Οι εκκρεμότητες που άφησε ο Μαντέλα

Η στρατηγική αυτή απαιτούσε ένα μεγάλο δίκτυο υποστήριξης. Και πράγματι, ο Μαντέλα στηρίχθηκε σε μια διευρυνόμενη ομάδα οπαδών σε όλη την πολιτική σταδιοδρομία του. Μετά την σύλληψή του το 1962, για παράδειγμα, ο εξόριστος πρόεδρος του ANC, Όλιβερ Τάμπο, συσπείρωσε το διεθνές κοινό με ομιλίες και ακτιβισμό, χρησιμοποιώντας προσεκτικά την ιστορία τού Μαντέλα για να ενισχύσει το πλουραλιστικό μήνυμα του ANC. Στη Νότια Αφρική, η δεύτερη σύζυγος του Μαντέλα, Γουίνι Μαντέλα, από μόνη της μια οργανωτική φυσιογνωμία με επιρροή, έπαιξε με την ψυχολογία των νέων αναμορφώνοντας την εικόνα τού συζύγου της ως υπέρμαχου της μαύρης συνείδησης στην δεκαετία τού 1970. Στις αρχές τής δεκαετίας τού 1990, καθώς ο Μαντέλα μαχόταν δημόσια με τον FW de Klerk, τον τελευταίο πρόεδρο του απαρτχάιντ τής Νότιας Αφρικής, οι υφιστάμενοί του στο εσωτερικό τού ANC, ο Σίριλ Ραμαφόζα και ο Τάμπο Μπέκι, διαπραγματεύτηκαν τις πρώτες πολυφυλετικές εκλογές τής Νοτίου Αφρικής με την εθνικιστική κυβέρνηση. Μέχρι τα μέσα τής δεκαετίας τού 1990, ο Μαντίμπα - το παρατσούκλι των φυλών που «κόλλησε» στον Μαντέλα στην δημόσια ζωή του - δεν ήταν παρά η εξωτερική όψη μιας επιχείρησης που κινείτο σε διάφορες κατευθύνσεις ταυτόχρονα.

Η στρατηγική αυτή οδήγησε σε αναπόφευκτα προβλήματα όταν ο Μαντέλα ανέλαβε τα ηνία τής κυβέρνησης το 1994. Όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος Patti Waldmeir, οι τοπικές εφημερίδες δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητες όταν ρωτούσαν, «Θα εμφανιστεί ο πραγματικός Μαντέλα;». Ο ίδιος ο πρόεδρος έπεφτε συχνά σε αντιφάσεις στα μέσα τής δεκαετίας τού 1990, εν μέρει επειδή βρέθηκε αντιμέτωπος με μια αδύνατη αποστολή. Έχοντας σχεδιάσει μια στρατηγική η οποία αντικατόπτριζε σκόπιμα τις απόψεις τόσο πολλών διαφορετικών ομάδων, ο Μαντέλα έφθασε να προεδρεύει σε ένα εκλογικό σώμα που περιελάμβανε άνεργους καταληψίες, πλούσιους επιχειρηματίες, φιλελεύθερους διανοούμενους και νεαρούς εθνικιστές. Όπως μια εμπιστευτική έκθεση του ANC παραδέχτηκε το 1991, η οργάνωση διέτρεχε τον κίνδυνο να «γίνει σαν σουρωτήρι στα όρια της λαϊκίστικης ρητορικής και των αντίστοιχων κλισέ».

Το να μετατραπεί η πολυφωνία τού Μαντέλα σε ένα συνεκτικό κυβερνητικό δόγμα ήταν δύσκολο. Τον Μαντέλα τον θυμόμαστε σήμερα ως επί το πλείστον για τις συμβολικές πράξεις του, τις χειρονομίες που «έκαναν τους Νοτιοαφρικανούς να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους», σύμφωνα με τα λόγια τού ακτιβιστή Ντέσμοντ Τούτου, όπως ήταν το ότι αγκάλιασε την εθνική ομάδα ράγκμπι τής χώρας, τους Springboks, κατά την διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ράγκμπι το 1995. Ο Μαντέλα ανέπτυξε πραγματική κυβερνητική πολιτική σιγά-σιγά καθώς διαπραγματευόταν το σύνταγμα της χώρας του μεταξύ 1994 και 1997, υιοθετώντας μια σκληρή γραμμή για την πολυπολιτισμικότητα ενώ παραιτείτο από την δέσμευσή του για αναδιανομή τού πλούτου. Σύμφωνα με τα λόγια τού Μαντέλα, ήταν σε ένα Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός τής Ελβετίας το 1992, όταν συνειδητοποίησε, «όπως ποτέ πριν, ότι αν θέλουμε επενδύσεις. . . θα έπρεπε να αφαιρέσουμε τον φόβο των επιχειρήσεων». Η αφήγηση μπορούσε να πάει μόνο μέχρι εκεί.

Η Νότια Αφρική σήμερα είναι μια αντανάκλαση της προεδρίας τού Μαντέλα και της μεγάλης στρατηγικής του που προηγήθηκε. Καλλιεργώντας μια τέτοια πλουραλιστική στάση απέναντι στον αντι-απαρτχάιντ ακτιβισμό, το ANC τού Μαντέλα τερμάτισε επιτυχώς τη νομιμότητα της διακυβέρνησης των μειονοτικών λευκών τής Νοτίου Αφρικής. Οι προσπάθειες αυτές, ωστόσο, καλλιέργησαν ασυνήθιστα υψηλές προσδοκίες στους οπαδούς οι οποίοι αγκάλιασαν το ANC για λόγους τόσο ποικίλους όσο η ίδια η Νότια Αφρική. Η προκύπτουσα ασυμφωνία έκανε τη Νότια Αφρική ένα παράδοξο: παρά το ότι είναι διαποτισμένη με ένα πλούσιο λεξιλόγιο για τα αστικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, η χώρα εξακολουθεί να μαστίζεται από διάχυτη εισοδηματική ανισότητα, διαρθρωτική ανεργία και εκτεταμένη φτώχεια.

Ένας άλλος Νέλσον Μαντέλα δεν θα θεραπεύσει τη Νότια Αφρική από αυτά τα δεινά. Για να ευδοκιμήσει στον εικοστό πρώτο αιώνα, η χώρα δεν χρειάζεται ελπίδα και ακτιβισμό, αλλά τεχνοκράτες και μηχανικούς, οι οποίοι να μπορούν να αναπτύξουν εφαρμόσιμες λύσεις για την σκληρή πραγματικότητα της αστικής παρακμής και της αγροτικής φτώχειας. Αυτό θα μπορούσε ίσως να είναι το μήνυμα του Μαντέλα στην γενιά που γεννήθηκε μετά το 1990. «Υπάρχουν καλοί άνδρες και γυναίκες σε όλες τις κοινότητες», σκέφτηκε λίγο μετά την συνταξιοδότησή του το 1999. «Το καθήκον τού πραγματικού ηγέτη», διαβεβαίωσε, δεν είναι μόνο να φέρει αυτούς τους ανθρώπους μέσα στον κύκλο του, αλλά και να «τους δώσει καθήκοντα για να υπηρετούν την κοινότητά τους». Η σύγχρονη Νότια Αφρική χρειάζεται έναν ηγέτη που μπορεί να κάνει αυτό το τελευταίο.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139392/ryan-irwin/mandelas-unfini...

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.amazon.com/Gordian-Knot-Apartheid-Unmaking-International/dp/0...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr