Το μέλλον της ευρωπαϊκής Ριζοσπαστικής Δεξιάς
Αυτοί που εξέλαβαν ως πρόσκαιρο φαινόμενο την ενίσχυση των κινημάτων κατά των μεταναστών στην Ευρώπη κάνουν λάθος. Η εθνοκεντρική αντίληψη είναι πολύ ισχυρή στην Ευρώπη για περισσότερο από έναν αιώνα και δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει– ό, τι και αν δείχνουν τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στη Δανία.
Ο ANDREA MAMMONE είναι βοηθός καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Kingston University στο Λονδίνο και συγγραφέας του βιβλίου Transnational Neofascism: The Extreme Right in France and Italy Since 1945 που πρόκειται να εκδοθεί σύντομα.
- previous-disabled
- Page 1of 2
- next
Εδώ και χρόνια, πολίτες και πολιτικοί σχολιαστές παραγνωρίζουν μια ανησυχητική τάση στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή: Ο ακροδεξιός εξτρεμισμός διογκώνεται και ενσωματώνει τον ακραιφνή εθνοκεντρισμό. Μέχρι την ήττα του την περασμένη εβδομάδα, ο κεντροδεξιός συνασπισμός που κυβερνούσε την Δανία είχε συμμαχήσει με το δυναμικό ακροδεξιό Δανικό Λαϊκό Κόμμα. Όσο κυβερνούσαν εφάρμοσαν σκληρές νομοθεσίες σχετικά με την μετανάστευση και τον έλεγχο των συνόρων που έφεραν τη Δανία σε σύγκρουση με τις άλλες χώρες της Συνθήκης Σένγκεν. Το Κόμμα της Ελευθερίας, το οποίο στελεχώνεται από ευρωσκεπτικιστές, αντι-μουσουλμάνους και ενάντιους στη διπλή υπηκοότητα, είναι ένα από τα ισχυρότερα κόμματα στη Δανία. Στην Ιταλία, η νεοφασίστρια εγγονή του Μπενίτο Μουσολίνι είναι ένα δημοφιλές μέλος του κοινοβουλίου και ιδρυτικό μέλος του κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η Λέγκα του Βορρά, γνωστή για τις αντι-ισλαμικές της θέσεις, είναι πανίσχυρη στον πλούσιο ιταλικό βορρά. Στη Γαλλία, η ακροδεξιά ηγέτις του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν ΛεΠεν, είναι ένας από τους σοβαρούς διεκδικητές στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2012. Όλα αυτά τα κόμματα μοιράζονται το κοινό όραμα μιας «καθαρής» Ευρώπης που θα αποκλείει τους μετανάστες από όποιο μέρος του κόσμου κι αν προέρχονται.
Ακόμα και μετά το χτύπημα του ακροδεξιού εξτρεμιστή Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ σε κυβερνητικό μέγαρο της Νορβηγίας και στην κατασκήνωση όπου λάμβανε χώρα εκδήλωση του κυβερνητικού κόμματος, το πρόβλημα παραμένει παρεξηγημένο. Αρχικά, πολλοί σχολιαστές δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός που επιτέθηκε στην υπάρχουσα τάξη είναι ένας δεξιός ριζοσπάστης. Ακόμα και αφότου ο Μπρέιβικ δήλωσε ότι οι πράξεις του στόχευαν στο να σώσουν την Ευρώπη από το Ισλάμ και την πολυπολιτισμικότητα, αλλά και ότι ανήκει σε ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο που είναι αφοσιωμένο στους ίδιους στόχους, πολλοί δημοσιογράφοι διατήρησαν τις αμφιβολίες τους. Η άκρα Δεξιά θεωρείται στενά συνδεδεμένη με τις ιδέες του εθνικισμού και της υπεράσπισης της πατρίδας. Γιατί λοιπόν κάποιος δεξιός να μακελέψει νορβηγούς πολίτες για να υπερασπιστεί την Ευρώπη;
Στην πραγματικότητα, ο Μπρέιβικ αντιπροσωπεύει την ακραία μορφή μιας πανευρωπαϊκής Δεξιάς που υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Έλκει την καταγωγή της από τις προσπάθειες των ναζί να δημιουργήσουν μια ευρω-φασιστική πολιτική τάξη. Αφότου δημιούργησαν το Τρίτο Ράιχ στη Γερμανία, οι ναζί θέλησαν να εξαπλώσουν το σύστημά τους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το σχέδιό τους είχε μια κάποια στρατηγική λογική – με το να διασπείρουν το καθεστώς τους στην Ευρώπη, οι γερμανοί θα μπορούσαν να στρατολογήσουν περισσότερους για τον στρατό (συμπεριλαμβανομένων διεθνών μονάδων στα Ες Ες) και στις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίοι θα υποστήριζαν το καθεστώς σε μελλοντικούς πολέμους και θα βοηθούσαν στην διατήρηση του ελέγχου στις κατεχόμενες χώρες. Στο μεταξύ, πολλοί ιταλοί φασίστες τάχθηκαν υπέρ της οικουμενικότητας της μουσολινικής εκδοχής αυτής της ιδεολογίας και πίστευαν ότι με η εφαρμογή της σε ολόκληρη της Ευρώπη ήταν το «κλειδί» για την πρόοδο της Γηραιάς Ηπείρου.
Μετά το 1945, καθώς οι φιλελεύθεροι ευρωπαίοι ξεκίνησαν να συνεργάζονται για τη δημιουργία μιας νέας και ειρηνικής υπερεθνικής ευρωπαϊκής οντότητας, οι δεξιοί της Ευρώπης μαζεύτηκαν στη Ρώμη και το Μάλμο για να αναπτύξουν την δική τους εκδοχή. Το κίνημα αυτό περιελάμβανε θεωρητικούς όπως ο εγγλέζος Sir Oswald Mosley, ο ιταλός Julius Evola, οι γάλλοι Maurice Bardèche και René Binet, ο γεννημένος στην Αμερική Francis Parker Yockey, οι γερμανοί Adolf von Thadden και Karl-Heinz Priester, ο γεννημένος στην Ελβετία Gaston-Armand Amaudruz και ο Σουηδός Per Engdahl. Αυτοί οι πρώην φασίστες και ναζί ήταν ιδιαίτερα σεβαστοί και μερικοί, όπως οι Bardèche και Evola εξακολουθούν να διαβάζονται και να επαινούνται από σύγχρονους δεξιούς ακτιβιστές. Αποκάλεσαν την δική τους εκδοχή για την ειυρωπαίκή αυτή ένωση ως Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα. (Αργότερα, κάποιοι αποσπάστηκαν από την κύρια ομάδα και δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Νέα Τάξη). Πίστευαν ότι εάν επρόκειτο να αναγεννηθεί η Ευρώπη, η αναγέννηση αυτή θα έπρεπε να είναι φασιστική, συντεχνιακή και βιολογική. Συμπερασματικά, δεν θα ήταν μια Ευρώπη φιλελεύθερη, ταξική και με ανοικτή αγορά, μια Ευρώπη καθοδηγούμενη από τις χώρες που κέρδισαν τον πόλεμο και υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ. Η δική τους Τάξη θα εξασφάλιζε την καλή λειτουργία της ευρωπαϊκής ηπείρου (και της κοινής αγοράς). Και θα ήταν κατοικημένη μόνο από λευκούς.
Η φασιστική εκδοχή, βεβαίως, έχασε απέναντι στην φιλελεύθερη αλλά η ιδεολογία της πανευρωπαϊκής Δεξιάς δεν εξαλείφθηκε ποτέ εντελώς. Όντως, οι ιδρυτές του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κινήματος και της Ευρωπαϊκής Νέας Τάξης άφησαν πίσω τους έναν αριθμό διεθνών δικτύων αφοσιωμένων στην προώθηση του φασιστικού και δεξιόφρωνος εθνικισμού. Η σημερινή ευρωπαϊκή Δεξιά προσδιορίζει την Ευρώπη ως ένα προπύργιο του πολιτισμού των λευκών. Ως εκ τούτου, η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση και το ισλαμικό στοιχείο οπουδήποτε στην Ευρώπη, την απειλούν συνολικά. Η Δεξιά πιστεύει ότι η παγκοσμιοποίηση καταστρέφει την παράδοση, οι αφρικανοί μετανάστες επιτίθενται στα ευρωπαϊκά σύνορα και οι μουσουλμάνοι προωθούν την τρομοκρατία και το μίσος. Συμπερασματικά, θεωρεί ότι όλοι οι παραπάνω είναι εχθροί, επειδή προκαλούν την «καθαρότητα» της ταυτότητας και του πολιτισμού στης γηραιάς Ηπείρου.
- previous-disabled
- Page 1of 2
- next