Η επιδημία δυσπιστίας στην Κίνα

Ορισμένοι είναι ολοένα και πιο απελπισμένοι. Σοβαρές ελλείψεις ιατρικών πόρων είναι πλέον εμφανείς σε όλη την χώρα˙ οι άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν παυσίπονα και κοινά φάρμακα για την γρίπη στα φαρμακεία. Πολλοί έχουν καταφύγει στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική ως υποκατάστατο των συμβατικών θεραπειών. Άλλοι είναι πιο τυχεροί. Οι πλούσιοι και όσοι έχουν διασυνδέσεις στο Χονγκ Κονγκ ή στο Μακάο κατάφεραν να εξασφαλίσουν σπάνια φάρμακα και εμβόλια μορφής messenger RNA (mRNA) που παραμένουν απρόσιτα για το ευρύ κοινό στην ηπειρωτική Κίνα. Σε μια δήθεν κομμουνιστική χώρα, η τρέχουσα κρίση υγείας υπογραμμίζει την ανισότητα μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων.

Το καθεστώς μηδενικής COVID-19 που έχει πλέον εγκαταλειφθεί προστάτευσε τα νοσοκομεία από την επίθεση του ιού, σχεδόν εξ ολοκλήρου˙ οποιοσδήποτε ήθελε να έχει πρόσβαση σε νοσοκομειακή περίθαλψη έπρεπε να δώσει ένα αρνητικό αποτέλεσμα της εξέτασης PCR, ένα εμπόδιο που κατέληξε να αρνείται την έγκαιρη θεραπεία σε πολλές έγκυες γυναίκες και άρρωστους ηλικιωμένους. Αντί να στηρίζεται στο ιατρικό προσωπικό, η ωμή προσέγγιση της Κίνας για τον περιορισμό της εξάπλωσης της COVID-19 εξαρτιόταν από την κινητοποίηση πόρων εκτός του επίσημου νοσοκομειακού συστήματος για την καταπολέμηση του ιού με τον πιο πρωτόγονο τρόπο. Ο τεράστιος μηχανισμός λαϊκής βάσης της κυβέρνησης συγκέντρωσε εκατομμύρια ανθρώπους για να επωμιστούν την καθημερινή ευθύνη της χορήγησης τεστ για την COVID-19, ανάγκασε τους ανθρώπους σε εγκλεισμό επιβάλλοντας καραντίνες σε οικιστικά συγκροτήματα, και έστειλε τους μολυσμένους σε αυτοσχέδιες εγκαταστάσεις καραντίνας. Ένας επίσημος υπολογισμός υποδηλώνει ότι 4,9 εκατομμύρια κομματικές οργανώσεις βάσης συμμετείχαν στην προσπάθεια, η οποία είχε κινητοποιήσει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια κοινοτικούς εργαζόμενους σε 650.000 αστικές και αγροτικές κοινότητες σε όλη την χώρα στον αγώνα κατά της COVID-19. Από την εγκατάλειψη της μηδενικής COVID, οι Αρχές έχουν απολύσει πολλούς από τους εργαζομένους που προσλήφθηκαν για να επιβάλουν κοινοτικά μέτρα lockdown.

Σε άλλες χώρες, εκπαιδευμένοι επαγγελματίες ιατροί συνήθως εκτελούσαν το καθήκον της καταπολέμησης του ιού. Αυτό δεν συνέβη στην Κίνα. Η ικανότητα του κόμματος-κράτους να κινητοποιεί εργάτες και εθελοντές βάσης σε τόσο μαζική κλίμακα απέδειξε την δεξιότητα αυτού που ονόμασα «καθημερινή κρατική εξουσία» -την ικανότητά του να διεισδύει στην κοινωνία και να συγκεντρώνει ανθρώπους για να εφαρμόζουν καθημερινές κρατικές πολιτικές. Αυτό το είδος εξουσίας, με βασικές ευθύνες που ανατέθηκαν σε μια πρόθυμη κοινωνία, επέτρεψε στην Κίνα να επιβάλει μηδενική COVID για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η απότομη αναστροφή του Σι έχει πλημμυρίσει τα νοσοκομεία -τα οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν απροετοίμαστα για την ξαφνική αύξηση της ζήτησης για ιατρική περίθαλψη και αναγκάστηκαν να διώχνουν ασθενείς. Γιατροί, νοσηλευτές, και άλλο ιατρικό προσωπικό αρρωσταίνουν, οδηγώντας σε ελλείψεις προσωπικού. Οι κλίνες ΜΕΘ είναι ελλιπείς, με την κατάσταση πιο οξεία στις αγροτικές περιοχές όπου οι ιατρικοί πόροι είναι αδύναμοι σε σύγκριση με ό,τι είναι διαθέσιμο σε μητροπολιτικές περιοχές που χρηματοδοτούνται καλύτερα από το αποκεντρωμένο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Κίνας.

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ο δημόσιος θυμός και η ανησυχία του κοινού είναι εμφανείς. Πολλοί Κινέζοι πολίτες εξακολουθούν να υποφέρουν από την ψυχική εξάντληση τριών ετών διαλείπουσας καραντίνας. Ορισμένοι δημόσιοι διανοούμενοι ζήτησαν από το κόμμα ακόμα και μια συγγνώμη για το συλλογικό τραύμα που προκλήθηκε από τις πολιτικές μηδενικής COVID-19. Η ξαφνική εγκατάλειψη των περιορισμών έχει δημιουργήσει περαιτέρω παράπονα, με το κοινό να εξοργίζεται από άδεια ράφια στα φαρμακεία, απρόσιτη νοσοκομειακή περίθαλψη, μεγάλες λίστες αναμονής στα κρεματόρια, έλλειψη αξιόπιστων πληροφοριών από το κράτος, και αντιφατική επίσημη ρητορική που προσβάλλει τη νοημοσύνη τους.

Σίγουρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες υπέστησαν παρόμοια σοκ στα συστήματα υγειονομικής περίθαλψής τους και είδαν αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια στην κορύφωση της πανδημίας. Αλλά οι αυξανόμενες πιέσεις στο κινεζικό σύστημα ακολουθούν τις έντονες πιέσεις τριών μακρών ετών ασφυκτικών περιορισμών. Πολλοί πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους. Τα πρώτα ορατά σημάδια διαφωνίας εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια ενός άσχημα διαχειρισμένου lockdown στην Σαγκάη στις αρχές του καλοκαιριού του 2022, όταν εξαγριωμένοι πολίτες μπήκαν στο Διαδίκτυο για να εκτονώσουν τον θυμό τους. Λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο, ξέσπασαν διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις για να υποστηρίξουν τα θύματα μιας πυρκαγιάς σε ένα κτίριο κατοικιών στην Urumqi που φιλοξενούσε κυρίως Ουιγούρους της εθνικής μειονότητας. Στην συνέχεια, φοιτητές σε πολυάριθμα ελίτ πανεπιστήμια οργάνωσαν έκτακτες διαδηλώσεις [4] και φώναξαν συνθήματα κατά του καθεστώτος, ένα φαινόμενο που δεν είχε επαναληφθεί μετά τις διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας στην πλατεία Τιενανμέν το 1989. Το κοινό είναι τώρα απογοητευμένο με την απότομη ανατροπή της πολιτικής και το θλιβερά απροετοίμαστο σύστημα υγείας που αδυνατεί να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ζήτηση για φροντίδα. Το ποτήρι έχει αρχίσει να ξεχειλίζει.

Αυτή η αυξανόμενη δυσαρέσκεια είναι κακά νέα για τον Σι. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία πριν από μια δεκαετία, προσπάθησε με κόπο να καλλιεργήσει την εικόνα ενός καλοπροαίρετου ηγεμόνα που δεν είναι μόνο κοντά στο λαό του αλλά και υπέρ του λαού του -ενός ανθρώπου που προήλθε από τις μάζες και αντλεί από την σοφία των μαζών για να ενημερώσει τις πολιτικές του. Έχει επικαλεστεί αυτήν την εικόνα για να εμποτίσει την κυριαρχία του με ηθική νομιμοποίηση, ακόμη και όταν το κινεζικό κράτος παραβιάζει όλο και περισσότερο τις πολιτικές ελευθερίες και καταπιέζει τις εθνοτικές μειονότητες.