Η ώρα για την γεωμηχανική είναι τώρα

Η «γεωμηχανική» (geoengineering) μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, αλλά συνήθως αναφέρεται στην προσπάθεια αντιστάθμισης των αυξανόμενων παγκόσμιων θερμοκρασιών που προκύπτουν από το φαινόμενο του θερμοκηπίου με το να εισάγονται σωματίδια με συστηματικό και διαρκή τρόπο στην ατμόσφαιρα της γης, έτσι ώστε να αντανακλά καλύτερα τις ακτίνες του ήλιου. Αν και η ιδέα ακούγεται φουτουριστική, το βασικό σχέδιο υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Το 1965, μια ομάδα επιστημονικών συμβούλων του προέδρου των ΗΠΑ, Λίντον Τζόνσον, πρότεινε ότι μπορεί να είναι απαραίτητο κάποιο είδος επιδιόρθωσης της μηχανικής του πλανήτη. «Οι κλιματικές αλλαγές που μπορεί να προκληθούν από την αυξημένη περιεκτικότητα [σε διοξείδιο του άνθρακα] θα μπορούσαν να είναι επιβλαβείς από την άποψη των ανθρώπων», σημείωσαν. «Οι δυνατότητες σκόπιμης πρόκλησης αντισταθμιστικών κλιματικών αλλαγών πρέπει επομένως να διερευνηθούν διεξοδικά».

Καπνός καλύπτει μια γέφυρα στο Σιάτλ, στην πολιτεία Ουάσιγκτον, τον Οκτώβριο του 2022. Matt Mills McKnight / Reuters
----------------------------------------------

Δεν διερευνήθηκαν. Με τα χρόνια, το ενδιαφέρον για την γεωμηχανική περιοδικά αυξήθηκε. Αλλά ποτέ δεν προσέλκυσε τόσο μεγάλη επίσημη προσοχή ή ιδιωτικές επενδύσεις όσο άλλες μέθοδοι πρόληψης της κλιματικής αλλαγής, άμβλυνσης των χειρότερων επιπτώσεών της, ή προσαρμογής σε αυτήν. Τώρα, ωστόσο, καθώς ο ρυθμός και η καταστροφικότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων φαίνεται να επιταχύνονται πέρα από μερικές από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις [1], η γεωμηχανική μπορεί επιτέλους να έχει την ευκαιρία της.

Οι επιστήμονες είναι βέβαιοι ότι η γεωμηχανική θα είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, επειδή οι περιοδικές ηφαιστειακές εκρήξεις, που εκτοξεύουν κάθε είδους σωματίδια στον αέρα, έχουν δροσίσει την γη στο παρελθόν. Αλλά η ανθρώπινη παρέμβαση στα φυσικά συστήματα της γης εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις δυνητικά επικίνδυνες επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στον καιρό και τους ωκεανούς. Υπάρχουν επίσης ανησυχίες σχετικά με τον ηθικό κίνδυνο (moral hazard) που δημιουργείται από την ενθάρρυνση της συνεχούς ή της ακόμη μεγαλύτερης χρήσης ορυκτών καυσίμων που εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα, με το να υποδηλώνεται ότι μπορεί να αποφευχθεί η βλάβη που προκαλούν. Αυτή η πιθανή συνέπεια, ειδικότερα, εξηγεί την έντονη αντίθεση στην γεωμηχανική από ακτιβιστές και κυβερνήσεις που σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή μειώνοντας τις εκπομπές ορυκτών καυσίμων.

Επί δεκαετίες, τέτοιες ανησυχίες θα μπορούσαν να παραμείνουν απλώς θεωρητικές. Ωστόσο, έχει έρθει η ώρα για τις κυβερνήσεις και τον ιδιωτικό τομέα να τις αντιμετωπίσουν και να δεσμευτούν πιο σοβαρά στην εφαρμογή τεχνικών γεωμηχανικής, αυξάνοντας παράλληλα σημαντικά την έρευνα για την παρακολούθηση των κινδύνων που ενέχουν.

ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ ΕΔΩ

Για πολλούς σε όλο τον κόσμο, οι τελευταίοι μήνες έφεραν ένα καλοκαίρι από την κόλαση. Μέρη όπως η Κίνα, το Πακιστάν, και η Ευρώπη γνώρισαν ζέστη ρεκόρ, ξηρασία, πυρκαγιές, και ξαφνικές πλημμύρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ξαφνική ένταση του τυφώνα Ian, που προκάλεσε καταστροφή στη νοτιοδυτική Φλόριντα, κατέστησε ξεκάθαρο ότι οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής [2] ήρθαν νωρίτερα και με μεγαλύτερη αγριότητα από ό,τι περίμεναν πολλοί ακτιβιστές της κλιματικής αλλαγής. Όπως αναγνώρισε πρόσφατα ο Steven Bowen, ο πρώην επικεφαλής της γνώσης περί καταστροφών στην Aon, μια κορυφαία εταιρεία ασφάλισης ακινήτων και ατυχημάτων [3], «οι μοντελοποιημένες κλιματικές επιπτώσεις που υποθέσαμε ότι ήταν 25 έως 50 χρόνια μακριά, σε ορισμένες περιπτώσεις συμβαίνουν ήδη σήμερα».

Ευτυχώς, στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το καλοκαίρι έφερε επίσης νομοθετική πρόοδο για την κλιματική αλλαγή. Η Πράξη για τη Μείωση του Πληθωρισμού, που υπογράφηκε σε νόμο τον Αύγουστο, περιελάμβανε επιδοτήσεις πράσινης τεχνολογίας που έθεσαν ρεκόρ [4]. Κανείς όμως δεν πρέπει να βασίζεται σε τέτοια μέτρα πολιτικής για να αποτρέψει μελλοντικούς κραδασμούς από τα έντονα καιρικά φαινόμενα που προκαλούνται από την κλιματική αλλαγή. Η μείωση του ρυθμού αύξησης των εκπομπών σίγουρα θα είναι χρήσιμη μακροπρόθεσμα, αλλά δεν θα βοηθήσει τον κόσμο να αποτρέψει ακραίες καιρικές κρίσεις οποτεδήποτε σύντομα για διάφορους λόγους.

Πρώτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν μόνο περίπου το 15% των ετήσιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στον κόσμο και οι μειώσεις εκπομπών εκεί είναι πιθανό να ξεπεραστούν εύκολα από τις αυξήσεις των εκπομπών από τον υπόλοιπο κόσμο —ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς χρησιμοποιούν ορυκτά καύσιμα για να τροφοδοτήσουν την οικονομική τους ανάπτυξη στις επόμενες δεκαετίες. Για παράδειγμα, ο καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής, Jack Goldstone, έχει υπολογίσει [5] ότι εάν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ανά άτομο στην Αφρική φτάσουν στο επίπεδο της Ινδίας μέχρι τα μέσα του αιώνα, οι ετήσιες εκπομπές της Αφρικής θα είναι ίσες με το σύνολο των ετήσιων εκπομπών των Ηνωμένων Πολιτειών σήμερα. Αυτός ο υπολογισμός δεν μετρά την τεράστια αύξηση των εκπομπών που αναμένεται και στην Ινδία, επίσης.

Πιο ουσιαστικά, η ατμόσφαιρα της γης έχει ήδη απορροφήσει τεράστιες ποσότητες αερίων του θερμοκηπίου, ειδικά διοξείδιο του άνθρακα, που παγιδεύουν την θερμότητα και ζεσταίνουν τον πλανήτη. Αυτά τα αέρια έχουν συσσωρευτεί κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες οικονομικής ανάπτυξης που [η ανθρωπότητα] βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα. Ως αποτέλεσμα, οι συνεχιζόμενες ακραίες καιρικές συνθήκες έχουν ήδη δημιουργηθεί, ανεξάρτητα από τις προσπάθειες του κόσμου από τώρα έως το 2050 να μειώσει την αύξηση των νέων εκπομπών.

Οι φυσικές και τεχνολογικές μέθοδοι για την απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα δεν θα λειτουργήσουν εγκαίρως για να σώσουν τον κόσμο από περισσότερες δεκαετίες έντονων καιρικών συνθηκών. Η καλλιέργεια τεράστιου αριθμού δέντρων, που αφαιρούν το διοξείδιο του άνθρακα με φυσικό τρόπο μέσω της φωτοσύνθεσης, θα βοηθούσε, αλλά θα απαιτούσε έκταση τόσο μεγάλη όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς μαζί για να δημιουργήσουν μια ουσιαστική κάμψη στις υπάρχουσες ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα.

Το διοξείδιο του άνθρακα μπορεί να αναρροφηθεί από τον αέρα με τεχνολογία, είτε άμεσα, κάτι που είναι γνωστό ως «άμεση σύλληψη αέρα», είτε έμμεσα, αφαιρώντας το από το νερό των ωκεανών, δίνοντας στους ωκεανούς την ικανότητα να απορροφούν περισσότερο από αυτό. Ωστόσο, και οι δύο τεχνολογίες είναι πολύ ακριβές και απέχουν χρόνια από την εφαρμογή τους στην κλίμακα που απαιτείται για να κάνουν την διαφορά στις παγκόσμιες θερμοκρασίες, ακόμη και με τις γενναιόδωρες επιδοτήσεις για τεχνολογίες δέσμευσης άνθρακα που προβλέπονται στον Νόμο για τη Μείωση του Πληθωρισμού. Γράφοντας για το Ταμείο Περιβαλλοντικής Άμυνας νωρίτερα φέτος, η δημοσιογράφος Joanna Foster σημείωσε [6] ότι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να χρειαστεί να απορροφούν έως και 1.850 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα ετησίως για να πετύχουν τον στόχο μηδενικών εκπομπών. Αλλά υπάρχει μόνο ένας μικρός αριθμός μονάδων άμεσης σύλληψης από την ατμόσφαιρα που λειτουργούν στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, και ακόμη και οι πιο προηγμένες, όπως το εργοστάσιο Orca που άνοιξε πρόσφατα στην Ισλανδία, μπορούν να αφαιρέσουν μόλις 4.000 τόνους ετησίως.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, όλα τα παραπάνω μέτρα είναι απαραίτητα σε μακροπρόθεσμη βάση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, αλλά δεν θα λειτουργήσουν αρκετά γρήγορα για να αποτρέψουν την συνεχιζόμενη έντονη κακοκαιρία. Ήρθε η ώρα για μια πιο ριζική λύση.

ΓΡΗΓΟΡΑ, ΦΘΗΝΑ, ΚΑΙ ΛΙΓΟΣ ΗΘΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Το 2009 [7] και ξανά το 2013 [8], μια ομάδα ειδικών για το κλίμα και την εξωτερική πολιτική με επικεφαλής τον ενεργειακό ειδικό David Victor σημείωσε στο Foreign Affairs ότι η έρευνα γεωμηχανικής δεν ήταν εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται. Υποστήριξαν ότι ήταν καιρός να ενισχυθεί ουσιαστικά η επιστημονική έρευνα σχετικά με την γεωμηχανική για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Έκτοτε, ο φυσικός David Keith έχει εμπλουτίσει και δοκιμάσει αρκετά μια συγκεκριμένη τεχνική που έχει μελετηθεί περισσότερο: την εισαγωγή σωματιδίων θείου στην ατμόσφαιρα έτσι ώστε να αντανακλά καλύτερα το ηλιακό φως και ως εκ τούτου να ψύχει τον πλανήτη.

Σύμφωνα με τον Keith, τα οφέλη αυτής της τεχνικής, την οποία αποκαλεί «Στρατοσφαιρική Έγχυση Θειικού [Άλατος]» (Stratospheric Sulfate Injection, SSI), υπερτερούν των κινδύνων. Στους New York Times [9] τον Οκτώβριο του 2021, ο Keith έγραψε: «Αν και είναι περιορισμένη, η επιστήμη μέχρι στιγμής προτείνει ότι οι βλάβες που θα προέκυπταν από το κούρεμα ενός βαθμού από τις παγκόσμιες θερμοκρασίες θα ήταν μικρές σε σύγκριση με τα οφέλη. Οι θάνατοι από την ατμοσφαιρική ρύπανση από το προστιθέμενο θείο στον αέρα θα αντισταθμίζονταν περισσότερο από τη μείωση του αριθμού των θανάτων από υπερβολική ζέστη, ο οποίος θα ήταν 10 έως 100 φορές μεγαλύτερος».

Σύμφωνα με τον Keith, αυτή η μέθοδος γεωμηχανικής είναι «φθηνή και δρα γρήγορα». Ο Gernot Wagner, ένας οικονομολόγος που ειδικεύεται στην κλιματική αλλαγή, και ο Wake Smith, ένας λέκτορας για την κλιματική παρέμβαση, εκτιμούν [10] ότι το SSI θα κόστιζε στον κόσμο περίπου 2 έως 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για 15 χρόνια, ποσό που θα μπορούσαν εύκολα να αντέξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από μόνες τους, ακόμα κι αν καμία άλλη χώρα δεν μοιραζόταν το κόστος.

Η αναγνώριση των πλεονεκτημάτων αυτής της τεχνολογίας δεν σημαίνει ότι απορρίπτονται οι κίνδυνοι που θα μπορούσε να εγκυμονεί. Το SSI πιθανότατα θα αυξήσει την οξίνιση των ωκεανών, η οποία θα μπορούσε να βλάψει τους κοραλλιογενείς υφάλους και την θαλάσσια ζωή καθώς τα θειώδη που θα ψεκάζονται θα πέφτουν πίσω στην γη. Θα μπορούσε επίσης να αλλάξει τα καιρικά μοτίβα με άγνωστους τρόπους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ανάπτυξη του SSI πρέπει να συνοδεύεται από συνεχή παρακολούθηση των επιπτώσεών του και ουσιαστικά περισσότερη έρευνα για την πιθανή χρήση άλλων, πιο ευνοϊκών σωματιδίων. Οι επιστήμονες θα πρέπει επίσης να μελετήσουν τρόπους αντιστάθμισης της οξίνισης των ωκεανών, για παράδειγμα, με την εισαγωγή στοιχείων βάσης στο νερό των ωκεανών.

Ευτυχώς, ο Keith υπολόγισε ότι οι προσπάθειες που απαιτούνται για την ανάπτυξη του SSI είναι διαχειρίσιμες: «λιγότερο από δύο εκατομμύρια τόνοι θείου ετησίως που εγχέεται στην στρατόσφαιρα από έναν στόλο περίπου εκατό αεροσκαφών ψηλής πτήσης θα αντανακλούσαν το φως του ήλιου και θα δρόσιζαν τον πλανήτη κατά έναν βαθμό». Και είναι σημαντικό, το SSI μπορεί να μειωθεί ελαττώνοντας τις εγχύσεις θείου ή σταματώντας τις εντελώς εάν οι κίνδυνοι φαίνονται πολύ μεγάλοι ή αν άλλα μέσα ψύξης του πλανήτη ή απομάκρυνσης του άνθρακα από την ατμόσφαιρα αποδειχθούν πιο οικονομικά. Μια από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις μπορεί τελικά να είναι μια λιγότερο επικίνδυνη μορφή γεωμηχανικής: η λάμπρυνση νεφών (ψεκασμός αλμυρού νερού στα σύννεφα για να αντανακλούν περισσότερο το φως του ήλιου) ή η λέπτυνση νεφών (εισαγωγή πάγου στα σύννεφα για να μειωθεί η διάρκεια ζωής τους και έτσι να επιτραπεί η διαφυγή περισσότερης θερμότητας από την γη). Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, και οι δυο αυτές εναλλακτικές βρίσκονται σε πειραματικό στάδιο και 15 έως 20 χρόνια μακριά από την ανάπτυξή τους.

Εν τω μεταξύ, τα πρόσφατα παγκόσμια γεγονότα μετριάζουν τις ανησυχίες σχετικά με τον ηθικό κίνδυνο που, μέχρι τώρα, αποθάρρυνε ακόμη και την έρευνα στην γεωμηχανική. Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία και η υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας μείωση της παραγωγής πετρελαίου του ΟΠΕΚ+, η οποία αναμένεται να ανεβάσει τις τιμές της ενέργειας, αποτελούν έντονες υπενθυμίσεις των κινδύνων για την εθνική ασφάλεια από την εξάρτηση από άλλες χώρες για ορυκτά καύσιμα. Για χρόνια, επιχειρήματα σχετικά με την εθνική ασφάλεια στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούνται για την προώθηση εγχώριων γεωτρήσεων πετρελαίου και φυσικού αερίου, έτσι ώστε η χώρα να μην εξαρτάται τόσο από τις δυνητικά αναξιόπιστες πηγές ενέργειας της Μέσης Ανατολής. Αλλά με την εξάρτηση της ρωσικής οικονομίας από τα ορυκτά καύσιμα και με την οικονομία των ΗΠΑ και ακόμη και με το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ να συνεχίζουν να υπόκεινται στις ιδιοτροπίες του ΟΠΕΚ, όσο περισσότερο οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες απομακρύνονται από τα ορυκτά καύσιμα, τόσο λιγότερο εκτεθειμένες θα είναι όλες οι οικονομίες από μελλοντικές διακοπές εφοδιασμού ορυκτών καυσίμων και αυξήσεις των τιμών του πετρελαίου. Πράγματι, η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας που κυκλοφόρησε πρόσφατα η κυβέρνηση Μπάιντεν καθιστά τη μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα αναπόσπαστο μέρος της ατζέντας εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ.

Εν ολίγοις, οι τρέχουσες επιταγές εθνικής ασφάλειας θα πρέπει να αντισταθμίσουν σημαντικά, αν όχι εξ ολοκλήρου, τις ανησυχίες σχετικά με τον ηθικό κίνδυνο σχετικά με την γεωμηχανική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι και εταίροι τους έχουν περισσότερους λόγους από ποτέ για να αποφύγουν την αύξηση των εκπομπών άνθρακα μέσω μεγαλύτερης κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων.

ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ

Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες [11] δεν θα ξεκινούσαν την γεωμηχανική χωρίς μια διεθνή συμφωνία και ένα παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης που να επιβλέπει την προσπάθεια. Αλλά ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός και είναι αδιανόητο ότι η παγκόσμια συναίνεση για την γεωμηχανική θα μπορούσε να επιτευχθεί σύντομα.

Αντίστοιχα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ξεκινήσουν συνεργαζόμενες στενότερα με χώρες ομοϊδεάτες για την εφαρμογή της γεωμηχανικής. Η Ευρώπη και μεγάλο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου, που αυτό το καλοκαίρι γνώρισε από πρώτο χέρι τις καταστροφές της κλιματικής αλλαγής, θα πρέπει να ενθαρρύνουν αυτήν την προσπάθεια και ίσως ακόμη και να συμμετάσχουν. Αν και η Κίνα ίσως να μην συνεργαστεί ή να μοιραστεί τα μέτρια κόστη της εφαρμογής του SSI, κι αυτή, επίσης, υπέφερε αυτό το καλοκαίρι από την κλιματική αλλαγή που προκάλεσε ξηρασία και πλημμύρες, και οι Κινέζοι ηγέτες πιθανότατα θα έκαναν «τα στραβά μάτια» ενώ άλλες χώρες θα προσπαθούν να δροσίσουν τον πλανήτη. Η μόνη μεγάλη δύναμη που θα διαφωνεί θα ήταν πιθανώς η Ρωσία, η οποία υπολογίζει σε περισσότερη κλιματική αλλαγή για να ξεπαγώσει την Σιβηρία, να επεκτείνει την καλλιεργήσιμη γη για την γεωργία, και να λιώσει περαιτέρω την Αρκτική, επιτρέποντας περισσότερες ευκαιρίες για εξερεύνηση πετρελαίου. Αλλά σε ένα σενάριο στο οποίο η Κίνα βρίσκεται στο περιθώριο και ο υπόλοιπος κόσμος υποστηρίζει την γεωμηχανική, η Ρωσία [12], που είναι ήδη παγκόσμιος παρίας, θα έπρεπε απλώς να ανησυχεί.

Σχεδόν τα πάντα στη ζωή περιλαμβάνουν συμβιβασμούς. Η ανταπόκριση στην κλιματική αλλαγή δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο κόσμος μπορεί να συνεχίσει να υποφέρει από δεκαετίες τραγικών φυσικών καταστροφών και ακραίων καιρικών φαινομένων ή μπορεί να αναλάβει τον μετρημένο κίνδυνο να αλλάξει πορεία, δεδομένων των αλλαγμένων συνθηκών. Όπως λέει και η παροιμία, «Όταν τα γεγονότα αλλάζουν, αλλάζω γνώμη. Εσύ τι κάνεις;».

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2021-12-14/coming-carbon-t...
[2] https://www.foreignaffairs.com/topics/climate-change
[3] https://www.axios.com/2022/08/02/heat-wave-climate-change-us-infrastructure
[4] https://www.foreignaffairs.com/united-states/america-rejoins-climate-fight
[5] https://www.economist.com/special-report/2022/10/05/the-energy-transitio...
[6] https://www.edf.org/article/carbon-capture-fight-climate-change-stop-cli...
[7] https://www.foreignaffairs.com/articles/arctic-antarctic/2009-03-01/geoe...
[8] https://www.foreignaffairs.com/articles/global-commons/2013-03-27/truth-...
[9] https://www.nytimes.com/2021/10/01/opinion/climate-change-geoengineering...
[10] https://www.seas.harvard.edu/news/2018/11/calculating-solar-geoengineeri...
[11] https://www.foreignaffairs.com/regions/united-states
[12] https://www.foreignaffairs.com/regions/russian-federation

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/world/time-geoengineering-now-climate-change

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition