Τι θα χρειαστεί για μια δυτική επέμβαση στη Συρία

Για κάθε ενδεχόμενη επέμβαση θα πρέπει πρώτα να θεσπιστεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων για την προστασία της Jisr al-Shughour. Οι συριακές δυνάμεις χρησιμοποίησαν ελικόπτερα στις προηγούμενες επιθέσεις τους κατά της πόλης και το καθεστώς Άσαντ έχει σοβιετικού τύπου πυραύλους εδάφους-αέρος που σταθμεύουν ένθεν κακείθεν του δυτικού διαδρόμου της χώρας και οι οποίοι είναι σε θέση να καταρρίψουν μαχητικά αεροσκάφη. Παρ' όλα αυτά, μια δυτική στρατιωτική δύναμη θα μπορούσε να επιτύχει υπεροχή στον αέρα με σχετική ευκολία. Ο έκτος στόλος των Ηνωμένων Πολιτειών θα μπορούσε επίσης να επιβάλει εύκολα ένα ναυτικό αποκλεισμό. Βοηθητική αεροπορική υποστήριξη θα μπορούσε να προέλθει από τις βάσεις του Ηνωμένου Βασιλείου στην Κύπρο. Το ερώτημα είναι αν το ΝΑΤΟ θα συμμετέχει, δεδομένης μάλιστα της σχεδόν κατηγορηματικής απόρριψης τη εμπλοκής του ΝΑΤΟ στη Συρία από τον Γενικό Γραμματέα Άντερς Ρασμούσεν, πριν από αρκετούς μήνες. Αν συμβεί αυτό, θα μπορούσε να επιβληθεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων όπως έγινε στη Λιβύη, από τη βάση του Ιντσιρλίκ της Τουρκίας. Ακόμα κι αν το ΝΑΤΟ αρνηθεί την αποστολή, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και η Γαλλία έχουν την τεχνολογία και την αεροπορική δύναμη να κρατήσουν τον Συριακό ουρανό καθαρό για όσο χρειαστεί.

Η σοβαρότερη πρόκληση για τις επεμβατικές δυνάμεις θα προέλθει όχι από τις συμβατικές άμυνες του Assad, αλλά από ομάδες που συνδέονται με το καθεστώς, όπως η Χεζμπολάχ, το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα, φιλο-ιρανικές ιρακινές δυνάμεις και το Επαναστατικό Σώμα των Φρουρών του Ιράν, πράκτορες των οποίων είναι ήδη στρατολογημένοι ή ενσωματωμένοι στη φοβερή Τέταρτη Μονάδα Τεθωρακισμένων του Άσαντ. Μετά από μια ξένη επέμβαση, αυτές οι ομάδες θα μπορούσαν να προσφύγουν σε τρομοκρατικές επιθέσεις για να μετατρέψουν τη Συρία σε μέτωπο ενός νέου ανταρτοπόλεμου. Η Αλ Κάιντα της Μεσοποταμίας θα μπορούσε επίσης να γίνει αλ Κάιντα της Συρίας, εάν αισθανθεί μια ευκαιρία να αποσταθεροποιήσει μια άλλη ευάλωτη δύναμη της Μέσης Ανατολής, ιδίως μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων των ΗΠΑ από το Ιράκ. Υπάρχει επίσης μια πιθανότητα ότι Σουνίτες ή Σιίτες πολιτοφύλακες να διαχυθούν στη Συρία και να μετατρέψουν την εξέγερση σε μια κατά πάντων θρησκευτική σύγκρουση. Επιπλέον, ο Άσαντ θα μπορούσε να αντεπιτεθεί πέρα από τα σύνορά του. Τον Μάιο, έστειλε Παλαιστίνιους πρόσφυγες στα ελεγχόμενα από τους Ισραηλινούς Υψώματα του Γκολάν για να αποσπάσει την προσοχή από την αναταραχή στη χώρα του, και θα μπορούσε να ρίξει ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ εάν αισθανθεί ακόμα πιο στενά πολιορκημένος.

Αυτοί οι κίνδυνοι θα ήταν σοβαροί για τις εξωτερικές δυνάμεις που θα προσπαθήσουν να προστατεύσουν τους πολίτες της Συρίας και να διευκολύνουν την αντιπολίτευση στον Assad . Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, για τους λόγους αυτούς αλλά και άλλους, η επέμβαση στη Συρία θα πρέπει να είναι η τελευταία λύση. Αλλά η Δαμασκός έχει υπονομεύσει κάθε προσπάθεια για αλλαγή ή διαπραγμάτευση. Η αποστολή παρατηρητών του Αραβικού Συνδέσμου έχει αποδειχθεί άχρηστη. Χιλιάδες έχουν σφαγιαστεί. Πολλές χιλιάδες άλλοι έχουν βασανιστεί με τη χρήση σαδιστικών μεθόδων πέραν πάσης φαντασίας. Όταν μια χώρα 23 εκατομμυρίων καταρρέει σε αναρχία, πόσοι άνθρωποι θα πρέπει να μείνουν χήροι, ορφανοί ή πάμπτωχοι πριν να ξεκαθαριστεί η αποτυχία της συγκεκριμένης κρατικής υπόστασης; Όσο περισσότερο χρόνο δίνει ο κόσμος στον Assad, τόσο θα διακωμωδείται το δόγμα της «ευθύνης στην προστασία» και τόσο οι άνθρωποι που ζητιανεύουν τη Δυτική βοήθεια θα παίρνουν ως αντάλλαγμα ευχές για «καλή τύχη» και θα αφήνονται στη ζοφερή μοίρα τους.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/137013/michael-weiss/what-it-will...

Copyright © 2002-2010 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.