Η αιματηρή Παρασκευή της Γαλλίας

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η προσπάθεια για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας θα πρέπει να κατευθύνεται στα άλλα προβλήματά της: Μια αισθητική της βίας και της αυτοκαταστροφής που έχει γοητεύσει ένα εξαιρετικά οριακό ποσοστό νέων ανθρώπων. Αυτή η αισθητική δεν είναι Ισλαμική. Γάλλοι αναρχικοί, εθνικιστές, Λενινιστές και μαοϊκοί την έχουν αγκαλιάσει σε διάφορες στιγμές του περασμένου ενάμιση αιώνα. Αυτή η αισθητική βρίσκει τώρα ένα δεκτικό ακροατήριο στο περιθώριο του σύγχρονου πολιτικού Ισλάμ. Η βία δεν είναι στρατηγική, αλλά συστημική: Στοχεύει να εκκαθαρίσει, να σκοτώσει όποιον μπορεί να σκοτωθεί. Οι επιτιθέμενοι της 13ης Νοεμβρίου έστρεψαν τα όπλα τους στο πλήθος, πυροβολώντας με μεγάλες ριπές στο σκοτάδι στη μάζα των σωμάτων. Σε αντίθεση με αυτούς που επιτέθηκαν στο συντακτικό προσωπικό της Charlie Hebdo [11] τον Ιανουάριο, δεν ήταν η ταυτότητα των θυμάτων που είχε σημασία, αλλά ο αριθμός των ζωών που χάνονται. Παρ’ όλα αυτά, οι δύο επιθέσεις έχουν μια κοινή διάρθρωση: Την εκδίκηση. Οι γελοιογράφοι σκοτώθηκαν τον Ιανουάριο, λόγω της χυδαίας αίσθηση του χιούμορ που είχαν. Οι «χαρωποί» άνθρωποι σκοτώθηκαν τον Νοέμβριο απλώς και μόνο επειδή απολάμβαναν ένα γεύμα, μια συναυλία, μια μπύρα, ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Πέθαναν ως σύμβολα μιας κοινωνίας που πρέπει να καταστραφεί, να καθαριστεί, να εκμηδενιστεί.

Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ψάξει κάποιος στο πρόσχημα των πολιτικών κινήτρων. Ο μηδενισμός δεν είναι ένα πολιτικό εγχείρημα, αλλά έργο της φαντασίας. Η τρομοκρατία στο Παρίσι υπήρξε σχεδόν πάντα μια ψυχολογική υπόθεση -μια τραγική, αντιπαθητική μορφή αστικής τέχνης στο θέμα της εκδίκησης και της καταστροφής. Η εκδίκηση ενάντια τίνος; Ενάντια στην ψυχρολουσία και την απογοήτευση, ενάντια στον θυμό και την πλήξη, ενάντια στον διάχυτο φόβο της ίδιας της ζωής.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτά είναι τα δεινά για τα οποία η θρησκεία, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλάμ, είναι θεραπευτική, δίνοντας στους ευάλωτους πληθυσμούς πεποιθήσεις για να σταθούν όρθιοι και μια ελπιδοφόρα, φιλο-κοινωνική κατεύθυνση στην ζωή. Η λύση ίσως να μην είναι η λιγότερη θρησκεία, αλλά ακριβώς λίγη περισσότερη, ή τουλάχιστον το σύγχρονο, κοσμικό ισοδύναμό της. Η αποτυχία των γαλλικών Αρχών δεν είναι μόνο η αποτυχία να ανιχνεύσουν τους δράστες πριν σκοτώσουν. Είναι, επίσης, και κυρίως, μια αποτυχία επικοινωνίας, η αδυναμία να μεταδώσουν μια για πάντα τον πλήρη παραλογισμό αυτού του είδους της τρομοκρατίας. Και τούτο επειδή οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης, καθώς και η διανόηση επέτρεψαν ταυτόχρονα την δαιμονοποίηση και την θυματοποίηση του Ισλάμ. Παρά το γεγονός ότι η πραγματικότητα της ζωής των Μουσουλμάνων στην Γαλλία κραυγάζει κοινοτοπία, η συζήτηση ακόμα παρουσιάζει πολύ συχνά τους Μουσουλμάνους ως ξεχωριστούς -είτε τέρατα είτε μάρτυρες. Και είναι μέσα σε αυτή την ιδέα της Μουσουλμανικής μοναδικότητας που, για λίγους, η αισθητική της βίας και της καταστροφής μπορεί να φουντώσει.

Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/france/2015-11-14/frances-bloody...