έχει νόημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες να πιέσουν για μια διευθέτηση. Η πρώτη είναι εάν οι ουκρανικές δυνάμεις συνεχίσουν να σημειώνουν σημαντική επιτυχία και η ηγεσία στο Κίεβο αρχίσει να μιλά για την απελευθέρωση της Κριμαίας. Δεδομένης της σημασίας της Κριμαίας για τους Ρώσους ηγέτες, ένας τέτοιος στόχος εγείρει ουσιαστικά τον κίνδυνο ο Πούτιν να καταφύγει στην χρήση πυρηνικών όπλων, βλάπτοντας τους κανόνες κατά της πυρηνικής χρήσης και θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τις Ηνωμένες Πολιτείες ή -πιθανότατα- τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ [15]. Η δεύτερη είναι εάν οι ρωσικές δυνάμεις ξαναπάρουν την πρωτοβουλία και ανακτήσουν σημαντικό έδαφος, ιδιαίτερα εάν αρχίσουν να προελαύνουν έξω από τη Ντονμπάς. Αυτό θα υποδηλώνει ότι η ρωσική επιστράτευση λειτούργησε και ότι ίσως να είναι απαραίτητη μια διευθέτηση για την διατήρηση της κυριαρχίας της Ουκρανίας. Η τρίτη είναι εάν οι δύο πλευρές εγκλωβιστούν σε ένα άλλο αδιέξοδο, χωρίς καμία από τις δύο πλευρές να είναι ικανή να ανακτήσει το πλεονέκτημα. Σε μια τέτοια κατάσταση, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και η Ρωσία και η Ουκρανία ίσως να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι δεν αξίζει πλέον να επωμιστούν το σημαντικό κόστος της συνέχισης του πολέμου.

Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται περίεργο ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να εξετάσουν μια διευθέτηση όταν η Ουκρανία κερδίζει, όταν χάνει, και όταν δεν κάνει τίποτα από τα δύο. Και καθεμία από τις καταστάσεις που περιγράφονται παραπάνω πιθανότατα θα παρήγαγε πολύ διαφορετικές διευθετήσεις. Αλλά αυτό που συνδέει και τα τρία είναι ότι, σε κάθε ένα, τα αποτελέσματα του πεδίου μάχης δείχνουν μια σχετική συναίνεση γύρω από την οποία θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια διευθέτηση. Σήμερα, το πεδίο της μάχης είναι ακόμα δυναμικό˙ και αμφότερα τα μέρη πιστεύουν ότι θα θριαμβεύσουν. Η διευθέτηση θα καταστεί δυνατή μόνο όταν το αποτέλεσμα στο πεδίο της μάχης γίνει πιο εμφανές. Μέχρι τότε, η ισχυρή Δυτική υποστήριξη μπορεί να βοηθήσει να διασφαλιστεί ότι το πρώτο από αυτά τα σενάρια είναι το πιο πιθανό.

Πρόσφατες αεροπορικές επιδρομές εναντίον του Κιέβου και άλλων μεγάλων πόλεων της Ουκρανίας υποδηλώνουν ότι η Ρωσία ίσως να σκέφτεται μια μεγαλύτερη κλιμάκωση [16]. Υπάρχουν σημαντικοί κίνδυνοι και κόστος σε μια διευρυνόμενη σύγκρουση. Ακόμα κι αν δεν είναι ακόμη η ώρα για διαπραγμάτευση, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να διερευνήσουν τώρα τις συνθήκες υπό τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πίεζαν για τον τερματισμό του πολέμου. Θα πρέπει να σκεφτούν πώς να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τις κυρώσεις και τα κέρδη στο πεδίο των μαχών για να βάλουν την Ουκρανία στην καλύτερη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και ίσως το πιο σημαντικό, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ουάσιγκτον θα πρέπει να κοινοποιήσουν τα αποτελέσματα αυτών των συζητήσεων στο Κίεβο και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες προκειμένου να αποφευχθούν δυνητικά επικίνδυνες αποκλίσεις εθνικών συμφερόντων μεταξύ της Ουκρανίας και των Δυτικών εταίρων της.

Όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν. Θέτοντας τώρα τα κρίσιμα ερωτήματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν στην περίπτωση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να προφυλαχθούν από την ανεπιθύμητη κλιμάκωση και να εξασφαλίσουν μια πιο ισχυρή και σταθερή διευθέτηση όταν έρθει επιτέλους η ώρα. Αν και μια διευθέτηση μπορεί να φαίνεται δυσάρεστη τώρα, μόνο με οξυδερκή και προσεκτική διαπραγμάτευση είναι πιθανό να προστατεύονται μακροπρόθεσμα τα βασικά συμφέροντα της Ουκρανίας -και η ασφάλεια της περιοχής.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/Oil-State-War-Policies-Petrostates-ebook/dp/B09RQ...
[2] https://www.foreignaffairs.com/tags/war-ukraine
[3] https://www.foreignaffairs.com/ukraine/putin-risk-spiral-logic-of-escala...
[4] https://www.foreignaffairs.com/russian-federation/collateral-damage-long...
[5] https://www.foreignaffairs.com/russian-federation/world-putin-wants-fion...
[6] https://www.foreignaffairs.com/russian-federation/putin-apocalyptic-end-...
[7] https://www.foreignaffairs.com/europe/europe-unsolved-energy-puzzle
[8] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-07-18/what-if-war-i...
[9] https://www.foreignaffairs.com/articles/russian-federation/2022-07-04/th...
[10] https://www.foreignaffairs.com/regions/ukraine
[11] https://www.foreignaffairs.com/tags/vladimir-putin
[12] https://www.foreignaffairs.com/ukraine/all-tsars-men
[13] https://www.foreignaffairs.com/topics/sanctions
[14] https://www.foreignaffairs.com/regions/russian-federation
[15] https://www.foreignaffairs.com/topics/nato
[16] https://www.foreignaffairs.com/ukraine/playing-fire-ukraine

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/ukraine/ukraine-war-will-end-negotiations

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition