Ευρώπη

Σήμερα μιλάμε για την διεύρυνση του ΝΑΤΟ σχεδόν αποκλειστικά στο πλαίσιο των εντάσεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Αλλά αυτή η ιστορία δεν πρέπει να σκιάζει εκείνη που ανήκει στους Κεντρο-ευρωπαίους και τους Ανατολικο-ευρωπαίους, των οποίων οι εκκλήσεις τους να εισχωρήσουν στο ΝΑΤΟ είχαν πολλά να κάνουν με την ένταξη των χωρών τους στην συμμαχία το 1999.

Τα κίτρινα γιλέκα δεν δηλώνουν την επιστροφή ενός κοιμώμενου μαρξισμού, απελευθερωμένου από τα σταλινικά φαντάσματα. Είναι περισσότερο οι «απόστολοι της εκδίκησης και της δυσαρέσκειας». Είναι το προϊόν όχι μόνο των πολιτικών του προέδρου Macron αλλά και της επί δεκαετίες κενότητας της αριστεράς.

Στις περιφερειακές εκλογές της Ανδαλουσίας τον περασμένο Δεκέμβριο, το Vox, ένα ακροδεξιό κόμμα που μέχρι εκείνο το σημείο ήταν ο περίγελως των Ισπανών πολιτικών, κέρδισε 400.000 ψήφους ή 10,9% των ψήφων, αρκετές για να καταλάβει δώδεκα έδρες στο κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας. Η εξέλιξη αυτή θέτει υπό αμφισβήτηση την ικανότητα της Ισπανίας να κρατά τον δεξιό λαϊκισμό σε απόσταση.

Παρόλο που κανείς δεν αγαπά την συμφωνία της Μέι, είναι η μόνη εναλλακτική λύση που μπορεί να θεραπεύσει τις βαθιές διαιρέσεις της χώρας. Ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα ήταν ανεύθυνο. Ένα δεύτερο δημοψήφισμα θα ανοίξει εκ νέου τις πληγές της άνοιξης του 2016 και θα έχει το ρίσκο να σπείρει περαιτέρω διχασμό ή να στείλει το Ηνωμένο Βασίλειο να συντριβεί έξω από την ΕΕ.