Γιατί οι στρατιώτες δεν εμπιστεύονται τα drones

Η προτίμηση των ερωτηθέντων για τα επανδρωμένα αεροσκάφη σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις εγείρει ένα σημαντικό ερώτημα σχετικά με την ώθηση του στρατού προς την μη επανδρωμένη τεχνολογία. Στην ίδια συζήτηση της DARPA που αναφέρθηκε παραπάνω, ο Tousley ανέφερε [10] ότι ένας από τους υψηλότερους φραγμούς στην εξέλιξη των μη επανδρωμένων οπλικών συστημάτων ήταν η εμπιστοσύνη: Οι χειριστές, εξήγησε, πρέπει να καταλάβουν καλύτερα εάν μια μηχανή θα είναι ικανή να εκτελέσει την αποστολή της. Το συμπέρασμα είναι ότι με καλύτερη μηχανική και περισσότερες γνώσεις, οι χειριστές θα είναι πιο πιθανό να εμπιστεύονται την τεχνολογία και να χρησιμοποιούν μη επανδρωμένα συστήματα. Ακούσαμε ένα παρόμοιο θέμα κατά την διεξαγωγή συναντήσεων στο Πεντάγωνο. Οι επιτελικοί αξιωματικοί στην Ουάσινγκτον πρότειναν ότι αν οι ελεγκτές ήταν καλύτερα εκπαιδευμένοι και είχαν μεγαλύτερη εμπειρία με τα μη επανδρωμένα συστήματα, θα ήταν πιο πιθανό να τα υποστηρίξουν.

Ωστόσο, τα συμπεράσματά μας δείχνουν ότι δεν συμβαίνει αυτό. Στην πραγματικότητα, οι πιο έμπειροι JTAC και JFO ήταν ελαφρώς λιγότερο πιθανό να υποστηρίξουν τα μη επανδρωμένα συστήματα. Επίσης, δεν διαπιστώσαμε καμιά συσχέτιση μεταξύ της υποστήριξης για μη επανδρωμένα αεροσκάφη και της εμπειρίας μάχης στα τελευταία χρόνια των αμερικανικών πολέμων στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, όταν η χρήση των αεροσκαφών έγινε πιο συνηθισμένη. Οι συνεντεύξεις μας με τους JTAC, εξάλλου, κατέστησαν σαφές ότι γνώριζαν πολλά για τις δυνατότητες των UAV. Η έλλειψη εμπιστοσύνης τους δεν οφείλεται σε έλλειψη γνώσης.

Αντ’ αυτού, το θέμα της εμπιστοσύνης ήταν ένα ανθρώπινο ζήτημα. Ούτε μια φορά οποιοσδήποτε από τους ερωτηθέντες δεν αναφέρθηκε σε έναν πιλότο drone ως σαν σε άνθρωπο. Αντ’ αυτού, τα drone συζητήθηκαν με αφηρημένους όρους που απέφευγαν ξεκάθαρα οποιαδήποτε αναφορά σε έναν άνθρωπο που ελέγχει τη μηχανή. Τα UAV ήταν «ρομπότ» ή «μηχανές» των οποίων οι «χειριστές», όπως το έγραψε ο ένας ερωτώμενος, έπαιζαν ένα βιντεοπαιχνίδι «στην άλλη μεριά του κόσμου». Και τούτο παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι γνώριζαν ότι υπήρχε ένας άνθρωπος που έλεγχε το drone και κάποιοι μέχρι που ήξεραν αυτούς τους πιλότους προσωπικά. Ωστόσο, σε ολόκληρη την κοινότητα των JTAC, ακούσαμε μια συνήθη αφήγηση: Οι πιλότοι των drone ήταν παίκτες που έπιναν καφέ, η απόσταση των οποίων από το πεδίο της μάχης διέκοπτε την συναισθηματική σύνδεσή τους με τα φίλια στρατεύματα στο έδαφος. Για παράδειγμα, ένας από τους JTAC εξήγησε ότι προτιμούσε τα επανδρωμένα αεροσκάφη επειδή οι πιλότοι τους «βρίσκονται στην μάχη, όχι απλώς πίνοντας ένα καφέ με γάλα παίζοντας ένα βιντεοπαιχνίδι».

Αυτό που έλλειπε από τους ελεγκτές [στην κατάσταση] με τα μη επανδρωμένα συστήματα ήταν μια «θερμή ασάφεια» (warm fuzzy) -ένας όρος που εμφανίστηκε ξανά και ξανά στις συνεντεύξεις μας και αναφέρεται στην πεποίθηση ότι μια τηλεχειριζόμενη μηχανή μπορεί να πάρει τις ίδιες ενστικτώδεις αποφάσεις όπως θα έκανε ένας άνθρωπος. Όπως εξήγησε ένας από τους ερωτηθέντες: «Η ύπαρξη ανθρώπινων ματιών σε πραγματικό χρόνο στον ουρανό από πάνω όταν ρίχνονται βλήματα ή κατά την διάρκεια ενός TIC [troops in contact, στρατευμάτων σε επαφή] είναι ζωτικής σημασίας. Είναι το ίδιο πραγματικό για τον πιλότο όσο και για τον άνθρωπο που βρίσκεται στο έδαφος, και αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί για το άτομο που πετάει ένα UAV από ένα ασφαλές κτίριο στις Ηνωμένες Πολιτείες». Συνοπτικά, αναζητούσαν πιλότους που ρίσκαραν στο παιχνίδι. Χωρίς αυτό, πώς θα μπορούσαν να εμπιστεύονται την μηχανή ή τον χειριστή της μηχανής;

ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΣΟΚ;

Παρά την τεράστια προτίμηση υπέρ των επανδρωμένων αεροσκαφών που είδαμε μεταξύ των JTAC, ακόμη και τα στρατεύματα της πρώτης γραμμής μοιράστηκαν την αίσθηση ότι η άνοδος των μη επανδρωμένων συστημάτων είναι αναπόφευκτη. Όπως σημείωσε ένας ναυτικός με απογοήτευση σε μια αίθουσα ελεγκτών συζητώντας τη μελλοντική ενσωμάτωση των UAV στην αεροπορική υποστήριξη μάχης: «Δεν έχει σημασία αν νομίζουμε ότι είναι καλύτερο το επανδρωμένο ή το μη επανδρωμένο, το μη επανδρωμένο είναι το μέλλον και καλύτερα να προχωρήσουμε με αυτό».

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να επανεξετάσουν την προφανή δέσμευσή τους στο μη επανδρωμένο μέλλον. Η πεποίθηση ότι τα μη επανδρωμένα συστήματα είναι αναπόφευκτα -και ότι μπορούν να επιτύχουν τους στόχους εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ φθηνότερα και εύκολα- ρισκάρουν να τυφλώσουν τους ηγέτες σχετικά με τους περιορισμούς ορισμένων από αυτά τα συστήματα. Συγκεκριμένα, οι συνεντεύξεις μας υποδεικνύουν ότι υπάρχουν σημαντικά και ανεπίλυτα ζητήματα εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων και μηχανών που κάνουν το προσωπικό της μάχης επιφυλακτικό στο να χρησιμοποιεί μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε καταστάσεις στις οποίες η ζωή τους κινδυνεύει. Οι συνέπειες αυτού του ευρήματος ξεπερνούν τα UAV και έχουν κάτι να πουν για τη μελλοντική ανάπτυξη μη επανδρωμένων συστημάτων σε άλλους τομείς. Σε τομείς όπου υπάρχει μικρός άμεσος κίνδυνος για την ζωή -όπως κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, στο διάστημα και τον κυβερνοχώρο- περιμένουμε να δούμε πιο γρήγορη απόκτηση μη επανδρωμένων τεχνολογιών. Σε τομείς όπου οι άνθρωποι βρίσκονται σε άμεση φυσική επαφή με τον εχθρό, ωστόσο, τα στρατεύματα θα είναι απρόθυμα να μεταβιβάζουν αποφάσεις στις μηχανές. Αντ’ αυτού, θα θέλουν να συνεργάζονται με ανθρώπους που μπορούν να εμπιστευτούν.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2017-12-20/why-tro...