Η κρίση COVID-19 στις αναδυόμενες αγορές απαιτεί μια εξαιρετική απάντηση

Για να καλύψει ένα μέρος αυτής της ανάγκης, το ΔΝΤ θα πρέπει να εγκρίνει μια εφάπαξ αύξηση των παγκόσμιων συναλλαγματικών αποθεμάτων. Μια κατανομή των λεγόμενων Ειδικών Τραβηκτικών Δικαιωμάτων (Special Drawing Rights, SDR) θα διένειμε το εσωτερικό νόμισμα του ΔΝΤ -το SDR- σε όλες τις χώρες ανάλογα με τις υπάρχουσες συνεισφορές τους στο ΔΝΤ. (Το SDR θα μπορούσε τότε να ανταλλαχθεί με αποθέματα σκληρού νομίσματος, είτε σε δολάρια είτε σε ευρώ). Το ΔΝΤ ενέκρινε μια κατανομή SDR 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2009. Αλλά τώρα, αντιμέτωπο με αυτό που από πολλές απόψεις είναι ένα μεγαλύτερο σοκ, το ΔΝΤ δεν έχει πιέσει να γίνει χρήση αυτού του μηχανισμού, φαινομενικά από φόβο να μην προσβάλει την διοίκηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Το ταμείο θα πρέπει να ζητήσει από το διοικητικό του συμβούλιο την εξουσία να χρησιμοποιήσει τον μηχανισμό κατανομής των SDR και να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να αναλάβουν την πολιτική πίεση που θα προέλθει από ένα ξεκάθαρο μπλοκάρισμα της κίνησης εκ μέρους τους.

Ωστόσο, το ΔΝΤ δεν πρέπει να ρισκάρει να εμποδιστεί από ένα βέτο των ΗΠΑ για την κατανομή των SDR. Πρέπει να βρει πιο δημιουργικούς τρόπους για να βάλει μεγαλύτερο τμήμα από το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια που έχει στον ισολογισμό του να λειτουργήσει. Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ θα πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο μέσο που θα βοηθούσε τις χώρες να καλύψουν το κόστος των έκτακτων μέτρων δημόσιας υγείας κατά την διάρκεια της πανδημίας. Αυτό το μέσο πρέπει να σχεδιαστεί για να προσελκύσει ένα ευρύ φάσμα χωρών που είχαν προηγουμένως διατηρήσει πρόσβαση σε χρηματοδότηση από την ιδιωτική αγορά. Και σε αντίθεση με την γραμμή βραχυπρόθεσμης ρευστότητας του ΔΝΤ, αυτό το μέσο πρέπει να σχεδιαστεί έτσι ώστε οι χώρες να έχουν πέντε ή περισσότερα χρόνια για να αποπληρώσουν τα κεφάλαια. Είναι προς το συμφέρον όλων οι χώρες να δανείζονται περισσότερα, ώστε να μπορούν να ξοδεύουν περισσότερα για να καταπολεμήσουν την πανδημία. Αυτό το νέο ειδικό μέσο πρέπει να αντικατοπτρίζει αυτήν την πραγματικότητα.

Το ΔΝΤ αντιμετωπίζει δύο ευρείες κατηγορίες ρίσκου. Το πρώτο προέρχεται από το να δανείσει πάρα πολύ σε πάρα πολλές χώρες με όρους που είναι πολύ εύκολοι. Το δεύτερο πηγάζει από το να δανείσει πάρα πολύ λίγα σε πάρα πολύ λίγες χώρες –και να έχει τους σημαντικούς οικονομικούς πόρους του ταμείου αχρησιμοποίητους σε μια εποχή παγκόσμιας ανάγκης. Αυτή την στιγμή, το μεγαλύτερο ρίσκο τείνει στην δεύτερη κατηγορία. Ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Λιβάνου και της Τουρκίας, χρειάζονται όντως συμβατικά προγράμματα ΔΝΤ. Αλλά πολλές άλλες χρειάζονται μια νέα μακροπρόθεσμη πηγή χρηματοδότησης για να αντισταθμίσουν την ιδιωτική χρηματοδότηση που έχει εξαφανιστεί.

Εφ' όσον το ΔΝΤ περιορίσει το ποσό της χρηματοδότησης για [τις συνέπειες από] την πανδημία σε ένα μέρος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των χωρών για το 2020, οι κίνδυνοι που συνδέονται με μια εφάπαξ ευρεία αύξηση του δανεισμού προς τις χώρες των αναδυόμενων αγορών θα ήταν διαχειρίσιμοι. Πρόκειται για μια πανδημία που εμφανίζεται μια φορά σε έναν αιώνα η οποία απαιτεί μια απάντηση που θα εφαρμοστεί μια φορά σε έναν αιώνα. Το ΔΝΤ έχει ακόμη να προσφέρει.

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/south-america/2020-05-27/covid-1...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition