Richard Fontaine
Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί της χώρες και να αντισταθούν στο Πεκίνο, πρέπει να βασιστούν στην συνεχή διπλωματική δέσμευση, τις εμπορικές συμφωνίες, τις επαναλαμβανόμενες αμυντικές δεσμεύσεις, τις στρατιωτικές εκστρατείες, και την εκτεταμένη αναπτυξιακή βοήθεια, ιδίως στον Ινδο-Ειρηνικό, για να καθησυχάσουν τις χώρες εκείνες που αμφιβάλλουν για την διαρκή ισχύ των ΗΠΑ και ανησυχούν για την ισχύ της Κίνας.
Παρόλο που ο πόλεμος στην Ουκρανία εξαντλεί ήδη την συμβατική στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας, η Μόσχα διατηρεί το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο και μια σειρά από μη συμβατικές δυνατότητες που, μαζί με τα υπόλοιπα στρατιωτικά και πληροφοριακά εργαλεία που έχει στην διάθεσή της, θα της επιτρέψουν να απειλεί τους γείτονες, να παρεμβαίνει στις δημοκρατίες, και να παραβιάζει τους διεθνείς κανόνες.
Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες έχουν ξεμείνει από χρόνο για να συνενώσουν την δράση τους: όποιος διαμορφώσει την χρήση των αναδυόμενων τεχνολογιών όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η κβαντική πληροφορική, η βιοτεχνολογία, και οι τηλεπικοινωνίες επόμενης γενιάς, θα έχει οικονομικό, στρατιωτικό, και πολιτικό πλεονέκτημα για τις επόμενες δεκαετίες.
Η απουσία ενός σαφούς στόχου για την αυτοαποκαλούμενη κορυφαία προτεραιότητα της Ουάσινγκτον αποτελεί εμπόδιο για την κυβέρνηση Μπάιντεν˙ ένα εμπόδιο το οποίο πρέπει να εργαστεί επειγόντως για να αντιμετωπίσει.
Η Κίνα μπορεί να φαίνεται σε πολλούς στην Ουάσιγκτον σήμερα ως η πιο σημαντική πρόκληση εθνικής ασφάλειας που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, μια πρόκληση που δεν έχει εύκολες λύσεις και είναι πιθανό να διαρκέσει πολύ στο μέλλον. Ωστόσο, με την προσοχή τους στην Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύουν να παραβλέψουν τις οξείες απειλές σε άλλα μέρη του κόσμου.
Συχνά ούσες καλύτερα εξοπλισμένες για την πιλοτική εφαρμογή νέων προγραμμάτων και σε καλύτερη θέση για να παίξουν τον ρόλο των ειλικρινών μεσολαβητών σε ακανθώδη ζητήματα, οι μικρές χώρες είναι μερικές φορές σε καλή θέση για να ηγηθούν πολυμερών προσπαθειών με πιο ισχυρά έθνη.
Η κυβέρνηση Τραμπ θα κληροδοτήσει ένα απόθεμα μόχλευσης στην διάδοχό της. Μια νέα διοίκηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το μοναδικό, φευγαλέο πλεονέκτημα με σύνεση.
Ο ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων είναι ένα γεγονός στην τρέχουσα εποχή μας και είναι πιθανό να κρατήσει για τα καλά στο μέλλον. Η Ρωσία αντιπροσωπεύει μια οξεία βραχυπρόθεσμη απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ταυτόχρονα, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι κλειδωμένες σε έναν μακροπρόθεσμο ανταγωνισμό σε στρατιωτικό, οικονομικό, τεχνολογικό και ιδεολογικό επίπεδο.
Οι προσπάθειες για την στήριξη της δημοκρατίας δεν πρέπει να δίνουν έμφαση σε ένα ιεραποστολικό όραμα της εξάπλωσης των «αμερικανικών» αξιών σε όλο τον κόσμο, αλλά μάλλον σε μια σκληρή και πρακτική στρατηγική που να ενισχύει τις χώρες ώστε να προστατεύουν την δική τους κυριαρχία.
Η ιδέα ενός προέδρου Trump που θα χρησιμοποιεί το ασυνήθιστα αποκτηθέν διπλωματικό κεφάλαιό του στην υπεράσπιση των βασικών δομών που βοήθησαν να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες ασφαλείς, ελεύθερες και ευημερούσες, μπορεί να φαίνεται ως κάτι απίθανο. Αλλά η μοναδική ανάρρησή του στην εξουσία θα μπορούσε, επίσης, να του επιτρέψει να κάνει μερικές από τις πιο γνωστικές κινήσεις εξωτερικής πολιτικής από τότε που ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον πήγε στην Κίνα.
Ο επόμενος πρόεδρος έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει μια εξωτερική πολιτική πιο ενεργή από εκείνη του Ομπάμα, αλλά λιγότερο επεκτατική από ό, τι του George Bush, μια εξωτερική πολιτική που να ταιριάζει σε έναν κόσμο χρόνιων, διαπλεκόμενων κρίσεων όπου το τέλμα και η αδράνεια φέρουν αμφότερα μεγάλο κόστος.