Μέση Ανατολή

Παρόλο που η διανομή εμβολίων και η οικονομική τόνωση προσφέρουν στις προηγμένες οικονομίες μια πορεία προς την ανάκαμψη, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τις φτωχότερες χώρες, όπου ζουν πληθυσμοί που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο και όπου υπάρχει η πιθανότητα σύγκρουσης και πολέμου.

Ο Τραμπ με το να διατηρεί τους αμερικανικούς στόχους περιορισμένους, ανταποκρινόμενος σε επικείμενες περιφερειακές απειλές, αλλά κατά τα άλλα δουλεύοντας κυρίως μέσω συνεργατών επί του πεδίου, απέφυγε τις παγίδες που αντιμετώπισαν οι προκάτοχοί του, ενώ προωθούσε τα αμερικανικά συμφέροντα.

Για το Ιράν, το 2020 άρχισε με την δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί, επικεφαλής της στρατιωτικής παρουσίας της χώρας του στην Συρία -και τελειώνει με την δολοφονία του Μοχσέν Φαχριζαντέ, ιθύνοντα νου του αμφιλεγόμενου ιρανικού πυρηνικού προγράμματος. Τα δύο αυτά γεγονότα, σε συνάρτηση με τα αλλεπάλληλα πλήγματα που δέχθηκε σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο καθ’ όλη την διάρκεια της διακυβέρνησης Τραμπ, δεν κατάφεραν να αποσταθεροποιήσουν το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης. Δεν είναι καθόλου σίγουρο εάν τελικά το Ιράν κατατάσσεται στην πλευρά των «χαμένων» της φετινής χρονιάς –ένα γεγονός που ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, θα κληθεί σύντομα να αξιολογήσει ώστε να λάβει αποφάσεις.

Μια λύση για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ θα απαιτούσε από την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η επίλυση της σύγκρουσής τους είναι περισσότερο προς το κοινό συμφέρον τους από το να επιμένουν με την στρατιωτική βία ή με το να επιτρέψουν σε άλλους να την επιλύσουν. Η τρέχουσα πικρία και η αιματοχυσία δείχνουν δυστυχώς ότι μια τέτοια απόφαση δεν είναι κοντά.