Μια εξωτερική πολιτική «Πρώτα το Κλίμα»

Το 2019, ο πρόεδρος της Βραζιλίας Jair Bolsonaro, ο οποίος υποστήριξε τις προσπάθειες των αγροτών και άλλων να καθαρίσουν δασική γη, προήδρευσε σε καταστροφικές καύσεις και αποψίλωση στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Ως αποτέλεσμα, η Γαλλία, η Ιρλανδία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες απείλησαν να εμποδίσουν την έγκριση μιας εμπορικής συμφωνίας μεταξύ της ΕΕ και αρκετών χωρών της Νότιας Αμερικής. Η Φινλανδία, ως πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ, προχώρησε ακόμη περισσότερο, προτείνοντας την απαγόρευση της εισαγωγής βραζιλιάνικου βοείου κρέατος [4]. Ο Μπολσονάρο ισχυρίστηκε ότι τέτοιες απειλές αποτελούσαν παραβίαση της κυριαρχίας της Βραζιλίας, αλλά τελικά έλαβε ήπια μέτρα για τον έλεγχο των πυρκαγιών και τον περιορισμό της αποψίλωσης των δασών. Η πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά είναι τόσο σημαντική που η προοπτική της ΕΕ να υιοθετήσει έναν «συνοριακό μηχανισμό προσαρμογής άνθρακα», ο οποίος θα φορολογούσε τις εισαγωγές από χώρες με λιγότερο αυστηρά πρότυπα εκπομπών, πιθανότατα συνέβαλε στην πρόσφατη δέσμευση της Κίνας να επιτύχει καθαρές μηδενικές εκπομπές άνθρακα πριν από το 2060.

Ο Μπάιντεν έχει δηλώσει ότι θα ακολουθήσει το παράδειγμα της Ευρώπης στην χρήση σημείων μόχλευσης για την βελτίωση της συμπεριφοράς άλλων χωρών. Στο κλιματικό σχέδιο της προεδρικής [προεκλογικής] εκστρατείας του, υποσχέθηκε «ισχυρά νέα μέτρα για να εμποδιστούν άλλες χώρες να εξαπατήσουν σχετικά με τις δεσμεύσεις τους για το κλίμα» και δεσμεύτηκε να χρησιμοποιήσει «κάθε εργαλείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για να ωθήσει τον υπόλοιπο κόσμο να αυξήσει τις φιλοδοξίες του». Η εμπορική πολιτική και τα προσαρμοσμένα στον άνθρακα σύνορα μπορούν να αποτελέσουν μέρος αυτής της διευρυμένης εργαλειοθήκης.

Ο Μπάιντεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια παρόμοια προσέγγιση για να πιέσει την Κίνα να εξαλείψει την υποστήριξή της για εργοστάσια άνθρακα στο εξωτερικό. Η Κίνα διαθέτει περίπου 50 μεγάλα εργοστάσια άνθρακα [5] υπό κατασκευή στο εξωτερικό, τα οποία θα πρέπει να αποσυρθούν πολύ πριν από το τέλος της ωφέλιμης ζωής τους για να επιτευχθούν οι κλιματικοί στόχοι του Παρισιού. Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα μπορούσε να βασιστεί στις προηγούμενες ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών για να σταματήσουν να χρηματοδοτούν εργοστάσια άνθρακα στο εξωτερικό [6] και να συγκροτήσει έναν συνασπισμό χωρών με ευθυγραμμισμένες δεσμεύσεις, συμπεριλαμβανομένων των ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να πιέσει την Κίνα να εφαρμόσει υψηλότερα πρότυπα, ακόμη και αν συνεπάγεται κάποιο διπλωματικό κόστος. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να συνεργαστούν με άλλες πλούσιες χώρες και πολυμερείς χρηματοδότες, συμπεριλαμβανομένης της Παγκόσμιας Τράπεζας και των τραπεζών περιφερειακής ανάπτυξης, για να προσφέρουν ελκυστικά πακέτα χρηματοδότησης σε φτωχές χώρες ώστε να επιδιώξουν εναλλακτικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έναντι του άνθρακα και άλλων μορφών οικονομικής ανάπτυξης υψηλής έντασης άνθρακα.

ΚΛΙΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΕΣ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αναλάβουν πιο συντονισμένο ρόλο όχι μόνο για την αποτροπή των μεγάλων πομπών ρύπων, όπως η Κίνα, αλλά και για την παροχή βοήθειας σε ευάλωτες χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κλιματικής κρίσης. Ως μια πλούσια χώρα που ιστορικά έχει εκπέμψει περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα από οποιαδήποτε άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βοηθήσουν τον αναπτυσσόμενο κόσμο να αντιμετωπίσει ένα μεταβαλλόμενο κλίμα. Ο Μπάιντεν θα πρέπει να παρέχει ουσιαστικά περισσότερη στήριξη σε χώρες που κινδυνεύουν για να τις βοηθήσει να προετοιμάσουν και να αποτρέψουν τις κοινωνικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας που απειλεί τις μεγάλες πόλεις και η αλλαγή των βροχοπτώσεων που μειώνει τις γεωργικές αποδόσεις.

Οποιαδήποτε αμερικανική στρατηγική περιορισμού του κλίματος πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της την απειλή της κλιματικής αλλαγής σε περιοχές που δεν διαθέτουν πόρους και ισχυρές δυνατότητες διακυβέρνησης. Η βοήθεια στις χώρες για να γίνουν πιο ανθεκτικές θα ενίσχυε την ηθική θέση και επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Θα προστατεύονταν επίσης από τις πολιτικές αναταραχές, καθώς τα εθνικά σύνορα προσφέρουν μικρή προστασία από τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες ενός μεταβαλλόμενου κλίματος. Οι κλιματικοί μετανάστες δεν ανήκουν στο δυστοπικό μέλλον˙ υπάρχουν ήδη [7]. Και η κλίμακα των επερχόμενων εκτοπίσεων πιθανότατα θα είναι τεράστια. Τα Ηνωμένα Έθνη προβλέπουν [8] ότι μέχρι τα μέσα του αιώνα, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής μπορεί να κάνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους να απομακρυνθούν από τα σπίτια τους. Ο εκτοπισμός σε τέτοια κλίμακα μπορεί να είναι μη διαχειρίσιμος -και μπορεί να κατακλύσει την ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια και να υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής μπορούν να προκύψουν σαν καταρράκτης με πολύπλοκους και απροσδόκητους τρόπους. Για παράδειγμα, ακροδεξιοί εθνικιστές στην Ευρώπη και αλλού έχουν εκμεταλλευτεί τα δεινά των προσφύγων για πολιτικό κέρδος, προκαλώντας διχασμούς εντός και εκτός των χωρών τους. Μια ατζέντα που περιορίζει τους πιθανούς εκτοπισμούς λόγω της κλιματικής αλλαγής θα βοηθούσε στην διαφύλαξη της πολιτικής σταθερότητας των Ηνωμένων Πολιτειών και των ομοϊδεατών δημοκρατιών.

Μέχρι σήμερα, η υποστήριξη των ΗΠΑ προς ευάλωτες χώρες περιορίστηκε σε σχετικά μικρά ποσά χρηματοδότησης. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, κάθε δολάριο που επενδύεται σε έργα για να κάνει τις κοινότητες πιο ανθεκτικές στην αλλαγή του κλίματος εξοικονομεί τουλάχιστον 6 δολάρια στην πορεία. Αμερικανοί αξιωματούχοι θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι όλη η αναπτυξιακή βοήθεια των ΗΠΑ είναι «κλιματικά ασφαλής» για να εξηγήσει τους κινδύνους για την κλιματική αλλαγή.