Secure ConnectionΜια νέα προσέγγιση στον έλεγχο των εξοπλισμών
Πώς να διασφαλίσουμε τα πυρηνικά όπλα σε μια εποχή πολιτικής μεγάλων δυνάμεων
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
O έλεγχος των εξοπλισμών όπως τον ξέρουμε έχει φτάσει στο τέλος του. Αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντί να επικεντρώνονται στον αριθμό των όπλων ανά είδος και δυνατότητα, θα πρέπει να προσπαθήσουν να ενθαρρύνουν τις υπεύθυνες συμπεριφορές και να βοηθήσουν στον στιγματισμό των ανεύθυνων.
Ο ULRICH KÜHN είναι εξωτερικός υπότροφος στο Carnegie Endowment for International Peace και επικεφαλής του προγράμματος για τον έλεγχο των εξοπλισμών και τις αναδυόμενες τεχνολογίες στο Institute for Peace Research and Security Policy του Πανεπιστημίου του Αμβούργου.
Η HEATHER WILLIAMS είναι διευθύντρια του Project on Nuclear Issues και ανώτερη συνεργάτιδα στο Πρόγραμμα Διεθνούς Ασφάλειας στο Center for Strategic and International Studies, και συνεργάτιδα στο Project on Managing the Atom στην Σχολή Κένεντι του Harvard.
Ο συμπεριφορικός έλεγχος των εξοπλισμών θα βασιστεί τελικά στην αμερικανική ηγεσία. Λόγω της πολιτικής πόλωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό θα είναι μια πρόκληση. Αλλά η ενίσχυση της παγκόσμιας σταθερότητας και η δράση ως υπεύθυνη μεγάλη δύναμη πρέπει να περιλαμβάνει την ηγεσία στον έλεγχο των εξοπλισμών. Παρ' όλα αυτά, οι σύμμαχοι της χώρας θα διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι σύμμαχοι θα χρησιμεύσουν ως συνομιλητές με τις χώρες που ευνοούν την παγκόσμια σταθερότητα και ευημερία, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν να πάρουν θέση στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων. Οι χώρες αυτές, όπως η Βραζιλία, η Ινδία, ή η Νότια Αφρική, θα μπορούσαν να χαιρετίσουν σιωπηρά μια υπεύθυνη αμερικανική στάση για την παγκόσμια σταθερότητα. Ταυτόχρονα, μπορεί να διστάζουν να ακολουθήσουν απλώς το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, δεδομένης της μακράς ιστορίας της χώρας να αγνοεί τα συμφέροντα αυτών των κρατών και να προτιμά μονομερή δράση. Εδώ, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ με ισχυρότερο πολυμερές ιστορικό, όπως η Γερμανία, θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο, διασφαλίζοντας ότι οι χώρες του παγκόσμιου Νότου έχουν πραγματικό ρόλο και φωνή στην ατζέντα του ελέγχου των εξοπλισμών.
Η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων υποστηρικτών στον παγκόσμιο Νότο είναι απαραίτητη. Η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της θα πρέπει να πείσουν τις κυβερνήσεις στην Μπραζίλια, την Πόλη του Μεξικό, το Νέο Δελχί, και την Πρετόρια ότι η υποστήριξη της υπεύθυνης συμπεριφοράς είναι μια αξιόπιστη και αξιόλογη προσπάθεια για την αποφυγή πυρηνικού πολέμου. Η Ουάσινγκτον θα πρέπει να πείσει τους σκεπτικιστές σε όλο τον κόσμο ότι η συμφωνία σε ορισμένους κανόνες της διαδρομής προς την υπεύθυνη συμπεριφορά είναι δυνατή, ακόμη και με τη Μόσχα και το Πεκίνο. Στο παρελθόν, η Ουάσινγκτον ανάγκασε μερικές φορές τους άλλους να ρυθμίσουν ορισμένες συμπεριφορές, ενώ έκανε εξαιρέσεις για τον εαυτό της. Σε μια πολυπολική παγκόσμια τάξη, αυτή η προσέγγιση δεν θα λειτουργήσει. Αντ' αυτού, η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των τελικά περιορισμένων πόρων της παγκόσμιας εμβέλειας των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να αποτελέσει ιδεολογική κινητήρια δύναμη πίσω από τον έλεγχο των εξοπλισμών δια της συμπεριφοράς. Δίνοντας στον παγκόσμιο Νότο την ευκαιρία να συμμετάσχει σε αυτήν την διαδικασία επί ίσοις όροις, η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να πείσει τις χώρες αυτές ότι ετούτη την φορά είναι σοβαρή.
Μια πρόταση [4] που προωθήθηκε από τον Λευκό Οίκο είναι να διαδραματίσουν οι λεγόμενοι Ρ5 -Κίνα, Γαλλία, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, και Ηνωμένες Πολιτείες- μεγαλύτερο ρόλο στον έλεγχο των εξοπλισμών. Αν και τέτοιες προσπάθειες πρέπει πράγματι να συνεχιστούν, η μείωση των πυρηνικών κινδύνων στον 21ο αιώνα πρέπει να απευθύνεται σε ένα πολύ μεγαλύτερο και πιο ποικιλόμορφο ακροατήριο. Το G20 είναι ένα άλλο σημαντικό φόρουμ για μια τέτοια διαδικασία, καθώς περιλαμβάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους συμμάχους τους, την Κίνα και την Ρωσία, καθώς και βαριά ονόματα από τον παγκόσμιο Νότο.
Για να κερδίσει έδαφος στη Μόσχα και το Πεκίνο, η Ουάσινγκτον θα πρέπει να προσφέρει κάτι που θα ενδιέφερε τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ. Μια επίσημη επιβεβαίωση προς την Κίνα ότι και τα δύο κράτη θα υποστούν πρωτοφανή ζημία από την επίθεση με πυρηνικά όπλα, ουσιαστικά μια επιβεβαίωση αυτού που είναι πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες, και επομένως θα πρέπει να αποφύγουν συμπεριφορές που θα μπορούσαν να τα φέρουν στο πυρηνικό χείλος του γκρεμού, θα μπορούσε να προκαλέσει το ενδιαφέρον του Πεκίνου. Αλλά μια τέτοια επιβεβαίωση θα ήταν αρκετά αμφιλεγόμενη σε ορισμένες πρωτεύουσες: σύμμαχοι των ΗΠΑ, όπως η Νότια Κορέα ή η Ιαπωνία, θα φοβούνταν ότι η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να ενδώσει στον κινεζικό πυρηνικό εκβιασμό σε μια περιφερειακή κρίση, εκθέτοντας τους συμμάχους αυτούς στην κινεζική επιθετικότητα.
Ομοίως, μια δήλωση των ΗΠΑ που θα αποδέχεται την αλληλεξάρτηση μεταξύ επιθετικών και αμυντικών στρατηγικών όπλων θα μπορούσε να προσφέρει περιθώρια για μελλοντικές συνομιλίες με την Ρωσία για τον έλεγχο των εξοπλισμών, δεδομένου ότι η Μόσχα φοβάται ότι ο αμερικανικός στρατός θα μπορούσε μια μέρα να αμβλύνει την στρατηγική αποτροπή της με την χρήση ενός θανατηφόρου συνδυασμού πυραυλικής άμυνας και συμβατικών όπλων ακριβείας. Αλλά και πάλι, μια τέτοια δήλωση πιθανότατα θα τύχει κακής υποδοχής στις συμμαχικές πρωτεύουσες που αποδίδουν σημαντική πολιτική και στρατηγική σημασία στα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας. Όπως και οι επίσημες συνθήκες ελέγχου των εξοπλισμών του παρελθόντος, ο συμπεριφορικός έλεγχος των εξοπλισμών θα πρέπει να τετραγωνίσει τον κύκλο μεταξύ της διασφάλισης της ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, ενώ θα πρέπει να προκαλέσει αρκετό ενδιαφέρον από το Πεκίνο ή τη Μόσχα ώστε να ανταποκριθούν σε ένα άνοιγμα των ΗΠΑ.
Ακόμη και αν η Κίνα και η Ρωσία απορρίψουν τελικά μια τέτοια προσέγγιση, η συσπείρωση όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών πίσω από μια ατζέντα βασισμένη στην συμπεριφορά θα βοηθούσε να επιβραδυνθεί η αποδιάρθρωση της παγκόσμιας σταθερότητας και θα μπορούσε να αποφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες τα εύσημα που έχουν ανάγκη παγκοσμίως.