Η δύση μιας αυτοκρατορίας

Στην δεύτερη περίπτωση, η αναζήτηση του Ηνωμένου Βασιλείου για ταυτότητα διαμορφώνεται μέσω του αποκλεισμού από προηγούμενες πηγές ασφάλειας. Η εμπειρία της Βρετανίας επί βιομηχανικών διαφωνιών και δυσλειτουργιών στην δεκαετία του 1970 έθεσε τα θεμέλια για την απογύμνωση του κράτους μέσω του θατσερισμού. Η ιδέα ήταν ότι το κράτος πρέπει να εκτελέσει έναν ρόλο «νυχτοφύλακα», να προστατεύει την ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία, αλλά να μην παρεμβαίνει στην οικονομία για να αναδιανείμει τον πλούτο ή να παρέχει εκτεταμένη υποστήριξη που σχετίζεται με τον παραδοσιακό παρεμβατισμό. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του κράτους-νυχτοφύλακα έδωσαν έμφαση στον (και αντάμειψαν τον) ατομικισμό, ιδιωτικοποίησαν εθνικοποιημένες βιομηχανίες και πόρους, διέλυσαν το κράτος πρόνοιας, και μείωσαν το πεδίο εφαρμογής του ΕΣΥ (NHS). Μια ακούσια συνέπεια αυτών των αλλαγών πολιτικής ήταν η απομάκρυνση των κοινοτικών θεσμών γύρω από τους οποίους είχε οικοδομηθεί η μεταπολεμική βρετανική ταυτότητα -έννοιες τις οποίες αποδέχονταν οι άνθρωποι και από τις οποίες είχε επωφεληθεί η γενιά των baby boomers που υιοθέτησε η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση. Η διάλυση του βρετανικού κολεκτιβισμού και η άνοδος του «νυχτοφύλακα», με την σειρά της προάγει μια εθνική ταυτότητα για τους κακούς καιρούς˙ ο κολεκτιβισμός εμφανίζεται σε μεγάλο βαθμό έναντι των εξωτερικών απειλών. Εν ολίγοις, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει, στην καλύτερη περίπτωση, μια σειρά από έθνη-κράτη -σχετικά και άνισα επιτυχημένα έργα στον σχηματισμό ταυτότητας μέσω συγκεκριμένων κρατικών μηχανισμών. Με αυτές τις δομές να μειώνονται ακόμη περισσότερο [15], οι τοπικές και τοπικιστικές ταυτότητες επανεμφανίζονται.

ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ, ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ, ΕΦΥΓΕ

Το γεγονός ότι οι ταυτότητες των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο πήρε τόσο καιρό να σχηματιστούν δείχνει ότι οι χαμένες ταυτότητες δεν μπορούν να ξαναδημιουργηθούν εύκολα. Η σχεδόν αναπόφευκτη απώλεια της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, και το διάδοχο κράτος, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Δεν είναι κινδυνολογία να υποδηλωθεί ότι ο εδαφικός διακανονισμός που προωθήθηκε στον απόηχο της Κατάκτησης από τους Νορμανδούς είναι υπό σοβαρή απειλή.

Τα αποτελέσματα ενός αποδυναμωμένου έθνους-κράτους ή κράτους-έθνους είναι πολλά και σοβαρά, επηρεάζοντας το κύρος του Westminster ως μια παγκόσμια πολιτική δύναμη. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ηνωμένου Βασιλείου «Trident», που είχε στόχο την παροχή ενός σταθερού αποτρεπτικού μέσου έναντι μιας πυρηνικής επίθεσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρξε πάντα ένα τεχνητό [16] μέσο για την διατήρηση του διεθνούς κύρους: Πλέον αναγνωρίζεται από ορισμένους [17] ως ακριβό και αναποτελεσματικό -αν μη τι άλλο επειδή λίγοι στο Westminster έχουν την θέληση να το χρησιμοποιήσουν. Επιπλέον, η έννοια του Ηνωμένου Βασιλείου ως διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης βρίσκεται εν αμφιβολία: Έχουν περάσει οι ημέρες κατά τις οποίες η Βρετανία του Τόνι Μπλερ μπορούσε να παρέμβει με αυτοπεποίθηση για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι αποτυχίες των προσπαθειών ανοικοδόμησης στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, και την Λιβύη, μαζί με την κριτική για την μη παρέμβαση στην Συρία, έχουν μετατρέψει το Ηνωμένο Βασίλειο σε μια ενοχική χώρα που είναι ανεπαρκώς εξοπλισμένη για να συμβάλει ουσιαστικά στην επίλυση συγκρούσεων.

Υπάρχει επίσης μια αυξημένη επίγνωση ότι οι σύμμαχοι του Ηνωμένου Βασιλείου στην Μέση Ανατολή και πέρα από αυτήν –το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και οι Ηνωμένες Πολιτείες- έχουν υπονομεύσει συστηματικά το εθνικό συμφέρον του, με τον ισραηλινό δογματισμό να τροφοδοτεί τις διεθνείς συγκρούσεις, την Σαουδική Αραβία να προωθεί ουαχαμπιτικά δόγματα που υποθάλπουν το μίσος στις φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες, και τις Ηνωμένες Πολιτείες να εμπλέκονται σε συγκρούσεις χωρίς σαφείς τρόπους επίλυσης. Αυτό έχει αποδυναμώσει την στήριξη για διεθνή συμμετοχή σε δράσεις οι οποίες φαίνεται να προωθούν τα συμφέροντα των εταίρων αυτών.

Ο εγχώριος κατακερματισμός της ταυτότητας και η ανησυχία σχετικά με τις πρακτικές συνέπειες των διεθνών δραστηριοτήτων δεν σημαίνουν ότι οι άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι στερημένοι από ηθικές θέσεις για θέματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ISIS, την τυραννία και την δουλεία. Ωστόσο, σημαίνει όντως ότι υπάρχει μεγαλύτερη αιτία για προσοχή, επιφυλακτικότητα και αδράνεια από όσο είχαν προηγουμένως βιώσει. Μεγάλο μέρος της υπόγειας συζήτησης περί του Trident επικεντρώνεται γύρω από το αν το εκλογικό σώμα θέλει το Ηνωμένο Βασίλειο να διατηρεί αξιώσεις ότι είναι μια παγκόσμια δύναμη. Ως εκ τούτου, η διεθνής κοινότητα μπορεί να χάσει το Ηνωμένο Βασίλειο ως εταίρο που είναι πρόθυμος ή ικανός να εκτελεί τον διεθνή υποστηρικτικό ρόλο που διαδραμάτισε μετά την διάλυση της αυτοκρατορίας του. Αυτό σημαίνει ότι οι Βρετανοί πολιτικοί θα έχουν λιγότερο κύρος και δύναμη για να παίξουν διεθνώς και εγχωρίως, αποδυναμώνοντας περαιτέρω το κύρος του Westminster.