Μην φοβάστε την πτώση του Πούτιν

Το καθεστώς του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, ζει σε δανεικό χρόνο. Η παλίρροια της ιστορίας γυρίζει, και τα πάντα, από την πρόοδο της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης μέχρι την διαρκή ενότητα και αποφασιστικότητα της Δύσης απέναντι στην επιθετικότητα του Πούτιν δείχνουν ότι το 2023 είναι μια καθοριστική χρονιά. Εάν η Δύση παραμείνει σταθερή στις θέσεις της, το καθεστώς του Πούτιν πιθανότατα θα καταρρεύσει στο εγγύς μέλλον.

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, στην Αγία Πετρούπολη, στην Ρωσία, τον Ιανουάριο του 2023. Ilya Pitalyov / Sputnik / Pool / Reuters
------------------------------------------

Ωστόσο, ορισμένοι από τους βασικούς εταίρους της Ουκρανίας συνεχίζουν να αντιστέκονται στον εφοδιασμό του Κιέβου με τα όπλα που χρειάζεται για να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Η κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, φαίνεται ιδιαίτερα φοβισμένη για το χάος που θα μπορούσε να συνοδεύσει μια αποφασιστική ήττα του Κρεμλίνου. Αρνήθηκε να στείλει άρματα μάχης, πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς, και μη επανδρωμένα αεροσκάφη που θα επιτρέψουν στις ουκρανικές δυνάμεις να πολεμήσουν τους επιτιθέμενους, να ανακτήσουν το έδαφός τους, και να τερματίσουν τον πόλεμο. Το τέλος της τυραννικής διακυβέρνησης του Πούτιν θα αλλάξει πράγματι ριζικά την Ρωσία (και τον υπόλοιπο κόσμο) —αλλά όχι με τον τρόπο που πιστεύει ο Λευκός Οίκος. Αντί να αποσταθεροποιήσει την Ρωσία και τους γείτονές της, μια ουκρανική νίκη θα εξάλειφε μια ισχυρή ρεβανσιστική δύναμη και θα ενίσχυε τoν αγώνα για την δημοκρατία παγκοσμίως.

Οι φιλοδημοκρατικοί Ρώσοι που απορρίπτουν το ολοκληρωτικό καθεστώς του Πούτιν —μια ομάδα στην οποία ανήκουν οι συγγραφείς [του άρθρου αυτού]— κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν την Ουκρανία να απελευθερώσει όλα τα κατεχόμενα εδάφη και να αποκαταστήσει την εδαφική της ακεραιότητα σύμφωνα με τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα του 1991. Σχεδιάζουμε επίσης για την επόμενη ημέρα μετά την πτώση του Πούτιν. Η Ρωσική Επιτροπή Δράσης, ένας συνασπισμός ομάδων της εξόριστης αντιπολίτευσης που συνιδρύσαμε τον Μάιο του 2022, στοχεύει να διασφαλίσει ότι η Ουκρανία θα αποζημιωθεί δίκαια για την βλάβη που προκλήθηκε από την επίθεση του Πούτιν, ότι όλοι οι εγκληματίες πολέμου θα λογοδοτήσουν, και ότι η Ρωσία θα μεταμορφωθεί από μια αδίστακτη δικτατορία σε μια κοινοβουλευτική ομοσπονδιακή δημοκρατία. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε το επικείμενο τέλος της βασιλείας του Πούτιν˙ θα πρέπει να το καλωσορίσουμε με ανοιχτές αγκάλες.

ΑΒΑΣΙΜΟΙ ΦΟΒΟΙ

Η προσπάθεια του Πούτιν να αποκαταστήσει την χαμένη αυτοκρατορία της Ρωσίας είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ως εκ τούτου, έχει φτάσει η κατάλληλη στιγμή για μια μετάβαση στην δημοκρατία και μια μεταβίβαση της εξουσίας σε περιφερειακό επίπεδο. Αλλά για να πραγματοποιηθεί ένας τέτοιος πολιτικός μετασχηματισμός, ο Πούτιν πρέπει να ηττηθεί στρατιωτικά στην Ουκρανία. Μια αποφασιστική ήττα στο πεδίο της μάχης θα διαπερνούσε την αύρα του αήττητου Πούτιν και θα τον εξέθετε ως αρχιτέκτονα ενός αποτυχημένου κράτους, καθιστώντας το καθεστώς του ευάλωτο σε αμφισβητήσεις εκ των έσω.

Η Δύση, και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι σε θέση να παράσχουν στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη για να επισπεύσουν το αναπόφευκτο και να ωθήσουν την Ουκρανία σε μια γρήγορη νίκη. Ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει ακόμη συσπειρωθεί γύρω από ένα σαφές τελικό σχέδιο για τον πόλεμο, και ορισμένοι Αμερικανοί αξιωματούχοι πρότειναν ότι το Κίεβο θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να παραχωρήσει μέρος της επικράτειάς του επιδιώκοντας την ειρήνη -προτάσεις που δεν είναι καθησυχαστικές. Ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έχει καταστήσει σαφές ότι ο ουκρανικός λαός δεν θα δεχτεί ποτέ μια τέτοια συμφωνία. Οποιεσδήποτε εδαφικές παραχωρήσεις γίνονται στον Πούτιν θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε άλλον έναν πόλεμο στην πορεία.

Στην ρίζα της απροθυμίας της Ουάσιγκτον να προμηθεύσει τα απαραίτητα όπλα βρίσκεται ο φόβος για τις πιθανές συνέπειες της αποφασιστικής ήττας της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πολλοί στην κυβέρνηση Μπάιντεν πιστεύουν ότι η πτώση του Πούτιν θα μπορούσε να πυροδοτήσει την κατάρρευση της Ρωσίας, βυθίζοντας το πυρηνικά εξοπλισμένο κράτος στο χάος και δυνητικά ενισχύοντας την Κίνα.

Αλλά τέτοιοι φόβοι είναι υπερεκτιμημένοι. Ο κίνδυνος [1] μιας ρωσικής κατάρρευσης είναι, φυσικά, υπαρκτός. Αλλά είναι μεγαλύτερος με τον Πούτιν στην εξουσία -σπρώχνοντας την χώρα σε μια ολοένα πιο συγκεντρωτική και στρατιωτικοποιημένη κατεύθυνση- από όσο θα ήταν υπό ένα δημοκρατικό, ομοσπονδιακό καθεστώς. Όσο περισσότερο το σημερινό καθεστώς παραμένει στην εξουσία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μιας απρόβλεπτης ρήξης. Η επιθετικότητα του Πούτιν έχει αποκαλύψει την εγγενή αστάθεια του μοντέλου διακυβέρνησής του, το οποίο βασίζεται στην ανάγκη αντιμετώπισης ξένων εχθρών. Η Μαφία του Κρεμλίνου, έχοντας μετατρέψει την Ρωσία σε ορμητήριο για τα στρατιωτικά της σχέδια, έχει ήδη απειλήσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα [2] στην Ουκρανία. Επομένως, η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να φοβάται την κατάρρευση του καθεστώτος του Πούτιν, αλλά την συνέχιση της επιβίωσής του.

Για σχεδόν δύο δεκαετίες, ορισμένοι Δυτικοί ειδήμονες ισχυρίζονται ότι ο ρωσικός λαός δεν θα αποδεχθεί ποτέ την δημοκρατία και ότι η Ρωσία είναι καταδικασμένη σε ρεβανσισμό. Πράγματι, η προπαγάνδα του Πούτιν κατάφερε να ενσταλάξει σε ένα μεγάλο τμήμα της ρωσικής κοινωνίας την άποψη ότι οι Δυτικές αξίες είναι εντελώς ξένες προς την Ρωσία. Αλλά η οικονομική ολοκλήρωση με την Δύση επέτρεψε σε άλλες χώρες να ξεπεράσουν μια φασιστική κληρονομιά. Και η βαθύτερη ενοποίηση με την Ευρώπη, σε συνδυασμό με την υπό όρους χαλάρωση των Δυτικών κυρώσεων, θα μπορούσε να βοηθήσει την Ρωσία να κάνει το ίδιο.