Η Ουκρανία στο στόχαστρο

Το δοκίμιο του Πούτιν δεν ήταν το μόνο. Τον Σεπτέμβριο, το Κρεμλίνο δήλωσε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ώστε να συμπεριλάβει την Ουκρανία θα αντιπροσώπευε μια κόκκινη γραμμή για τον Πούτιν. Τον Οκτώβριο, ο Πούτιν έγινε πρωτοσέλιδο αφότου ισχυρίστηκε ότι μια επιθετική εθνικιστική μειονότητα ελέγχει την Ουκρανία και ότι δεν έχει σημασία ποιος ασκεί την προεδρία. Ακόμα κι αν ο πρόεδρος είναι γηγενής Ρωσόφωνος με καταγωγή από τη νοτιοανατολική Ουκρανία, δεν είναι νομιμοποιημένος. Ο Πούτιν υπαινισσόταν στην προηγούμενη ρητορική του ότι φασίστες και «αντισημιτικές δυνάμεις» διοικούν το Κίεβο και ότι οι Ρωσόφωνοι απειλούνται ξανά στην Ουκρανία, ένα επιχείρημα που χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για να εισβάλει στη Ντονμπάς το 2014. Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, σύμμαχος του Πούτιν, ο οποίος υπηρέτησε ως πρόεδρος και πρωθυπουργός, παρενέβη πρόσφατα με ένα αντισημιτικό δοκίμιο [9] υποστηρίζοντας ότι είναι «ανούσιο» να ασχολείται κάποιος με τους ηγέτες της Ουκρανίας, καθώς η ουκρανική ταυτότητα δεν είναι πραγματική και η χώρα βρίσκεται υπό ξένο έλεγχο. Αποκάλεσε τον Ζελένσκι, ο οποίος είναι Εβραίος, «άτομο με συγκεκριμένες εθνοτικές ρίζες» και στην συνέχεια τον παρομοίασε με τους Γερμανούς Εβραίους που αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τους Ναζί.

Τέλος, ο Πούτιν δεν πιστεύει ότι μπορεί πλέον να χειραγωγήσει την ηγεσία της Ουκρανίας και έχει χάσει την υπομονή του με τον Ζελένσκι. Η Μόσχα αρχικά υπολόγιζε ότι ο άπειρος Ουκρανός πρόεδρος θα ήταν εύκολο να εκφοβιστεί, αλλά ο Ζελένσκι έχει παραμείνει σταθερός όσον αφορά την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Αφού προσπάθησε πολύ σκληρά αλλά απέτυχε να τερματίσει τον πόλεμο με τη Μόσχα, ο Ζελένσκι υιοθέτησε την ιδέα να ενταχθεί η Ουκρανία [10] στο ΝΑΤΟ με τον ζήλο ενός προσηλυτισμένου. Το 2021, ο Ζελένσκι είχε ακόμη και το θράσος να ρωτήσει γιατί η Ουκρανία δεν είναι ήδη μέλος του ΝΑΤΟ και προώθησε το θέμα επιθετικά κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον τον Σεπτέμβριο. Επιπλέον, τα δημοσκοπικά νούμερα του Ζελένσκι έχουν καταβαραθρωθεί, και ο Πούτιν μυρίζει την αδυναμία.

ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΚΟΥΔΑ

Η κυβέρνηση Μπάιντεν επιδίωξε την σταθερότητα και την προβλεψιμότητα με την Μόσχα, αλλά ο Λευκός Οίκος έχει αρχίσει να αλλάζει πορεία υπό το φως των ολοένα και πιο επιθετικών κινήσεων του Πούτιν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν πρόσθετη αμυντική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και αντάλλαξαν πληροφορίες από δορυφόρους με τους Ουκρανούς. Εάν η Μόσχα κλιμακώσει, το επόμενο βήμα θα ήταν προφανές: η Ουάσιγκτον πρέπει να επιβάλει κυρώσεις παράλληλα με τους Ευρωπαίους.

Αλλά οι κυρώσεις δεν είναι το μόνο βέλος στην φαρέτρα των ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βοηθήσουν την Ουκρανία να γίνει το πιο εχθρικό μέρος στην γη για έναν πιθανό κατακτητή. Οι συμβατικές δυνάμεις της Ουκρανίας έχουν ήδη προοδεύσει σε σχέση με τον ετερόκλητο στρατό που αντιμετώπισε την Ρωσία [11] το 2014. Ο Μπάιντεν πρέπει να κατευθύνει την Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (U.S. Special Operations Command) —οι οποίες έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν μια νέα πρόκληση τώρα που οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν έχουν τελειώσει και οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφονται σε στρατηγικό ανταγωνισμό με την Ρωσία και την Κίνα— για να ξεκινήσουν ένα νέο είδος συνεργασίας με τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας. Το έργο θα ήταν να χρησιμοποιήσουν κάθε πικρό μάθημα που πήραν τα τελευταία χρόνια ως στόχοι εξεγέρσεων για να κάνουν τους Ουκρανούς τους πιο φονικούς αντάρτες στον κόσμο.

Για να είμαστε σαφείς, η εκπαίδευση δεν θα περιελάμβανε ηθικά καταδικαστέες τακτικές όπως οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας αδιακρίτως, τις οποίες οι αντάρτες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ χρησιμοποιούσαν για να διαλύσουν τις δικές τους κοινωνίες. Αντίθετα, θα επιδίωκε να μεταδώσει τις πιο κοινότοπες δεξιότητες των ανταρτών, την οργάνωση, την επικοινωνία, την μόχλευση της υποστήριξης του πληθυσμού, και την χρήση των μέσων ενημέρωσης για να υπονομεύσουν τη νομιμοποίηση και την πολιτική βούληση του κατακτητή, που μαζί δημιούργησαν μια καταστροφικά αποτελεσματική στρατηγική κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι ειδικοί πράκτορες των ΗΠΑ δεν θα πολεμήσουν στην Ουκρανία. Αυτή είναι δουλειά για τους Ουκρανούς. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βεβαιωθούν ότι θα διαθέτουν τα εργαλεία που χρειάζονται για να κάνουν τους Ρώσους να σκεφτούν δύο φορές μια κατοχή. Η Μόσχα παρακολούθησε στενά τις ατυχείς περιπέτειες των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, παρατηρώντας το αποτέλεσμα όταν μεγάλος αριθμός συμβατικών δυνάμεων αναπτύσσεται ως κατακτητής˙ αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Ρωσία επέλεξε ένα ελαφρύ αποτύπωμα όταν παρενέβη στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Η Μόσχα δεν έχει όρεξη να διεξάγει επιχειρήσεις κατά εξεγέρσεων, επομένως η Ουάσιγκτον θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι άλλη μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία θα μπορούσε να οδηγήσει σε σφοδρό ανταρτοπόλεμο.

Στο διπλωματικό μέτωπο, η ομάδα Μπάιντεν θα πρέπει να εργάζεται υπερωρίες για να επιλύσει το επικίνδυνο αδιέξοδο στα σύνορα της Λευκορωσίας, βοηθώντας την ΕΕ να επαναπατρίσει τους μετανάστες και κόβοντας περαιτέρω πτήσεις εμπορίας ανθρώπων προς το Μινσκ. Αυτό δεν θα λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα των σχεδίων της Ρωσίας για την Ουκρανία, αλλά θα απελευθερώσει την ευρωπαϊκή ικανότητα για την λήψη αποφάσεων και θα στείλει ένα μήνυμα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να εξουδετερώσουν τις διπλωματικές και ανθρωπιστικές βόμβες που τοποθετούν ο Πούτιν και οι πληρεξούσιοί του στον δρόμο προς μια σταθερή, ευημερούσα ήπειρο.