Τα τουρκικά παιχνίδια με το Δίκαιο της Θάλασσας

Έκτοτε η Ρωσία, έχοντας σχεδόν αδιάλειπτα από τον Μεσαίωνα και μετά, την πρωτοκαθεδρία στην εν λόγω περιοχή, κατέβαλλε συνεχώς προσπάθειες για έξοδό της προς την Μεσόγειο, μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Είχε, δηλαδή, θέσει ως ζήτημα υψηλής στρατηγικής προτεραιότητας τον γεωγραφικό απεγκλωβισμό της. Η Δύση, από την άλλη πλευρά, είχε προσηλωθεί ακριβώς στην αντίθετη επιδίωξη: Την διατήρηση αυτού του εγκλωβισμού της Ρωσίας και την συνακόλουθη αποκοπή της από τις θερμές θάλασσες. Πολύ περισσότερο που σύμφωνα με την κρατούσα γεωπολιτική θεωρία η πανίσχυρη χερσαία Ρωσία θα μπορούσε λόγω γεωγραφικής θέσης («Καρδιά της Γης») να αναλάβει θέση παγκόσμιου ηγεμόνα εάν πετύχαινε την κάθοδό της στις θερμές θάλασσες [10]. Η πολιτική των αγωγών που αποτελούν πλέον στρατηγική πολιτική της Ρωσίας κινείται σε αυτήν ακριβώς την λογική: Εφόσον η Ρωσία καταφθάσει μέσω αγωγών στις θερμές θάλασσες για παράδειγμα μέσω της ομόδοξης Ελλάδας, τότε θα παρακάμψει επιτυχώς και αναίμακτα τα Στενά που ελέγχονται από την Τουρκία, πλήττοντας κατ' αυτόν τον τρόπο άμεσα την στρατηγική τους αξία, έμμεσα δε το ΝΑΤΟ στον βαθμό που η Τουρκία είναι μέλος του. Μια τέτοια προσέγγιση θα άλλαζε την ισορροπία στην περιοχή Ελλάδας - Τουρκίας, αναβαθμίζοντας την Ελλάδα δεδομένης και της παρουσίας σπουδαίων ρωσικών συμφερόντων στην ελληνική επικράτεια.

Πλέον, και μετά από αρκετά χρόνια σιωπής που ακολούθησαν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η πρόσφατη ενδυνάμωση της ρωσικής ισχύος θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία δεν θα παραμείνει πλέον απλός παρατηρητής αλλά θα αναλάβει έναν κατ' ελάχιστο παρεμβατικό, αν όχι αναθεωρητικό, ρόλο εντός της Ευρασίας. Σε αυτή τη λογική κινείται και η επέμβαση της Ρωσία στην Γεωργία, πλήττοντας, μεταξύ άλλων, το συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθετε η Γεωργία ως κρίσιμος διάδρομος ενέργειας της Κασπίας. Αλλά και αυτή η de facto προσάρτηση της Κριμαίας, όπως και η στήριξη των αποσχιστικών τάσεων των ρωσοφώνων πληθυσμών των περιοχών της Ανατολικής Ουκρανίας, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.

Είναι μάλλον ευνόητο το ότι και μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου και σε συνδυασμό με την οικονομική κατάρρευση της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, που οδήγησε σε μια ιδιαίτερα ανίσχυρη Ρωσία, οι ΗΠΑ παρέμειναν προσηλωμένες στον έλεγχο του περιβόητου «δακτυλίου» του Spykman. Μάλιστα, χρησιμοποιώντας ως όχημα υλοποίησης αυτής της επιδίωξης είτε την ΕΕ είτε το ΝΑΤΟ, συνέχισαν τον στραγγαλισμό/περικύκλωση του γεωπολιτικού τους αντιπάλου (Ρωσία) εντάσσοντας, για τον ίδιο λόγο, στους δύο προαναφερθέντες οργανισμούς τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης ώστε και μέσω αυτών να συνεχίζουν να αποκόπτουν την ρωσική έξοδο προς την θάλασσα. Οι ενέργειες των ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει τελικά ένα γεωπολιτικό τόξο που αρχίζει από την Βαλτική Θάλασσα και τις Βαλτικές Δημοκρατίες (Λετονία, Εσθονία που οι ΗΠΑ ενθουσιωδώς ενέταξαν στο ΝΑΤΟ) και συνεχίζει προς την κεντρική Ευρώπη με κατεύθυνση Γερμανία και Πολωνία, απλώθηκε πλέον στην Ουκρανία, Μαύρη Θάλασσα, Στενά Βοσπόρου/Δαρδανελίων, Τουρκία, Αιγαίο και καταλήγει στην Μ. Ανατολή και Ασία. Επομένως, η αστάθεια και η συνεχιζόμενη εμφύλια σύγκρουση στην Ουκρανία εντάσσονται ακριβώς σε αυτή την επιδίωξη: Δηλαδή, την παρεμπόδιση της ρωσικής εξόδου σε θερμές θάλασσες ή ακόμα και την πλήρη περικύκλωση της Ρωσίας από κράτη που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα είναι κάτω από την σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ. Από την άλλη, ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι η αναγεννημένη Ρωσία δεν θα έμενε αδρανής στην απώλεια του ναυστάθμου στην Σεβαστούπολη και αντέδρασε δυναμικά με την προσάρτηση της Κριμαίας.

Εξάλλου, ήταν ενδεικτική η ρωσική αντίδραση του πρόσφατου παρελθόντος όταν και πάλι με αντίστοιχες μεθοδεύσεις υπήρξαν ανάλογες κινήσεις στην Γεωργία: Με άμεση χρήση στρατιωτικής ισχύος ανέτρεψε τα δεδομένα και σε δεύτερο χρόνο βοήθησε πολυποίκιλα στην ανάδειξη μιας φιλικής προς τα συμφέροντά της πολιτικής ηγεσίας για αυτή την πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Επομένως, πιθανολογείται ότι ανάλογη θα είναι και η αντίδρασή της στο θέμα της Ουκρανίας. Χρησιμοποιώντας την γεωγραφική της γειτνίαση και με αυτή την χώρα, θα χρησιμοποιήσει το πλεονέκτημα της στρατιωτικής ισχύος ώστε να κάνει ανέφικτο στην ουκρανική κυβέρνηση τον αποτελεσματικό έλεγχο των ανατολικών περιοχών της χώρας, στις οποίες μάλιστα υπάρχει και έντονο ρωσόφωνο/ρωσόφιλο στοιχείο. Περαιτέρω, θα δημιουργήσει σαφή προσκόμματα στην οικονομία της Ουκρανίας, ώστε σε σύντομο χρόνο να αυξηθεί η δυσαρέσκεια του ουκρανικού λαού ώστε να φέρει και πάλι την Ουκρανία στην αγκαλιά της Ρωσίας.

Ας σημειωθεί ότι σε αυτό το ίδιο γεωπολιτικό πλαίσιο εντάσσεται και η πολιτική αστάθεια και ο συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος στην Συρία: Εφόσον στην Ταρτούς της Συρίας φιλοξενείται ναυτική βάση της Ρωσίας σε καθεστώς παρόμοιο με αυτό που ίσχυε στην Κριμαία, στην Σεβαστούπολη (μακρόχρονη μίσθωση), παρουσιάζει ενδιαφέρον η παρατήρηση ότι η Ρωσία για πρώτη έχει στρατηγικά περικυκλώσει το βασικό της ανάχωμα της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες (την Τουρκία) έχοντας αυξήσει σημαντικά την στρατιωτική της ισχύ πέριξ αυτής (Κριμαία, ρωσική επικράτεια, ρωσικά στρατεύματα, Γεωργία, συνεργασία με την Αρμενία και ναυτική βάση στην Συρία που περιλαμβάνει και προωθημένη στρατιωτική συνεργασία με στρατιωτικούς συμβούλους και ειδικές δυνάμεις).