Η χώρα που σώζετε μπορεί να είναι η δική σας
Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία. Η προσωρινή αδρανοποίηση της ιδιότητας του πολίτη, η αποχή από τις εκλογές μέχρι να έρθει ο σωστός υποψήφιος για να σώσει τον λαό από ένα διεφθαρμένο και άδικο σύστημα, δεν οδηγούν πουθενά. Από την επιλογή μεταξύ του κακού και του χειρότερου, καλύτερα να κρατήσουμε εκτός το χειρότερο.
Ο SHERVIN MALEKZADEH είναι επισκέπτης επίκουρος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Williams College.
Κάθε ψήφος που έριξα στο Ιράν έλαβε χώρα σε ένα τζαμί ή σε ένα σχολείο, που μεταμορφώθηκε για μια ημέρα σε πολιτικό αρχηγείο, ένα από τα εκατοντάδες που υπάρχουν στην πρωτεύουσα. Η πιο πρόσφατη ήταν σε ένα δημοτικό σχολείο δίπλα στην πλατεία Haft-e Tir στην κεντρική Τεχεράνη, κοντά στην πρώην έδρα της πρεσβείας των ΗΠΑ. Όπως πολλοί Ιρανοί, ήρθα με την οικογένειά μου, δυναμικά λόγω του θορυβώδους αριθμούς μας και πολύ γρήγορα «κυριεύσαμε» το σχολείο: Μια μίνι μαφία για την δημοκρατία. Είδαμε διαδρόμους με χάρτινο διάκοσμο με λαμπερά χρώματα και παιδικά έργα, με μυρωδιές και χαρούμενα εκθέματα που δεν έμοιαζαν με το γυμνάσιο της Νέας Αγγλίας όπου η αρραβωνιαστικιά μου και εγώ ψηφίσαμε στις ενδιάμεσες εκλογές μας στις 6 Νοεμβρίου 2018. Ψηφίσαμε σε αυτούς τους ίδιους διάδρομους, σκύβοντας με τις σωστές γωνίες πάνω στα μικροσκοπικά γραφεία, του είδους που θυμόμασταν από πολύ καιρό και που δεν είχαν καμία δουλειά να φέρουν το βάρος μας τώρα, με τα πόδια μας να ξεδιπλώνονται σαν ακορντεόν, όταν τελειώσαμε.
Ιρανές αφότου ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές στην Τεχεράνη, τον Μάιο του 2017. TIMA/REUTERS
---------------------------------------------------------------
Βέβαια, η δημοκρατία στο Ιράν είναι [μόνο] ένα κομμάτι εκείνης που οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν στους πολίτες τους ή εκείνης που οι Αμερικανοί φαντάζονται ότι θα πρέπει να είναι μια πραγματική δημοκρατία. Οι Ιρανοί ψηφοφόροι έπρεπε να αγωνιστούν για αυτό το λίγο που έχουν, για να κάνουν το ισχνό τους μερίδιο στην εξουσία να έχει σημασία. Εάν οι προσπάθειές τους αποτύχουν -εάν το σύστημα τούς απογοητεύσει- τότε αυτά τα εμπόδια θα επιτρέψουν στον Αμερικανό αναγνώστη να αντλήσει διδάγματα από το πώς ψηφίζουν οι Ιρανοί, και το πιο σημαντικό γιατί ψηφίζουν καν, όταν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία υποδεικνύουν ότι το παιχνίδι είναι στημένο.
ΠΩΣ ΨΗΦΙΖΑΝ
Ο μηχανισμός ψηφοφορίας στο Ιράν είναι αυστηρά αναλογικός, με τα ονόματα των υποψηφίων να αντιστοιχίζονται σε αριθμούς και να γράφονται χειρόγραφα. Η ψηφοφορία απαιτεί κάποια συγκέντρωση [προσώπων], η οποία γίνεται επί τόπου από έναν μεταφορέα εκλογικών αξιωματούχων. Ένα εθνικό δελτίο ταυτότητας (τυποποιημένο), ένα μαξιλαράκι μελάνης (παρέχεται), ένα φυλλάδιο μητρώου (στο οποίο καταγράφεται η ψήφος), ένα επίσημο έγγραφο (για να καταγραφεί εκ νέου η ψήφος, αυτή την φορά για τα αρχεία του κράτους), πατάτε με το δάχτυλο στο μαξιλαράκι, τοποθετείτε το δάκτυλο στο έγγραφο, πηγαίνετε στην ουρά στην επόμενη στάση. Πάρτε τα ψηφοδέλτια και πηγαίνετε να καθίσετε. Ψηφίστε.
Η ψηφοφορία είναι άλλως αβίαστη. Από την αρχή μέχρι το τέλος η διαδικασία διαρκεί 20 λεπτά, καθόλου όπως στους δήμους της Νέας Υόρκης, όπου στις 6 Νοεμβρίου οι κάτοικοι ήταν στην ουρά και στην βροχή [1] εξαιτίας χαλασμένων σκάνερ ή στο Snellville της Τζόρτζια, όπου οι αξιωματούχοι δεν είχαν καλώδια ρεύματος [2] για τις μηχανές ψηφοφορίας, προκαλώντας το άδειασμα των μπαταριών και δεκάδες [ψηφοφόροι] να τα παρατήσουν και να πάνε στο σπίτι τους ή στην δουλειά τους.
Η ψηφοφορία επίσης είναι φτιαγμένη για να είναι προσπελάσιμη. Οι Ιρανοί ψηφίζουν, πάντοτε, την Παρασκευή, μια ημέρα ανάπαυσης, όπως και η αμερικανική Κυριακή. Ψηφίζουν οπουδήποτε τους αρέσει. Εμφανίσου και το ψηφοδέλτιο (και το μαξιλαράκι μελάνης) θα είναι εκεί: Οποιαδήποτε τοποθεσία κάνει. Αυτή την ευκολία την έχουν αρνηθεί από τους κατοίκους του Dodge City, στο Κάνσας, όπου οι εκλογικοί αξιωματούχοι μετέφεραν [3] το επί μακρό χρόνο και μοναδικό εκλογικό κέντρο της πόλης, ένα μίλι έξω από τα όρια της πόλης, κάνοντας την ψηφοφορία ένα δύσκολο έργο για τους 13.000 ψηφοφόρους της πόλης, το 60% των οποίων είναι Λατίνοι εργάτες [4] στην τοπική βιομηχανία κρεατοπαραγωγής, οι οποίοι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να πάρουν μια ημέρα άδεια για να ψηφίσουν.
Δεν υπάρχει καμία απαίτηση στο Ιράν για εγγραφή σε εκλογικούς καταλόγους και έτσι δεν υπάρχει πιθανότητα να αρνηθούν σε κάποιον να ψηφίσει επειδή το όνομά του δεν βρέθηκε στον κατάλογο, όπως συνέβη στην Φλόριντα σε ένα πρώην μέλος του Κογκρέσου που παρατήρησε ότι η επιστολική ψήφος του δεν καταμετρήθηκε λόγω «άκυρου ταιριάσματος υπογραφής» [5] ή κάποιος άλλος κάτοικος της Φλόριντα, στον οποίον αρνήθηκαν να ψηφίσει αυτοπροσώπως την ημέρα των εκλογών, επειδή η υπογραφή του, που έγινε στο εκλογικό τμήμα με το δάχτυλο πάνω σε ένα smartpad [στμ: αντί με ένα στυλό], δεν ταίριαζε με την [υπογραφή στην] ταυτότητά του. «Η κυρία είπε, η υπογραφή σου δεν ταιριάζει», διαμαρτυρήθηκε [6] στο Twitter, «απάντησα ότι δεν υπέγραψα στην ταυτότητά μου με το δάχτυλό μου!».
ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΑΝ
Αυτές οι διαφορές δεν οφείλονται στην βαθύτερη δέσμευση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στην λαϊκή κυριαρχία, όσο στις διαφορετικές προτεραιότητές της. Μια εκλογή στο Ιράν είναι πάνω απ’ όλα ένα σχέδιο για οργάνωση, η κινητοποίηση για μια μέρα θεάματος για το εγχώριο και το διεθνές κοινό. Οι επίσημοι ενδιαφέρονται λιγότερο για το πού, πότε και πώς ψηφίζουν οι πολίτες τους, παρά για το ότι ψηφίζουν, ότι εμφανίζονται στις κάμερες. Η ισλαμική δημοκρατία θα μεταδοθεί στην τηλεόραση, με το κεντρικό της δράμα να είναι το μέγεθος και η υπομονή του πλήθους που κάθεται στην ουρά για να ψηφίσει στην Isfahan, στην Shiraz, στην Ahvaz και στην Tabriz. Επισήμως η παρουσία τους αποδεικνύει την αγάπη του λαού για την επανάσταση και την χώρα που την διαφυλάσσει, η κάθε ψήφος ένα θανάσιμο πλήγμα στον εχθρό, ο οποίος θεωρείται ότι παρακολουθεί πικραμένος στο σπίτι του. Ανεπίσημα, τις εκλογές ιδιοποιείται [7] το κοινό για εσωτερικούς λόγους που έχουν να κάνουν λίγα με το σταμάτημα των ξένων εχθρών, καθιστώντας τις ως εκ τούτου επιρρεπείς στο να παράγουν εκπλήξεις που είναι σίγουρα εχθρικές προς το καθεστώς.
Ψηφοφόροι στην Τεχεράνη παραλαμβάνουν ψηφοδέλτια στην διάρκεια των προεδρικών εκλογών του Ιράν, τον Μάιο του 2017. TIMA/REUTERS
-----------------------------------------------
Παρόλα αυτά, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν βλέπει πλεονεκτήματα στο να επιδεικνύει τις εκλογές, όχι να τις αρνείται. Η καταστολή των ψηφοφόρων φαίνεται άσχημα στην τηλεόραση. Και έτσι, σκηνές όπως αυτή στην Βόρεια Ντακότα, όπου μια νέα απαίτηση ότι οι ψηφοφόροι πρέπει να δείχνουν ότι έχουν μια τρέχουσα διεύθυνση κατοικίας εμπόδισε πολλούς χιλιάδες αυτόχθονες Αμερικανούς [8] από το να ψηφίσουν, ή στην Τζόρτζια, όπου ακυρώθηκαν περισσότερες από 650.000 εγγραφές πέρυσι και περισσότεροι από 85.000 [9] ακυρώθηκαν μέχρι την 1η Αυγούστου του τρέχοντος έτους, είναι αδιανόητες στην ιρανική περίπτωση.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι στο Ισλαμικό Ιράν η καταστολή πραγματοποιείται στο παρασκήνιο, μακριά από τις κάμερες. Όπως όλα τα εκλογικά συστήματα, φιλελεύθερα ή άλλα, εκείνο του Ιράν έρχεται εξοπλισμένο με διακόπτες -θεσμικούς μηχανισμούς για να εμποδίσουν τους ψηφοφόρους να παράγουν «λανθασμένα» αποτελέσματα. Αν στις Ηνωμένες Πολιτείες το Κολέγιο των Εκλεκτόρων ανέλαβε αρχικά τον ρόλο αυτό, που προοριζόταν από τον James Madison εν μέρει να διαφυλάξει την δημοκρατία από τους δημαγωγούς και τους τσαρλατάνους (τώρα αξιόπιστα παρέχει δυσανάλογη εκπροσώπηση στους αγροτικούς ψηφοφόρους και τους άδειους αγρούς [10]), τότε στην περίπτωση του Ιράν, αυτός ο διακριτικός μηχανισμός είναι το Συμβούλιο των Κηδεμόνων, μια μη εκλεγμένη 12μελής επιτροπή που αμείλικτα, επισήμως, επιλέγει λίστες υποψηφίων σύμφωνα με την «Ισλαμική ικανότητα», αλλά ανεπίσημα λειτουργεί ως μια θωράκιση της φραξιονιστικής εξουσίας. Το συμβούλιο, ένα οχυρό συντηρητικών, αξιόπιστα επιβλέπει την γενική απομάκρυνση των μεταρρυθμιστών από τα ψηφοδέλτια. Για να πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα, μόνο 30 μεταρρυθμιστές [11], από μια προτεινόμενη λίστα 3.000, ή αλλιώς το 1%, είχαν τα προσόντα για τις βουλευτικές εκλογές του 2016˙ στην Τεχεράνη, ο αριθμός ήταν τέσσερις. Για να παραφράσω μια δημοφιλή φράση, οι συντηρητικοί του Ιράν δεν μπορούν να χάσουν έναν διαγωνισμό αν δεν έχουν να αντιμετωπίσουν έναν διαγωνισμό.
Με την επιλεξιμότητα των υποψηφίων, όχι των ψηφοφόρων, να διακυβεύεται σε κάθε εκλογικό κύκλο, μια από τις προσφιλείς ιδιότητες της ιρανικής δημοκρατίας είναι ότι πολλές χιλιάδες θα προσπαθήσουν πάλι να τα καταφέρουν μέσω του Συμβουλίου. Μόνο στην Τεχεράνη, 1.121 άτομα υπέβαλαν αίτηση για 30 διαθέσιμες έδρες στις βουλευτικές εκλογές του 2016. Σε εθνικό επίπεδο ένας εκπληκτικός αριθμός 12.123 ατόμων υπέγραψαν για να έχουν αυτή την τιμή, πολλοί από τους οποίους καταφεύγοντας σε δημιουργικά τεχνάσματα [12] προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί.
Εκείνοι που επιβιώνουν [13] από την διαδικασία αξιολόγησης αντιμετωπίζονται την ημέρα των εκλογών από εκατομμύρια συμπολίτες τους, ψηφοφόρους που εμφανίζονται για να ψηφίσουν σε μια διαδικασία που, όπως μας λένε, δεν έχει νόημα. Όπως και ο Σίσυφος του Καμύ, επιμένουν όχι παρά το παράλογο, αλλά εξαιτίας του [14]. Σχεδόν πριν από 15 χρόνια, οι μεταρρυθμιστικής νοοτροπίας Ιρανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη απειλή για την ευημερία τους δεν ήταν η έλλειψη επιλογής μεταξύ υποψηφίων για το αξίωμα [του βουλευτή], αλλά η αδιαφορία, η επιλογή της απελπισίας.
Για το μεταρρυθμιστικό κίνημα του Ιράν, η κινητοποίηση είναι μια αδιαπραγμάτευτη επιτακτική ανάγκη [15], καθώς η χαμηλή προσέλευση ευνοεί πάντοτε τους συντηρητικούς και τους κατεστημένους. Λιγότερο από 28 εκατομμύρια Ιρανοί -περίπου το 60% των ικανών για ψηφοφορία- ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές του 2005 που έφεραν τον Mahmoud Ahmadinejad στην εξουσία, μια αναιμική προσωπικότητα με βάση τα ιστορικά πρότυπα. Η κυβέρνηση που προέκυψε αποδείχθηκε καταστροφική για το Ιράν, οικονομικά και πολιτικά, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Από τότε, οι Ιρανοί ψηφίζουν σαν κάθε εκλογές να είναι πιο σημαντικές από τις τελευταίες. Για ένα χρονικό διάστημα, φάνηκε ότι οι εκλογές του 2009 θα ήταν οι τελευταίες τους. Περισσότεροι από 40 εκατομμύρια ψηφοφόροι εμφανίστηκαν [στις κάλπες] εκείνο το έτος, ένα εκπληκτικό 85% του κοινού, πολλοί από τους οποίους επεδίωκαν να αποτρέψουν την επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ για μια δεύτερη θητεία. Αυτό που ξεκίνησε ως μια εορταστική περίσταση γρήγορα μετατράπηκε σε ερείπια [16] καθώς, για πρώτη φορά από την ίδρυση της δημοκρατίας, πολλοί Ιρανοί έφθασαν να αισθάνονται ότι το εκλογικό σύστημα ήταν χειραγωγημένο τόσο πριν όσο και μετά την ψηφοφορία [17], παραβιάζοντας το σιωπηρό κοινωνικό συμβόλαιο που επέτρεψε στο σύστημα να λειτουργεί με κάποια αξιοπιστία ότι είναι δημοκρατικό, με το κράτος να προσποιείται ότι διεξάγει πλήρως ελεύθερες και δίκαιες εκλογές και τους ψηφοφόρους να προσποιούνται ότι πιστεύουν σε αυτές. Οι μεγάλες διαδηλώσεις που ακολούθησαν έστειλαν σαφή προειδοποίηση στις Αρχές ότι το κοινό ήταν διατεθειμένο να στραφεί στην βία για να υπερασπιστεί την ψήφο του και να καταστήσει το κράτος υπόλογο με τους ίδιους τους δικούς του όρους [18], όπως καταγράφηκε στο σύνθημα διαμαρτυρίας «Πού είναι η ψήφος μου»;
Μετά από αυτό, αντί να υποχωρήσουν, οι ψηφοφόροι επέμειναν. Περίπου 37 εκατομμύρια πολίτες ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές του 2013, οι οποίες έβαλαν σαρωτικά τον Χασάν Ρουχανί στην εξουσία, πλησιάζοντας σχεδόν το ρεκόρ συμμετοχής τέσσερα χρόνια νωρίτερα, παρά την «ήττα» και την βίαιη καταστολή [19] του Πράσινου Κινήματος. Οι συντηρητικοί του Ιράν τιμωρήθηκαν: Για άλλη μια φορά υπολόγισαν λανθασμένα την ικανότητα των ρεφορμιστών να ενεργοποιήσουν αυτό που φαινόταν να είναι ένας κυνικός πληθυσμός, για να μην πούμε τίποτα για την αποφασιστικότητα του εκλογικού σώματος να αξιοποιήσει στο έπακρο τις περιορισμένες επιλογές που έχει και να δει κάθε εκλογές ως έναν διαγωνισμό μεταξύ πραγματικών εναλλακτικών λύσεων. Στην πορεία μέχρι τις εκλογές του 2013, το Συμβούλιο των Κηδεμόνων θεώρησε ακατάλληλο τον άμεσο διάδοχο του Αχμαντινετζάντ [20] να διεκδικήσει εκλογή σε ανώτερο αξίωμα, ενώ οι σκληροπυρηνικοί δικαστικοί εδίωξαν τον εσωτερικό κύκλο του για «αποστασία» [21], φτάνοντας στο κοντινότερο σημείο που το κράτος που είχε ποτέ αναγνωρίσει το λάθος του για τον ρόλο του στην άνοδο και την επανεκλογή του πρώην προέδρου.
ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ
Τα οκτώ χρόνια του Αχμαντινετζάντ δίδαξαν τους Ιρανούς ότι η απάθεια δεν προσφέρει καταφύγιο. «Μπορεί να μην ενδιαφέρεσαι για την πολιτική», παρατηρεί ο Mohammad Ayatollahi Tabaar του Texas A&M, περιγράφοντας την ζωή στο Ιράν μετά την επανάσταση, «αλλά η πολιτική ενδιαφέρεται για σένα, πάντα». Η εκστρατεία των μεταρρυθμιστών για συνεχή συμμετοχή προσφέρει την δική της παραλλαγή [22] στην ιδέα αυτή: Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία. Η προσωρινή αδρανοποίηση της ιδιότητας του πολίτη, η αποχή από τις εκλογές μέχρι να έρθει ο σωστός υποψήφιος για να σώσει τον λαό από ένα διεφθαρμένο και άδικο σύστημα, δεν οδηγούν πουθενά. Από την επιλογή ανάμεσα σε bad va badtar, δηλαδή μεταξύ του κακού και του χειρότερου, καλύτερα να κρατήσουμε εκτός το χειρότερο [23].
Τα δύο χρόνια του Αμερικανού προέδρου Donald Trump, φαίνεται να έχουν φέρει εκατομμύρια Αμερικανούς σε μια παρόμοια θέση κατανόησης, από όπου μπορεί να αντληθεί σοφία. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, 115 εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφιζαν στις ενδιάμεσες εκλογές του 2018, μια αύξηση κατά 32% από τις εκλογές του 2014. Σύμφωνα με τον πολιτικό στρατηγιστή Evan Siegfried [24], το ποσοστό συμμετοχής 49% των ψηφοφόρων είναι το υψηλότερο από το 1914 και το μεγαλύτερο από τότε που οι 18άρηδες απέκτησαν το δικαίωμα [25] να ψηφίζουν. (Ο Trump, όπως φαίνεται, επέλεξε την λανθασμένη τροπολογία [26] για να ανησυχεί κατά τις τελευταίες ημέρες της [προεκλογικής] εκστρατείας.)
Ψηφοφόροι στην Ατλάντα περιμένουν στην βροχή για να ψηφίσουν στις ενδιάμεσες εκλογές, στην Georgia, τον Νοέμβριο του 2018. LAWRENCE BRYANT/REUTERS
------------------------------------------------------
Ο Τραμπ και ο Αχμαντινετζάντ μοιράζονται μια σειρά χαρακτηριστικών [27], των οποίων το μικρότερο δεν είναι η μοναδική ικανότητα κινητοποίησης πληθυσμών, η μετακίνηση πλήθους, είτε πρόκειται για τους δρόμους και τις πλατείες της Τεχεράνης και του Λος Άντζελες [28] είτε στα εκλογικά κέντρα σε εποχές εκλογών. Η επιθυμία να αποκατασταθεί [29] η ικανότητα και η ευπρέπεια της κυβέρνησης εξηγεί γιατί πολλοί από αυτούς [τους ανθρώπους] έρχονται [στις κάλπες]. (Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν την ψήφο των γυναικών για το Κογκρέσο με διαφορά 19 μονάδες, το μεγαλύτερο περιθώριο [30] που καταγράφηκε ποτέ στα exit polls των ενδιάμεσων εκλογών˙ μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας κάτω των 30 η διαφορά [31] ήταν 35 ποσοστιαίες μονάδες, επίσης ένα ρεκόρ). Αυτό που παρακαλεί για συγκριτική ανάλυση είναι το να εξηγηθεί το πώς αυτοί οι πολλοί πολίτες κινητοποιούνται, ένα καθόλου μικρό επίτευγμα δεδομένου ότι η πολιτική αποτελεί ανάθεμα σε μεγάλο μέρος του κοινού και στις δύο χώρες.
Η απόφαση για συμμετοχή στην ψηφοφορία τείνει να είναι βαθιά προσωπική για τους Ιρανούς, η οποία γίνεται συνήθως στην τελευταία δυνατή στιγμή, ενώ κάπου «20% του εκλογικού σώματος αποφασίζουν εάν θα ψηφίσουν ή όχι ουσιαστικά τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τις εκλογές», σύμφωνα με στον πολιτικό επιστήμονα Farideh Farhi [32]. Το κάνουν πολύ συχνά υπό την εντολή εκατομμυρίων νεαρών πανεπιστημιακά εκπαιδευμένων Ιρανών που πιέζουν, δελεάζουν και σέρνουν τους γονείς και τους συγγενείς τους στην εκλογική αίθουσα ως μια επίπληξη προς τους συντηρητικούς καθώς και προς την πολιτική της απάθειας που οδήγησε στην άνοδο του Αχμαντινετζάντ.
Το πρόβλημα της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως μας διδάσκει το Ιράν, δεν είναι ο ξεχασμένος ψηφοφόρος [33], ο πρωταγωνιστής που στοιχειώνει αμέτρητες ευκαιριακές νεκροψίες [των εκλογών] του 2016. Ούτε είναι ο νευρικός ταλαντευόμενος ψηφοφόρος, στου οποίου τους ώμους στηρίζεται η μοίρα της δημοκρατίας, σίγουρα παθιασμένος κάθε δύο χρόνια. Αντίθετα, το πρόβλημα της δημοκρατίας είναι ο μη ψηφοφόρος [34], τα σχεδόν 103 εκατομμύρια των Αμερικανών που είτε αρνήθηκαν είτε δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν το 2016. Για να το πω μόνο ελαφρώς διαφορετικά, η απουσία τους και η απάθειά τους ενθάρρυναν τον αυταρχισμό [35], κρυπτόμενο [36] ή όχι.
Αυτό είναι το μάθημα που προσφέρει το Ιράν: Ψήφιζε σαν να εξαρτάται η ζωή σου από αυτό –ως σαν η χώρα που σώζεις να είναι η δική σου.
Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2018-11-21/country-you-save...
Σύνδεσμοι:
[1] http://bedfordandbowery.com/2018/11/democracy-dies-in-dampness-massive-l...
[2] https://twitter.com/AymanM/status/1059855139979358208?ref_src=twsrc%5Etf...
[3] https://www.usatoday.com/story/news/politics/elections/2018/11/06/electi...
[4] https://www.theatlantic.com/national/archive/2016/07/new-pioneers-in-sou...
[5] https://twitter.com/PatrickMurphyFL/status/1060925571582971904
[6] https://twitter.com/Gatorinparadise/status/1060927634597666817
[7] https://www.theatlantic.com/international/archive/2013/06/yes-iran-has-r...
[8] https://slate.com/news-and-politics/2018/10/heidi-heitkamp-north-dakota-...
[9] https://www.ajc.com/news/local-govt--politics/georgia-cancels-fewer-vote...
[10] https://twitter.com/kennethfield/status/970827334038237184?ref_src=twsrc...
[11] https://www.theguardian.com/world/iran-blog/2016/jan/19/iran-guardian-co...
[12] https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2016/02/29/how-irans-...
[13] https://www.brookings.edu/blog/markaz/2016/02/24/irans-guardians-council...
[14] https://muftah.org/iran-protests-extension-of-islamic-republic-ethos/#.W...
[15] https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2016/04/26/how-irania...
[16] https://www.nytimes.com/2009/06/19/opinion/19shane.html
[17] https://www.theguardian.com/commentisfree/2009/jun/22/iran-election-vote...
[18] https://www.huffingtonpost.com/entry/the-virtues-of-voting-in-iran_us_59...
[19] https://www.npr.org/templates/transcript/transcript.php?storyId=105620614
[20] https://www.theguardian.com/world/2011/apr/21/ahmadinejad-iran-successor...
[21] https://www.nytimes.com/2013/04/04/world/middleeast/ahmadinejad-of-iran-...
[22] https://www.theatlantic.com/international/archive/2017/05/why-do-iranian...
[23] https://www.theguardian.com/world/2017/apr/09/conservative-cleric-ebrahi...
[24] http://www.evansiegfried.com/2018-midterms-by-the-numbers/
[25] http://edition.cnn.com/ALLPOLITICS/1996/news/9606/28/18.year.old.voting/...
[26] https://www.npr.org/2018/10/30/662253537/trump-claims-he-will-end-birthr...
[27] https://lobelog.com/trump-the-american-ahmadinejad/
[28] https://www.nbclosangeles.com/news/local/Thousands-Womens-March-Los-Ange...
[29] https://twitter.com/NateSilver538/status/1064202106922520577
[30] https://www.washingtonpost.com/politics/2018/11/07/why-did-democrats-win...
[31] https://www.nytimes.com/interactive/2018/11/07/us/elections/house-exit-p...
[32] https://books.google.com/books?id=MgCTnR-nBksC&pg=PA6&lpg=PA6&dq=I+can+t...
[33] https://twitter.com/daveweigel/status/1062685440791244800
[34] http://fortune.com/2018/08/09/nonvoters-trump-presidency-pew-study/
[35] https://www.washingtonpost.com/blogs/plum-line/wp/2018/11/07/trump-just-...
[36] https://foreignpolicy.com/2017/07/27/top-10-signs-of-creeping-authoritar...
Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition