Μαθήματα από την επαναστατική δράση του Ροβεσπιέρου | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Μαθήματα από την επαναστατική δράση του Ροβεσπιέρου

Πώς να σώσετε την επανάστασή σας χωρίς να χάσετε το κεφάλι σας

Αλλά ο McPhee δεν έχει πολλά να πει για το γιατί δημιουργήθηκε εξαρχής η Γαλλική Επανάσταση ή για το γιατί προχώρησε τόσο αδυσώπητα. Οι περισσότεροι ιστορικοί έχουν στηριχθεί στις ντετερμινιστικές (σ.σ.: αιτιοκρατικές) εξηγήσεις των βαθύτερων αιτίων της επανάστασης για να εξηγήσουν την τροχιά της. Για κάποιους της Αριστεράς, όπως ο συγγραφέας Jean Jaurès και ο ιστορικός Albert Mathiez, το 1789 ήταν ένα κρίσιμο βήμα σε μια προλεταριακή ώθηση που θα οικοδομούσε την δύναμή της στις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848, στην Παρισινή Κομμούνα του 187, και τις ρωσικές επαναστάσεις του 1905, πριν τελικά αποδώσει καρπούς το 1917, όταν η Ανατολή ήταν Κόκκινη και η Δύση ήταν έτοιμη (σ.σ.: λογοπαίγνιο στην αγγλική γλώσσα, The East was Red and the West was ready). Για άλλους, όπως ο Alexis de Tocqueville, η φύση της Γαλλικής Επανάστασης αποκαλύφθηκε περισσότερο από την σύνδεσή της με το παρελθόν, παρά με την αποσύνδεσή της. Το 1789, το παλαιό καθεστώς πέθανε για να μην ξαναγεννηθεί ποτέ. Αλλά η επανάσταση που το κατέστρεψε απέτυχε επίσης παταγωδώς, διότι οι Γάλλοι ήταν ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούν, διεφθαρμένοι όπως ήταν από τις κακές συνήθειες που γεννήθηκαν από αιώνες απολυταρχικής μοναρχίας.

Σε αυτή τη συζήτηση, η ηπίως δηλωθείσα προτίμηση του McPhee είναι να δει την επανάσταση - και, κατ' επέκταση, τον Ροβεσπιέρο - ως ένα διαρκές πρότυπο για όλους εκείνους που λαχταρούν τον αστικό ρεπουμπλικανισμό (σ.σ.: δηλαδή την δημοκρατία). Για το σκοπό αυτό, ο McPhee αναφέρει τον Γάλλο ιστορικό Georges Lefebvre, ο οποίος έγραψε ότι «ο Ροβεσπιέρος θα πρέπει να περιγραφεί ως ο πρώτος που υπερασπίστηκε τη δημοκρατία και την καθολική ψηφοφορία ... ο ατρόμητος υπερασπιστής της Επανάστασης του 1789 που κατέστρεψε την κυριαρχία της αριστοκρατίας στη Γαλλία».

Συμπαρατασσόμενος με αυτήν την άποψη, ο McPhee ισχυρίζεται ότι η επανάσταση μετατοπίστηκε από την γιορτή της αδελφότητας μετά την πτώση της Βαστίλης το 1789-90 στην δολοφονική τρομοκρατία και τον εμφύλιο πόλεμο του 1793-94, επειδή η αφοσίωση του Ροβεσπιέρου στις αρχές της δημοκρατίας, δυστυχώς, δεν ήταν κοινή. «Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης», γράφει ο McPhee, ο Ροβεσπιέρος «είχε δει αυτούς τους οποίους είχε εμπιστευτεί να προδίδουν την εμπιστοσύνη του συμβιβαζόμενοι ή καταφεύγοντας στην δολιότητα». Έτσι, για να σώσει την επανάσταση από τον εαυτό της, ο Ροβεσπιέρος έπρεπε να ενεργήσει όπως ενήργησε.

ΥΠΕΡ ΑΥΤΗΣ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ

Αλλά ο McPhee έχει απογοητευτικά πολύ λίγα να πει περί της ηθικής ευθύνης του Ροβεσπιέρου για τις εκτελέσεις και την αιματοχυσία της Τρομοκρατίας. Θα μπορούσε να είναι αλήθεια, βέβαια, ότι, εάν ο Ροβεσπιέρος ήθελε να διατηρήσει την εξουσία του δεν είχε καμία άλλη επιλογή από το να υιοθετήσει την βίαιη καταστολή. Αυτό, όμως, δεν εξηγεί γιατί το έκανε τόσο βάναυσα. Προηγούμενοι βιογράφοι έχουν προτείνει όλα τα είδη των ψυχολογικών εξηγήσεων. Αλλά ο McPhee τις βρίσκει μη πειστικές. «Δεν υπάρχει τίποτα στα στοιχεία που έχουμε για τις δράσεις και τις πεποιθήσεις του Ροβεσπιέρου πριν τον Μάιο του 1789, που να δώσει σε κάποιον τη δυνατότητα να προβλέψει ότι, σε συγκεκριμένες περιστάσεις, θα θεωρήσει την καταστολή και την θανατική ποινή ως την απάντηση στους διαφωνούντες», γράφει.

Ο McPhee, ωστόσο, σκαλίζει την ταραγμένη παιδική ηλικία του Ροβεσπιέρου, τα κυρίαρχα γεγονότα της οποίας ήταν ο θάνατος της αγαπημένης του μητέρας όταν ήταν επτά ετών και η ντροπιαστική και καταστροφική εγκατάλειψη της οικογένειας από τον πατέρα του αμέσως μετά, ο οποίος άφησε τον νεαρό Μαξιμιλιανό, τον ακόμη νεώτερο αδελφό του και την αδελφή τους να μεγαλώσουν με διάφορους συγγενείς. Παρά το γεγονός ότι ο McPhee δεν το πράττει, είναι δυνατό να συναχθεί το συμπέρασμα ότι αυτή η ταραγμένη παιδική ηλικία βοήθησε να γίνει ο Ροβεσπιέρος ένας άνθρωπος που όσο αγάπησε τόσο και μίσησε την αστική ζωή και την εξουσία και ο οποίος έτεινε να επιλύει τα προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματά του με το να τα γενικεύει όσο καλύτερα μπορούσε, αναβιβάζοντάς τα από ένα αδιάλυτο, καθημερινό και υλικό πλαίσιο σε ένα υψηλότερο επίπεδο, στο οποίο ο ίδιος δεν είχε ποτέ λάθος. Σε πολιτικό επίπεδο, το πιο προφανές παράδειγμα αυτής της ψυχολογικής συνήθειας ήταν η αναλλοίωτη επιμονή του ότι κάτι που μπορεί να μοιάζει αρχικά με εγκληματική πράξη από μια φατρία - για παράδειγμα, η κατάληψη της εξουσίας από τους Ιακωβίνους - ήταν στην πραγματικότητα ένα εθνικό και διεθνιστικό κίνημα. Ίσχυσε, βέβαια, το αντίθετο όταν αντιμετώπισε τις πράξεις των εχθρών του. Πρακτικά, αυτό το είδος της αυτο-εξαπάτησης επέτρεψε στον Ροβεσπιέρο να αντιταχθεί σε όλων των ειδών τις εξουσίες μέχρι που έγινε απαραίτητο να μετατρέψει τον εαυτό του σε ένα δολοφονικό αυταρχικό πρόσωπο.

Αλλά η επανάσταση έθεσε μια σειρά από αντιφάσεις που ο ίδιος δεν μπορούσε να επιλύσει μέσω της διανοητικής γενίκευσης. Την άνοιξη του 1794, η ηγεσία της επανάστασης των Ιακωβίνων απαίτησε από τον Ροβεσπιέρο και να είναι υπέρ του κράτους δικαίου και υπέρ της αναστολής του, και να υπερασπίζεται και να επιτίθεται στην ιδιωτική περιουσία, και να υποστηρίζει και να απορρίπτει τον εθνικισμό, και να αγκαλιάζει τον φεμινισμό και τον αντιφεμνισμό, και να προωθεί την θρησκεία και τον αθεϊσμό.

Ομοίως, παρ’ ότι ο McPhee χτίζει μια πειστική υπόθεση ότι ο Ροβεσπιέρος ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο ιδανικό της αδελφοσύνης, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν συχνά εκ βαθέων αντίθετος με τις εφαρμογές αυτού του ιδανικού. Τον Φεβρουάριο του 1793, όταν οι Παριζιάνοι «sans-culottes» (σ.σ.: εξτρεμιστές επαναστάτες της εποχής) στασίασαν ζητώντας τρόφιμα και σαπούνι, ο Ροβεσπιέρος επέπληξε αυτούς τους παγωμένους, πεινασμένους, απελπισμένους πεζικάριους της επανάστασης. «Δεν λέω ότι οι άνθρωποι είναι ένοχοι», κατήγγειλε, «αλλά όταν οι άνθρωποι αναδύονται, δεν πρέπει να έχουν ένα στόχο που να τους αξίζει; Πρέπει να τους ενδιαφέρουν τα ασήμαντα προϊόντα; ... Οι άνθρωποι πρέπει να ξεσηκωθούν, όχι για να μαζέψουν ζάχαρη, αλλά για να ανατρέψουν τους τυράννους».