Δεν είναι θέμα χρημάτων

Ωστόσο, για να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο νόμισμα, η Σκωτία, θα χρειαστεί τρία πράγματα: Μια κεντρική τράπεζα, μια αγορά ομολόγων, και ανεξάρτητες φορολογικές Αρχές. Προς το παρόν, το Εδιμβούργο δεν έχει τίποτε από αυτά. Και θα χρειαστούν πέντε έως δέκα χρόνια για την οικοδόμησή τους. Εν τω μεταξύ, η χώρα με την οποία η Σκωτία ίσως χωρίσει [21], θα αυξήσει τους φόρους, πληρώνοντας τους επενδυτές ομολόγων, και λειτουργώντας το νόμισμα - και θα χρεώνει κάθε δεκάρα για να το πράττει. Η ένταξη στο ευρώ, η μόνη άλλη εναλλακτική λύση, θα σήμαινε απλά ότι η λιτότητα θα έρθει από άλλη κατεύθυνση, από το Βερολίνο αντί από το Λονδίνο.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, αν η Σκωτία ψηφίσει υπέρ τής ανεξαρτησίας, η αντίδραση του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είναι πιθανό να είναι το βελούδινο διαζύγιο που οραματίζονται οι ακτιβιστές του «Ναι». Ο εθνικισμός, όπως και οι περισσότερες μορφές των πολιτικών περί την ταυτότητα, ευδοκιμεί μόνο απέναντι σε έναν ξένο. Μακράν του να διασφαλίζει την θέση τής Σκωτίας στην Ευρώπη, ο ήδη αναζωπυρωμένος εθνικισμός τού Ηνωμένου Βασιλείου [22] κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει πιο έντονος [23]. Η έξοδος του Εδιμβούργου θα μπορούσε πιθανότατα να κάνει την απόσυρση του Λονδίνου από την ΕΕ πιο πιθανή, περιπλέκοντας την επιθυμία τής εκστρατείας υπέρ τού «Ναι» να προστατεύσει την ευρωπαϊκή αλληλεξάρτηση [24].

Ωστόσο, ίσως το πιο παράξενο πράγμα στην σκωτσέζικη συζήτηση υπήρξε η έλλειψη ενδιαφέροντος για τα ζητήματα της γλώσσας, του πολιτισμού, ή τις αμαρτίες τού παρελθόντος - όλα κεντρικά ζητήματα των Βάσκων, των Καταλονών και άλλων κινημάτων ανεξαρτησίας. Επιφανειακά, όλα είναι σχετικά με τα λεφτά, κάτι που κάνει τον πρόσφατο γύρο των δημοσκοπήσεων όλο και πιο αποκαλυπτικό. Παρά το γεγονός ότι το στρατόπεδο του «Όχι» έχει κερδίσει σε μεγάλο βαθμό τα οικονομικά επιχειρήματα, η εκστρατεία τού «Ναι» έχει πάρει το πάνω χέρι. Το ερώτημα είναι γιατί;

Ο δημοσιογράφος Paul Mason σημείωσε πρόσφατα στην εφημερίδα The Guardian ότι η ηλικία γίνεται ένας βασικός παράγοντας [25] για τον καθορισμό τού τρόπου που θα ψηφίσουν οι Σκωτσέζοι, με τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να είναι πιο πιθανό να ψηφίσουν «Όχι» [14]. Αυτό ταιριάζει καλά με την περίφημη παρατήρηση (που λανθασμένα αποδίδεται στον Winston Churchill) ότι κάποιος είναι φιλελεύθερος στα 25 και συντηρητικός στα 35 [26]. Εκείνοι με περιουσιακά στοιχεία στο ισχύον σύστημα δεν θέλουν να αλλάξει το σύστημα. Εκείνοι που δεν έχουν καθόλου ή έχουν λίγα περιουσιακά στοιχεία είναι πρόθυμοι να το δουν να αλλάζει. Οι γενεαλογικές πολιτικές, παρά οι νομισματικές, μπορεί κάλλιστα να είναι ο καθοριστικός παράγοντας για το τελικό αποτέλεσμα.

Μεγαλωμένοι σε μια χώρα όπου η πολιτική επιλογή των τελευταίων 30 ετών υπήρξε ο νεοφιλελευθερισμός με «μαξιλάρια» (το Νέο Εργατικό Κόμμα υπό τους πρωθυπουργούς Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν) ή ο νεοφιλελευθερισμός με στεροειδή (υπό τους Συντηρητικούς), και οι νέοι στην Σκωτία, αντιμέτωποι με την μείωση των πραγματικών μισθών και των ευκαιριών, θέλουν μια άλλη επιλογή. Ίσως γι’ αυτό ο εθνικισμός διατηρεί την ικανότητα να εκπλήξει. Δεν είναι σχετικά με το κόστος, τους κινδύνους ή τις αβεβαιότητες˙ Είναι σχετικά με την ιδέα ότι ένα διαφορετικό μέλλον είναι δυνατόν.

Όπως σημειώνει ο Mason, «Μόλις εγκατασταθεί, μια πολιτική ψυχολογία σαν κι αυτήν δεν φεύγει. Η ιστορία δείχνει ότι εντείνεται μέχρι να αποδώσει κάτι, και σε κάποιο σημείο είναι συνήθως τα σύνορα ενός έθνους-κράτους» [25]. Τριακόσια χρόνια είναι μια αξιοπρεπής διάρκεια για οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο. Αν τα σύνορα του Ηνωμένου Βασιλείου αλλάξουν σε λίγες μέρες, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλαγεί από το γεγονός ότι αυτοί που είπαν «Ναι» αγνόησαν τις προειδοποιήσεις για το τι θα τους κοστίσει η ψήφος τους. Για τους νέους τής Σκωτίας, αυτούς που λαχταρούν ένα διαφορετικό μέλλον, δεν ήταν ποτέ ζήτημα χρημάτων.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/141974/mark-blyth/its-not-about-t...

Συνδέσεις: