Secure ConnectionΓιατί τα drones εξακολουθούν να είναι το μέλλον του πολέμου
Οι στρατιώτες θα μάθουν να τα εμπιστεύονται
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
Πάνω από 90 έθνη και μη κρατικές ομάδες έχουν ήδη drones, και οι στρατοί σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται να αναπτύξουν συνεχώς και πιο εξελιγμένα ρομποτικά συστήματα. Η επανάσταση της ρομποτικής συμβαίνει ανεξάρτητα από το αν ο στρατός των ΗΠΑ ηγείται ή όχι.
Ο PAUL SCHARRE είναι ανώτερος συνεργάτης του Center for a New American Security και πρώην στρατιωτικός των ΗΠΑ που υπηρέτησε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Army of None: Autonomous Weapons and the Future of War [1], που θα δημοσιευθεί τον Απρίλιο του 2018.
Η JACQUELYN SCHNEIDER είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Στρατηγικής και Επιχειρησιακής Έρευνας του Ναυτικού Πολεμικού Κολλεγίου των ΗΠΑ. Οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι δικές της και δεν αντιπροσωπεύουν εκείνες του Ναυτικού Πολεμικού Κολλεγίου ή του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.
Η JULIA MACDONALD είναι επίκουρη καθηγήτρια Διεθνών Σχέσεων στην Σχολή Διεθνών Σπουδών Josef Korbel στο Πανεπιστήμιο του Denver.
Ένα drone Triton πετά κοντά στο Palmdale, στην Καλιφόρνια, τον Μάιο του 2013. REUTERS
-----------------------------------------------------------------
ΟΙ SCHNEIDER ΚΑΙ MACDONALD ΑΠΑΝΤΟΥΝ
Εκτιμούμε την εμπλοκή σε αυτό το ζήτημα και την στοχαστική απάντηση του Paul Scharre. Τα σχόλια του Scharre αποτελούν μια σημαντική κίνηση προς τα εμπρός στην συζήτηση για τον μελλοντικό ρόλο των αυτόνομων συστημάτων στο πεδίο της μάχης, και μια [κίνηση] που χαιρετίζουμε.
Η διαφωνία μας φαίνεται να είναι ότι ο Scharre είναι πιο σίγουρος από ό,τι είμαστε εμείς για το ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις θα επιλύσουν τα θέματα εμπιστοσύνης που προσδιορίζουμε. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι δεν λέμε ότι τέτοιες εξελίξεις δεν θα βοηθήσουν ποτέ -υπάρχει αναπόφευκτα ένα κρίσιμο σημείο όπου η σιγουριά μετατρέπεται σε εμπιστοσύνη- αλλά απλά ότι είμαστε λιγότερο σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί βραχυπρόθεσμα ή ότι θα λυθούν όλα τα ζητήματα που εντόπισαν οι στρατιωτικοί κατά την διάρκεια της έρευνάς μας. Όλοι συμφωνούμε σχετικά με την ανάγκη να καθορίσουμε πού είναι αυτό το κρίσιμο σημείο και πώς και πότε θα μπορούσε να επιτευχθεί.
Όσον αφορά τις συστάσεις μας για τις [σχετικές] πολιτικές, δεν συνιστούμε ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να εγκαταλείψει πλήρως τις μη επανδρωμένες τεχνολογίες -μόνο ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τις μη επανδρωμένες τεχνολογίες για να φέρει την επανάσταση στον πόλεμο αν επικεντρωθεί μόνο στην τεχνολογία και αποτύχει να ανταποκριθεί στην ανθρώπινη πλευρά της εξίσωσης. Για παράδειγμα, θα έπρεπε οι Ηνωμένες Πολιτείες να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα της μάχης των αεροσκαφών με την κατασκευή καλύτερων αισθητήρων, με την ανάπτυξη των χειριστών drone σε απομακρυσμένες τοποθεσίες, με το να επιτρέπουν στα στρατεύματα να ελέγχουν το σύστημα από το πεδίο μάχης, ή με την καλύτερη ενσωμάτωση των drones σε μεγάλες ασκήσεις εδάφους; Η απάντηση είναι ίσως κάποιος συνδυασμός όλων των παραπάνω, αλλά αυτή την στιγμή η προσπάθεια που υπερισχύει είναι στις μηχανικές λύσεις εις βάρος των βιωματικών.
Όπως σημειώνει ο Scharre, ο αμερικανός στρατός αναμφίβολα θα αντιμετωπίσει ένα μέλλον με ρομποτικά όπλα στο πεδίο της μάχης. Το βασικό ερώτημα είναι τι είδους ρόλο θα διαδραματίσουν αυτές οι τεχνολογίες. Η στρατηγική τρίτης αντιστάθμισης (Τhird Οffset Strategy) [18], μια στρατηγική προμηθειών του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας που προωθήθηκε από τον πρώην υπουργό Άμυνας Ashton Carter για να «αντισταθμίσει» τις αυξανόμενες στρατιωτικές δυνατότητες χωρών όπως η Κίνα και η Ρωσία, αναγνωρίζει την αυτονομία ως την τεχνολογία-κλειδί για τη νίκη σε μελλοντικούς πολέμους. Αυτή η στρατηγική αντιστάθμισης πλαισιώνει την λήψη αποφάσεων από μηχανές ως μια ικανότητα που αναγκαστικά θα δημιουργήσει επαναστατικά πλεονεκτήματα για κράτη που χρησιμοποιούν την αυτονομία στο μελλοντικό πεδίο μάχης.
Ωστόσο, οι υποστηρικτές της τρίτης αντιστάθμισης είχαν το πρόβλημα να διατυπώσουν το πώς η αυτονομία μεταφράζεται στα πλεονεκτήματα που προβλέπουν στο πεδίο μάχης. Για την πρώτη αντιστάθμιση, οι Ηνωμένες Πολιτείες εστίασαν στην ανάπτυξη πυρηνικών κεφαλών μεγαλύτερης απόδοσης και στο δόγμα μαζικών αντιποίνων προκειμένου να αντισταθμίσουν την σοβιετική αριθμητική υπεροχή. Για την δεύτερη αντιστάθμιση, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν την έλευση του μικροεπεξεργαστή για να εκμεταλλευτούν τις τεχνολογίες ακριβείας και τις δικτυοκεντρικές επιχειρήσεις προκειμένου να αντισταθμίσουν τα σοβιετικά πλεονεκτήματα σε προωθημένη παρουσία και μαζικότητα. Αλλά ποια αξιώματα του πολέμου ενισχύει η αυτονομία; Ποιοι τύποι εκστρατειών επωφελούνται όντως;
Χωρίς να καταλαβαίνουμε το πώς αυτά τα μη επανδρωμένα και ολοένα και πιο αυτόνομα συστήματα επηρεάζουν τα δόγματα του πολέμου, ο διάλογος για τα μη επανδρωμένα συστήματα επανέρχεται συχνά σε επιχειρήματα που δεν μπορούν να διαψευσθούν. Οι αντίπαλοι αυτών των συστημάτων μπορούν να υποστηρίξουν ότι δεν φέρνουν νέες δυνατότητες που δεν παρέχονται ήδη από επανδρωμένα συστήματα. Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές των μη επανδρωμένων μπορούν να πουν ότι τα συστήματα θα παρέχουν επαναστατικές δυνατότητες στο πεδίο μάχης, αλλά έχουν πρόβλημα να εξηγήσουν το πώς. Πρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα ποιες δυνατότητες μπορούν να δημιουργήσουν τα μη επανδρωμένα συστήματα για να επιτύχουν τη νίκη˙ η αυτονομία από μόνη της δεν είναι μια ικανότητα.
Τέλος, τα δεδομένα της τρέχουσας έρευνάς μας είναι, όπως όλα τα στοιχεία ερευνών, περιορίζονται από την τεχνολογία που είναι διαθέσιμη εκείνη την στιγμή. Θα ήταν συναρπαστικό να κάνουμε επακόλουθες [ερευνητικές] εργασίες για να δούμε αν, για παράδειγμα, το πρόγραμμα της DARPA «Persistent Close Air Support» θα μειώσει τις αντιρρήσεις, όπως υπονοεί ο Scharre ότι μπορεί να συμβεί. Θα ήταν επίσης χρήσιμο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε περισσότερα για το πώς αντιλαμβάνονται οι διάφορες ομάδες τα μη επανδρωμένα συστήματα. Δεν είναι όλοι όσοι αντιτίθενται στα μη επανδρωμένα, πιλότοι που προστατεύουν το έδαφός τους, και δεν είναι όλοι όσοι υποστηρίζουν τα μη επανδρωμένα, εκείνοι που κάθονται στην DARPA ή βρίσκονται πίσω από ένα τερματικό. Τι είναι εκείνο που εξηγεί τα κίνητρα γα την εξέλιξη ή την αντίθεση στα μη επανδρωμένα συστήματα; Θα μπορούσαμε π.χ. να δούμε λιγότερη αντίσταση σε μη επανδρωμένα υποβρύχια οχήματα; Στο διάστημα; Αυτόνομες κυβερνο-επιχειρήσεις; Όλα αυτά είναι ερωτήματα για μελλοντικές έρευνες και πολιτικές.
Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2018-02-15/why-dro...