Secure Connection

Πώς η ανισότητα παρακωλύει την στρατιωτική ισχύ

Οι διαιρεμένοι στρατοί δυσκολεύονται να νικήσουν

Jason Lyall

25/07/2022

Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα

Οι στρατοί δεν είναι απλώς το άθροισμα του προσωπικού και του εξοπλισμού τους˙ μπορεί να διασπαστούν από εθνοτικές, φυλετικές, ταξικές και άλλες κοινωνικές διαιρέσεις που διαμορφώνουν απαρέγκλιτα την ικανότητά τους να πολεμούν.

O JASON LYALL είναι πρόεδρος στην έδρα διεθνικών σπουδών «James Wright» του Dartmouth College και ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Divided Armies: Inequality and Battlefield Performance in Modern War [1].

Εμφάνιση άρθρου σε περισσότερες σελίδες

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας. Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Η πρόχειρα εκτελεσμένη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μαζί με την απροσδόκητα πεισματική ουκρανική αντίσταση, έχουν πυροδοτήσει μια συζήτηση σχετικά με το εάν οι σημερινοί τρόποι μέτρησης των στρατιωτικών ικανοτήτων είναι ελαττωματικοί. Πράγματι, οι αναλυτές των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ έχουν συγκλονιστεί από την ταχεία αποσύνθεση του αφγανικού στρατού το 2021, την κατάρρευση των ιρακινών μονάδων ενώπιον του αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους (ή ISIS) το 2014, και την χαοτική απόδοση της Αιθιοπίας εναντίον των ανταρτών του Τιγκρέι τα τελευταία δύο χρόνια. Οι Αμερικανοί αναλυτές προέβλεψαν σωστά ότι η Ρωσία θα εισέβαλε τον Φεβρουάριο, αλλά η υπόθεση τους ότι η Ουκρανία θα έπεφτε μέσα σε λίγες ημέρες έχει τροφοδοτήσει την αντίληψη ότι κάτι δεν πάει καλά στο πώς η κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών σκέφτεται και μετρά την στρατιωτική ισχύ. Εξωθούμενη από θυμωμένους νομοθέτες, η κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ έχει ξεκινήσει μια σαρωτική εσωτερική αναθεώρηση του πώς αξιολογεί την ξένη στρατιωτική ισχύ, εν μέσω των παραστρατημάτων της στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία και αλλού.

Ένα σύνταγμα του στρατού των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη, τον Ιούνιο του 2022. Shannon Stapleton / Reuters
------------------------------------------------------

Αυτές οι αποτυχίες των υπηρεσιών πληροφοριών έχουν μια κοινή ρίζα: παραμελούν τις μη υλικές κινητήριες δυνάμεις της στρατιωτικής ισχύος. Το πιο σημαντικό [είναι ότι], παραβλέπουν το πώς οι κοινωνικές ανισότητες εντός των στρατών διαμορφώνουν την απόδοση στο πεδίο της μάχης. Τα σημερινά μοντέλα καθαρής αξιολόγησης, [δηλαδή] το πλαίσιο που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της σχετικής ισχύος ενός στρατού, ευνοεί τους μετρήσιμους δείκτες, όπως ο αριθμός των αρμάτων μάχης και των στρατιωτών. Αυτές οι μέθοδοι μέτρησης έχουν αποδειχθεί κακοί δείκτες πρόβλεψης του πώς πολεμούν οι στρατοί και εάν κερδίζουν τους πολέμους. Οι αφγανικές δυνάμεις υπερτερούσαν αριθμητικά των μαχητών των Ταλιμπάν, αλλά δεν μπόρεσαν να μεταφράσουν τα υλικά πλεονεκτήματα τους σε νίκη. Ακόμη και οι μεγαλύτερες και καλύτερα εξοπλισμένες μαχητικές δυνάμεις μπορούν να αποτύχουν στο πεδίο της μάχης εάν τους λείπει η συνοχή και η αποφασιστικότητα των εχθρών τους. Οι στρατοί, τελικά, δεν είναι απλώς το άθροισμα του προσωπικού και του εξοπλισμού τους˙ μπορεί να διασπαστούν από εθνοτικές, φυλετικές, ταξικές και άλλες κοινωνικές διαιρέσεις που διαμορφώνουν απαρέγκλιτα την ικανότητά τους να πολεμούν. Η κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών αγνοεί αυτές τις δυναμικές με δικό της ρίσκο.

ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Τα κράτη δαπανούν περιουσίες ζυγίζοντας το ένα το άλλο. Οι καλύτερες γνώσεις μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα, αλλά η καθαρή αξιολόγηση είναι μια δύσκολη υπόθεση. Τα κράτη εφαρμόζουν περίπλοκα τεχνάσματα, επιδιώκοντας να κρύψουν την πραγματική στρατιωτική ισχύ τους από τα αδιάκριτα βλέμματα. Κάποιες ικανότητες μπορούν να αξιολογηθούν επαρκώς μόνο όταν ξεκινήσει η μάχη. Το γενικό πλαίσιο, επίσης, μπορεί να διαμορφώσει την δυναμική του πεδίου της μάχης με απρόβλεπτους τρόπους. Οι αναλυτές και οι οργανισμοί εξίσου μπορούν να κάνουν λάθη, όντες υποχρεωμένοι να κρίνουν με ελλιπείς πληροφορίες. Οι γνωστικές προκαταλήψεις και οι εσωτερικές πολιτικές μπορούν να διαστρεβλώσουν τις εκτιμήσεις. Ενώπιον αυτών των αλληλεπικαλυπτόμενων προβλημάτων, πολλοί αναλυτές επιλέγουν να είναι προσεκτικοί και να κλίνουν προς την πλευρά της υπερβολής των ικανοτήτων του εχθρού για να αποφύγουν εκπλήξεις στο πεδίο της μάχης.

Αυτή η συντηρητική προκατάληψη οδηγεί τους αναλυτές στο να ευνοούν τις ποσοτικές μετρήσεις των στρατιωτικών ικανοτήτων. Υπεραναλύουν τους αποκαλούμενους αντικειμενικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των ετοιμοπόλεμων στρατιωτών, των ετήσιων αμυντικών δαπανών, του κατά κεφαλήν εισοδήματος και της απόκτησης νέων τεχνολογιών, ώστε να εκτιμήσουν την σχετική στρατιωτική ισχύ. Πολλή προσπάθεια αφιερώνεται επίσης στην πρόβλεψη των ικανοτήτων των αντιπάλων από τα δημοσιευμένα δόγματα. Οι αναλυτές εκτιμούν τους ποσοτικούς δείκτες στρατιωτικής ισχύος χρησιμοποιώντας μια εκτεταμένη υποδομή δορυφόρων, συλλογής δεδομένων ανοιχτού κώδικα, κατασκόπων και ηλεκτρονικών υποκλοπών.

Τέτοιες προσπάθειες έχουν σημειώσει επιτυχίες - το σχέδιο της Ρωσίας να εισβάλει [2] στην Ουκρανία [3] δημοσιοποιήθηκε πριν ακόμη τα άρματα μάχης της διασχίσουν τα σύνορα. Αλλά οι αναλυτές που χρησιμοποιούν αντικειμενικές μετρήσεις βασίζονται σε τρεις υποθέσεις που δημιουργούν επικίνδυνα τυφλά σημεία.

Πρώτον, οι αναλυτές δεν πρέπει να υποθέτουν ότι η υλική ισχύς μεταφράζεται σε νίκες στο πεδίο της μάχης. Στο βιβλίο του, Military Power, του 2004, ο μελετητής των διεθνών σχέσεων Stephen Biddle [4] βρήκε ότι οι υλικοί παράγοντες όπως το ΑΕΠ, ο πληθυσμός και οι στρατιωτικές δαπάνες είχαν, στην καλύτερη περίπτωση, μια αδύναμη σύνδεση με τη νίκη στους πολέμους από το 1900 και μετά. Στο δικό μου έργο που εξέτασε 252 πολέμους από το 1800 και μετά, δεν βρήκα ουσιαστικά καμία στατιστική συσχέτιση μεταξύ του μεγέθους των αντίπαλων στρατών και των αποτελεσμάτων στο πεδίο της μάχης, συμπεριλαμβανομένων των σχετικών απωλειών, της πιθανότητας λιποταξίας και αυτομόλησης ή του ποιος τελικά νίκησε. Δεδομένων αυτών των αποτελεσμάτων, δεν προκαλεί ίσως έκπληξη το ότι μεγάλο μέρος της τρέχουσας συζήτησης μεταξύ των μελετητών σχετικά με τις πηγές στρατιωτικής αποτελεσματικότητας εστιάζει στους μη υλικούς παράγοντες, όπως ο τύπος του καθεστώτος, η ιδεολογία και η κουλτούρα και όχι η σχετική υλική ισχύς. Ωστόσο, οι δημόσιες συζητήσεις εκτός του ακαδημαϊκού κύκλου, συμπεριλαμβανομένων αυτών για την έκβαση [5] του πολέμου στην Ουκρανία, εξακολουθούν να ευνοούν τους παραδοσιακούς δείκτες της σχετικής υλικής ισχύος.

Δεύτερον, η σημερινή καθαρή αξιολόγηση υποθέτει ότι οι στρατοί είναι αποτελεσματικές φονικές μηχανές. Και αυτό είναι λάθος. Σχεδόν όλοι οι στρατοί αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές διαιρέσεις — ανεξάρτητα του αν είναι εθνοτικά, φυλετικά, ιδεολογικά ή ταξικά θεμελιούμενες— της ευρύτερης χώρας. Αν αφεθούν χωρίς διαχείριση, αυτές οι διαιρέσεις δημιουργούν τριβή που απομυζεί την στρατιωτική ισχύ. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι στρατοί αντλούν υπερβολικά από περιθωριοποιημένες ομάδες για να γλιτώσουν τους υποστηρικτές του καθεστώτος από το κόστος του πολέμου. Κάποιοι στρατοί διατηρούν την συνοχή μέσω του εκφοβισμού, υποχρεώνοντας τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν. Αυτοί οι στρατοί μπορεί να φαίνονται τρομεροί στην θεωρία, αλλά συνήθως τρεκλίζουν στη μάχη, χωλαίνοντας από τις διαμάχες. Η αποξένωση των Σουνιτών του Ιράκ υποδαύλισε τις σεκταριστικές εντάσεις εντός του ιρακινού στρατού. Αυτό οδήγησε πολλούς σουνίτες στρατιώτες να λιποτακτήσουν το 2014, επιτρέποντας στο ISIS [6] να καταλάβει τη Μοσούλη με ευκολία, παρά το γεγονός ότι υστερούσε σε αριθμούς και όπλα.

Τρίτον, οι αναλυτές υποθέτουν ότι οι υλικοί δείκτες είναι πιο αντικειμενικοί, οδηγώντας τους στο να υποβαθμίζουν άυλους παράγοντες, όπως το ηθικό των στρατιωτών ή την συνοχή των μονάδων. Και όταν οι αναλυτές λαμβάνουν υπόψη αυτούς τους άυλους παράγοντες τείνουν να τους αντιμετωπίζουν ως ομοιόμορφους σε έναν ολόκληρο στρατό. Με αυτό τον τρόπο, ωστόσο, παραλείπεται η ανθρώπινη πλευρά του πολέμου [7]. Οι στρατιώτες δεν είναι ομοιογενείς. Κάποιοι ίσως σπεύδουν για την σημαία. Αλλά άλλοι μπορεί να ωθούνται από πιο μισθοφορικά κίνητρα. Άλλοι πάλι ίσως υποχρεώνονται να πολεμήσουν για λογαριασμό μιας κυβέρνησης που απεχθάνονται. Η συρραφή ενός συνεκτικού αφηγήματος που εμπνέει όλους τους στρατιώτες να πολεμήσουν εξίσου σκληρά είναι πέρα από την δύναμη πολλών κυβερνήσεων. Η Ρωσία [8] προσπαθεί να σχηματίσει εθελοντικά τάγματα για να πολεμήσουν στην Ουκρανία από φυλακισμένους, μη ρωσικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, φιλορώσους Ουκρανούς στρατιώτες και ανυπότακτους. Το να δοθούν κίνητρα στους στρατιώτες [9] αυτού του συνονθυλεύματος, δεδομένου ειδικά του περιορισμένου χρόνου εκπαίδευσής τους, θα είναι δύσκολο. Οι αναλυτές πρέπει να αναγνωρίσουν ότι για πολλούς στρατούς, η διατήρηση της τάξης και της πειθαρχίας είναι εξίσου δύσκολη με τον πόλεμο με τις εχθρικές δυνάμεις.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ

Η βελτίωση της καθαρής αξιολόγησης προϋποθέτει το άνοιγμα του μαύρου κουτιού των στρατών ώστε να διερευνηθεί η φύση και η σοβαρότητα της ανισότητας που βρίσκεται εντός τους. Η διαίσθηση εδώ είναι απλή: οι στρατοί αντικατοπτρίζουν τις κοινωνίες τους και υπόκεινται στις ίδιες κοινωνικές διαιρέσεις. Οι αναλυτές πρέπει να συγκεντρώσουν δύο πληροφορίες για να εκτιμήσουν το επίπεδο ανισότητας ενός στρατού. Πρέπει πρώτα να χαρτογραφήσουν το μέγεθος και την σύνθεση των κοινωνικών ομάδων που απαρτίζουν τον στρατό. Ιστορικά, η εθνότητα [10] είναι μια πανίσχυρη πηγή δυνητικής διαίρεσης. Από το 1800 και μετά, ο μέσος στρατός έχει πάει στον πόλεμο με πέντε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες στις τάξεις του. Το 1812, η Μεγάλη Στρατιά (Grande Armée) του Ναπολέοντα παρέλασε στη Μόσχα με καταταγμένους στρατιώτες από τουλάχιστον εννέα διαφορετικές εθνικότητες, με τους Γάλλους στρατιώτες [να αποτελούν] τη μειοψηφία. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου [11], ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης, που συχνά θεωρείτο ως εθνοτικά ρωσικός, συναρμολόγησε βιαστικά μεραρχίες τυφεκιοφόρων με στρατιώτες από 28 διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Στην συνέχεια, οι αναλυτές πρέπει να γνωρίζουν το πώς αντιμετωπίζει το κράτος έκαστη ομάδα εντός του στρατού του. Σε κάποιες ομάδες ίσως παραχωρούνται πλήρη δικαιώματα και ευκαιρίες. Άλλες, ωστόσο, θα μπορούσαν να θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή, ακόμη χειρότερα, θα μπορούσαν να υπόκεινται σε βίαιη πολιτική καταπίεση. Η Γαλλία [12] και το Ηνωμένο Βασίλειο [13] επιστράτευαν συστηματικά αποικιακούς στρατούς από περιθωριοποιημένους πληθυσμούς για να διεξάγουν πολέμους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Όσο περισσότερο ένας στρατός αντλείται από περιθωριοποιημένες ομάδες, και όσο πιο σκληρά αντιμετωπίζονται αυτές οι ομάδες από το κράτος, τόσο πιο άνιση γίνεται η δύναμη - και τόσο χειρότερα αποδίδει στο πεδίο της μάχης.

Η διαφοροποίηση δεν αποτελεί πεπρωμένο. Η απόδοση στο πεδίο της μάχης ωθείται από το πώς το κράτος αντιμετωπίζει κάθε κοινωνική ομάδα, και όχι από τον συνολικό αριθμό των ομάδων μέσα σε έναν στρατό. Οι στρατοί χωρίς αποκλεισμούς, αυτοί που στρατολογούν μεταξύ ομάδων που απολαμβάνουν πλήρη υπηκοότητα, μπορούν να υπερβούν τις παραλυτικές κοινωνικές διαιρέσεις. Για αυτούς τους στρατούς, ο πατριωτισμός μπορεί να γίνει ένα πανίσχυρο κίνητρο. Το ίδιο, επίσης, μπορεί να γίνει η υπόσχεση για μεγαλύτερη ενσωμάτωση. Κατά την διάρκεια τόσο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου όσο και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι μαύροι Αμερικανοί διεξήγαγαν έναν διπλό πόλεμο: έναν των εναντίον εξωτερικών εχθρών και έναν για την ισότητα όταν τελείωσε ο πόλεμος. Ακόμη και οι αυταρχικές [14] δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης του Ιωσήφ Στάλιν, δελέασαν με μεγαλύτερη ενσωμάτωση τις καταπιεσμένες μειονότητες της Κεντρικής Ασίας [15] για να ενισχύσουν την στρατολόγηση. Όμως η ιστορία έχει βαρύτητα. Οι προσαρμογές εν καιρώ πολέμου ώστε να αυξηθεί η ενσωμάτωση μπορούν να βελτιώσουν οριακά την επίδοση στο πεδίο της μάχης, αλλά δεν μπορούν να υπερνικήσουν την κληρονομιά της καταπίεσης του κράτους πριν από τον πόλεμο.

Σε αντίθεση με τους τυπικούς δείκτες εθνικής ισχύος, η στρατιωτική ανισότητα προσφέρει μια σαφή σύνδεση με το πώς και το εάν οι στρατοί θα πολεμήσουν. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των στρατιωτών από περιθωριοποιημένες ομάδες σε έναν δεδομένο στρατό, τόσο χειρότερα θα αποδώσει ετούτος ο στρατός στο πεδίο της μάχης. Οι προπολεμικές ανισότητες διαπερνούν τον στρατό σαν δηλητήριο, διαβρώνοντας τη μαχητική ισχύ πριν καν πέσει ένας πυροβολισμός. Οι στρατιώτες που έχουν αντιμετωπίσει διακρίσεις στην πατρίδα μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμοι να πολεμήσουν στο πεδίο. Η ανισότητα σπέρνει επίσης την δυσπιστία μεταξύ των προνομιούχων και των περιθωριοποιημένων ομάδων, διαβρώνοντας τους δεσμούς μεταξύ των στρατιωτών και, σε πολλές περιπτώσεις, μεταξύ των αξιωματικών και των απλών στελεχών. Οι αδικίες του παρελθόντος δημιουργούν κοινό σκοπό μεταξύ των στοχοποιημένων ομάδων για να αντισταθούν στις στρατιωτικές αρχές. Ο στρατός της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας κατέρρευσε κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οι καταπιεσμένοι Μαγυάροι και Σλάβοι στρατιώτες επέλεξαν την λιποταξία έναντι του καθήκοντος, τρεπόμενοι σε φυγή από το πεδίο της μάχης.

Οι άνισοι στρατοί τείνουν να είναι καταναγκαστικοί προς τα στρατεύματά τους. Φοβούμενοι τη μαζική απειθαρχία, τέτοιοι στρατοί θα υιοθετήσουν άκαμπτες δομές διοίκησης. Απειλούν με ή χρησιμοποιούν βία για να κατασκευάσουν συνοχή. Όταν μείνουν χωρίς πειστική ιδεολογική απήχηση, οι υπερβολικά άνισοι στρατοί ίσως ενθαρρύνουν τους στρατιώτες να λεηλατήσουν και να βιάσουν, ως ανταμοιβή για την συνέχιση της υπηρεσίας τους. Η ανισότητα υποχρεώνει επίσης τους διοικητές να απλοποιήσουν τις τακτικές τους. Οι σύνθετες από κοινού επιχειρήσεις των Όπλων είναι υπερβολικά περίπλοκες για να εκτελεστούν από απρόθυμους στρατιώτες. Οι διοικητές μένουν να αντιμετωπίσουν έναν πόλεμο μέσα στον πόλεμο, καθώς προσπαθούν να επιβάλουν πειθαρχία και να συγκεντρώσουν επαρκή μαχητική ισχύ για να πολεμήσουν. Σε πολλές περιπτώσεις αποτυγχάνουν. Τα τελευταία 200 χρόνια, οι υπερβολικά άνισοι στρατοί έχουν υποστεί υψηλότερα ποσοστά απωλειών και συχνότερα ξεσπάσματα μαζικής λιποταξίας από τους χωρίς αποκλεισμούς αντίστοιχους τους. Ο στρατός των Μαχδιστών, που πολεμούσε στο Σουδάν, ήταν έντονα διαιρεμένος με εθνοτικά και φυλετικά κριτήρια και υπέστη μια από τις πιο μονόπλευρες ήττες στην καταγεγραμμένη ιστορία. Το 1898, στην [πόλη] Omdurman, έχασε πάνω από 12.000 στρατιώτες ενώ σκότωσε μόνο 48 των αντίπαλων αγγλο-αιγυπτιακών δυνάμεων.

ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

Η στρατιωτική ανισότητα προσφέρει αρκετά πλεονεκτήματα ως οδηγός για την απόδοση στο πεδίο της μάχης. Πρώτον, είναι πιο ορατή. Τα κράτη δεν μπορούν να κρύψουν εύκολα τις δομές των κοινωνιών τους ή το γεγονός της καταστολής. Οι αναλυτές μπορούν να χρησιμοποιήσουν δεδομένα ανοιχτού κώδικα καθώς και ιστορική έρευνα για να προσδιορίσουν πόσο άνισος και φίλερις μπορεί να είναι ένας δεδομένος στρατός. Οι κοινωνικές διαιρέσεις αργούν να αλλάξουν, δημιουργώντας σταθερές βασικές γραμμές σύγκρισης. Δεδομένης της σταδιακής και δύσκολης στο να αποκρυβεί φύσης των κοινωνικών δομών, οι εκτιμήσεις της ανισότητας είναι πιο πιθανό να είναι ακριβείς από εκείνες που αξιολογούν τις νέες στρατιωτικές τεχνολογίες ή τα δόγματα. Οι υπολογισμοί της ανισότητας μπορούν επίσης να προσαρμοστούν ανάλογα με το γενικό πλαίσιο. Σε κάποια περιβάλλοντα, οι εθνοτικές ή φυλετικές ταυτότητες ίσως δίχαζαν έναν στρατό. Η τάξη, η ιδεολογία ή το φύλο ίσως αποδεικνύονταν πιο εμφανή σε άλλους στρατούς. Το πιο σημαντικό είναι ίσως ότι η στρατιωτική ανισότητα είναι ένας επεκτάσιμος δείκτης. Μπορεί να προβλέψει την απόδοση στο πεδίο της μάχης ολόκληρων στρατών, μικρών σχηματισμών ή ακόμα και μεμονωμένων μονάδων.

Τα χρήσιμα στοιχεία για το ηθικό και την συνοχή αφθονούν. Οι στρατιώτες κοινοποιούν τις αιτιάσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συμπεριλαμβανομένων του Facebook, του Instagram, του Telegram, του TikTok και του Twitter. Τέτοια παράπονα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση του συνολικού ηθικού, της δυσπιστίας εντός των τάξεων [του στρατού] και της υποστήριξης στην κυβέρνηση. Οι αναρτήσεις των στρατιωτών μπορούν να εντοπιστούν γεωγραφικά σε συγκεκριμένες βάσεις. Οι έρευνες μπορούν επίσης να είναι αποτελεσματικά εργαλεία για την αξιολόγηση των υποτελών στρατών. Οι έρευνες εντός του αφγανικού στρατού παρείχαν πρώιμες ενδείξεις για εθνοτικές εντάσεις, φθίνουσα υποστήριξη στο καθεστώς και απροθυμία πολλών στρατιωτών να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι την κυβέρνηση.

Η ανισότητα μπορεί να παραμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι στρατοί στρατολογούν και αναπτύσσουν τους στρατιώτες τους. Οι υπερβολικά άνισοι στρατοί θα στρατολογούν συχνά, βίαια ή με άλλο τρόπο, από περιθωριοποιημένες κοινότητες, ως έναν τρόπο για να μονώσουν το καθεστώς από τα εγχώρια αντιπολεμικά αισθήματα. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία σκόνταψε [16] εν μέρει, διότι βασίστηκε σε στρατιώτες από αμφίθυμες μη ρωσικές μειονοτικές ομάδες, καιροσκόπους Κιργίζιους μισθοφόρους και παραπλανημένους Ρώσους στρατεύσιμους που τραβήχτηκαν από φτωχές, μακρινές περιοχές. Οι μετωπικές, συχνά ασυντόνιστες, επιθέσεις από αυτές τις δυνάμεις – βορά για τα κανόνια, ήταν άμεσο αποτέλεσμα ενός στρατού που στελεχώθηκε σε μεγάλο βαθμό από στρατιώτες που αντλήθηκαν από πληθυσμούς οι οποίοι θεωρούνταν αναλώσιμοι. Η Ρωσία μάζεψε αυτούς τους κακά εκπαιδευμένους στρατεύσιμους στο σώμα επιμελητείας του στρατού, οδηγώντας σε μπερδεμένες γραμμές ανεφοδιασμού και φάλαγγες εγκαταλελειμμένων αρμάτων μάχης. Ο εντοπισμός του πού αναπτύσσουν οι στρατοί τους περιθωριοποιημένους στρατιώτες τους ή του πού δεν επιτυγχάνουν τις ποσοστώσεις στρατολόγησης προσφέρει ενδείξεις για τις πιθανές ευαλωτότητες τους.

Η στρατιωτική ανισότητα μπορεί να προκαλέσει μίσος μεταξύ των στρατιωτών και των ανωτέρων τους. Οι άνισοι στρατοί συνήθως αντλούν τους αξιωματικούς τους από πολιτικά αξιόπιστες ομάδες, υποβιβάζοντας τις λιγότερο αξιόπιστες στις τάξεις των στρατολογημένων. Οι διαιρεμένοι στρατοί μαστίζονται από καψώνια και κακοποιήσεις. Οι αξιωματικοί διοικούν μέσω του εκφοβισμού και της βίας. Και τα άδικα στρατιωτικά νομικά συστήματα και οι εξωδικαστικές τιμωρίες ανθούν. Η διαφθορά [17], επίσης, είναι συχνά ένα σύμπτωμα ανισότητας, καθώς οι αξιωματικοί κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους για να κλέψουν από τους ίδιους τους στρατιώτες τους. Είναι εύκολο, σε τελική ανάλυση, να κάνουν οικονομία στην συντήρηση και στον εξοπλισμό ή να κλέβουν μισθούς, εάν οι αξιωματικοί θεωρούν τους στρατιώτες τους ως κατώτερούς τους. Τέτοια απρεπής συμπεριφορά παραλύει την στρατιωτική αποτελεσματικότητα και μπορεί να εντοπιστεί πριν ξεκινήσει ένας πόλεμος.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η παρακολούθηση της ανισότητας εντός των στρατών δεν είναι μαγικό ραβδί. Οι αναλυτές πρέπει ακόμη να λάβουν υπόψη τις στρατιωτικές ικανότητες. Οι τριβές, η αβεβαιότητα και η πορεία του πολέμου θα συνεχίσουν να ανατρέπουν ακόμη και τις καλύτερες προπολεμικές εκτιμήσεις. Αλλά η προσθήκη της στρατιωτικής ανισότητας στην καθαρή αξιολόγηση θα βελτιώσει την ακρίβεια, με ένα κλάσμα του κόστους της ακριβής τεχνολογίας, όπως οι νέες δορυφορικές ικανότητες ή η μυστική συλλογή πληροφοριών από σήματα. Οι τρόποι με τους οποίους οι κοινωνικές διαιρέσεις και οι ταυτότητες διαμορφώνουν την απόδοση στο πεδίο της μάχης δεν μπορούν να αγνοηθούν. Τα στρατιωτικά μοντέλα πρέπει να συμπεριλάβουν τα ανθρώπινα στοιχεία του πολέμου ή να διακινδυνεύσουν ανεπιθύμητες εκπλήξεις στο πεδίο της μάχης.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/ukraine/how-inequality-hobbles-military-p...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition

Εμφάνιση άρθρου σε περισσότερες σελίδες

Πώς η ανισότητα παρακωλύει την στρατιωτική ισχύ

Αναζήτηση

Δημοφιλή Άρθρα

Περιοχή Μελών