Η αμερικανοτουρκική στρατηγική συνεργασία

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
[1] Stephen M. Walt, The origins of alliances, (New York: Cornell university press, 1987), 21-26. Ο Stephen Walt ταύτισε την ανάλυσή του περί της διαδικασίας συγκρότησης και διατήρησης μιας συμμαχίας με την έννοια της απειλής και συγκεκριμένα, με εκείνη της ισορροπίας της αντιληπτής απειλής (balance of threat) μεταξύ διαφορετικών κρατικών δρώντων. Επίσης, βλ.: Glenn H. Snyder, Alliance politics, (New York: Cornell university press, 1997).
[2] Παναγιώτης Ήφαιστος, Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων Γαλλίας, Γερμανίας, Μεγάλης Βρετανίας, (Αθήνα: Ποιότητα, 2002), 301-302.
[3] Robert Axelrod and Robert Keohane, “Achieving cooperation under anarchy: Strategies and institutions”, World politics, Vol. 38, No. 1 (1985), 226.
[4] Μάρκος Τρούλης, Αμερικανοτουρκικές σχέσεις: Θεωρία συμμαχιών και γεωπολιτική συνεκτίμηση, (Αθήνα: Λειμών, 2019), 20.
[5] Όπως παρατίθεται εντός του: Konstantinos Ifantis, “The US and Turkey in the fog of regional uncertainty”, Hellenic Observatory papers on Greece and Southeast Europe, Vol. 73 (2013), 5.
[6] Όπως παρατίθεται εντός του: Ifantis, ‘The US and Turkey in the fog of regional uncertainty’, 4.
[7] William C. Martel, Grand strategy in theory and practice: The need for an effective American foreign policy, (New York: Cambridge university press, 2015), 331.
[8] Περί της συγκεκριμένης προβληματικής, βλ.: John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, (Αθήνα: Ποιότητα, 2007), 100-103.
[9] Όπως σημειώνει ο Joseph Grieco, αναφορικά με την προβληματική της κατανομής των πόρων, των σχετικών κερδών και της άνισης ανάπτυξης: «Ωθούμενα από ένα ενδιαφέρον για επιβίωση και ανεξαρτησία, τα κράτη είναι εντόνως ευαίσθητα σε οιαδήποτε διάρρηξη των σχετικών τους δυνατοτήτων. Οι δυνατότητες συνιστούν οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά μέσα των οποίων η χρήση επιτρέπει στο κράτος είτε να εισάγει τις αλλαγές τις οποίες επιθυμεί στην συμπεριφορά άλλων κρατών είτε να αντισταθεί στις ανεπιθύμητες αλλαγές τις οποίες επιθυμούν άλλοι επί της δικής του συμπεριφοράς. Οι δυνατότητες –και δη η ευρύτητα και η ποιότητα εν συγκρίσει με άλλους– συνιστούν την θεμελιώδη βάση για την ασφάλεια και την ανεξαρτησία του κράτους στο πλαίσιο αυτοβοήθειας της διεθνούς αναρχίας». Joseph Grieco, Cooperation among nations: Europe, America and non-tariff barriers to trade, (New York: Cornell university press, 1990), 39. Κατά τον Kenneth Waltz, η ισχύς «παρέχει τα μέσα για να διατηρήσει κάποιος την αυτονομία εν όψει της στρατιωτικής δύναμης που διαθέτουν οι άλλοι […] μεγαλύτερη δύναμη παρέχει μεγαλύτερα περιθώρια δράσης […] οι ισχυρότεροι απολαύουν μεγαλύτερων περιθωρίων ασφαλείας […] η μεγάλη ισχύς προσδίδει στους κατόχους της μεγάλο συμφέρον για το σύστημά τους». Kenneth Waltz, Θεωρία διεθνούς πολιτικής, (Αθήνα: Ποιότητα, 2011), 403-404.
[10] Arnold Wolfers, Discord and collaboration: Essays on international politics, (Baltimore: The John Hopkins press, 1962), 73.
[11] Ιωάννης Θ. Μάζης, Γεωπολιτική πραγματικότητα στο δίπολο Ελλάδος-Κύπρου: Λύσεις και άλλοθι, (Αθήνα: Παπαζήσης, 2014), 30-31.
[12] Halford J. Mackinder, Democratic ideals and reality: A study in the politics of reconstruction, (New York: Henry Holt and company, 1919). Nickolas J. Spykman, The geography of peace, (Harcourt: Brace & company, 1944).
[13] Βλ.: Ιωάννης Θ. Μάζης, Γεωπολιτικά ζητήματα στην Ευρυτέρα Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο – Τόμοι: Ι & ΙΙ, (Αθήνα: Λειμών, 2017). Μάρκος Τρούλης, «Ενεργειακός καταλύτης στην Ανατολική Μεσόγειο: Οι ηγεμονικές προκλήσεις για την Άγκυρα και οι δυνατότητες Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου», Foreign Affairs – The Hellenic Edition, Vol. 54 (2018).
[14] Βλ.: Robert Jervis, Perception and misperception in international politics, (Princeton: Princeton university press, 1976).
[15] Klaus E. Knorr, The power of nations: The political economy of international relations, (New York: Basic books, 1975), 59-60.
[16] Martin Wight, Διεθνής θεωρία: Τα τρία ρεύματα σκέψης, (Αθήνα: Ποιότητα, 2005), 10.
[17] Η έννοια της νομιμοποίησης συνυφαίνεται με την «κανονιστική πεποίθηση ενός δρώντα ότι οφείλεται να υπάρχει πειθαρχία προς έναν κανόνα ή ένα θεσμικό πλαίσιο». Ο συγκεκριμένος γενικός ορισμός στοχεύει τόσο την διεθνή κοινωνία των κρατών όσο και το εσωτερικό ακροατήριο. Ian Hurd, “Legitimacy and authority in international politics”, International organization, Vol. 53, No. 2 (1999), 381.
[18] Ιωάννης Θ. Μάζης, Νταβούτογλου και γεωπολιτική, (Αθήνα: Ηρόδοτος, 2012), 66.
[19] Αχμέτ Νταβούτογλου, Το στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, (Αθήνα: Ποιότητα, 2010), 612.
[20] Όπως παρατίθεται εντός του: Jim Zanotti, “Turkey: Background and U.S. relations”, Congressional Research Service report (2015), 20.
[21] Όπως παρατίθεται εντός του: Michael M. Gunter, “The Kurdish issue in Turkey: Back to square one?, Turkish policy quarterly, Vol. 14, No. 4 (2016), 81.
[22] Mort I. Abramowitz and Eric Edelman, “From rhetoric to reality: Reframing U.S. Turkey policy”, National security program – Foreign policy project, (2013), 37.
[23] Όπως παρατίθεται εντός του: Carla E. Humud, Christopher M. Blanchard and Mary Beth D. Nikitin, “Armed conflict in Syria: Overview and U.S. response”, Congressional Research Service report, (2015), 15-16.

Copyright © 2020 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.