Η Κίνα δεν έχει φτάσει στο απόγειο της δύναμής της

Φυσικά, ο στρατός των ΗΠΑ δεν θα μείνει ακίνητος καθώς ο PLA προχωρά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χτίζουν ανθεκτικές διαστημικές υποδομές και δυνατότητες [13]. Σχεδιάζουν να αναπτύξουν βαλλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς στον Ινδο-Ειρηνικό τώρα που η Ουάσιγκτον δεν δεσμεύεται πλέον από την Συνθήκη για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μέσου Βεληνεκούς (Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty). Και σχεδιάζουν να προσθέσουν νέα μη επανδρωμένα πλοία καθώς και περισσότερα επανδρωμένα πλοία στον πολεμικό στόλο των ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν την Κίνα. Κορυφαία αυτών των προσπαθειών είναι η Πρωτοβουλία Αποτροπής στον Ειρηνικό (Pacific Deterrence Initiative, PDI), ένα σχέδιο του Πενταγώνου για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό. Σε αυτό το εναρκτήριο έτος, το PDI περιλαμβάνει περίπου 6 δισεκατομμύρια δολάρια για νέα ολοκληρωμένα συστήματα διοίκησης και ελέγχου, δυνατότητες drone, ηλεκτρονικό πόλεμο, μαχητικά F-35, πλοία για την αντιμετώπιση της χαμηλού επιπέδου κινεζικής επιθετικότητας και πρόκλησης, και συστήματα υποστήριξης και εξοπλισμό για πεζοναύτες των ΗΠΑ και άλλες χερσαίες δυνάμεις.

Αλλά ακόμη και με αυτές τις επενδύσεις, οι δυνάμεις των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό θα έχουν τρωτά σημεία που η Κίνα μπορεί να εκμεταλλευτεί για ασύμμετρο πλεονέκτημα. Για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι σε θέση να υπερασπιστούν τις προωθημένες βάσεις τους από κινεζικές πυραυλικές επιθέσεις ή τα διαστημικά πλεονεκτήματά τους από κινεζικές αντιδιαστημικές επιχειρήσεις. Τα τρέχοντα σχέδια προμηθειών και εξαγορών αποκαλύπτουν ότι σε δέκα χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα έχουν σημαντικά περισσότερες δυνάμεις να αναπτύξουν στην περιοχή από όσες έχουν τώρα. Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ εκσυγχρονίζεται, αλλά δεν θα έχει μέχρι το 2045 τον στόλο μεταξύ 450 και 500 πλοίων που προγραμματίζει —ένα μέγεθος στόλου που θα έχει η Κίνα σε μόλις δέκα χρόνια.

Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι η Κίνα δεν έχει φτάσει ακόμη στην θέση του μέγιστου στρατιωτικού πλεονεκτήματος έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι ενδεικτικό ότι αν και Δυτικοί μελετητές όπως οι Brands και Beckley προτείνουν [14] ότι μια σχετικά στάσιμη οικονομία θα πρέπει να επηρεάσει τους στρατηγικούς υπολογισμούς των Κινέζων ηγετών, ενθαρρύνοντάς τους να δράσουν τώρα ή αλλιώς να χάσουν την ευκαιρία τους, δεν υπάρχουν στοιχεία αυτής της γραμμής σκέψης στα κινέζικα πολιτικά ή στρατιωτικά κείμενα, σύμφωνα με τις αναλύσεις κειμένων που πραγματοποιούνται με εργαλεία επεξεργασίας και ανάλυσης φυσικής γλώσσας. Πράγματι, οι περισσότεροι Κινέζοι στρατηγοί είναι αισιόδοξοι για το μέλλον της Κίνας. Όπως έγραψε ο Κινέζος πρώην διπλωμάτης, Zhen Bingxi [15], σε ένα περιοδικό που δημοσιεύεται από την People's Daily Press [στμ: η Λαϊκή Ημερησία, η επίσημη εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας], η Κίνα «είναι σε καλό δρόμο να γίνει παγκόσμια υπερδύναμη», ακόμα κι αν θα συνεχίσει να υστερεί σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε κάποιους τομείς. Ορισμένοι Κινέζοι σχολιαστές μέσων ενημέρωσης έχουν αντιδράσει ανοιχτά στην αμερικανική ρητορική σχετικά με την «κορύφωση της Κίνας», σημειώνοντας [16] ότι η χώρα «έχει αψηφήσει εδώ και πολύ καιρό τις απαισιόδοξες προβλέψεις των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης και της ακαδημαϊκής κοινότητας [των ΗΠΑ]», όπως το έθεσε ένας δημοσιογράφος σε ένα φιλικό προς το Πεκίνο μέσο μαζικής ενημέρωσης τους Χονγκ Κονγκ.

Κάποιοι μπορεί να απορρίψουν αυτά τα σχόλια ως προβλέψιμες απόπειρες να αντικρούσουν ένα αφήγημα της κινεζικής παρακμής. Αλλά κανένα έγκυρο κινεζικό στρατιωτικό κείμενο δεν εξετάζει το επιχείρημα ότι η Κίνα [17] πρέπει να πάρει την Ταϊβάν τώρα επειδή το παράθυρο ευκαιρίας κλείνει, παρόλο που Κινέζοι σχολιαστές ασφαλείας συζητούν τακτικά άλλα ευαίσθητα θέματα, όπως η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών της Κίνας για ειρηνική ενοποίηση με την Ταϊβάν. Τέτοια γραπτά υποδηλώνουν ότι οι Κινέζοι ηγέτες πιστεύουν όλο και περισσότερο ότι θα μπορούσαν να καταλάβουν την Ταϊβάν με την βία και ότι η ειρηνική ενοποίηση δεν λειτουργεί. Η ρητορική του Xi, επιπλέον, δείχνει ότι μπορεί να θέλει να επιτύχει την ενοποίηση για να σφραγίσει την κληρονομιά του. Επομένως, από την στιγμή που είναι σίγουρος ότι ο PLA είναι έτοιμος, μπορεί να κινηθεί γρήγορα για να καταλάβει την Ταϊβάν —όχι επειδή δεν θα έχει άλλη ευκαιρία, αλλά επειδή το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο.

Αν αυτή είναι η σκέψη του Xi [18], έχει δίκιο. Ακόμα κι αν η ανάπτυξή της παραμείνει στάσιμη την επόμενη δεκαετία, η Κίνα θα εξακολουθεί να είναι πιθανότατα η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Οποιαδήποτε μέτρα λιτότητας θεσπιστούν τότε θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αγγίξουν τον στρατό. Και ένα είναι σίγουρο: η Κίνα θα είναι πιο ικανή στρατιωτικά το 2035 από όσο σήμερα.

ΚΙΝΑ ΜΕ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, ΚΙΝΑ ΙΚΑΝΗ

Μια αγχωμένη Κίνα στο απόγειο της δύναμής της και μια Κίνα με αυτοπεποίθηση που εξακολουθεί να βρίσκεται σε στρατιωτική άνοδο μπορεί να αναμένεται να ενεργήσουν με παρόμοιους τρόπους. Αμφότερες θα είναι πιο επιθετικές, ειδικά όταν πρόκειται για εδαφικά ζητήματα όπως η Ταϊβάν [19]. Αλλά αυτά τα διαφορετικά κίνητρα για την κινεζική επιθετικότητα υποδηλώνουν διαφορετικές στρατηγικές απαντήσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες: μια Κίνα που κορυφώνεται θα είναι η πιο επικίνδυνη την επόμενη δεκαετία, ενώ μια [Κίνα] ακόμα ανοδική θα είναι απειλή για πολύ περισσότερο από αυτό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες [20] θα πρέπει να είναι επιφυλακτικές όσον αφορά τις βραχυπρόθεσμες λύσεις που υπονομεύουν την ικανότητά τους να ανταγωνίζονται μακροπρόθεσμα και να προετοιμάζονται εξίσου για έναν πόλεμο το 2027 και το 2037.