Όχι πια Μικρή Αγγλία;

Και, φυσικά, εξακολουθεί να υπάρχει το μέγα ζήτημα για το οποίο κανείς δεν μιλά. Παρά το γεγονός ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον υποσχέθηκε αλληλεγγύη με τους Γάλλους, ο ίδιος υποστηρίζει επίσης ότι μπορεί να εξακολουθεί να αγωνίζεται για να αποχωρήσει το Ηνωμένο Βασίλειο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απόφασή του, ισχυρίζεται, θα εξαρτηθεί από την επιτυχία του στο να πάρει αυτά που θέλει από την «επαναδιαπραγμάτευσή» του με άλλα κράτη-μέλη.

Είναι δύσκολο να καταδειχθούν αλληλέγγυοι με τους Ευρωπαίους εταίρους, ενώ κρατούν όμηρο ακριβώς την ομάδα από την εξαρτώνται να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις τους. Δεν διέφυγε της προσοχής ότι ορισμένα από τα αιτήματα του Κάμερον είναι ασήμαντα, όπως η επιμονή του στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, ένας στόχος που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη επιδιώκει.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει χειρότερη στιγμή για το Ηνωμένο Βασίλειο να ταράξει τα νερά της ΕΕ. Η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ τόσο επισφαλής από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι σήμερα. Και αυτές οι ανασφάλειες απαιτούν συλλογικές απαντήσεις. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις για την Ρωσία προκάλεσαν τον πόνο τον οποίο έχουν προκαλέσει επειδή είναι συλλογικές. Εάν οι Ευρωπαίοι είναι σοβαροί για την σταθεροποίηση σε άλλα μέρη του κόσμου -έστω και μόνο για να αποφευχθούν μελλοντικά μεταναστευτικά κύματα [9]-οι δράσεις τους πρέπει να είναι συλλογικές.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον βγαίνει από την Ντάουνινγκ Στριτ αριθμός 10, στο Λονδίνο. Δεκέμβριος 2015. SUZANNE PLUNKETT / REUTERS
---------------------------------

Ίσως το Ηνωμένο Βασίλειο πράγματι άλλαξε πορεία. Ίσως οι επιθέσεις του Παρισιού και η ζωηρή κριτική στην εξωτερική πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου να έχουν προκαλέσει μια σοβαρή αναθεώρηση. Αλλά ο Cameron είναι μάλλον ένας τακτικιστής παρά ένας στρατηγιστής, και αν αυτά τα βραχυπρόθεσμα μέτρα σηματοδοτούν μια διαρκή στροφή προς μια πιο μακροπρόθεσμη δέσμευση μένει να φανεί.

Τέλος, η εσωτερική πολιτική θα διαδραματίσει κάποιον ρόλο. Ο Κάμερον ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί πριν από τις εκλογές του 2020. Η ομιλία του Osborne στη Νέα Υόρκη εντασσόταν σε μια ολοένα και πιο σαφή προσπάθεια να εμφανιστεί πρωθυπουργικός, παίζοντας έναν πιο σημαντικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική. Ο Osborne είναι πιο υπεύθυνος από οποιονδήποτε άλλο για την στενή σχέση που έχει χτίσει το Ηνωμένο Βασίλειο με το Πεκίνο. Με μια αναμέτρηση για την αρχηγία στον ορίζοντα, η πρωτόγνωρη αλληλεγγύη του Ηνωμένου Βασιλείου με τους Δυτικούς εταίρους του μπορεί να παραμείνει αβέβαιη. Ωστόσο, αν η χώρα δεν έχει αναλάβει ξανά έναν κεντρικό ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις, τουλάχιστον δεν γύρισε την πλάτη της στην διεθνή σκηνή εντελώς.

Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-kingdom/2015-12-16/little...

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.cfr.org/united-kingdom/conversation-george-osborne/p37302
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/western-europe/littler-england
[3] http://www.foreignaffairs.gr/articles/70584/daniel-byman/to-megalo-latho...
[4] https://next.ft.com/content/ea62dafe-6827-11e3-8ada-00144feabdc0
[5] https://yougov.co.uk/news/2015/12/02/analysis-sharp-fall-support-air-str...
[6] https://www.foreignaffairs.com/articles/2015-10-19/new-special-relationship
[7] https://www.foreignaffairs.com/articles/asia/2008-01-01/rise-china-and-f...
[8] http://www.economist.com/blogs/bagehot/2015/09/britains-foreign-policy
[9] http://www.foreignaffairs.gr/articles/70494/michael-s-teitelbaum/i-alith...