Η εποχή της κλιματικής καταστροφής είναι εδώ

Δεύτερον, οι χώρες πρέπει να εργαστούν για να ενισχύσουν τις ικανότητες διασυνοριακής αντίδρασης. Οι καταστροφές που σχετίζονται με το κλίμα είναι συχνά διεθνείς, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την συντονισμένη αντιμετώπιση καταστροφών. Οι γειτονικές κυβερνήσεις έχουν ήδη αποδειχθεί πρόθυμες να συνεργαστούν σε περίπτωση κρίσης˙ όταν οι πλημμύρες κατέστρεψαν την Σλοβενία στις αρχές Αυγούστου, γεγονός που ισοδυναμούσε με την χειρότερη φυσική καταστροφή της χώρας, η Γαλλία και η Γερμανία έστειλαν υλικά, συμπεριλαμβανομένων προκατασκευασμένων γεφυρών, για να βοηθήσουν την σλοβενική αντίδραση. Ομοίως, η ΕΕ έστειλε πυροσβεστικά αεροπλάνα στην Κύπρο καθώς καταστρεφόταν από πυρκαγιές, και η Ελλάδα μοιράστηκε επιβραδυντικά φωτιάς. Το ΝΑΤΟ έχει επίσης δώσει ένα καλό παράδειγμα, αναλαμβάνοντας την ηγεσία στην θεσμοθέτηση της διασυνοριακής συνεργασίας για την αντιμετώπιση καταστροφών ενόψει του αυξανόμενου κλιματικού κινδύνου που θα μπορούσε να επηρεάσει την ασφάλεια των κρατών-μελών. Το 2022 ανέπτυξε 40 αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων πυροσβεστικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων, για την καταστολή των πυρκαγιών στην Ελλάδα, και φέτος ίδρυσε ένα κέντρο για την κλιματική αλλαγή και την ασφάλεια ώστε να βελτιώσει τις στρατηγικές αντιμετώπισης στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, τέτοιες διασυνοριακές προσπάθειες είναι αποσπασματικές και χρειάζεται περισσότερος συντονισμός για να διασφαλιστεί ότι μοιράζονται επαρκείς προμήθειες, προσωπικό, και γνώσεις.

Τρίτον, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να δεσμευτούν για το κλείσιμο του κενού στην ασφαλιστική προστασία: την διαφορά μεταξύ του τι πρέπει να ασφαλιστεί έναντι των κλιματικών καταστροφών και του τι πραγματικά καλύπτεται [ασφαλιστικά]. Από τις παγκόσμιες απώλειες 360 δισεκατομμυρίων δολαρίων που προκλήθηκαν από ακραία καιρικά φαινόμενα το 2022, η ασφάλιση κάλυψε μόνο το 39%. Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος των ζημιών έπρεπε να απορροφηθεί από άτομα, κυβερνήσεις, και φιλανθρωπίες και όχι από ασφαλιστικές εταιρείες, ρίχνοντας το βάρος της ανάκαμψης στον δημόσιο τομέα και καταπονώντας τους πόρους της κοινότητας. Οι πληρωμές ασφάλισης επιταχύνουν την ανάκαμψη και απαλλάσσουν τις οικογένειες από το να πρέπει να κάνουν καταστροφικές επιλογές στον απόηχο μεγάλων φυσικών καταστροφών, όπως το να τραβήξουν τα παιδιά από το σχολείο τους για να τα βάλουν να δουλέψουν ή να πουλήσουν πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία όπως σπόρους και ζώα για να ανακουφίσουν την οικονομική πίεση.

Πολλά υποσχόμενες ασφαλιστικές λύσεις που χρηματοδοτούνται από φιλανθρωπία και κρατική βοήθεια αρχίζουν να εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι καινοτομίες περιλαμβάνουν την δημιουργία περιφερειακών συνενώσεων [διάφορων πόρων για την αντιμετώπιση] κινδύνων στην Καραϊβική και την Αφρική και χαμηλού κόστους ασφάλιση για τις [ακραίες] θερμοκρασίες για τις γυναίκες στην Ινδία ώστε να αναπληρώσουν μισθούς που χάθηκαν όταν οι υψηλές θερμοκρασίες καθιστούν αδύνατη την εργασία. Τα κράτη πρέπει να βασιστούν σε αυτά τα καινοτόμα ασφαλιστικά συμβόλαια καθώς εξελίσσεται ο κλιματικός κίνδυνος. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να επεκτείνουν την διαθεσιμότητα πολιτικών που παρέχουν χρήματα πριν από μια καταιγίδα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να επενδύσουν σε αντιπλημμυρικά μέτρα ή να προσφέρουν κίνητρα για επενδύσεις για τη μείωση του κινδύνου καταστροφής σε ολόκληρη την κοινότητα, όπως με το να κάνουν τα σπίτια πιο ανθεκτικά στην φωτιά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια ιδιαίτερα οξεία ασφαλιστική πρόκληση. Τα τελευταία χρόνια, πολλοί ασφαλιστές ακινήτων έχουν αποσύρει την κάλυψη από περιοχές που είναι πιο επιρρεπείς σε καταστροφές οι οποίες προκαλούνται από το κλίμα, όπως η Καλιφόρνια και η Ακτή του Κόλπου [του Μεξικό]. Καθώς η ασφαλιστική κάλυψη των ιδιοκτητών σπιτιών συρρικνώνεται, θα αυξηθούν οι απαιτήσεις να παρέμβει η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Υπάρχει προηγούμενο παρέμβασης της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην ασφαλιστική αγορά καταστροφών. Πριν από περισσότερα από 50 χρόνια, αφού η ιδιωτική ασφάλιση αποσύρθηκε από τις αγορές ασφάλισης πλημμυρών μετά από μαζικές πλημμύρες κατά μήκος του ποταμού Μισισιπή, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δημιούργησε το Εθνικό Πρόγραμμα Ασφάλισης Πλημμύρας, μια πρωτοβουλία που συνεχίζει να λειτουργεί έντονα στο κόκκινο. Σήμερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να βελτιώσει τέτοια προγράμματα ιδρύοντας μια επιτροπή για να εντοπίσει τρόπους ώστε να εξασφαλίσει επαρκή ασφαλιστική κάλυψη σε τιμές που να μπορούν οι άνθρωποι να αντέξουν οικονομικά. Αυτή η επιτροπή θα μπορούσε επίσης να αναζητήσει άλλα παραδείγματα εθνικών προγραμμάτων ασφάλισης καταστροφών, όπως το λεγόμενο σύστημα Nat Cat της Γαλλίας, το οποίο εγγυάται αποζημίωση σε όλους τους Γάλλους πολίτες για ζημιές που προκαλούνται από φυσικές καταστροφές.