Το εκκρεμές των Δαρδανελίων | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το εκκρεμές των Δαρδανελίων

Πώς η συριακή κρίση συσχετίζεται γεωπολιτικά με τα Στενά*
Περίληψη: 

Η Τουρκία εμφανίζεται να προσπαθεί, παράλληλα με τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων, να μεγεθυνθεί και η ίδια ευελπιστώντας να αποκομίσει κέρδη από την εκ νέου νομή της κυριαρχίας η οποία κυοφορείται στην περιοχή. Η προσπάθεια σε μεγάλο βαθμό κρύβει την ανασφάλεια του Προέδρου της και του κύκλου συμφερόντων του, καθώς η Τουρκία, παρά την αδιαμφισβήτητη πρόοδο σε κάποιους τομείς, δεν είναι σε θέση υπό τις παρούσες συνθήκες να χαράξει ανεξάρτητη γεωπολιτική στρατηγική.

Ο Δρ. ΣΩΤΗΡΙΟΣ Κ. ΜΠΕΛΛΟΣ είναι λέκτορας του Διεθνούς Τμήματος του Πανεπιστημίου του Sheffield.

Τα στενά του Ελλησπόντου χαρακτηρίζονται από μια εγγενή αστάθεια αναφορικά με τις κυρίαρχες δυνάμεις που θέλουν να τα ελέγξουν. Αυτή η αστάθεια λαμβάνει ιστορικά τη μορφή ενός ιδιότυπου εκκρεμούς, καθώς οι αντίπαλες κυρίαρχες δυνάμεις, όπως και στην φυσική των ταλαντώσεων, αποκτούν τον έλεγχο ή μέρος αυτού για κάποιο χρονικό διάστημα και στην συνέχεια τον χάνουν, αφού αυτός πηγαίνει στην αντίθετη πλευρά. Το άρθρο επιχειρεί να αναδείξει αυτό το γεωπολιτικό δομικό αρχέτυπο της συγκεκριμένης περιοχής, ενώ στο τέλος επιχειρεί την ανάλυση διαφορετικών σεναρίων σε σχέση με τις τρέχουσες εξελίξεις.

ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Το ζήτημα των Στενών του Ελλησπόντου, ή Δαρδανελλίων (ή ζήτημα των Στενών – Question of Straits στην διεθνή σχετική βιβλιογραφία), αποτελούσε ίσως ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον κρίσιμα ζητήματα του λεγόμενου «Ανατολικού Ζητήματος» (Eastern Question), ενώ σύμφωνα με κάποιες προσεγγίσεις αποτελούσε τον κατεξοχήν πυρήνα του «Ανατολικού Ζητήματος» (Mackinder, 1942). Η σταδιακή αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια του 18ου και του 20ου αιώνα σηματοδότησε την έναρξη συζητήσεων και διεργασιών αναφορικά με την τύχη των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επί των οποίων, κατά το αυτοκρατορικό μοντέλο, διαβιούσαν δεκάδες διαφορετικές εθνότητες. Τα εν λόγω εδάφη περιλάμβαναν κάποια από τα πλέον στρατηγικά σημεία του πλανήτη, όπως π.χ. το Σουέζ στην Αίγυπτο, τα Δαρδανέλια, αλλά και νησιά ιδιαίτερα αυξημένης στρατηγικής σημασίας όπως π.χ. η Κύπρος και η Κρήτη.

Ένα εύλογο ερώτημα αναφορικά με το Ανατολικό Ζήτημα είναι το γιατί ανέκυψε με τόση ένταση την συγκεκριμένη χρονική περίοδο (18ο – 20ο αιώνα) και όχι νωρίτερα, π.χ. κατά την περίοδο της κατάρρευσης της Βυζαντινής/ Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου και τότε υπήρχαν μνηστήρες που εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της.

Ο λόγος για αυτό, και μάλιστα ο σημαντικότερος, είναι ότι κατά την περίοδο που ανακύπτει το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα έχουν σχηματισθεί πλήρως οι κύριες Δυνάμεις οι οποίες πλέον έχουν την ισχύ, το εύρος, αλλά και την αντίληψη να ασκούν σε κάποιο βαθμό πλανητική στρατηγική. Από τη μια πλευρά οι Δυτικοευρωπαϊκές Δυνάμεις οι οποίες έχουν τιθασεύσει τις ωκεάνιες οδούς, έχουν ανακαλύψει νέες ηπείρους και έχουν εγκαθιδρύσει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα δίκτυο αποικιών, και από την άλλη η Ρωσία, η οποία πλέον διαφεντεύει το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας κάλυψης του βορείου ημισφαιρίου, μίας περιοχής πλούσιας σε φυσικούς πόρους, αλλά και φυσικά οχυρωμένης, που της δίνει το δικαίωμα προβολής ισχύος προς όλες τις κατευθύνσεις (Mackinder, 1904). Την περίοδο της κατάρρευσης της Βυζαντινής/Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τέτοιες δυνάμεις με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπήρχαν. Η Δύση στην συγκεκριμένη κατάσταση και στον εν λόγω ιστορικό χρόνο μάλλον επέδειξε μια (επιτηδευμένη;) άγνοια του διακυβεύματος [1], πέραν του ότι επί της βάσης της διαθέσιμης ισχύος δεν ήταν ικανή να αντιμετωπίσει την αντίστοιχη οθωμανική ισχύ στην συγκεκριμένη συγκυρία.

Επομένως, η ανάδειξη δυνάμεων με πλανητική συνειδητοποίηση και πλανητικό προσανατολισμό είναι το γεγονός που αναδεικνύει το Ανατολικό Ζήτημα κατά την περίοδο του 18ου – 20ου αιώνα. Όλως παραδόξως, αυτή η περίοδος είναι ταυτόχρονα και η περίοδος κατά την οποία η οθωμανική ισχύς, η οποία κατέχει τα Στενά, αρχίζει να φθίνει σταδιακά. Και φυσικά, στην ανάδειξη αυτών των παγκόσμιων δυνάμεων παίζει πρωτεύοντα ρόλο η τεχνολογική ανάπτυξη, βασικός φορέας της οποίας ήταν, είναι και θα είναι η πολεμική χρεία.

Ένα εξίσου σημαντικό ερώτημα είναι το γιατί το Ανατολικό Ζήτημα επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στα Στενά των Δαρδανελίων και στη γειτνιάζουσα Μικρασιατική Χερσόνησο.
Σύμφωνα με τον Sir Halford Mackinder (1942) η περιοχή αυτή είναι σημείο επαφής της Heartland των Χερσαίων Δυνάμεων (εκ των οποίων η Ρωσία αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη) με το Inner Crescent των Θαλάσσιων Δυνάμεων. Όπως φαίνεται και στο ακόλουθο Σχήμα 1, όποιος ελέγχει τα Στενά, σύμφωνα πάντα με τον Mackinder, επεκτείνει την ζώνη επιρροής και ελέγχου του. Όταν οι θαλάσσιες δυνάμεις (Naval Forces) έχουν την δυνατότητα να εισέλθουν στην Μαύρη Θάλασσα, η επιρροή τους φτάνεις μέχρι και την Κριμαϊκή χερσόνησο.

Αντίστοιχα όταν οι χερσαίες δυνάμεις (Land Forces) ελέγχουν τα Στενά και την Τουρκία, αποκτούν ουσιαστικά πρόσβαση στα θερμά ύδατα της Μεσογείου, ακυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις μακροχρόνιες (πέραν των τριών αιώνων) προσπάθειες να κρατήσουν τις χερσαίες δυνάμεις περιορισμένες και να διεκδικήσουν παγκόσμια κυριαρχία. Ως εκ τούτου, η πύλη των Δαρδανελίων είναι αληθινά ένας διάδρομος που ενώνει/διακόπτει δύο διαφορετικούς «κόσμους» με αντίπαλους προσανατολισμούς, για την ακρίβεια τις αντικρουόμενες πλανητικές δυνάμεις από την στιγμή της σχεδόν ταυτόχρονης ανάδειξής τους. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν εξίσου «ενδιαφέροντα» στρατηγικά σημεία στον κόσμο, π.χ. Σουέζ, Παναμάς, Γιβραλτάρ, κάποια εκ των οποίων με ασύγκριτα μεγαλύτερο οικονομικό ειδικό βάρος (π.χ. Σουέζ, Παναμάς) από αυτό των Δαρδανελίων, το τελευταίο είναι πιθανόν το μόνο σημείο στο οποίο έρχονται σε άμεση «επαφή» οι Land Forces με τις Naval Forces [2]. Πέραν αυτού η Μαύρη Θάλασσα θεωρείται ως η πίσω πόρτα προς την Μέση Ανατολή, αλλά και την Ασία (Asmus, 2004).

01042019-4.jpg

Σχήμα 1. Απεικονίζοντας το όριο της Heartland όταν οι Μεσογειακές θαλάσσιες δυνάμεις εισέρχονται στην Μαύρη Θάλασσα (με +++++++++), καθώς και όταν οι χερσαίες δυνάμεις προωθούνται από τις στέπες στον Ταύρο και στις Διναρικές Άλπεις (με -----------). Πηγή: Mackinder, H., (1942) Democratic Ideals and Reality, p. 79
---------------------------------------------------------------------------------------------