Το αληθινό πρόσωπο του Φετουλάχ Γκιουλέν

Ο στίχος 29 του Αλ Κάφ, δηλαδή του ανωτέρω 18ου κεφαλαίου τού Ιερού Κορανίου, δείχνει πολλά αναφορικά με το τι πρέπει να κάνει ο πιστός για να μην χάσει την πίστη του αλλά και τι δεινά θα συμβούν στους απίστους, μόλις «ο χρόνος είναι κατάλληλος» και «η ισορροπία δυνάμεων υπέρ του Ισλάμ»: «Ειπέ˙ η αλήθεια πηγάζει παρά του Κυρίου ημών, ο θέλων ας πιστεύση, και ο μη θέλων ας μείνει εν τη απιστία. Ητοιμάσαμεν το πυρ δια τους ασεβείς, όπερ θα περιβάλη αυτούς πανταχόθεν. Όταν δε επικαλεσθώσι βοήθειαν, θα δοθεί αυτοίς ζέον ύδωρ, ως το αναλυόμενον μέταλλον, κατακαίον το πρόσωπον αυτών. Οίον φρικώδες ποτόν! Οία τρομερά ανάπαυσις!»

iv) (σ. 207). «Ιδού λοιπόν, με αυτή την έννοια, η ευγένεια (telâttuf), είναι ο τρόπος να κάνουμε ό,τι κάνουμε προς όποιους το κάνουμε δίχως να γίνει αντιληπτή η πρόθεσή μας από αυτούς, δίχως να την διακρίνουν. Αυτό είναι δυνατόν να το εκφράσουμε και όπως εάν, πηγαίνουμε, πλήττουμε τον στόχο και επιστρέφουμε δίχως να τραυματιστούμε».

v) (σ. 208). «Επομένως, ο μόνος τρόπος για να μη νικήσουν αυτοί είναι να μην γίνεστε αντιληπτοί.[…]. Θέλετε να βοηθήσετε τον Θεό και την αλήθεια; Κοιτάξτε να κρύψετε τα αισθήματα και τις σκέψεις σας από τους εχθρούς σας. Όταν ολοκληρώσετε/ συμπληρώσετε τα αγιέτ (κορανικά εδάφια) με τα χαντίθ, ο τρόπος με τον οποίον θα υπηρετήσετε θα παρουσιαστεί από μόνος του».

Ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΗΠΙΟΥ ΙΜΑΜΗ»

Από το βιβλίο του Küçük Dünyam, İstanbul, 1997:

i) (σ. 78 …) «Η μάχη με τον Κομουνισμό. Μια άλλη προσπάθεια την ίδια εποχή έγινε στην Ερζερούμη όπου θα ανοίγαμε ένα “Σύλλογο Αγώνα εναντίον τού Κομουνισμού”. Ως τότε υπήρχε μόνο ένας παρόμοιος, στη Σμύρνη. Ο δεύτερος θα άνοιγε στην Ερζερούμη μετά από δικές μας προσπάθειες. […] Το ανακοίνωσα μετά από ένα κήρυγμά μου και συγκεντρωθήκαμε με νέους μπροστά στο Τζαμί Τζαφεριγέ. Σκοπός μας ήταν να οργανωθούμε εναντίον τού Κομουνισμού. Είχα ένα συγγενή μου που γνώριζε τα της ιδρύσεως συλλόγων. Ήρθε και μας έδειξε τον τρόπο, μας ενημέρωσε. Φυσικά, εκείνη την εποχή κανείς από εμάς δεν ήξερε τους νόμους. Εξάλλου, οι Αδελφοί από την Ερζερούμη θεωρούσαν ως πέραν του επιτρεπτού την μεγάλη ανάμειξή μου στα θέματα των συλλόγων. Ενοχλήθηκαν από τις κινήσεις μου. Πολλοί είπαν: “Από πού προέκυψε αυτό το θέμα τού «Συλλόγου Αγώνα εναντίον τού Κομουνισμού; Εσύ διάβαζε τα Νur, δεν υπάρχει καλύτερος αγώνας από αυτόν». [ΣΣ.: τα κείμενα Nur είναι τα γνωστά ως “Επιστολές Φωτός” (τουρκικά: Risale-i Nur Külliyatı). Πρόκειται για ερμηνευτικά κείμενα (tafsir) επί του Κορανικού κειμένου, συνταχθέντα από τον ιδρυτή τού μυστικιστικού ισλαμικού Τάγματος των Νουρντζού (Αδελφοί του Φωτός/πεφωτισμένοι), τον Σαήντ ε-Νουρσή, κατά την περίοδο μεταξύ των δεκαετιών 1910 και 1950 στην Τουρκία]. Και όμως, αργότερα, παραδέχθηκαν ότι έσφαλαν και ίδρυσαν οι ίδιοι αυτόν τον Σύλλογο. Όμως, εκείνη την εποχή κατακρίθηκα και έγινα θέμα επικρίσεων».

Αλλά τώρα ο «ήπιος Ιμάμης Γκιουλέν», επιχαίρει για τη δικαίωσή του!

Την 12η Μαρτίου 1971 είχαμε στην Τουρκία, ως γνωστόν, την παραίτηση του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ μετά από ωμή -και κατόπιν δηλώσεως- στρατιωτική παρέμβαση του τουρκικού Στρατιωτικού Επιτελείου στον τουρκικό συνταγματικό βίο. Επίσης, σημειώθηκε και βίαιη συντριβή των αριστερών κινημάτων από τους μηχανισμούς καταστολής τού τουρκικού κράτους και παρακράτους, την οποία ακολούθησαν σκληροί περιορισμοί στην ελευθερία τού Τύπου και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση παρέμενε σε λειτουργία αλλά δημιουργήθηκαν «τεχνοκρατικού τύπου» κυβερνήσεις ενεργουμένων τού τουρκικού ΓΕΕΘΑ. Η κατάσταση παρέμεινε έτσι μέχρι το 1973, όπου το κεμαλιστικό και φιλοστρατιωτικό CHP, της αρεσκείας τού τουρκικού ΓΕΕΘΑ, κερδίζει τις εκλογές με πρωθυπουργό τον Μπουλέντ Ετσεβίτ. Την σαφή αυτή εκτροπή μιας δήθεν δημοκρατίας η οποία επιθυμεί μάλιστα να χαρακτηρισθεί και «ευρωπαϊκού τύπου» και να αποτελέσει μέλος της ΕΕ, ο «ήπιος Ιμάμης τού Ισλάμ» και σκληρός αντικομμουνιστής, δεν την χαρακτηρίζει ως «στρατιωτικό πραξικόπημα», αλλά απλώς ως «προειδοποίηση», γράφοντας στο βιβλίο του Küçük Dünyam :

ii) (σ. 133), «Η προειδοποίηση. Στις 12 Μαρτίου, Παρασκευή και ώρα 13 με την ανακοίνωση που δόθηκε από ραδιοφώνου δόθηκε και η προειδοποίηση επισήμως. Ο στρατός είχε παρέμβει / αναλάμβανε δράση. Η Αριστερά είχε πανικοβληθεί, η Δεξιά περίμενε μοιρολατρικά. Λίγο μετά ξεκίνησαν οι συλλήψεις. Αποκλειστικά και μόνο για να υπάρξει ισορροπία, εκτός από τους αριστερούς που δικαίως συνελήφθησαν υπήρξαν και άδικες συλλήψεις και κρατήσεις μουσουλμάνων. […] Ο Αλλάχ, ο οποίος κάποτε είχε ταλαιπωρήσει τους μουσουλμάνους με τον Ταμερλάνο, τον Τζεγκίς Χαν και τον Ουλαγκού, τώρα τους ταλαιπωρεί και τους προειδοποιεί μέσω των δυτικών. Θα τους ταλαιπωρεί έως ότου οι μουσουλμάνοι να συνέλθουν και να επιστρέψουν στις ρίζες τους. [...] Η 12η Μαρτίου δεν ήταν μια εξέγερση και ένα πραξικόπημα. Ήταν μια προειδοποίηση προς την κυβέρνηση για κάποια θέματα. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να εγκριθεί η στρατιωτική της μορφή. Διότι δεν είναι δυνατόν να εγκρίνουμε την καταπίεση της ελεύθερης βούλησης δια της βίας. Είναι όμως δυνατόν να τη δούμε θετικά, από την άποψη ότι ήταν μια κίνηση που είχε σκοπό να εμποδίσει κάτι χειρότερο. Δηλαδή, είναι μεν κακό, αλλά όχι τόσο όσο άλλα κακά».

iii) (σ. 130) «Οι κινήσεις των εργατών και των φοιτητών είχαν ξεφύγει από τα όριά τους».