Τι θέλει η Δύση στην Ουκρανία;

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν εξαπέλυσε τον πόλεμό του εναντίον της Ουκρανίας με επεκτατικούς σκοπούς που, εάν επιτύγχαναν, θα είχαν ουσιαστικά τερματίσει την ύπαρξη αυτής της χώρας ως κυρίαρχο κράτος. Αντιμέτωπος με δαπανηρές στρατιωτικές αποτυχίες, ο Ρώσος πρόεδρος έχει έκτοτε ορίσει προς τα κάτω την επιτυχία, εστιάζοντας εκ νέου την ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην εδραίωση της κυριαρχίας της στα ανατολικά και τα νότια της Ουκρανίας.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, συναντάται με ηγέτες του στρατού στην Ουάσιγκτον, τον Απρίλιο του 2022. Jonathan Ernst / Reuters
------------------------------------------------

Περιέργως, οι Δυτικοί σκοποί στην Ουκρανία ήταν πολύ λιγότερο σαφείς. Σχεδόν όλη η συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, έχει επικεντρωθεί στα μέσα: στην ποσότητα και την ποιότητα της στρατιωτικής βοήθειας που θα παρασχεθεί στην χώρα, στην λογική της επιβολής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στον ουκρανικό εναέριο χώρο, στην έκταση των οικονομικών κυρώσεων στην Ρωσία. Ελάχιστα έχουν ειπωθεί για το τι θα έπρεπε να παραχωρήσει έκαστη πλευρά προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος. Επίσης, δεν έχει ειπωθεί το εάν ο τερματισμός της σύγκρουσης θα πρέπει να επισημοποιηθεί με μια Συνθήκη που θα υπογραφεί από την Ρωσία και την Ουκρανία ή απλώς να γίνει αποδεκτός ως μια πραγματικότητα.

Η απάντηση στο ερώτημα πώς θα πρέπει να τελειώσει αυτός ο πόλεμος είναι ζωτικής σημασίας, καθώς ο αγώνας με την Ρωσία εισέρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή, με μια μεγάλη μάχη να επίκειται. Οι πόλεμοι μπορούν να τελειώσουν όταν προκύπτει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ των εμπόλεμων, έτσι ώστε η μια πλευρά να μπορεί να επιβάλει όρους στην άλλη, ή όταν αμφότερες οι πλευρές συνειδητοποιούν ότι η απόλυτη νίκη δεν είναι πιθανή και αποφασίζουν ότι είναι καλύτερο να συμβιβαστούν με λιγότερα από το να επιβαρυνθούν με το κόστος της συνέχισής τους. Σε κάθε περίπτωση, το τέλος του πολέμου μπορεί να κωδικοποιηθεί σε νομικά έγγραφα που αντιμετωπίζουν ζητήματα εδαφών και πολιτικών και οικονομικών διευθετήσεων, ή η σύγκρουση μπορεί απλώς να περιοριστεί σταδιακά, φθάνοντας σε ένα de facto τέλος χωρίς επίσημη ειρήνη. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένα παράδειγμα του πρώτου˙ οι πόλεμοι της Κορέας και του [Περσικού] Κόλπου, [ήταν ένα παράδειγμα] του δεύτερου.

Κατ' αρχήν, η επιτυχία από την οπτική της Δύσης μπορεί να οριστεί ως ο τερματισμός του πολέμου νωρίτερα παρά αργότερα, και με όρους που η δημοκρατική κυβέρνηση της Ουκρανίας είναι έτοιμη να αποδεχτεί. Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Θα επιδιώξει η Ουκρανία να ανακτήσει όλα τα εδάφη που έχει χάσει τους τελευταίους δύο μήνες; Θα απαιτήσει να αποσυρθούν πλήρως οι ρωσικές δυνάμεις από την [περιοχή] Ντονμπάς και την Κριμαία; Θα απαιτήσει το δικαίωμα να ενταχθεί στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ; Θα επιμείνει να οριστούν όλα αυτά σε ένα επίσημο έγγραφο που θα υπογραφεί από την Ρωσία;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η ΕΕ, και το ΝΑΤΟ πρέπει να συζητήσουν τέτοια ζητήματα μεταξύ τους και με την Ουκρανία τώρα. Οι Δυτικοί στόχοι αναπόφευκτα θα επηρεαστούν από ό,τι θα συμβεί επί του πεδίου, αλλά ό,τι θα συμβεί επί του πεδίου δεν πρέπει να καθορίσει αυτούς τους στόχους˙ αντίθετα, οι στόχοι της πολιτικής θα πρέπει να επηρεάσουν το τι θα επιδιωχθεί επί του πεδίου. Σίγουρα, οι Ουκρανοί έχουν κάθε δικαίωμα να ορίζουν τους πολεμικούς σκοπούς τους. Αλλά το ίδιο [δικαίωμα] έχουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη. Μολονότι τα Δυτικά συμφέροντα επικαλύπτονται με αυτά της Ουκρανίας, είναι ευρύτερα, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής σταθερότητας με την Ρωσία και της ικανότητας επηρεασμού της τροχιάς των πυρηνικών προγραμμάτων του Ιράν και της Βορείου Κορέας.

Είναι επίσης απαραίτητο να ληφθεί υπόψη ότι η Ρωσία έχει κι αυτή λόγο. Μολονότι ο Πούτιν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο της επιλογής του, θα χρειαστούν περισσότεροι από αυτόν για να τον τερματίσει. Αμφότεροι ο ίδιος και ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, θα πρέπει να εξετάσουν τι θα απαιτήσουν όσον αφορά τα εδάφη και τους όρους για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Θα πρέπει επίσης να αποφασίσουν εάν είναι διατεθειμένοι όχι μόνο να διατάξουν τον τερματισμό των μαχών αλλά και να εισέλθουν σε, και να τιμήσουν μια ειρηνευτική συμφωνία. Μια άλλη περιπλοκή είναι ότι ορισμένες πτυχές σε οποιαδήποτε ειρήνη, όπως η άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, δεν θα καθορίζονταν μόνο από την Ουκρανία, αλλά θα απαιτούσαν την συναίνεση άλλων.

Οι ουσιαστικές διαβουλεύσεις είναι απαραίτητες για να μην εφαρμοστεί η πολιτική απρόσεκτα και βιαστικά. Και είναι απαραίτητες για να αποτραπεί το άνοιγμα μεγάλων ρηγμάτων μεταξύ της Ουκρανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, ή ακόμη και εντός του ΝΑΤΟ.

ΤΡΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε εάν ο ρωσικός στρατός θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του για την διεκδίκηση μεγαλύτερου ελέγχου στην περιοχή της Ντονμπάς και την δημιουργία μιας χερσαίας γέφυρας προς την Κριμαία —και, εάν είναι ικανός να το κάνει, ανεξάρτητα από το αν ο Πούτιν αναθεωρήσει ξανά τους πολεμικούς του στόχους, σε αυτή την περίπτωση προς τα πάνω. Αυτό που είναι σχεδόν βέβαιο είναι ότι καμία νομιμοποιημένη ουκρανική κυβέρνηση δεν θα αποδεχόταν επισήμως ένα τόσο ευνοϊκό για την Ρωσία αποτέλεσμα. Οι θηριωδίες που έχουν διαπράξει οι ρωσικές δυνάμεις κατά την διάρκεια της μάχης έχουν κάνει πολύ πιο δύσκολο για το Κίεβο το να αφήσει τη Μόσχα να φύγει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανταμοιβή για την βαναυσότητά της. Ο Ζελένσκι ίσως επίσης πιστεύει (και με καλό λόγο) ότι το να επιτραπεί στην Ρωσία να διατηρήσει την λαβή της στο έδαφος της Ουκρανίας θα καθιστούσε δύσκολο, αν όχι αδύνατο, για την Ουκρανία να παραμείνει κυρίαρχη με οποιαδήποτε ουσιαστική έννοια. Σε αυτό το σημείο, η Δύση θα πρέπει να συνεχίσει να παρέχει υποστήριξη στην Ουκρανία, για να αποτρέψει την επιτυχία της επιθετικότητας του Πούτιν στην Ουκρανία και τον καθορισμό ενός επικίνδυνου προηγούμενου που θα συνιστούσε πρόκληση για την τάξη παντού. Έτσι, ακόμη κι αν ο Πούτιν ήταν έτοιμος να παύσει τις μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις με αντάλλαγμα το να διατηρήσει ένα μεγάλο κομμάτι της Ουκρανίας, ο πόλεμος πιθανότατα θα συνεχιζόταν σε κάποιο επίπεδο, όπως έχει συνεχιστεί στην αποκαλούμενη παγωμένη σύγκρουση στη Ντονμπάς από το 2014 και μετά.

Μια εναλλακτική σε ένα ευνοϊκό για την Ρωσία [2] σενάριο θα αποτελούσε αδιέξοδο. Η κατάσταση θα ήταν λίγο-πολύ όπως ήταν πριν από την εισβολή, με την Ρωσία να κατέχει την Κριμαία και να ασκεί de facto έλεγχο μέσω των πληρεξουσίων της σε τμήματα της Ντονμπάς. Ένα τέτοιο μέλλον θα προέκυπτε εάν η Ουκρανία ανακτούσε ορισμένα [εδάφη] από αυτά που έχει κερδίσει η Ρωσία τους τελευταίους δύο μήνες, αλλά εάν ούτε η Ουκρανία ούτε η Ρωσία ήταν ικανές να επιτύχουν αποφασιστική στρατιωτική πρόοδο. Αυτό το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι αποδεκτό από την Ουκρανία, η οποία έχει ένα ισχυρό κίνητρο να τερματίσει έναν πόλεμο που έχει προκαλέσει τόσο πολύ θάνατο και καταστροφή. Θα ήταν μια ειρήνη με τίμημα, αλλά δυνητικά ένα τίμημα που αξίζει να πληρωθεί. Και κατ' αρχήν, ίσως και ο Πούτιν θα υποστήριζε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, κρίνοντας ότι δεν θα κέρδιζε πολλά από την συνέχιση της μάχης. Εάν, ως μέρος αυτού του σεναρίου, η Ουκρανία συμφωνούσε να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, [ο Πούτιν] ίσως να υπολόγιζε ότι θα μπορούσε να πείσει πολλούς Ρώσους ότι η χώρα είχε κερδίσει τον πόλεμο, ακόμη κι αν δεν απέκτησε πολύ έδαφος. Εάν προέκυπτε μια τέτοια συναίνεση, θα ήταν μια [συναίνεση] άξια υποστήριξης.

Αλλά φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξο να φανταστεί κάποιος ότι ένα στρατιωτικό αδιέξοδο θα έστρωνε τον δρόμο για μια διπλωματική διευθέτηση. Ο Πούτιν θα δυσκολευόταν πολύ να βρει αληθοφανή επιχειρήματα για το ότι ένα τόσο θολό αποτέλεσμα δικαιολογεί το στρατιωτικό, διπλωματικό, και οικονομικό κόστος του πολέμου του. Επιπλέον, δεδομένης της ρητορικής του στο παρελθόν, φαίνεται απίθανο να αποποιηθεί όλων των απαιτήσεών του για την Ουκρανία, αποδεχόμενος τον μόνιμο χωρισμό της από την Ρωσία [3] και επιτρέποντάς της να επιλέξει μια φιλελεύθερη, και προσανατολισμένη στην Δύση οδό για αυτήν, συμπεριλαμβανομένης της ένταξης στην ΕΕ. Η σχεδόν [απόλυτη] βεβαιότητα ότι ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν θα οδηγούσε σε μια μεγάλη ελάφρυνση των κυρώσεων, στον τερματισμό των ερευνών για εγκλήματα πολέμου, ή στις εκκλήσεις για επανορθώσεις, είναι επίσης ένα επιχείρημα εναντίον της αποδοχής αυτού του σεναρίου από τον Πούτιν. Ένα αδιέξοδο θα μετατρεπόταν σχεδόν σίγουρα σε μια σύγκρουση χωρίς τέλος. Και πάλι, πολλοί στην Ουκρανία θα απέρριπταν οποιαδήποτε ρύθμιση που άφηνε την Ρωσία να έχει τον έλεγχο οποιουδήποτε ουκρανικού εδάφους.

Ένα τρίτο μέλλον θα καθοριζόταν από την ουκρανική στρατιωτική επιτυχία. Η Ρωσία θα υποχρεωνόταν να αποδεχθεί όχι μόνο το προ του 2022 status quo, αλλά και το προ του 2014 status quo. Θεωρητικά, αυτό θα ήταν ένα ιδανικό αποτέλεσμα για την Ουκρανία, η οποία θα ανακτούσε όλη την κυριαρχία που έχει χάσει τα τελευταία οκτώ χρόνια, και για την διεθνή τάξη, καθώς θα ενίσχυε τον κανόνα ότι τα εδάφη δεν πρέπει να αποκτούνται με την βία. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα θα ήταν πιο περίπλοκα. Ακόμα κι αν η Ουκρανία κατάφερνε να εκδιώξει τα ρωσικά στρατεύματα, η χώρα θα ήταν ακόμη ευάλωτη σε προερχόμενες από την Ρωσία επιθέσεις πυραύλων και πυροβολικού, για να μην αναφέρουμε τίποτα για τις κυβερνοεπιθέσεις και τις πολιτικές παρεμβάσεις. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κάποιος τον Πούτιν να αποδέχεται ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αφού σίγουρα θα απειλούσε την πολιτική του επιβίωση, και πιθανώς ακόμη και την φυσική του επιβίωση. [Ευρισκόμενος] σε απόγνωση, ίσως θα επιχειρούσε να διευρύνει τον πόλεμο μέσω κυβερνοεπιθέσεων ή επιθέσεων σε μια ή περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ. Ίσως κατέφευγε ακόμη και στα χημικά ή τα πυρηνικά όπλα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Ρωσία έχει θέσει σε ισχύ τους μηχανισμούς για να αποτρέψει τον Πούτιν [4] από το να διατάξει μια τέτοια κλιμάκωση εάν [αυτός] αποφάσιζε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει.

Η πιθανότητα για ρωσική κλιμάκωση εγείρει το ερώτημα εάν σε αυτό το σημείο θα ήταν συνετό για την Ουκρανία να επιχειρήσει να πάρει πίσω όλη τη Ντονμπάς και την Κριμαία. Αναμφισβήτητα, αυτοί οι στόχοι είναι καλύτερο να αφεθούν για μια περίοδο μετά την σύγκρουση, ή ακόμα και για μια περίοδο μετά τον Πούτιν, κατά την οποία η Δύση θα μπορούσε να εξαρτήσει την ελάφρυνση των κυρώσεων με την υπογραφή επίσημης ειρηνευτικής συμφωνίας από την Ρωσία. Ένα τέτοιο σύμφωνο ίσως επέτρεπε στην Ουκρανία να απολαύσει επίσημους δεσμούς με την ΕΕ και εγγυήσεις ασφαλείας, ακόμη κι αν παρέμενε επισήμως ουδέτερη και εκτός ΝΑΤΟ. Η Ρωσία, από την πλευρά της, ίσως συμφωνούσε να αποσύρει τις δυνάμεις της από το σύνολο της Ντονμπάς με αντάλλαγμα την διεθνή προστασία για τους Ρώσους που ζουν εκεί. Η Κριμαία ίσως αποκτούσε κάποιο ειδικό καθεστώς, με τη Μόσχα και το Κίεβο να συμφωνούν ότι το τελικό καθεστώς της θα καθοριζόταν στην πορεία.

Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες εξετάζουν την στρατηγική τους για την Ουκρανία, είναι χρήσιμο να έχουμε κατά νου δύο διδάγματα από τον Ψυχρό Πόλεμο. Το πρώτο ήταν να αποφευχθεί η άμεση ένοπλη σύγκρουση με την Σοβιετική Ένωση εκτός εάν απειλούνταν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Το δεύτερο ήταν να γίνουν αποδεκτά κατώτερα των βέλτιστων αποτελέσματα, ώστε να αποφευχθεί η απειλή των ζωτικής σημασίας σοβιετικών συμφερόντων, κάτι που θα μπορούσε πολύ εύκολα να οδηγήσει σε πόλεμο. Αυτή η αναγνώριση ότι υπήρχαν όρια στους στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών, σήμαινε να αποφασίσουν να μην αναστρέψουν τις σοβιετικές προωθήσεις στην Ανατολική Ευρώπη, αφότου η Μόσχα συνέτριψε την επανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και την επανάσταση του 1968 στην Τσεχοσλοβακία. Σήμαινε να σταματήσουν τις ισραηλινές δυνάμεις από το να αποδεκατίσουν την Αιγυπτιακή Τρίτη Στρατιά (Egyptian Third Army), αφότου την περικύκλωσαν κοντά στο Κάιρο κατά την διάρκεια του πολέμου του 1973 μεταξύ των αραβικών κρατών που ήταν σύμμαχοι με την Σοβιετική Ένωση και του Ισραήλ που ήταν σύμμαχος με τις ΗΠΑ. Και σήμαινε να αποδεχτούν την κομμουνιστική κυριαρχία στην ίδια την Σοβιετική Ένωση. Μια τέτοια αυτοσυγκράτηση διατυπώθηκε στο δόγμα της ανάσχεσης, όπως αναπτύχθηκε από τον διπλωμάτη George Kennan. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, όπως πρότεινε ο Kennan, η επιτυχής εφαρμογή της ανάσχεσης θα μπορούσε να αυξήσει τις πιέσεις που θα υπονόμευαν τον κομμουνισμό —όπως έγινε τελικά, μετά από τέσσερις δεκαετίες.

Το πρώτο δίδαγμα του Ψυχρού Πολέμου αντικατοπτρίζεται στην υπάρχουσα Δυτική πολιτική έναντι της Ουκρανίας. Από την αρχή της κρίσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστησαν σαφές ότι δεν θα έστελναν στρατιώτες επί του πεδίου ούτε θα επέβαλλαν ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να φέρει σε άμεση επαφή τις αμερικανικές και τις ρωσικές δυνάμεις και να αυξήσει τον κίνδυνο κλιμάκωσης. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον [5] και οι εταίροι της στο ΝΑΤΟ επέλεξαν μια έμμεση στρατηγική για την παροχή όπλων, πληροφοριών, και εκπαίδευσης στην Ουκρανία ενώ πιέζουν την Ρωσία με οικονομικές κυρώσεις και διπλωματική απομόνωση.

Όσον αφορά το δεύτερο δίδαγμα, η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ να επιδιώξουν τους στόχους τους με περιορισμένα μέσα έχει λειτουργήσει σε σημαντικό βαθμό. Ετούτη η επιλογή δεν έχει εμποδίσει την Ρωσία να καταστρέψει τα πολιτικά κέντρα της Ουκρανίας, αλλά η μάχη μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών έχει ευνοήσει την Ουκρανία. Το ερώτημα τώρα είναι εάν η Δύση πρέπει να ενστερνιστεί περιορισμένους σκοπούς, αποφεύγοντας τις στρατιωτικές προσπάθειες να εκδιώξει την Ρωσία από όλη την Ουκρανία ή απαιτώντας αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα ως προϋπόθεση για να σταματήσει ο πόλεμος.

Όποιοι και αν είναι οι στόχοι στους οποίους τελικά θα καταλήξει η Δύση, η απαίτηση να τελειώσει ο πόλεμος με μια επίσημη συμφωνία ειρήνης δεν θα πρέπει να είναι ένας από αυτούς. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είναι αδύνατο να βρεθεί μια εύλογη φόρμουλα για αμοιβαίο συμβιβασμό που να αφήνει έκαστη πλευρά σε καλύτερη θέση˙ είναι ότι, ανάλογα με την φόρμουλα, η μια ή αμφότερες οι πλευρές ίσως έκριναν ότι θα ήταν σε καλύτερη θέση αν συνέχιζαν έναν πόλεμο που θα έτρεφε ελπίδες για την πιθανότητα ενός καλύτερου αποτελέσματος, παρά αν υπέγραφαν ένα σύμφωνο που θα το απέκλειε. Με αμφότερες τις χώρες να εξετάζουν ακόμη την δυνατότητα για στρατιωτικά κέρδη και να θέλουν να αποφύγουν να φανούν αδύναμες, ένα επίσημο σύμφωνο φαίνεται ανέφικτο στο ορατό μέλλον [6].

Όλα αυτά δείχνουν έναν μακρό πόλεμο. Αυτός πιθανώς θα διεξαχθεί κυρίως στα ανατολικά και τα νότια της Ουκρανίας, μολονότι η Ρωσία θα διατηρούσε την ικανότητα να επιτεθεί σε άλλους στόχους. Τα στοιχεία μιας στρατηγικής για έναν μακροπρόθεσμο, ανοιχτό πόλεμο είναι ευρέως γνωστά: παροχή στην Ουκρανία των όπλων, των πυρομαχικών, της εκπαίδευσης, και των πληροφοριών που χρειάζεται για να αμυνθεί ενάντια στην Ρωσία˙ να είναι βέβαιο ότι το ΝΑΤΟ παραμένει αρκετά ισχυρό για να αποθαρρύνει την Ρωσία να κλιμακώσει την σύγκρουση ή να εμποδίσει τις προμήθειες να φτάσουν στην Ουκρανία˙ μείωση των εισαγωγών ενέργειας από την Ρωσία όσο το δυνατόν περισσότερο και όσο το δυνατόν συντομότερα.

Το συμπέρασμα είναι σαφές: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να διαβουλεύονται μεταξύ τους και με την Ουκρανία για τους στόχους του πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ πρέπει επίσης να τελειοποιήσουν τα σχέδιά τους για την αποτροπή και την απάντηση σε οποιεσδήποτε ρωσικές επιθέσεις σε άλλες χώρες ή σε οποιαδήποτε ρωσική χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Βραχυπρόθεσμα, η Δυτική επιτυχία θα είναι ιδιαιτέρως απίθανο να περιλαμβάνει μια συνθήκη ειρήνης, έναν πραγματικό τερματισμό της σύγκρουσης, ή την αλλαγή καθεστώτος στην Ρωσία. Αντίθετα, προς το παρόν η επιτυχία θα μπορούσε να συνίσταται στον σταδιακό περιορισμό των εχθροπραξιών, με την Ρωσία να μην κατέχει περισσότερα εδάφη από αυτά που κατείχε πριν από την πρόσφατη εισβολή και να συνεχίζει να απέχει από την χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Με την πάροδο του χρόνου, η Δύση θα μπορούσε να επιστρατεύσει ένα μείγμα κυρώσεων και διπλωματίας, σε μια προσπάθεια να επιτύχει την πλήρη ρωσική στρατιωτική απόσυρση από την Ουκρανία. Μια τέτοια επιτυχία θα ήταν κάθε άλλο παρά τέλεια, απλώς [θα ήταν] προτιμότερη από τις εναλλακτικές.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/World-Brief-Introduction-Richard-Haass/dp/0399562...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2022-02-07/how-break-...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-09-27/kremlin...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2021-06-14/how-biden-...
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2020-01-23/why-ame...
[6] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-12-07/falteri...

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/russian-federation/2022-04-22/wh...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition