Οι Ρώσοι βελτιώνονται

Η αλλαγή στην τακτική του πεζικού έγινε εν μέρει δυνατή χάρη στην άφιξη στρατεύσιμων από το εσωτερικό της Ρωσίας, από το εσωτερικό των λεγόμενων Λαϊκών Δημοκρατιών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ, και από φυλακισμένους που επιστρατεύτηκαν από τον παραστρατιωτικό λόχο Βάγκνερ. Τα στρατεύματα αυτά δεν ήταν καλά εκπαιδευμένα ή οργανωμένα και χρησιμοποιήθηκαν κυρίως ως τροφή για τα κανόνια σε διαδοχικά κύματα επιθέσεων κατά ουκρανικών θέσεων. Αλλά όσο βάναυση και κυνική και αν ήταν αυτή η προσέγγιση, επέτρεψε στην Ρωσία να υπερασπιστεί καλύτερα τις οχυρωμένες θέσεις της και να αντέξει την ουκρανική αντεπίθεση, ακόμη και αν υπέστη χιλιάδες απώλειες. Επίσης, ανάγκασε τα αμυνόμενα ουκρανικά στρατεύματα να αποκαλύψουν τις θέσεις τους και να εξαντλήσουν τα πυρομαχικά και το προσωπικό τους. Και επιτρέπει σε πιο εξειδικευμένες ρωσικές μονάδες, όπως οι αερομεταφερόμενες και οι ναυτικές δυνάμεις πεζικού, να πολεμούν από καλά αμυνόμενες θέσεις με βελτιωμένο εξοπλισμό και όπλα. Ως αποτέλεσμα, αυτά τα καλύτερα εκπαιδευμένα και εξοπλισμένα στρατεύματα ήταν σε θέση να εναλλάσσονται εντός και εκτός μάχης, και έχουν γλιτώσει από μεγάλες απώλειες τους τελευταίους μήνες, αφού επωμίστηκαν βαρύτερο κόστος στα πρώτα στάδια του πολέμου.

Μαζί με το ανθρώπινο δυναμικό, η ικανότητα να κατακλύζει στόχους με πυρά βαρέως πυροβολικού, είτε για να πλήξει αμυντικές θέσεις είτε για να αμβλύνει επιθετικούς ελιγμούς, αποτελεί παραδοσιακά ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του ρωσικού στρατού. Αυτό το πλεονέκτημα της δύναμης πυρός, ωστόσο, χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στις αρχές του πολέμου, όταν ο ρωσικός στρατός αναπτύχθηκε με τακτικές ομάδες ταγμάτων. Τα πλήγματα του πυροβολικού της χώρας ήταν ανεπαρκώς κατευθυνόμενα, ο στρατός αργούσε να ανταποκριθεί και ήταν πολύ διασκορπισμένος, και δεν ήταν προετοιμασμένος να ελιχθεί στα πολλαπλά επιθετικά πλήθη. Καθώς ο πόλεμος μεταφέρθηκε στη Ντονμπάς, η στατική φύση των μαχών ανάγκασε την ρωσική στρατιωτική ηγεσία να ενοποιήσει το πυροβολικό σε ταξιαρχίες. Αυτή η κίνηση βοήθησε στην βελτίωση του συντονισμού και στην συγκέντρωση της δύναμης πυρός με τρόπο που ευθυγραμμίζεται καλύτερα με το παραδοσιακό δόγμα της Ρωσίας.

Αλλά ο ρωσικός στρατός εξακολουθούσε να καταναλώνει πυρομαχικά ταχύτερα από όσο μπορούσαν να παράγουν τα ρωσικά εργοστάσια. Αυτές οι ελλείψεις επιδεινώθηκαν από τα επιτυχημένα ουκρανικά πλήγματα σε ρωσικά αποθέματα πυρομαχικών σε όλη τη Ντονμπάς στο δεύτερο μισό του 2022. Αντιμετωπίζοντας περιορισμούς στα πυρομαχικά και εξακολουθώντας να παραπαίουν από την απώλεια πολλών πυροβόλων και έμπειρων πληρωμάτων, οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στην χρήση των πυρομαχικών τους, να βελτιώσουν την κινητικότητα των όπλων για να αποφύγουν την καταστροφή, και να βρουν τρόπους να στοχεύουν αποτελεσματικότερα τα ουκρανικά στρατεύματα.

Μια από τις μεθόδους υιοθέτησης ήταν η σύσφιξη της σύνδεσης μεταξύ των συστημάτων αναγνώρισης και των στρατιωτών που πραγματοποιούν επιθέσεις, επιτρέποντας στον ρωσικό στρατό να πλήττει ταχύτερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια τα ουκρανικά στρατεύματα, τα κέντρα διοίκησης, και τους κόμβους εξοπλισμού και πυρομαχικών. Η Ρωσία χρησιμοποιεί επίσης όλο και περισσότερο σχετικά φθηνά πυρομαχικά σε αναμονή Lancet ή εκρηγνυόμενα drones για να ανακόψει τις ουκρανικές προόδους καταστρέφοντας ακριβό στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως συστήματα αεράμυνας. Αυτά τα πλήγματα αποδίδουν μερικές φορές προπαγανδιστική αξία στην Ρωσία, προσφέροντας βίντεο τα οποία δείχνουν την καταστροφή πολύτιμων ουκρανικών μέσων που μπορούν να μεταδοθούν στην τηλεόραση ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

ΓΕΡΙΚΟΣ ΣΚΥΛΟΣ, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΟΛΠΑ

Παρά τις αξιοσημείωτες αλλαγές και βελτιώσεις κατά το προηγούμενο έτος, υπάρχουν ακόμη πολλοί τομείς στους οποίους ο ρωσικός στρατός συνεχίζει να έχει ανεπαρκείς επιδόσεις ή να αποτυγχάνει εντελώς. Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις εξακολουθούν να μην μπορούν να ενσωματώσουν οριζόντια την διοίκηση και τον έλεγχό τους, ούτε να επικοινωνούν τις αποφάσεις των διοικητών και να μοιράζονται πληροφορίες μεταξύ διαφορετικών μονάδων σε πραγματικό χρόνο. Ως αποτέλεσμα, οι ρωσικές μονάδες που αναπτύσσονται σε κοντινή απόσταση δεν μπορούν να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά μεταξύ τους αν ανήκουν σε διαφορετικούς σχηματισμούς. Συχνά, δεν μπορούν να υποστηρίξουν η μια την άλλη επειδή έχουν ξεχωριστές αλυσίδες διοίκησης.

Αυτό δεν είναι ένα τεχνικό πρόβλημα ή ένα γραφειοκρατικό εμπόδιο. Αντίθετα, πρόκειται για ένα βαθύ διαρθρωτικό πρόβλημα που είναι απίθανο να λυθεί χωρίς μια συστημική αναθεώρηση του στρατιωτικού και ίσως ακόμη και του πολιτικού συστήματος της Ρωσίας. Η στρατιωτική κουλτούρα διοίκησης και ελέγχου καταλήγει στην εμπιστοσύνη, και οι στρατοί αυταρχικών καθεστώτων όπως της Ρωσίας έχουν συχνά άκαμπτες και κατακερματισμένες δομές διοίκησης και ελέγχου επειδή η πολιτική ηγεσία δεν εμπιστεύεται την στρατιωτική ηγεσία, και οι στρατιωτικοί δεν εμπιστεύονται τους βαθμοφόρους. Τέτοια συστήματα αποτυγχάνουν να μοιραστούν επιτυχώς πληροφορίες, αποθαρρύνουν την ανάληψη πρωτοβουλιών, και εμποδίζουν τα διδάγματα από το πεδίο της μάχης να ενημερώσουν την στρατηγική ή να ενσωματωθούν στο μελλοντικό στρατιωτικό δόγμα.

Αυτές οι διαρθρωτικές ελλείψεις αποτελούν μέρος του DNA του ρωσικού στρατού. Βοηθούν να εξηγηθεί γιατί μερικά από τα πιο σκληρότερα μαθήματα που πήρε η Ρωσία σε άλλες συγκρούσεις -στην Τσετσενία, για παράδειγμα, σχετικά με τις δυσκολίες του αστικού πολέμου και στην Συρία σχετικά με τα οφέλη της εύκαμπτης και ευέλικτης διοίκησης και ελέγχου- μαθαίνονται εκ νέου στην Ουκρανία μετά από συγκλονιστικές απώλειες σε προσωπικό και εξοπλισμό. Ο ρωσικός στρατός μαθαίνει και προσαρμόζεται με τον δικό του τρόπο, αλλά μένει να δούμε αν είναι ικανός για πραγματική μετασχηματιστική αλλαγή.