Ο πολιτικός έλεγχος του στρατού είναι ένα κομματικό ζήτημα

Η δύναμη της κομματικής πολιτικής συναντάται ακόμη πιο ξεκάθαρα όταν συγκρίνουμε τα δεδομένα μας με τα δεδομένα του 2013 [6] που συνέλεξαν οι James Mattis και Kori Schake ως μέρος μιας έρευνας του Hoover Institution. Το 2013, όταν ο Ομπάμα ήταν στην εξουσία, ουσιαστικά κανένας Ρεπουμπλικανός ερωτώμενος δεν υιοθέτησε την θέση της μέγιστης υπεροχής της πολιτικής: μόλις το ένα τοις εκατό είπε ότι «όταν η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, ο πρόεδρος θα πρέπει προσωπικά να κατευθύνει τόσο τους γενικούς στόχους όσο και τις λεπτομέρειες των στρατιωτικών σχεδίων». Όμως, με τον Τραμπ στην εξουσία το 2019, το 18% των Ρεπουμπλικάνων ερωτηθέντων στην έρευνά μας ενέκρινε αυτήν την άποψη. Το 2013, μόλις το 9% των Δημοκρατικών και το 34% των Ρεπουμπλικάνων επέλεξαν τη μέγιστη υποχωρητικότητα απέναντι στον στρατό: «όταν η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, ο πρόεδρος πρέπει βασικά να ακολουθεί τις συμβουλές των στρατηγών». Το 2019, το 28% των Δημοκρατικών και το 11% των Ρεπουμπλικάνων επέλεξαν αυτήν την επιλογή. Με άλλα λόγια, οι απόψεις των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών σχετικά με τις πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις έχουν ουσιαστικά μεταστραφεί ανάλογα με την κομματική σχέση του προέδρου. Εάν ο πρώην αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν νικήσει τον Τραμπ τον Νοέμβριο, αναμένουμε οι κομματικές στάσεις σχετικά με την υποχωρητικότητα απέναντι στον στρατό και για τον σωστό ρόλο του στρατού στην πολιτική να αλλάξουν ξανά.

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Δεδομένων αυτών των ευρημάτων, η έλλειψη δημόσιας κατακραυγής για τις πολιτικο-στρατιωτικές υπερβάσεις του Τραμπ δεν προκαλεί προβληματισμό. Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών βλέπει τους αξιωματικούς του στρατού ως υποδείγματα πατριωτισμού και επαγγελματικής ικανότητας, και εκτός από τις ελίτ και τους αριστερούς κύκλους, δεν ανησυχούσαν τόσο πολύ όταν ο Τραμπ διόρισε τον Mattis και τον John Kelly, αμφότερους στρατηγούς εν αποστρατεία του Σώματος Πεζοναυτών (Marine Corps), και τον υποστράτηγο ε.α. Michael Flynn, σε υψηλού επιπέδου θέσεις στην διοίκησή του. Πολλοί Αμερικανοί –ιδίως εκείνοι που αντιτάχθηκαν στον πρόεδρο– ήθελαν να δουν τον Τραμπ να ακολουθεί το προβάδισμα του στρατού ούτως ή άλλως, κάτι που μπορεί να είναι ο λόγος που δεν φαίνονταν ιδιαίτερα ανήσυχοι όταν ανέθεσε σε στρατιωτικούς διοικητές την εξουσία για χτυπήματα στο πεδίο ή όταν παραχώρησε στον στρατό μεγαλύτερη εξουσία να διεξάγει αμυντικές και επιθετικές επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο Ακόμα και η πρόσδεση του στρατού στην κομματική πολιτική και η αντιμετώπισή του ως πολιτικό στήριγμα δεν φάνηκε να ενοχλεί πολλούς Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν μόνο μέτρια πίστη ότι οι αξιωματικοί του στρατού θα κρατήσουν τη μύτη τους εκτός πολιτικής. Οι Αμερικανοί είναι πολύ πιο πιθανό να πιστεύουν ότι οι αξιωματικοί είναι πατριώτες, ικανοί, και ηθικοί από όσο το να πιστεύουν ότι είναι μη πολιτικοί.

Τι γίνεται, όμως, αν αυτές οι απόψεις αντικατοπτρίζουν απλώς την τρέχουσα πολιτική εποχή, στην οποία πολλοί Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο Τραμπ αντιπροσωπεύει μια μοναδική απειλή για την δημοκρατία; Είναι πιθανό αυτοί οι Αμερικανοί να βλέπουν τον στρατό ως έναν έλεγχο κατά της δημοκρατικής οπισθοδρόμησης. Αλλά είμαστε σκεπτικοί για αυτήν την εξήγηση. Η ανησυχία για την υγεία της δημοκρατίας του έθνους υπήρξε από καιρό προϊόν κομματικής προτίμησης. Τουλάχιστον από το 1996, εκείνοι των οποίων το κόμμα ελέγχει τον Λευκό Οίκο αισθάνονται καλύτερα για την αμερικανική δημοκρατία από εκείνους των οποίων το κόμμα ήταν εκτός εξουσίας. Υπό αυτήν την έννοια, δεν υπάρχει τίποτα μοναδικό στην τρέχουσα εποχή.

Επιπλέον, παρόλο που ο φόβος για τις αυταρχικές τάσεις του Τραμπ μπορεί να εξηγήσει γιατί οι Δημοκρατικοί και εκείνοι που αποδοκιμάζουν τον Τραμπ έγιναν πιο υποχωρητικοί απέναντι στις ένοπλες δυνάμεις από το 2013, δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί οι Ρεπουμπλικάνοι και οι υπέρμαχοι του Τραμπ έγιναν λιγότερο υποχωρητικοί κατά την ίδια χρονική περίοδο. Αυτοί οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι η δημοκρατική υγεία του έθνους έχει βελτιωθεί από το 2013, οπότε θα έπρεπε να αισθάνονται το ίδιο όπως και πριν σχετικά με την υποχωρητικότητα έναντι του στρατού -όχι ξαφνικά υπέρ της υπεροχής της πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, τα ευρήματά μας αποκαλύπτουν μια ανησυχητική έλλειψη δημόσιας στήριξης για τους δημοκρατικούς κανόνες των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων.

Τι μπορεί να γίνει για να ενισχυθεί η δέσμευση των Αμερικανών στις δημοκρατικές πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις; Οποιαδήποτε λύση θα πρέπει να ανταποκρίνεται στην μιλιταριστική κουλτούρα της χώρας. Ναι, η κομματική συνάφεια είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που ενεργοποιεί την προτίμηση των Αμερικανών για υποχωρητικότητα ή έλλειψη υποχωρητικότητας ως προς τον στρατό -αλλά η άνεσή τους με την ανάμειξη του στρατού στην πολιτική και τις πολιτικές, και ακόμη και με τις προτιμήσεις του στρατού που διέπουν την χρήση βίας, προέρχονται από ένα βαθύτερο πολιτιστικό αφήγημα που δοξάζει τον στρατιωτικό ηρωισμό, την θυσία, και τον πατριωτισμό. Ο Τραμπ έχει ενισχύσει αυτό το αφήγημα, αλλά το ίδιο έχουν κάνει και πολλοί πολιτικοί πριν από αυτόν. Το πρόβλημα πάει πολύ βαθύτερα από τον 45ο πρόεδρο.

Η οικοδόμηση της δημόσιας υποστήριξης προς τους δημοκρατικούς κανόνες των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων πρέπει να ξεκινήσει με γενναία πολιτική ηγεσία που να αποτελεί παράδειγμα σεβαστού σκεπτικισμού για τον στρατό. Αντί να αναπαράγουν τη μιλιταριστική μυθολογία στην πορεία της [προεκλογικής] εκστρατείας και αλλού, οι πολιτικοί πρέπει να μιλούν ειλικρινά [7] για την φύση της σύγχρονης στρατιωτικής υπηρεσίας. Οι πολιτικοί ίσως ακόμη και να διαπιστώσουν ότι οι στρατιωτικοί αξιωματικοί θα το θεωρούσαν ευπρόσδεκτο να απομακρυνθούν [8] από το βάθρο στο οποίο έχουν τοποθετηθεί.