Ο Μπόλτον ήταν η καλύτερη επιλογή του Trump, μέχρι που δεν ήταν | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο Μπόλτον ήταν η καλύτερη επιλογή του Trump, μέχρι που δεν ήταν

Για έναν ευμετάβλητο πρόεδρο, η πλήρωση της θέσης του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας είναι η πιο δύσκολη

Ο Trump κατέστησε σαφές, για παράδειγμα, ότι διαφωνούσε με την ασυμβίβαστη γραμμή του Μπόλτον για την Βόρεια Κορέα -τόσο πολύ ώστε άφησε τον Μπόλτον έξω από την συνάντηση της τελευταίας στιγμής με τον Kim Jong Un στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη νωρίτερα φέτος ,και αψήφησε ανοιχτά την εκτίμησή του για την πυραυλική απειλή της Βόρειας Κορέας. Ο Μπόλτον είχε επίσης μείνει εκτός του καταλόγου των προσκλήσεων για μια συνάντηση με τον Trump και τους κορυφαίους συμβούλους του για το Αφγανιστάν, στην περίπτωση αυτή επειδή αντιτάχθηκε στην απομάκρυνση δυνάμεων των ΗΠΑ από την χώρα. Ο Τραμπ επίσης ανέστρεψε την ώθηση του Μπόλτον (υποστηριζόμενη από πολλούς άλλους κορυφαίους συμβούλους) για αντίποινα όταν το Ιράν κατέρριψε ένα αμερικανικό drone. «Θέλει να ξεκινήσει 3 πολέμους την ημέρα», παραπονέθηκε κάποτε ο Trump [4] για τον Μπόλτον, «αλλά τον έχω με ένα λουρί».

Για όσους ανησυχούσαν για τις κλίσεις του Μπόλτον, ένας τέτοιος χαλινός ήταν καθησυχαστικός -σε κάποιο βαθμό. «Είμαι ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας», παραδέχθηκε ο Μπόλτον [5]. «Δεν είμαι ο εθνικός υπεύθυνος λήψης αποφάσεων». Αλλά μπορούσε να βρεθεί μόνο τόση [λίγη] άνεση σε έναν ισχυρογνώμονα πρόεδρο να περιορίζει έναν ισχυρογνώμονα σύμβουλο εθνικής ασφάλειας. Ο Μπόλτον ήταν το ακριβώς αντίθετο από το μοντέλο για την δουλειά που καθιέρωσε ο Brent Scowcroft, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου George H. W. Bush, και γενικότερα ακολουθήθηκε από τους διαδόχους της Scowcroft. Ο Μπόλτον ήταν ένας ιδεολόγος που νόμιζε ότι γνώριζε τις απαντήσεις, εξαιρούσε εκείνους που διαφωνούσαν, και κατέστρεψε σχέσεις και θεσμικά όργανα που οι προκάτοχοί του χρειάστηκαν δεκαετίες για να χτίσουν. Στον βαθμό που η θητεία του υπηρετούσε τον πρόεδρο, ήρθε με μεγάλο κόστος για το έθνος.

Νωρίτερα ή αργότερα, οι περισσότεροι πρόεδροι καταλήγουν με έναν σύμβουλο εθνικής ασφάλειας ο οποίος ανταποκρίνεται στις προσωπικές και επιχειρησιακές ανάγκες τους. Μερικές φορές αυτή η επιλογή είναι καλή για την δημοκρατία, μερικές φορές όχι. Για το αξίωμα είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Σε μια αρμονική διοίκηση, ο κάτοχος [της θέσης του συμβούλου εθνικής ασφάλειας] τόσο υπηρετεί τον πρόεδρο όσο διεξάγει και μια διαδικασία πολιτικής που εμπλέκει ανώτερους αξιωματούχους και προετοιμάζει τα θέματα για προεδρικές αποφάσεις. Αλλά σε μια κατακερματισμένη διοίκηση, ο σύμβουλος μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την εγγύτητα με τον πρόεδρο για να οδηγήσει σε απερίσκεπτες ενέργειες που αντικατοπτρίζουν τις ιδιοσυγκρασιακές προτιμήσεις του συμβούλου, του προέδρου ή και των δύο.

«Οι πρόεδροι αποκτούν την διαδικασία εθνικής ασφάλειας που τους αξίζει», παρατήρησε ορθώς ο Stephen Hadley, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Προέδρου George W. Bush [6]. Αλλά το έθνος αξίζει καλύτερα.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2019-09-11/bolton-was-trumps-bes...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/Shadow-Oval-Office-Presidents-Served/dp/1416553207
[2] https://www.theguardian.com/us-news/2017/feb/20/trump-appoints-hr-mcmast...
[3] https://www.washingtonpost.com/politics/trump-slams-fed-chair-questions-...
[4] https://www.axios.com/trump-john-bolton-doctrine-iran-venezuela-war-427c...
[5] https://www.politico.com/magazine/story/2019/02/04/john-bolton-living-hi...
[6] https://www.americanprogress.org/issues/security/reports/2017/01/05/2956...