Ο κόσμος περιμένει τη Γερμανία
Μετά από δύο χρόνια, τρία κρατικά σχέδια διάσωσης, περισσότερο από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ σε φθηνά δάνεια από την ΕΚΤ, καθώς και δεκάδες Συνόδους Κορυφής, οι τελευταίες εξελίξεις στη Γερμανία δείχνουν ότι το Βερολίνο κινείται να λύσει την κρίση της ηπείρου. Αλλά η ιδέα που έχει η χώρα για την λύση παραμένει ένα σύστημα στο οποίο το Βερολίνο παίρνει de facto και de jure το δικαίωμα βέτο επί των εθνικών προϋπολογισμών ως αντάλλαγμα για τα ευρωομόλογα. Αυτό παραβλέπει το νόημα: η κρίση δεν είναι δημοσιονομική αλλά οικονομική. Ξεκίνησε και θα τελειώσει με τις τράπεζες.
Ο MARK BLYTH είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Brown.
Ο MATTHIAS MATTHIJS είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στη Σχολή Προωθημένων Διεθνών Σπουδών Johns Hopkins.
- previous
- Page 4of 4
- next-disabled
Κατά ειρωνικό τρόπο, εκεί ακριβώς βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη. Η Γερμανία έχει πλεόνασμα, προωθεί προσαρμογές αποκλειστικά σε ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, και στη συνέχεια τις κατηγορεί γιατί είναι χρεωμένες. Έτσι χάνεται το νόημα: όπως ο Martin Wolf, αρθρογράφος της εφημερίδας Financial Times, έχει τονίσει επανειλημμένα, το Γερμανικό Μοντέλο μπορεί να υπάρξει μόνο εξαιτίας του Club Mediterrannee (δηλαδή των χωρών του ευρωπαϊκού νότου). Δηλαδή, οι χώρες με πλεόνασμα έχουν ανάγκη τις ελλειμματικές χώρες, επειδή σε μια σχετικά κλειστή οικονομία όπως η ευρωζώνη, η αποταμίευση ισούται με την επένδυση. Η ιδέα ότι μπορούν να γίνουν όλοι πιο Γερμανοί και όλοι να έχουν πλεόνασμα, είναι ανοησία. Με δεδομένο αυτό, η ιδέα της «δημοσιονομικής ένωσης τώρα» και «ευρωομόλογα αργότερα», όπως προτιμά η Γερμανία, υποδηλώνει σαφώς ότι η γερμανική άποψη για την επίλυση της κρίσης παραμένει ένα σύστημα στο οποίο το Βερολίνο παίρνει de facto και de jure το δικαίωμα βέτο αυτοδικαίως επί των εθνικών προϋπολογισμών με αντάλλαγμα τα ευρωομόλογα. Όμως, μια τέτοια ρύθμιση θα παραβλέψει μάλλον θεαματικά το ζητούμενο: η κρίση δεν είναι δημοσιονομική αλλά οικονομική. Ξεκίνησε και θα τελειώσει στις τράπεζες της ευρωζώνης.
Έτσι, η Γερμανία άλλαξε, αλλά όχι αρκετά ώστε να κάνει πραγματική διαφορά στο αποτέλεσμα. Η Γερμανία είναι ευλαβικά εναντίον του πληθωρισμού και απεχθάνεται την ηγεσία, γεγονός το οποίο είναι ο χειρότερος δυνατός συνδυασμός τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Θα ήταν ωραίο, για να χρησιμοποιηθεί και μια αμερικανική έκφραση, για τη Γερμανία «να σπεύσει στο πιάτο» και να ρίξει όλο της το οικονομικό βάρος σε μια δημοσιονομική και τραπεζική ένωση, συμπεριλαμβάνοντας το δημόσιο χρέος εκφρασμένο σε ευρώ. Όμως, για λόγους ιστορίας και ιδεολογίας, καθώς και λόγω του πολιτικού και οικονομικού πλαισίου, η Ευρώπη μπορεί κάλλιστα να είναι έτοιμη να επαναλάβει την δεκαετία του Kindleberger, του 1930, με την ΕΚΤ στο ρόλο των Βρετανών και τους Γερμανούς να υποδύονται τους Αμερικανούς. Και αν η παγκόσμια οικονομία ακολουθήσει αυτή την οδό, διακινδυνεύονται πολύ περισσότερα από την ύπαρξη ενός ασθενούς νομίσματος.
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/137697/mark-blyth-and-matthias-ma...
Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/#!/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr
- previous
- Page 4of 4
- next-disabled