Μπορεί η Γαλλία να είναι η νέα γέφυρα της Αμερικής στην Ευρώπη;

Όλη αυτή η θεσμική προσέγγιση έχει δημιουργήσει ένα πολύ φιλο-γαλλικό περιβάλλον στο Πεντάγωνο, το οποίο αντηχεί σε άλλους κλάδους της αμερικανικής κυβέρνησης. Σε μια εποχή που στρατιωτικοί ειδικοί των ΗΠΑ θρηνούν τον συνεχιζόμενο αφοπλισμό της Δυτικής Ευρώπης, βλέπουν την Γαλλία να διατηρεί το μερίδιό της στις ευθύνες. Στην διοίκηση Trump, η οποία έχει προς τους στρατηγούς μεγάλο σεβασμό, καθώς και [τους τοποθετεί] σε βασικές πολιτικές θέσεις, οι θετικές απόψεις των στρατηγών για την Γαλλία έχουν σημασία.

ΜΠΟΡΕΙ Η ΓΑΛΛΙΑ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ;

Παρόλο που ο Macron μπόρεσε να ακολουθήσει μια διπλή ατζέντα εγγύτητας προς τον Trump και φιλοδοξίας για την Ευρώπη, υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να κάνει. Σε έναν κόσμο όπου ο Trump επιβάλλει ανταγωνισμό και διμερείς διαπραγματεύσεις, και όπου τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη έχουν όλο και πιο διαφορετικούς στόχους και σχέδια -συγκρίνετε την Γερμανία της Μέρκελ με την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν- είναι δύσκολο για την Γαλλία να μιλά στην Ουάσινγκτον εξ ονόματος ολόκληρης της Ευρώπης. Είναι ακόμη πιο δύσκολο για τον Macron να συγκεντρώσει τους Ευρωπαίους πίσω του όταν ασχολείται με τις Ηνωμένες Πολιτείες: Μερικοί από τους στενότερους συμμάχους του για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, από τη Μέρκελ μέχρι τον Ισπανό πρωθυπουργό Mariano Rajoy, είναι επίσης πολύ επιφυλακτικοί για την διασπαστική επιρροή τους [δηλαδή των ΗΠΑ] στην ευρωπαϊκή πολιτική. Με το να προσπαθεί να δημιουργήσει μια κεντρική φιλοευρωπαϊκή δύναμη σε όλη την ήπειρο πριν από τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2019, ο Macron απειλεί τα καθιερωμένα κόμματα ότι πρέπει να συνεργαστούν μαζί του για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ. Αν το κίνημα παν-ευρωπαϊσμού του Macron κρατήσει, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι ομόλογοί του στις πρωτεύουσες της ΕΕ θα διστάζουν να του εκχωρήσουν νομιμοποίηση για να μιλά εξ ονόματος της Ευρώπης, στην Ουάσινγκτον ή αλλού.

Επιπλέον, όπως συχνά παρατηρείται, κανείς δεν είναι ποτέ πολύ μακριά από την επόμενη γαλλο-αμερικανική διαμάχη. Τα κλασικά στοιχεία δυσπιστίας μεταξύ των δύο χωρών μπορούν εύκολα να βρουν πάλι το δρόμο τους διαμέσω του Ατλαντικού. Οι δύο χώρες εξακολουθούν να θεωρούν την εξέλιξη η μια της άλλης ως προβληματική. Το γαλλικό κοινό έχει μια αβυσσαλέα [κακή] άποψη για τον Trump και κρίνουν τον ίδιο και την διοίκησή του ως χαοτικούς, αναξιόπιστους και υπερβολικά εγωιστικούς. Θα εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν την στρατηγική του Macron να κρατά τους καλούς φίλους κοντά και τους προβληματικούς συμμάχους ακόμα πιο κοντά, αλλά πιθανότατα δεν αναμένουν ότι θα ακολουθήσουν τυφλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια νέα στρατιωτική αντιπαράθεση, για παράδειγμα εναντίον του Ιράν ή της Βόρειας Κορέας, ειδικά αν κατηγορούν την Ουάσινγκτον ότι παρέκαμψε την διπλωματία.

Από την αμερικανική πλευρά, η l'amour de la France [η αγάπη προς την Γαλλία] έχει επίσης όρια. Η εικόνα της Γαλλίας ως μια κουρασμένη, αμεταρρύθμιστη, διαιρεμένη χώρα δεν έχει ξεπεραστεί τελείως. Πολλοί αντιλήφθηκαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Νοεμβρίου του 2015 ως μια επίδειξη των γαλλικών και των ευρωπαϊκών ασθενειών, δηλαδή την αδυναμία ενσωμάτωσης ενός μεγάλου μουσουλμανικού πληθυσμού και την ευαισθησία στις φυλετικές και θρησκευτικές εντάσεις. Και κάτω από την ρητορική σχετικά με την γαλλική γενναιότητα αυτές τις μέρες, εάν οι Γάλλοι αποτύχουν να υποστηρίξουν μια νέα στρατιωτική δράση των ΗΠΑ, όπως το 2003, η γαλλοφοβική ρητορική που μας έδινε «παραδομένους πιθήκους που τρώνε τυριά» και «πατάτες ελευθερίας» [στμ: freedom fries αντί french fries όπως λέγονται οι τηγανιτές πατάτες στις ΗΠΑ] σίγουρα θα επανεμφανιστεί.

Ο Trump και ο Macron εμφανίζονται σε μια οθόνη στην Place de la Concorde καθώς παρακολουθούν την παραδοσιακή στρατιωτική παρέλαση της Ημέρας της Βαστίλης στα Ηλύσια Πεδία, στο Παρίσι της Γαλλίας, στις 14 Ιουλίου 2017. KEVIN LAMARQUE / REUTERS
----------------------------------------------------------------

Μακροπρόθεσμα, οι αποκλίσεις μεταξύ Γαλλίας και Αμερικής φαίνονται διαχειρίσιμες. Παρόλο τον πολιτικό θόρυβο γύρω από την Ρωσία στην Ουάσινγκτον, η διατλαντική συνεργασία είναι συμπαγής και συνεπής στο θέμα αυτό, και είναι απίθανο να αντιμετωπίσει αναταραχή στο σύντομο μέλλον. Όσον αφορά το εμπόριο με την Κίνα, η Γαλλία πιθανότατα δεν θα εμποδίσει μια πιο αντιπαραθετική στάση εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς οι ΗΠΑ πιέζουν για πιο αμοιβαίες σχέσεις και για ενίσχυση των κανονισμών για τις κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη. Όσον αφορά το κλίμα και άλλες παγκόσμιες προκλήσεις, η Γαλλία κάθεται άνετα στην αντίθετη πλευρά της αμερικανο-γαλλικής οικουμενικότητας και δεν αισθάνεται την ανάγκη να επικυρωθεί από την αμερικανική υποστήριξη. Τα επόμενα χρόνια, ο Macron αναμένεται να συνεχίσει να πιέζει για την παγκόσμια ατζέντα του με πολύ δημόσιο τρόπο, χωρίς να επηρεάζεται από τον ανταγωνισμό του Trump σε αυτά τα ζητήματα.