Secure ConnectionΜια νέα προσέγγιση στον έλεγχο των εξοπλισμών
Πώς να διασφαλίσουμε τα πυρηνικά όπλα σε μια εποχή πολιτικής μεγάλων δυνάμεων
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
O έλεγχος των εξοπλισμών όπως τον ξέρουμε έχει φτάσει στο τέλος του. Αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντί να επικεντρώνονται στον αριθμό των όπλων ανά είδος και δυνατότητα, θα πρέπει να προσπαθήσουν να ενθαρρύνουν τις υπεύθυνες συμπεριφορές και να βοηθήσουν στον στιγματισμό των ανεύθυνων.
Ο ULRICH KÜHN είναι εξωτερικός υπότροφος στο Carnegie Endowment for International Peace και επικεφαλής του προγράμματος για τον έλεγχο των εξοπλισμών και τις αναδυόμενες τεχνολογίες στο Institute for Peace Research and Security Policy του Πανεπιστημίου του Αμβούργου.
Η HEATHER WILLIAMS είναι διευθύντρια του Project on Nuclear Issues και ανώτερη συνεργάτιδα στο Πρόγραμμα Διεθνούς Ασφάλειας στο Center for Strategic and International Studies, και συνεργάτιδα στο Project on Managing the Atom στην Σχολή Κένεντι του Harvard.
Ως αποτέλεσμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους αντιμετωπίζουν πολυάριθμες προκλήσεις στον έλεγχο των εξοπλισμών. Για να είμαστε σαφείς, δεν πρέπει να επιδιώκουν τον έλεγχο των εξοπλισμών για χάρη του ελέγχου των εξοπλισμών. Οποιαδήποτε ατζέντα ελέγχου των εξοπλισμών πρέπει να συνδέεται με απτούς στρατηγικούς στόχους. Η αναθεώρηση της πυρηνικής στάσης της κυβέρνησης Μπάιντεν το 2022 προσδιόρισε τέτοια συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των κινδύνων μιας δαπανηρής κούρσας εξοπλισμών, της ενίσχυσης της στρατηγικής σταθερότητας, και της μείωσης των πιθανοτήτων των πυρηνικών κινδύνων. Η δήλωση των ηγετών του G7 επισήμανε επίσης την στρατηγική σημασία της μείωσης του κινδύνου, δηλαδή των συνεργατικών μέτρων που αποσκοπούν στον περιορισμό των στρατιωτικών περιστατικών πριν αυτά κλιμακωθούν σε μεγαλύτερη κρίση ή πόλεμο. Φυσικά, η επίτευξη αυτών των στόχων θα είναι δύσκολη και κάθε ατζέντα για τον έλεγχο των εξοπλισμών πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό και την ταχέως εξελισσόμενη τεχνολογία. Είναι δελεαστικό να εγκαταλείψουμε εντελώς το σχέδιο ελέγχου των εξοπλισμών σε αυτό το κλίμα, αλλά υπάρχουν ακόμη οφέλη από τον έλεγχο των εξοπλισμών, αν αυτός μπορεί να εξελιχθεί με τον καιρό.
ΖΗΤΩ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ
Από τις πρώτες ημέρες του Ψυχρού Πολέμου, η αποφυγή του πυρηνικού πολέμου ήταν ο βασικός στόχος του ελέγχου των εξοπλισμών. Παρόλο που οι συμφωνίες έχουν καταρρεύσει, η αρχή της αποφυγής του πυρηνικού πολέμου είναι ζωντανή και ακμαία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, κάλεσε τις χώρες να αποφύγουν να πολεμήσουν τον «Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο» για να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Ακόμη και η περιορισμένη χρήση λίγων μόνο πυρηνικών όπλων έχει γίνει ταμπού, όπως υπογράμμισαν και πάλι [3] οι ηγέτες των ισχυρότερων κρατών του κόσμου στην σύνοδο κορυφής του G20 στο Μπαλί τον Νοέμβριο του 2022. Αυτή η πρώτη αρχή του ελέγχου των εξοπλισμών –η αποφυγή πυρηνικού πολέμου- μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για δημιουργική σκέψη σχετικά με την ενίσχυση των κανόνων αυτοσυγκράτησης και ευθύνης. Χρειάζεται κοινή προσπάθεια για να διασφαλιστεί ότι τα πυρηνικά όπλα δεν θα χρησιμοποιηθούν τον 21ο αιώνα.
Η αποφυγή πυρηνικού πολέμου παραμένει κοινό συμφέρον των μεγάλων δυνάμεων και ορισμένες συμπεριφορές μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποσταθεροποιητικές. Η στόχευση πυρηνικών συστημάτων διοίκησης και ελέγχου με κυβερνοεπιθέσεις θα ήταν μια τέτοια κακή συμπεριφορά. Η επίθεση σε δορυφόρους έγκαιρης προειδοποίησης θα μπορούσε να είναι μια άλλη. Η δοκιμή πυρηνικών όπλων -που ήδη θεωρείται από την πλειονότητα των κρατών ως απαγορευμένη- ενέχει επίσης τον κίνδυνο κλιμάκωσης ή αναζωπύρωσης της κούρσας των εξοπλισμών. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες τηρούν στην Συνθήκη για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών (Nuclear Test Ban Treaty), δυστυχώς δεν την έχουν επικυρώσει, μαζί με την Κίνα και μια χούφτα άλλα κράτη. Η εστίαση στην πρόληψη αποσταθεροποιητικών συμπεριφορών και η προώθηση καλύτερων θα πρέπει να είναι ο στόχος αυτού του νέου κεφαλαίου του ελέγχου των εξοπλισμών.
Τα κράτη μπορούν επίσης να αναλάβουν δράσεις που ενισχύουν την παγκόσμια σταθερότητα, συμπεριλαμβανομένης της έγκαιρης ανακοίνωσης επικείμενων πυραυλικών δοκιμών και της λήψης μέτρων για την αποφυγή δυνητικά κλιμακούμενων στενών επαφών μεταξύ αντιπάλων που επιχειρούν σε κοντινή απόσταση. Αυτού του είδους οι παρ' ολίγον αναμετρήσεις συμβαίνουν μεταξύ αεροσκαφών της Ρωσίας και μελών του ΝΑΤΟ πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, συχνά ως αποτέλεσμα της αγνόησης των υφιστάμενων μέτρων μείωσης του κινδύνου, όπως η Συμφωνία για τα Περιστατικά στην Θάλασσα (Incidents at Sea Agreement ) του 1972. Η εξασφάλιση ενός επιπέδου ανθρώπινου ελέγχου στην λήψη αποφάσεων για τα πυρηνικά θα μπορούσε επίσης να βρει πολλούς υποστηρικτές.
Αυτός ο τύπος προσέγγισης του ελέγχου των εξοπλισμών με βάση την συμπεριφορά δεν θα επικεντρωνόταν στην διαπραγμάτευση νομικά δεσμευτικών ορίων για συγκεκριμένα όπλα. Αντ' αυτού, θα επιδίωκε πολιτικά δεσμευτικές δηλώσεις προθέσεων που δεν θα απαιτούσαν την έγκριση του Κογκρέσου. Θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ -την Κίνα, την Γαλλία, την Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο, και τις Ηνωμένες Πολιτείες- αλλά θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες πυρηνικές δυνάμεις και μη πυρηνικά κράτη. Θα επικεντρωνόταν σε συγκεκριμένες καλές συμπεριφορές, όπως η ενημέρωση των άλλων για τις δοκιμαστικές εκτοξεύσεις πυραύλων και η μη στήριξη σε υπερευαίσθητους συναγερμούς, και θα περιλάμβανε άλλους μη πυρηνικούς στρατιωτικούς τομείς και τεχνολογίες, όπως τα κυβερνοόπλα και η τεχνητή νοημοσύνη. Μέχρι στιγμής, καμία χώρα δεν έχει ασκήσει σοβαρή πίεση για να επινοήσει αποδεκτούς (και να στιγματίσει τους απαράδεκτους) κανόνες συμπεριφοράς. Και για να είμαστε σαφείς, ο έλεγχος των εξοπλισμών δια της συμπεριφοράς δεν αποκλείεται αμοιβαία από τον στρατηγικό έλεγχο των εξοπλισμών του παρελθόντος. Πράγματι, ο συμπεριφορικός έλεγχος των όπλων θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τέτοιες προσπάθειες όταν βελτιωθούν οι γεωπολιτικές συνθήκες.
ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΗΓΟΥΝΤΑΙ