Ισλαμοφοβία

Το Ισλάμ όπως και ο Χριστιανισμός (ιδιαίτερα ο Καθολικισμός και η Ορθοδοξία) δεν έχουν αλλοιωθεί ανά τους αιώνες. Όταν οι Χαλίφες Ουμαγιάδες στη Δαμασκό, οι Αμπασίδες στη Βαγδάτη και οι Φατιμίδες στο Κάιρο προωθούσαν τις επιστήμες, η Χριστιανοσύνη βυθιζόταν στη θρησκειολατρεία, το αντίθετο δηλαδή από ότι συμβαίνει σήμερα. Τότε οι Χριστιανοί ήταν οι οπισθοδρομικοί και οι Άραβες αναλάμβαναν να ανασύρουν από το «χρονοντούλαπο» της ιστορίας τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, να τον διαδώσουν και να προχωρήσουν ένα βήμα περισσότερο. Μετέφρασαν (εμπλούτισαν και μετέδωσαν στον κόσμο) μεταξύ άλλων Ιπποκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ευκλείδη και Πυθαγόρα και δημιούργησαν νέο ρεύμα στην αστρονομία (πάρα πολλοί όροι είναι ακόμα και σήμερα αραβικοί), στα μαθηματικά (όλη η επιστήμη της άλγεβρας, από τον αραβικό όρο al-jabr), στη χημεία (από την περσική λέξη kimia που σημαίνει χρυσάφι) και στην ιατρική (με τον περίφημο Αβικέννα, ο «Κανών» του οποίου διδασκόταν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα). [24] Για όσους, δε, υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει φιλοσοφία και Ισλάμ, το αντίθετο τεκμαίρεται από τα φιλοσοφικά κινήματα της Ανδαλουσίας με επικεφαλής τον Αβερρόη. Αυτό συνέβαινε όταν οι Χριστιανοί μελετούσαν μόνο τα Ιερά τους βιβλία. Συνεπώς, δε σχετιζόταν η θρησκεία με τον πολιτισμό.

Στην υποσαχάρια Αφρική όπου γίνονται εγκλήματα και οι λαοί είναι «οπισθοδρομικοί», δεν υπάρχουν Μουσουλμάνοι – μόνο Χριστιανοί και παγανιστές. Στη Ρουάντα, όπου διαδραματίστηκε η μεγαλύτερη σύγχρονη γενοκτονία, περισσότερο από το 80% του λαού είναι Χριστιανοί και λιγότερο από το 5% Μουσουλμάνοι. Επίσης μην ξεχνάμε ότι Ευρωπαίοι με Χριστιανικό παρελθόν ήταν οι Σοβιετικοί και οι Γερμανοί Ναζί που έκαναν μυριάδες εγκλήματα στον 20ο αιώνα.

Αν κάποιοι εγκληματούν στο όνομα της θρησκείας – όπως κάποτε οι Χριστιανοί Σταυροφόροι – δεν φταίει η θρησκεία, αλλά οι ίδιοι.

Όσον αφορά το ισλαμικό δίκαιο πράγματι προβλέπει απάνθρωπες ποινές, αλλά η εφαρμογή του είναι θέμα αντίληψης και υιοθέτησης του «πνεύματος» ή του «γράμματος» του νόμου. Όλοι οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι εφαρμόζουν τη σαρία. Όμως, χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό όπως η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, το Τατζικιστάν και η Σενεγάλη έχουν κοσμικό δίκαιο. Χώρες όπως η Νιγηρία, η Κένυα η Ινδονησία ή το Πακιστάν έχουν μικτό δίκαιο (κοσμικό και σαρία). Ειδικότερα στο Πακιστάν (όπως και στην Αίγυπτο, το Ιράν ή το Ιράκ) υπάρχει κοσμικό δίκαιο, το οποίο, όμως, πρέπει να μην έρχεται σε αντίθεση με τη σαρία. Μόνο στις χώρες της Αραβικής Χερσονήσου, όπου επικρατεί το πουριτανικό Ουαχαμπικό (ή ευρύτερα Χανμπαλικό) Ισλάμ, η σαρία είναι ο απόλυτος νόμος. Ακόμα και σε αυτές τις χώρες, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που υποτίθεται εφαρμόζουν απόλυτα τη σαρία επιτρέπεται η κατανάλωση του αλκοόλ, ενώ στη Σαουδική Αραβία γίνονται συχνά ακρωτηριασμοί, αποκεφαλισμοί και οι γυναίκες απαγορεύεται ακόμα και να οδηγούν! Σε όλες όμως τις χώρες πλην Σαουδικής Αραβίας υπάρχει κάτι κοινό: Οι αλλόθρησκοι δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με τη σαρία.[25]

Μύθος Νο4: «Όλοι οι Άραβες είναι φανατικοί μουσουλμάνοι και η θρησκεία τους ωθεί στην τρομοκρατία. Η νέα παγκόσμια τρομοκρατία είναι ισλαμική και οι τρομοκράτες θρησκόληπτοι, αγράμματοι και φανατικοί».

Η άποψη ότι όλοι οι Άραβες είναι φανατικοί Μουσουλμάνοι και η θρησκεία τους ωθεί στην τρομοκρατία είναι εντελώς λανθασμένη. Κάποιες από τις πρώτες αραβικές τρομοκρατικές οργανώσεις, είχαν ηγέτες Χριστιανούς, ενώ και η Φατάχ, με μετεξέλιξη-ομπρέλα την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ήταν καθαρά κοσμική, χωρίς καμία αναφορά στο Ισλάμ. Μάλιστα ερωτοτροπούσε με τον μαρξισμό και ως εκ τούτου ήταν αντίθετη στη θρησκεία. Από τους βασικούς θεωρητικούς της Παλαιστινιακής αντίστασης και του εθνικισμού ήταν ο Αμερικανο-παλαιστίνιος καθηγητής Εντουάρντ Σαΐντ, που εισήγαγε τον όρο και τη θεωρία του «οριενταλισμού», εξηγώντας ότι η Δύση βλέπει μέσα από τα δικά της μάτια την Μέση Ανατολή και ό,τι ξέρουμε για την περιοχή είναι από δυτικές καταγραφές. Ως εκ τούτου υπάρχουν πολλά λανθασμένα στερεότυπα. Εν κατακλείδι, η προσπάθεια για εθνική ολοκλήρωση ωθεί συνήθως στην τρομοκρατία. Η προσπάθεια ανεξαρτησίας γίνεται εντονότερη όταν ο δυνάστης είναι αλλόθρησκος. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι δεν έχει σημασία αν κάποιος καταδυναστεύεται ή όχι. Έχει σημασία αν νομίζει ότι κάτι τέτοιο του συμβαίνει και συνεπώς αντιδρά.

Όσον αφορά την τρομοκρατία που ασκείται από μουσουλμάνους είναι μια πραγματικότητα, αλλά αν σκεφτούμε ότι οι μουσουλμανικές οργανώσεις που την ασκούν έχουν πολιτικές βλέψεις, τότε δε διαφέρει καθόλου από την αριστερή ή δεξιά τρομοκρατία των προηγουμένων δεκαετιών. Δεν αντιπαλεύει το Χριστιανισμό ή κάποια άλλη θρησκεία. Παρουσιάζει ένα πολιτικό-θεοκρατικό σύστημα, ως αντίπαλο δέος στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ή στο χρεοκοπημένο μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι Μουσουλμάνοι τρομοκράτες δεν είναι αγράμματοι, θρησκόληπτοι και φανατικοί. Στην περίφημη μελέτη «Who becomes a terrorist and why» που παρήγγειλε το Κογκρέσο μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, φάνηκε ότι τρομοκράτης είναι ο μέσος άνθρωπος, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που νιώθει αδικημένος και περιθωριοποιημένος. Επιπρόσθετα, με εξαίρεση την αλ Κάιντα, καμία ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση δεν έχει παγκόσμια ατζέντα. Όλες προσπαθούν να επικρατήσουν τοπικά, να αποκτήσουν εξουσία. Σήμερα για παράδειγμα, η οργάνωση Τζαμπχάτ Αλ Νασρά - το Μέτωπο της Υποστήριξης (the Nusra Front), παρά το μικρό της μέγεθος, πολεμάει με στόχο την ίδρυση Ισλαμικού κράτους στη Συρία.

Μύθος Νο5: «Οι γυναίκες στο Ισλάμ είναι αντικείμενα και το Ισλάμ είναι ασύμβατο με τη δημοκρατία».