Μια εμπορική πολιτική για όλους

Μέρος του λόγου που η εμπορική πολιτική δεν έχει επικεντρωθεί στους σωστούς στόχους είναι ότι οι εμπορικοί θεσμοί, τόσο οι εγχώριοι όσο και οι διεθνείς, έχουν συσταθεί για να ευνοήσουν τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες. Για παράδειγμα, εξετάστε με ποιον τρόπο το Γραφείο του Αντιπροσώπου του Εμπορίου των ΗΠΑ (Office of the U.S. Trade Representative, USTR) διαπραγματεύεται συμφωνίες. Το USTR παρέχει σε διάφορες συμβουλευτικές επιτροπές της βιομηχανίας προνομιακή πρόσβαση στο προτεινόμενο κείμενο εμπορικών συμφωνιών. Κατά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις για την TPP, ακόμη και μέλη του Κογκρέσου δεν είχαν την δυνατότητα να συζητήσουν αυτές τις διατάξεις δημοσίως επειδή η κυβέρνηση διαβάθμισε τις προτάσεις. Οι συνέπειες αυτού του συστήματος είναι να στρέφει τον σχεδιασμό της εμπορικής πολιτικής προς το συμφέρον συγκεκριμένων βιομηχανικών ομάδων. Τα συμφέροντα των απλών εργαζομένων και των μικρών επιχειρήσεων που δεν έχουν τέτοια πρόσβαση, μένουν στο περιθώριο.

Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, ο σχεδιασμός της εμπορικής πολιτικής πρέπει να αλλάξει. Η διαδικασία του USTR πρέπει να γίνει πιο διαφανής και να ανταποκρίνεται καλύτερα στα συμφέροντα των απλών Αμερικανών. Η Επιτροπή Διεθνούς Εμπορίου των ΗΠΑ (U.S. International Trade Commission), η οποία ήδη εκτιμά τις επιπτώσεις των εμπορικών συμφωνιών των ΗΠΑ στην εθνική οικονομία και σε συγκεκριμένους τομείς, θα πρέπει επίσης να υποχρεούται να εκπονεί αξιολογήσεις επιπτώσεων σε γεωγραφική βάση, ώστε να παρέχει μια αίσθηση του τρόπου με τον οποίο οι μεμονωμένες κοινότητες και πολιτείες θα προχωρούν.

Σε γενικές γραμμές, οι υπεύθυνοι για την εξωτερική και την εμπορική πολιτική πρέπει να καταλάβουν ότι το να παίζεις σκληρό παιχνίδι με τους διεθνείς θεσμούς και εντός των διεθνών θεσμών δεν σημαίνει να εγκαταλείπεις την διεθνή συνεργασία -και ότι μπορεί να είναι απαραίτητη μια μεταρρύθμιση. Οι φιλελεύθεροι συχνά συγχωνεύουν τον τρόπο με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ασχολούνται με τους διεθνείς θεσμούς με τα ουσιαστικά πολιτικά αποτελέσματα που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά η πραγματοποίηση αλλαγών στο διεθνές σύστημα ενδέχεται να απαιτήσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες να ασκούν νομίμως διαπραγματευθέντα δικαιώματα, όπως να εμποδίζουν διορισμούς στο δευτεροβάθμιο όργανο του ΠΟΕ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και ως εκ τούτου η χώρα που είναι πιο ικανή να χρησιμοποιήσει τα δικαιώματα αυτά για να πιέσει τους θεσμούς να αλλάξουν. Φυσικά, κάποιος μπορεί να αντιταχθεί στις υποκείμενες πολιτικές που ακολουθεί μια συγκεκριμένη διοίκηση με αυτές τις τακτικές, αλλά οι ίδιες οι τακτικές είναι ενσωματωμένες στον νόμο.

Αυτή η πιο επιθετική προσέγγιση είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν τα θεσμικά όργανα στερούνται την ικανότητα αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων. Οι κανόνες του ΠΟΕ αποτέλεσαν αντικείμενο διαπραγμάτευσης πριν γίνει μέλος η Κίνα, και εκείνοι που διαπραγματεύτηκαν την προσχώρηση της Κίνας στον ΠΟΕ συμπέραναν ότι θα έκανε μια μετάβαση σε κάτι κοντά σε μια οικονομία της αγοράς Δυτικού στυλ. Αυτό δεν συνέβη. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολυμερές εμπορικό ίδρυμα που δεν είναι καλά εξοπλισμένο για να αντιμετωπίσει την κλίμακα της κινεζικής κυβερνητικής παρέμβασης. Οι τεχνολογικές εταιρείες των ΗΠΑ εξαναγκάζονται τακτικά σε πρακτικές μεταφοράς τεχνολογίας, ως το τίμημα της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Κίνα. Η κινεζική κυβέρνηση επιδοτεί σε μεγάλο βαθμό την βιομηχανία, συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογικά καινοτόμων βιομηχανιών όπως της ανανεώσιμης ενέργειας, με τρόπους που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν μέσω των κανόνων του ΠΟΕ. Αν και αυτό ήταν καλό για τους καταναλωτές, έχει πλήξει την ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να αναπτύσσουν τα είδη των θέσεων εργασίας υψηλής τεχνολογίας που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις θέσεις εργασίας στη μεταποίηση, τις οποίες έχει χάσει.

Αυτές οι εντάσεις δεν μπορούν να επιλυθούν με την ευγενική αντιδικία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη αποχώρησαν από την αρχική Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) όταν προσχώρησαν στον ΠΟΕ –ως μέρος μιας βίαιης κίνησης για να πείσουν τις άλλες χώρες να συμφωνήσουν στην δραματική επέκταση των εμπορικών κανόνων ώστε να συμπεριληφθούν κανόνες για τις υπηρεσίες και την πνευματική ιδιοκτησία. Μια παρόμοια προθυμία να επαναπροσδιοριστούν τα θεσμικά όργανα μέσω σκληρών, καινοτόμων διαπραγματεύσεων είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί μια εμπορική πολιτική που να λειτουργεί για όλους τους Αμερικανούς.

Η ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΩΝ

Για χρόνια, οι υποστηρικτές της απελευθέρωσης του εμπορίου ισχυρίστηκαν ότι η εμπορική πολιτική πρέπει να ακολουθεί μια διαδικασία δύο σταδίων. Πρώτον, τα εμπόδια στο εμπόριο πρέπει να μειωθούν για να τονωθεί η οικονομική ανάπτυξη. Δεύτερον, αν η αγορά δεν κατανείμει δίκαια αυτά τα κέρδη, το Κογκρέσο θα πρέπει να χρησιμοποιήσει συστήματα φορολόγησης και μεταβίβασης για να μοιραστεί τα κέρδη. Όσον αφορά την οικονομική πολιτική, τα ευρείας βάσης καθεστώτα φορολόγησης και μεταβιβάσεων θεωρείται ότι στρεβλώνουν τις επιλογές της αγοράς λιγότερο από όσο τα εμπορικά εμπόδια. Ως ζήτημα πολιτικής, αυτή η διαδικασία των δύο σταδίων έχει επιτύχει συναίνεση μεταξύ των πολιτικών ελίτ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να μειώσουν τους εμπορικούς φραγμούς και να αναθέσουν τις διαφωνίες σχετικά με την διανεμητική πολιτική σε άλλες πολιτικές αρένες.